ဥရဂဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
(၂)ဇာတ် ရှိပါသည်။ ဒုကနိပါတ် - ၁။ ဒဠှဝဂ် -၁၅၄ - ဥရဂဇာတ်။ ။ ရသေ့ကိုမှီ၍ သေဘေးမှ ချမ်းသာရသော နဂါး အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မေတ္တာကျိုးပြ မဂ်ဖိုလ်ရ[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ကောသလမင်းကြီး၏ စစ်သူကြီး နှစ်ယောက်တို့သည် အချင်းချင်း တွေ့မြင်ရာအရပ်၌ ငြင်းခုံ ခိုက်ရန် ပြုကြကုန်သတတ်။ ထိုစစ်သူကြီးတို့ ငြင်းခုံ ခိုက်ရန်ဖြစ်ခြင်းကား တစ်မြို့လုံး ပျံ့နှံ့ထင်ရှား၏။ မင်းကြီးသည် လည်းကောင်း၊ ဆွေမျိုးဉာတိအဆွေခင်ပွန်းတို့သည် လည်းကောင်း အချင်းချင်း သင့်တင့်ညီညွတ်အောင် မပြုလုပ်နိုင်ကြကုန်။
တစ်နေ့သ၌ မြတ်စွာဘုရားသည် မိုးသောက်ထအခါ ကျွတ်ထိုက်သော သတ္တဝါတို့ကို ကြည့်ရှုတော်မူလျှင် ထိုစစ်သူကြီး နှစ်ယောက်ကို မြင်တော်မူ၍ ဆွမ်းခံချိန် အခါဝယ် ကိုယ်တော်ပါးတည်းသာ ဆွမ်းခံကြွတော်မူရာ စစ်သူကြီး တစ်ယောက်၏ အိမ်တံခါးတွင် ရပ်တော်မူ၏။ စစ်သူကြီးလည်း မြတ်စွာဘုရားကို အိပ်ပေါ်သို့ ပင့်လေ။ မြတ်စွာဘုရားလည်း စစ်သူကြီးအား မေတ္တာအကျိုးကို ဟောတော်မူ၍ သစ္စာကို ပြတော်မူသော အဆုံးတွင် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။
မေတ္တာရေလောင်း ရန်ပြေကြောင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
မြတ်စွာဘုရားလည်း သောတာပန် ဖြစ်ပြီးသည်ကို သိတော်မူလျှင် စစ်သူကြီးကို သပိတ်ထမ်းခေါ်ယူလျက် တခြား စစ်သူကြီး အိမ်တံခါးတွင် ရပ်ပြန်၏။ ထိုစစ်သူကြီးလည်း မြတ်စွာဘုရားကို အိပ်ပေါ်သို့ ပင့်လေ၏။ ဆန့်ကျင်ဘက် စစ်သူကြီးလည်း လိုက်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုစစ်သူကြီးအားလည်း မေတ္တာအကျိုးကို ဟောတော်မူ၍ သစ္စာကိုပြတော်မူသည့်အဆုံးတွင် ဆန့်ကျင်ဘက် စစ်သူကြီးလည်း သေတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။
ထိုအခါ နှစ်ယောက်သော စစ်သူကြီးတို့သည် သောတာပန် ဖြစ်ကုန်ပြီးသော် အချင်းချင်း အပြစ်ကိုပြကာ ကန်တော့ကြပြီးလျှင် ညီညွတ်ကြကုန်၏။ ဝမ်းမြောက်ကြကုန်၏။ အလိုဆန္ဒ တူမျှကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားလည်း ဆွမ်းဘုဉ်းပေးပြီးလျှင် ကျောင်းတော်သို့ ကြွတော်မူ၏။ စစ်သူကြီးတို့လည်း အတူတကွ နောက်တော်မှ လိုက်ကြကုန်၏။
ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် “ငါ့ရှင်တို့ ... မြတ်စွာဘုရားသည် မယဉ်ကျေးသေးသောသူတို့ကို ယဉ်ကျေးအောင် ဆုံးမတော်မူနိုင်ပေသည်။ ကောသလမင်းကြီးမှစ၍ မည်သူမျှ သင့်တင့် ညီညွတ်၍မရသော စစ်သူကြီး နှစ်ယောက်ကို သင့်တင့်ညီညွတ်အောင် ပြုလုပ်တော်မူနိုင်ပေသည်” ဟု စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူမူ၍ “ရဟန်းတို့ ... ဤစစ်သူကြီး နှစ်ယောက်တို့ကို ယခုအခါ၌သာ သင့်တင့်ညီညွတ်အောင် ပြုလုပ်သည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ပြုလုပ်ခဲ့ဖူးပြီး” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ပွဲတော်အတွက် ပျော်မွေ့လျက်[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဗာရာဏသီမြို့တော်ဝယ် ကြီးကျယ်သော ပွဲလမ်းသဘင်သည် ဖြစ်သတတ်။ ထိုအခါ များစွာသော လူတို့သည် လည်းကောင်း၊ နတ်၊ နဂါး၊ ဂဠုန် အစရှိသည်တို့သည် လည်းကောင်း ပွဲသဘင် ကြည့်ရှုရန် စည်းဝေး ရောက်ရှိလာကြကုန်၏။
ထိုပွဲသဘင်၏ နေရာတစ်ခုဝယ် လူယောင် ဖန်ဆင်းလာသော နဂါးတစ်ကောင်နှင့် ဂဠုန်တစ်ကောင်တို့သည် အချင်းချင်း မသိကြဘဲ အမှတ်မဲ့ဖြစ်၍ ဂဠုန်၏ ပခုံးတွင် နဂါးက လက်တင်လျက် အတူတကွ ကြည့်ရှုနေကြကုန်၏။
သေဘေးလွတ်ရေး ရသေ့ထံပြေး[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ဂဠုန်သည် ငါ့ပခုံးမှာ ဘယ်သူ လက်တင်သနည်းဟု ကြည့်လတ်သော် နဂါးမှန်းသိလေ၏။ နဂါးကလည်း ပြန်၍ ကြည့်လတ်သော် ဂဠုန်မှန်း သိပြန်၏။ ထိုအခါ သေးဘေးမှ ကြောက်ရကား မြို့မှထွက်၍ မြစ်ဆိပ်သို့ ပြေးလေ၏။ ဂဠုန်လည်း ဖမ်းယူရန် နောက်မှ အတင်း လိုက်လေ၏။
ဘုရားအလောင်းသည် ရသေ့ဖြစ်၍ ထိုမြစ်ကမ်းနားဝယ် သစ်ရွက်မိုးသေ ကျောင်းတွင်နေလျက် အိုက်သဖြင့် ရေသနုပ်ကိုဝတ်၍ လျှော်တေသင်္ကန်းကို မြစ်ကမ်းမှာ ထားပြီးလျှင် မြစ်သို့ဆင်းကာ ရေချိုးလေ၏။ နဂါးလည်း ဤရသေ့ကိုမှီ၍ အသက်ချမ်းသာရာ ရမည်ဟု ပကတိ အသွင်ကို စွန့်ပြီးလျှင် ပတ္တမြားလုံးအသွင် ဖန်ဆင်းကာ လျှောက်တေသင်္ကန်းကြားသို့ ဝင်လေ၏။
မေတ္တာဟောပြ ကျေးအေးကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
