ဥစ္ဆင်္ဂဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဧကကနိပါတ် - ၇။ ဣတ္ထိဝဂ် -၆၇ - ဥစ္ဆင်္ဂဇာတ်။ ။ မင်းပြစ်သင့်နေသော လင်နှင့်သားကို မတောင်းဘဲ မောင်ကိုသာ အလိုရှိကြောင်း လျှောက်ထား တောင်းဆိုသော မိန်းမပညာရှိအကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ခိုးသူထင်မှတ် မင်းထံအပ်[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ကောသလတိုင်း ဇနပုဒ် ရွာငယ်တစ်ခုဝယ် မိန်းမပညာရှိတစ်ယောက် ရှိလေ၏။ ထိုမိန်းမပညာရှိ အထံ၌ လင်၊ သား၊ မောင် ဟူ၍ အတူနေ သုံးယောက်တို့ ရှိကြကုန်၏။
အခါတစ်ပါး၌ ထို သား၊ လင်၊ မောင် သုံးယောက်တို့သည် တောအုပ်တစ်ခုအနီးဝယ် လယ်ထွန်လျက် နေကြကုန်၏။ ထိုအခါ တောအုပ်အတွင်းဝယ် သူခိုးတို့သည် လူတို့ဥစ္စာကို လုယက်ကာ ပြေးကြကုန်၏။
လူတို့သည် သူခိုးတို့ကို ရှာဖွေမရကုန်လတ်သော် လယ်ထွန်းသမား သုံးယောက်တို့ထံသွားကာ “သင်တို့ကား တောအုပ်အတွင်းဝယ် လုယက်သော သူခိုးတို့ ဖြစ်သည်၊ ယခုမှ လယ်ထွန်သမားဟန် ဆောင်နေကြသည်” ဟု ဆို၍ ဖမ်းဆီးချုပ်နှောင်လျက် ကောသလမင်းကြီးထံ ပို့ကြကုန်၏။
မိန်းမပညာရှိ လျှောက်ထားဘိ[ပြင်ဆင်ရန်]
မိန်းမပညာရှိလည်း ကောသလမင်းကြီးထံ သွားကာ “အရှင်မင်းကြီး ... အကျွန်ုပ်အား အဝတ်ပေးတော်မူပါ၊ အကျွန်ုပ်အား အဝတ်ပေးတော်မူပါ” ဟု ငိုကြွေးကာ အဖန်ဖန် အထပ်ထပ် အိပ်တော်သို့ လှည့်လည်လေ၏။
ထိုအခါ ကောသလမင်းကြီး ကြား၍ မင်းချင်းတို့ကို အဝတ်ပေးစရာ “ဤအဝတ်ကို မတောင်းပါ၊ လင် ဟူသော အဝတ်ကိုသာ တောင်းပါသည်” ဟု ပြောကြားလေလျှင် မင်းကြီးလည်း အထံတော်သို့ ခေါ်စေ၍ “သူငယ်မ ... အဝတ်တောင်းသလော” ဟု မေးလျှေင် “အရှင်မင်းကြီး ... တောင်းပါသည်” ဟု လျှောက်ထား၏။ “သူငယ်မ ... ဘယ်အဝတ်ကို တောင်းသနည်း” ဟု မေးပြန်ရာ “အရှင်မင်းကြီး ... ပကတိအဝတ်ကို မတောင်းပါ၊ လင် ဟူသော အဝတ်ကိုသာ တောင်းပါသည်” ဟု လျှောက်၏။ “သူငယ်မ ... လင်ကို ဘာကြောင့် အဝတ်ခေါ်သနည်း” ဟု မေးလေ၏။
ထိုအခါ မိန်းမပညာရှိသည် -
“အရှင်မင်းကြီး ...
ရေမရှိသော မြစ်သည် အချည်းနှီး ဖြစ်ပါသည်။
မင်းမရှိသော တိုင်းနိုင်ငံလည်း အချည်းနှီး ဖြစ်သည်
လင်မရှိသော မိန်းမလည်း မောင်ဆယ်ယောက်ဝန်းရံကာ နေသော်လည်း အချည်းနှီးသာ ဖြစ်ပါသည်။
ထို့ကြောင့် လင်ကို အဝတ်ဟု ဆိုပါသည်။ လင်မရှိသော မိန်းမမှာ အဖိုးတစ်ထေင် ထိုက်တန်သော အဝတ်ကို ဝတ်ဆင်ရစေကာမူ အဝတ်ရှိသည် မဟုတ်ပါ၊ အချည်းနှီးသာ ဖြစ်ပါသည်” ဟု အကျယ်တဝင့် လျှောက်ထားလေ၏။
အကြောင်းစစ်ဆေး ချမ်းသာပေး[ပြင်ဆင်ရန်]
မင်းကြီးလည်း စကားကို ကြားလျှင် သူငယ်မအား ကြည်ညိုလှသဖြင့် -
မေး။ ။ “အို သူငယ်မ ... ဤဖမ်းဆီးထားသူ သုံးယောက်မှာ သင်နှင့် ဘာတော်ကြသနည်း။
ဖြေ။ ။ အရှင်မင်းကြီး ... တစ်ယောက်ကား လင်၊ တစ်ယောက်ကား သား၊ တစ်ယောက်ကား မောင် ဖြစ်ပါသည်။
မေး။ ။ သူငယ်မ ... သုံးယောက်လုံး မပေးနိုင်၊ တစ်ယောက်ကို ပေးမည်၊ သင် ဘယ်သူ့ကို ယူလိုသနည်း။
ဖြေ။ ။ အရှင်မင်းကြီး ... မောင်ကို ယူလိုရှိပါသည်။
မေး။ ။ သူငယ်မ ... သားနှင့် လင်ကိုတော့ မတောင်း၊ အဘယ်ကြောင့် မောင်ကို တောင်းရသနည်း။