ဂဠုန်လည်း နဂါး လျှော်တေသင်္ကန်းကြားသို့ ဝင်သည်ကို မြင်လျှင် အရဟဒ္ဓဇ ဖြစ်သော လျှော်တေသင်္ကန်းကို ရိုသေလေးမြတ်သဖြင့် မဖမ်းယူတော့ဘဲ၊ ရသေ့ကို ခေါ်ပြီးလျှင် -
“အို ရှင်ရသေ့ ... နဂါးတို့ အထွက်အမြတ် ဖြစ်သော နဂါးမင်းသည် အကျွန်ုပ်မှ လွတ်လိုသဖြင့် ပတ္တမြားလုံး ဟန်ဆောင်ကာ အရှင်ဘုရား၏ လျှော်တေကြားတွင် ဝင်နေပါ၏။ အကျွန်ုပ်သည် အရှင်ဘုရားတို့၏ မြတ်သောအဖြစ်နှင့် အဆင်းတော်ကို ရိုသေသဖြင့် အစာဖြစ်သော နဂါးမင်းကို ဆာလောင်လျက် မစားဝံ့ပါ၊ သို့အတွက် အရှင်ဘုရား၏ လျှော်တေသင်္ကန်းတော်ကို ယူပါလော့၊ ဤနဂါးကို စားပါအံ့ -
ဟု လျှောက်ထားသည်ရှိသော် ရသေ့သည် ရေ၌တည်လျက်ပင် ဂဠုန်မင်းအား -
“အို ဂဠုန်မင်း ... သင်သည် မြတ်သော ရသေ့ရဟန်း၏ အသွင်ကို ပူဇော်ခြင်းကြောင့် အစာဖြစ်သော နဂါးမင်းကို စားလိုပါလျက် မစားသေးသော သင်သည် ဗြဟ္မာမင်း စောင့်ရှောက်အပ်သည်ဖြစ်၍ အခါလေးမြင့် အသက်ရှည်ပါစေသတည်း။ သင်အား နတ်၌ ဖြစ်သော အစာအာဟာရတို့သည် ထင်ရှား ဖြစ်ပါစေကုန်တသည်း”
ဟု ဂဠုန်မင်းကို ချီးမွမ်းကာ အနုမောဒနာပြုလျက် ရေမှတက်၍ လျှော်တေသင်္ကန်းကို ဝတ်ပြီးလျှင် ထိုနဂါး ဂဠုန်နှစ်ဦးတို့ကိုခေါ်၍ ကျောင်းသို့သွားကာ မေတ္တာဘာဝနာ၏ အကျိုးကို ဟောတော်မူ၍ သင့်တင့်ညီညွတ်အောင် ပြုတော်မူ၏။
ထိုနဂါး၊ ဂဠုန်နှစ်ဦးတို့လည်း ထိုအခါမှစ၍ အချင်းချင်း ညီညွတ်ကာ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ဖြစ်၍ ချမ်းသာစွာ နေကြကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ နဂါးမင်းနှင့် ဂဠုန်တို့သည် - ယခုအခါ စစ်သူကြီး နှစ်ယောက်။
ရသေ့သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ငြင်းခုံခိုက်ရန်၊ မသင့်ပြန်၊ ဧကန်အကျိုးနဲ။
(၂) မေတ္တာရေစင်၊ ဆွတ်ဖျန်းလျှင်၊ ချစ်ခင်ညီညွတ်မြဲ။
(၃) နဂါး, ဂဠုန်၊ မေတ္တာခြုံ၊ ပေါင်းဆုံချစ်သည့်နဲ။
ဥရဂဇာတ် ပြီး၏။
ပဉ္စကနိပါတ် - ၁။ မဏိကုဏ္ဍလဝဂ် -(၃၅၄) - ဥရဂဇာတ် မြွေကိုက် သေလွန်သော သားအလောင်းကို စိုးရိမ်ပူဆွေး ငိုကြွေးခြင်း မရှိမူ၍ မရဏဿတိကိုပင် ပွားများနိုင်သော ပုဏ္ဏားနှင့် အိမ်သူအိမ်သား ၆ ဦးတို့ အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