ဖြေ။ ။ အရှင်မင်းကြီး ... အကျွန်ုပ် အသက်ရှည်ပါမူ လင်နှင့် သားကား ရနိုင်ပါသည်။ မောင်ကား မွေးပေးမည့် အမိအဖတွေ မရှိတော့သဖြင့် မရနိုင်တော့ပါ။ သို့အတွက် မောင်ကိုသာ တောင်းရပါသည်” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။
မင်းကြီးလည်း မိန်းမပညာရှိ၏ စကားကို ကြားလျှင် အလွန် နှစ်သက်တော်မူသဖြင့် သုံးယောက်လုံးပင် လွှတ်တော်မူ၏။ ဤသို့လျှင် မိန်းမတစ်ယောက်ကို အမှီပြုကာ လူသုံးယောက် အသက်ဘေးမှ ချမ်းသာသည်ဟု နေရာတကာတွင် ထင်ရှားလေ၏။
ရဟန်းတို့လည်း တရားသဘင်ဝယ် စကားစပ်မိကြ၍ မြတ်စွာဘုရားကို လျှောက်ထားကြလေလျှင် မြတ်စွာဘုရားလည်း “ရဟန်းတို့ ... ဤမိန်းမသည် ယခုအခါမှသာ ဤလူ သုံးယောက်ကို သေဘေးမှ လွတ်စေမည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ ကလည်း လွတ်စေဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) မြစ်လည်းရေမဲ့၊ ပြည်မင်းမဲ့၊ လင်မဲ့မိန်းမတွေ။
(၂) ဆယ်ယောက်မောင်တည်း၊ ဝန်းရံလည်း၊ ချည်းနှီးဖြစ်ကြလေ။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
လင်နှင့်သားတွက် မင်းစစ်ချက်[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ပညာရှိ မိန်းမတစ်ယောက်သည် လင်၊ သား၊ မေင်တို့နှင့် အတူ ကောသလတိုင်း ရွာငယ် တစ်ခုဝယ် နေလေ၏။
[ဤဝတ္ထုကား ပစ္စုပ္ပန် ဝတ္ထုနှင့် တူသဖြင့် ထူးနိုးရာ နောက်ပိုင်းကိုသာ ရေးပေအံ့။]
မင်းကြီးသည် မိန်းမပညာရှိအား “သူငယ်မ ... ဖမ်းထားသူ သုံးယောက်တွင် အဘယ်သူကို အလိုရှိသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “သုံးလောက်လုံးပင် အလိုရှိပါသည်” ဟု လျှောက်ထား၏။ “သုံးယောက်လုံးကို မပေးနိုင်၊ တစ်ယောက်သာ ပေးနိုင်မည်၊ သို့အတွက် အလိုရှိသူ တစ်ယောက်ကို ပြောပါ” ဟု ဆိုရာ “မောင်ကို ပေးပါ” ဟု လျှောက်သည်တွင် “သူငယ်မ ... လင်နှင့် သားကို မတောင်းဘဲ မောင်ကို တောင်းသည်၊ သင့်မှာ မောင်ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိမည်နည်း” ဟု မေးလေ၏။ ထိုအခါ မိန်းမပညာရှိသည် မင်းကြီးအား -
“အရှင်မင်းကြီး ... သားကား ခါးပိုက်ထဲက ဟင်းရွက်အတူ ရလွယ်ပါသည်၊ လင်လည်း ခရီးလမ်းမှာ သွးာလာနေထိုင်သော မိန်းမ ဖြစ်စေကာမူ ရလွယ်ပါသည်၊ မောင်ကား မွေးပေးမည့် အမေ အဖေ မရှိတော့သဖြင့် ရဖို့ အလွန်ခဲယဉ်းပါသည်၊ သို့အတွက် မောင်ကိုသာ တောင်းရပါသည်” –
ဟု လျှောက်ထားလေ၏။
မင်းကြီးလည်း ဤသူငယ်မကား မှန်သောစကားကို ဆိုပေသည်ဟု အလွန်နှစ်သက်သဖြင့် သုံးယောက်လုံးကိုပင် ပေးလိုက်၏။ သူငယ်မလည်း သုံးယောက်လုံးကို ဆောင်ယူကာ အိမ်သို့ သွားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ လေးယောက်သောသူတို့သည် ယခုအခါ လေးယောက်သောသူများ။
ဗာရာဏသီမင်းသည် - ယခုအခါ ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ဟင်းရွက်အလား၊ မွေးသည့်သား၊ ရကားရလါယ်သည်။
(၂) လမ်းမှာနေစဉ်၊ မိန်းမပင်၊ လင်ကိုရနိုင်သည်။
(၃) မွေးမည့်မိဘ၊ မရှိကြ၊ မောင်က ရခဲသည်။
ဥစ္ဆင်္ဂဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။