သားသေသောက ပူဆွေးလှ[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သူကြွယ် တစ်ယောက်သည် သားသေလွန်သဖြင့် စိုးရိမ်သောက နှိပ်စက်၍ နေလေ၏။ [မယားသေသောဝတ္ထု၊ အဘသေသောဝတ္ထုများနှင့် တူပြီ။ ]
ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် နောက်ပါ ရဟန်းတစ်ပါးနှင့် ထိုသူကြွယ်အိမ်သို့ ကြွတော်မူ၍ သူကြွယ်အား - “ဒါယကာ … ပြိုကွဲတတ်သော သဘောရှိသော ဝတ္ထုသည် ပြိုကွဲတတ်သည်သာတည်း၊ ပျက်စီးတတ်သော ဘောရှိသော ဝတ္ထုသည် ပျက်စီးတတ်သည်သားတည်း၊ ထိုပြိုကွဲပျက်စီးခြင်းသည်လည်း တစ်အိမ်၌ သာ မဟုတ်၊ စကြဝဋာအနန္တ၌ ရီသော သုံးဆယ့်တစ်ဘုံလုံး၌ ပြိုကွဲပျက်စီးကြကုန်၏၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် သားသေသော်လည်း သေတတ်သော သဘောရှိသော ဝတ္ထုသည် သေမြဲဖြစ်၏၊ ပျက်စီးတတ်သော ဝတ္ထုသည် ပျက်စီးမြဲဖြစ်၏ဟု နှလုံးသွင်း၍ မစိုးရိမ်ကြကုန်” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ခြောက်ယောက်အိမ်သူ အကျင့်တူ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဗာရာဏသီပြည် တံခါးရွာဝယ် ပုဏ္ဏးမျိုး၌ ဖြစ်၍ လယ်လုပ်သောအမှုဖြင့် အသက်မွေးလေ၏။ ထိုပုဏ္ဏားအား သားတစ်ယောက် သမီးတစ်ယောက်အားဖြင့် နှစ်ယောက် ဖြစ်ကုန်၏။ အရွယ်သို့ရောက်သော သားအား အမျိုးတူရာမှ သတို့သမီးကို ဆောင်၍ ပေးသဖြင့် ချွေးမတစ်ယောက် ဖြစ်ပြန်၏။ ဤသို့လျှင် တစ်အိမ်တည်း၌ ပုဏ္ဏားကြီး၊ ပုဏ္ဏေးမ၊ သား၊ သမီး၊ ချွေးမ၊ ကျွန်မ ဟူ၍ ခြောက်ယောက်တို့သည် အတူတကွ နေထိုင်ကြကုန်၏။
ပုဏ္ဏားကြီးသည် အိမ်သူ အိမ်သားတို့အား “သင်တို့သည် အလှူကို လှူကြကုန်၊ သီလကို စောင့်ကြကုန်၊ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်ကြကုန်၊ သေခြင်းတရားကို အောက်မေ့ကာ မရဏဿတိ ကမ္မဋ္ဌာန်းကို စီးဖြန်းကြကုန်” ဟု အမြဲဆုံးမလေ့ရှိ၏။ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့သည် မမြဲကုန် သေကြရကုန်လတ္တံ့၊ ခပ်သိမ်းသော သင်္ခါရတို့သည် မမြဲကုန် ပျက်တတ် ကုန်ဆုံးတတ်ကုန်၏၊ မမေ့မလျော့ သတိရှိကြကုန်လောဟု ဆုံးမလေ့ရှိ၏။ အိမ်သူအိမ်သားတို့သည် ဆုံးမတိုင်းလည်း လိုက်နာကြကုန်၏။
သားကိုမြွေခဲ မစိုးရိမ်ဘဲ[ပြင်ဆင်ရန်]
တစ်နေ့သ၌ ပုဏ္ဏားသည် သားနှင့်တကွ လယ်တောသို့သွားကာ လယ်ထွန်လေ၏။ သားလုလင်သည် အမှိုက်ကို စုံပုံကာ မီးတိုက်လေ၏။ ထိုအခါ အနီးရှိ တောင်ပို့၌ နေသော မြွေသည် မိုးခိုးဖြင့် မျက်စိကိုခတ်မိ၍ အလွန် အမျက်ထွက်ရကား တောင်ပို့မှထွက်ကာ သားလုလင်ကို ကိုက်လေ၏။ အလွန် အဆိပ်ပြင်းထန်လှသဖြင့် လုလင်သည် ပြန်၍ လဲလေ၏။ အဘပုဏ္ဏားကြီး မြင်၍ လာရာ အသက်မမီတော့ချေ။ ထိုခဏ၌ သားအလောင်းကို ချီမကာ သစ်ပင်ရင်းတစ်ခုဝယ် အသာထား၏။ ငိုကြွေးမြည်တမ်းခြင်း မရှိ၊ မျက်ရည်မျှပင် မယို၊ ထွန်မြဲတိုင်း ထွန်လေ၏။
အိမ်နီးယောကျ်ား မယားမှာကြား[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ လယ်အနီးဖြင့် သွားသော အိမ်နီးချင်း ယောကျ်ား တစ်ယောက်ကိုမြင်လျှင် “အမောင် … ငါတို့ အိမ်သို့ ရောက်အောင်သွားပါ၊ ပုဏ္ဏေးမကို ပြောပါ၊ ယနေ့ ခါတိုင်းကဲ့သို့ နှစ်ယောက်စာထမင်းကို မယူခဲ့တော့ဘဲ တစ်ယောက်စာသာ ယူခဲ့ပါ၊ ကျွန်မ တစ်ယောက်တည်းသာ မလွှတ်ဘဲ တစ်အိမ်လုံး လာခဲ့ကြပါ၊ အဝတ်သစ်တို့ကို ဝတ်ဆင်ကာ ပန်းနံ့သာတို့ကို လည်း ယူဆောင်ခဲ့ကြပါ” ဟု မှာကြားလိုက်၏။ အိမ်နီးချင်း ယောကျ်ားလည်း ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ တစ်စုံတစ်ရာကို မမေးမြန်းတော့ဘဲ အိမ်ပြန်ရင်း ပုဏ္ဏားအိမ်သို့သွား၍ ပုဏ္ဏားကြီး မှာလိုက်သောအတိုင်း ပုဏ္ဏေးမအား ပြောကြားလေ၏။
သားသင်္ဂြိုဟ်ပြု ကမ္မဋ္ဌာန်းရှု[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ပုဏ္ဏေးမသည် “အမောင် … ဘယ်သူမှာလိုက်သနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင်မ … ပုဏ္ဏားကြီး မှာလိုက်ပါ၏” ဟု ပြောဆိုလျှင် ဧကန် ငါ့သားသေခဲ့ပြီဟု သိလေ၏။ စိုးရိမ်ပူဆွေးခြင်း မရှိ၊ စိတ်မျှပင် မတုန်းလှုပ်လေ။ အိမ်သူအိမ်သားတို့ကို သာ ပုဏ္ဏားကြီး မှာလိုက်သောအတိုင်း အပြည့်အစုံ စီမံစေပြီးလျှင် လယ်တောသို့ သွားကြကုန်၏။ ရောက်လျှင် သားသေမှန်း သိသော်လည်း စိုးရိမ်ခြင်းမရှိ၊ အိမ်သားအားလုံးပင် စိုးရိမ်ခြင်းမရှိ၊ မရဏဿတိကမ္မဋ္ဌာန်းကိုသာ စီးဖြန်း၍ နေကြကုန်။
ပုဏ္ဏားလည်း သားအလောင်းထားသော သစ်ပင်ရိပ်မှာပင် ထမင်းစားလေ၏။ ပြီးလျှင် အိမ်သားအားလုံးကိုပင် ထင်းတို့ကို စုရုံးစေ၍ ထင်းပုံထက်သို့ အလောင်းကိုတင်လျက် ပန်းနံ့သာတို့ဖြင့် ပူဇော်ကာ မီးသင်္ဂြိုဟ်ကြကုန်၏။ တစ်ယောက်သောသူမျှလည်း မျက်ရည်ယိုစီးခြင်း မရှိ၊ မရဏဿတိကမ္မဋ္ဌာန်းကိုသာ ပွားများကြကုန်၏။
သိကြားရောက်လာ မေးမြန်းကာ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုသူတို့ သီလတန်းခိုးကြောင့် သိကြားမင်း နေရာသည် ပူလောင်သော အခြင်းအရာကို ပြလေ၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်ကြည့်ရှုလတ်သော် ပုဏ္ဏားအိမ်သားတစ်စုတို့ကို မြင်လျှင် ငါသည် ထိုသူတို့ထံသွား၍ မေးမြန်းပြောဆိုစေပြီးလျှင် အိမ်၌ ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့် ပြည့်စေမည်ဟု ကြံစည်၍ အမြန်သွားကာ မီးသင်္ဂြိုဟ် ရာအနီး၌ ရပ်လျက် “အမောင်တို့ … ဘယ်အမှုကို ပြုကြသနည်း” ဟု မေး၏။ “လူတစ်ယောက်ကို မီးသင်္ဂြိုဟ်ပါသည်” ဟု ပြောသောအခါ “သင်တို့သည် လူကို မီးသင်္ဂြိုဟ်သည် မဟုတ်၊ သမင်ကို သတ်၍ ဖုတ်ကြယောင်တကား” ဟု မေးပြန်၏။ “မဟုတ်ပါ၊ လူကိုသာ မီးသင်္ဂြိုဟ်ကြပါသည်” ဟု ပြောပြန်၏။ “သင်တို့ရန်သူလား” ဟု မေး၏။ “မဟုတ်ပါ၊ ရင်၌ ဖြစ်သော သားအရင်း ဖြစ်ပါသည်” ဟု ပြော၏။ “မချစ်သောသား ဖြစ်သလော” ဟု မေး၏။ “အလွန်ချစ်သောသား ဖြစ်ပါသည်” ဟု ပြော၏။ “အလွန်ချစ်သောသား ဖြစ်လျက် အဘယ့်ကြောင့် မငိုကြွေးကြသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားကြီးသည် -
“အရှင် … မြွေသည် အရေဟောင်းကို စွန့်၍ သွားသကဲ့သို့၊ ငါ့သားကား ကိုယ်ကိုစွန့်၍ သွားပါ၏၊ ဤသို့ တမလွန်ဘဝသို့ သွားသည်ရှိသော် မီးသင်္ဂြိုဟ် အပ်သော သားသည် ဆွေးမျိုးတို့ ငိုကြွေးခြင်းကို မသိပါ၊ သားကား မိမိသွားရာ ဂတိသို့ သွားပေ၏၊ ထိုကြောင့် ငါသည် သားအတွက် မစိုးရိမ်ပါ၊ မငိုကြွေးပါ” - ဟု သိကြားအား မငိုကြွေးခြင်း မစိုးရိမ်ခြင်း၏ အကြောင်းကို ပြောပြလေ၏။
မိခင်မငိုကြွေး သိကြားမေး[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ပုဏ္ဏားကြီး စကားကို ကြားလျှင် ပုဏ္ဏေးမအား - “မိခင် … သေသောသူနှင့် အဘယ်သို့ တော်သနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင် … ဆယ်လလွယ်၍ မွေးရသော သားအရင်းပါ” ဟု ပြော၏။ “မိခင် … အဘမူကား ယောကျ်ားဖြစ်၍ စိတ်နှလုံး ခိုင်သောကြောင့် မငိုကြွေးသည်ကား ရှိစေတော့၊ အမိမည်သည် စိတ်နှလုံး နူးညံ့လှသည်၊ အဘယ်ကြောင့် မငိုကြွေးသနည်း” ဟု မေးပြန်၏။ ထိုအခါ မိခင် ပုဏ္ဏေးမသည် -
“အရှင် … ငါ၏သားကား မခေါ်ယူရဘဲ ဘဝတစ်ပါးမှ အိမ်သို့ ရောက်လာ၏၊ ခွင့်မပြုဘဲ ဤအိမ်မှ ဘဝတစ်ပါးသို့ ပြောင်းသွားပြန်၏၊ အလိုအလျောက်လာ၍ အလိုအလျောက် ပြန်သွားရာ၌ ငိုကြွေးခြင်းမှာ အဘယ် အကျိုးရှိမည်နည်း၊ မီးသင်္ဂြိုဟ်အပ်သော သားသည် ဆွေမျိုးတို့ ငိုကြွေးခြင်းကို မသိပါ၊ မိမိ သွားရာ ဂတိသို့သာ သွားပေ၏၊ ထို့ကြောင့် သားအတွက် မစိုးရိမ်ပါ၊ မငိုကြွေးပါ” –
ဟု သိကြားမင်းအား မငိုကြွေးခြင်း အကြောင်းကို ပြောပြပြန်၏။
နှမ မငိုကြွေး သိကြားမေး[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် သေသူ၏နှမကို “မိခင် … သင်ကား သေသူနှင့် အဘယ်သို့ တော်စပ်သနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင် အကျွန်ုပ်၏ မောင်အရင်း ဖြစ်ပါ၏” ဟု ပြော၏။ “နှမမည်သည် မောင်ကို တစ်ချတ်၏၊ အဘယ်ကြောင့် မငိုကြွေးသနည်း” ဟု မေးပြန်၏၊ ထိုအခါ နှမသည် -
“အရှင် … အကျွန်ုပ် အကယ်ငို ငိုကြွေးပါမူ ပိန်ချုံးကြုံလှီရာ၏၊ အဘယ် အကျိုးရှိမည်နည်း၊ ဆွေမျိုးဉာတိ အဆွေခင်ပွန်း ချစ်ကျွမ်းဝင်သူတို့အား အလွန်မွေ့လျော်ခြင်း ဖြစ်ကြပေရာ၏၊ မီးသင်္ဂြိုဟ်အပ်သော မောင်ကား ဆွေမျိုးတို့ငိုကြွေးခြင်းကို မသိပါ၊ မိမိသွားရာ လားရာ ဂတိကိုသာ သွားပေ၏၊ ထိုကြောင့် မောင်အတွက် မစိုးရိမ်ပါ၊ မငိုကြွေးပါ” –
ဟု သိကြားမင်းအား ပြောပြလေ၏။
လင်သေပူရေး မယားမေး[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် သေသူ၏မယားကို “မိခင် … သေသူသည် သင်နှင့် အဘယ်သို့ တော်သနည်း” ဟု မေးပြန်၏။ “အရှင် … လင်ယောကျ်ား ဖြစ်ပါ၏” ဟု ပြော၏။ “မိခင် … မိန်းမတို့မှာ လင်ယောကျ်ား သေလတ်သော် ကိုးကွယ်ရာမရှိကုန်၊ မုဆိုးမ ဖြစ်ကုန်၏၊ အဘယ်ကြောင့် မငိုကြွေးသနည်း” ဟု မေးပြန်၏။ ထိုအခါ အယားသည် -
“အရှင် .. သေသူကို စိုးရိမ် ငိုကြွေးနေသောသူသည် ကောင်းကင်၌ သွားနေသော လမင်းကိုမြင်၍ ပေးပါ၊ ပေးပါဟု တောင်းရမ်းကာ ငိုကြွေးနေသော သူငယ်ကဲ့သို့ ဖြစ်ပေ၏။ မီးသင်္ဂြိုဟ်အပ်သော လင်ယောကျ်ားသည် ဆွေမျိုးတို့ ငိုကြွေးခြင်းကို မသိပါ၊ မိမိ သွားရာ လားရာ ဂတိကိုသာ သွားပေ၏၊ ထိုကြောင့် လင်ယောကျ်ားအတွက် မစိုးရိမ်ပါ၊ မငိုကြွေးပါ” –
ဟု သိကြားမင်းအား ပြောကြားပြန်၏။
ကျွန်မ ငိုကြွေး သိကြားမေး[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ကျွန်မကို “မိခင် … သေသူသည် သင်နှင့် အဘယ်သို့တော်သနည်း” ဟု မေးပြန်၏။ “အရှင် … အရှင်သခင် ဖြစ်ပါ၏” ဟု ပြော၏။ “မိခင် … သေသူသည် သင့်အား ရိုက်နှက်ပုတ်ခတ်သူ ဖြစ်လိမ့်မည်” ဟု မေး၏။ “အရှင် … ဤလို မပြောပါလင့်၊ အရှင်စကားသည် သေသူအား မလျောက်ပတ်ပါ၊ အကျွန်ုပ် အရှင်သည် ခန္တီ၊ မေတ္တာ၊ ကရုဏာနှင့် ပြည့်စုံပါ၏၊ ရင်မှ မွေးသော သားသမီးကဲ့သို့ အောက်မေ့ပါ” ဟု ပြော၏။ “မိခင် … ဤလိုဖြစ်ပါလျက် အဘယ်ကြောင့် မငိုကြွေးသနည်း” ဟု မေးပြန်၏။ ထိုအခါ ကျွန်မသည် -
“အရှင် … သေလွန်ပြီးသောသူကို စိုးရိမ်ငိုကြွေး နေခြင်းသည် ကွဲလေပြီးသော အိုးသည် တစ်ဖန်ပြန်၍ မစေ့စပ်သကဲ့သို့ ဖြစ်ပါ၏၊ မီးသင်္ဂြိုဟ်အပ်သော အရှင်သည် ဆွေမျိုးတို့ ငိုကြွေးခြင်းကို မသိပါ၊ မိမိသွားရာ လားရာဂတိကိုသာ သွား၏၊ ထိုကြောင့် အရှင်အတွက် မစိုးရိမ်ပါ၊ မငိုကြွေးပါ” –
ဟု သိကြားမင်းအား ပြောကြးာပြန်၏။
ဘာဝနာပွားရေး စည်းစိမ်ပေး[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် အလုံးစုံသောသူတို့ တရားစကားကို ကြားရ၍ ကြည်ညိုသောကြောင့် “အမောင်တို့ …. သင်တို့သည် မမေ့မလျော့ မရဏဿတိကမ္မဋ္ဌာန်း စီးဖြန်းကြကုန်လော့၊ ဤနေ့မှစ၍ မိမိတို့ လက်အမှုကို မပြုကြကုန်လင့်၊ ငါ့သည် သင်တို့အိမ်၌ မရေတွက်နိုင်သော ရတနာ ခုနစ်ပါးတို့ ပြည့်စုံအောင် ပြုလုပ်ပေးမည်၊ အလှူကို ပေးကြကုန်၊ သီလကို စောင့်ကြကုန်၊ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်ကြကုန်” ဟု အဆုံးအမပေး၍ အိမ်ကို မရေတွက်နိုင်သော ရတနာခုနစ်ပါးတို့ဖြင့် ပြည့်စေပြီးလျှင် မိမိနေရာ တာဝတိံသာ နတ်ရွာသို့ ပြန်လေ၏။
မြန်စွာဘုရားသည် ဤဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ သူကြွယ်သည် သောတာပတ္တဖိုလ်၌ တည်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ကျွန်မသည် - ယခုအခါ ခုဇ္ဇုတ္တရာ။
သမီးသည် - ဥပ္ပလဝဏ်။
သားသည် - ရာဟုလာ။
အမိ ပုဏ္ဏေးမသည် - ခေမာ။
ပုဏ္ဏားသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ပျက်စီးတတ်လှ၊ သဘာဝ၊ မုချပျက်စီးရာ။
(၂) ပြိုကွဲတတ်လှ၊ သဘာဝ၊ မုချပြိုကွဲရာ။
(၃) သေလွန်ခိုက်ကြိမ်၊ ပျက်, ပြိုကြိမ်၊ စိုးရိမ်မရှိရာ။
(၄) မရဏဿတိ၊ စီးဖြန်းဘိ၊ ကဝိထုံးစဉ် လာ။
ဥရဂဇာတ် ပြီး၏။