အဿကဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဒုကနိပါတ် - ၆။ ဒဠှဝဂ် -၂၀၇ - အဿကဇာတ်။ ။ ဥပရိမိဖုရားကြီး သေလွန်၍ သောကမီးတောက်သော အဿကမင်းအား ဒိဗ္ဗစက္ခုရှင် ရသေ့က နွားချေးပိုး ဖြစ်နေသော ဥပရိမိဖုရားနှင့်း ပိုးဖိုကို ခေါ်ပြမှ သက်သာရာရခြင်း အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
လူထွက်လိုငြား ရဟန်းတစ်ပါး[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေဝဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတစ်ပါးသည် မယားဟောင်း ဖြားယောင်းသွေးဆောင်အပ်သည်ဖြစ်၍ သာနာတော်၌ ငြီးငွေ့ပျင်းရိကာ လူထွက်လို၏။
ထိုရဟန်းအကြောင်းကို မြတ်စွာဘုရား သိတော်မူလျှင် “ရဟန်း ... သင့်အပေါ်၌ ဤမိန်းမသည် ချစ်ခင်ကြင်နာခြင်းမရှိ၊ ရှေးအခါ၌လည်း ထိုမိန်းမကိုမှီ၍ သင်သည် ဆင်းရဲကြီးစွာ ရောက်ဖူးပြီ”ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မိဖုရားအတွက် ပူဆွေးချက်[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ကာသိတိုင်း ပါဋလိမြို့တော်ဝယ် အဿက မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ထိုအဿကမင်း၏ မိဖုရားကြီးကား ဥပရိအမည်ရှိ၏။ မင်းကြီးသည် အလွန်ချစ်မြတ်နိုး၏။ အလွန်အဆင်းလှ၏။ ရှုစချင်ဖွယ် ကြည်ညိုဖွယ်ရှိ၏။ လူမိန်းမတို့အဆင်းကိုလွန်၍ နတ်မိန်းမတို့၏ အဆင်းကို မီလုမတတ်ဖြစ်၏။
တစ်နေ့သ၌ ထိုဥပရိမိဖုရားကြီးသည် သေလွန်လေ၏။ မင်းကြီးသည် ဥပရိမိဖုရားကြီး သေလွန်သဖြင့် စိုးရိမ်ပူဆွေးခြင်း နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ အလွန်ဆင်းရဲပင်ပန်း၏။ စိတ်နှလုံးမကြည်မသာ ဖြစ်၏။ ဥပရိမိဖုရားကြီး အလောင်းကို တလား၌ လျောင်းအိပ်စေပြီးလျှင် ဆီစိမ်ကာ အိပ်ရာညောင်စောင်းအောက်၌ ထားစေ၏ မစားနိုင်၊ မသောက်နိုင် မျက်ရည်ယိုစီးကာ ငိုကြွေးမြည်တမ်းလျက်သာနေ၏။
မယ်တော်၊ ခမည်းတော်၊ မှူးမတ်၊ ပုဏ္ဏား၊ သူကြွယ် စသော သူတို့သည် “မြတ်သောမင်းကြီး ... စိုးရိမ်ပူဆွေးမြည်တမ်းတော်မမူပါလင့်၊ သင်္ခါရတရားတို့သည် အနိစ္စသာဖြစ်ကုန်” စသည်ဖြင့် တရားပြသ လျှောက်ထားကြသော်လည်း သတိရဖို့ မတတ်နိုင်ကြကုန်။ ထိုသို့ ငိုကြွေးမြည်တမ်းစဉ်ပင်လျှင် သေလွန်သည်မှာ ခုနစ်ရက်လွန်ခဲ့လေ၏။
တောမှကြွလာ မြတ်ဆရာ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ဘုရားအလောင်းသည် ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် အဘိညာဉ် သမာပတ်နှင့် ပြည့်စုံသော ရသေ့ဖြစ်၍ ဒိဗ္ဗစက္ခုအဘိညာဉ်ဖြင့် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်ကို ကြည့်ရှုဆင်ခြင်လတ်သော် အဿကမင်း ငိုကြွေးမြည်တမ်းနေသည်ကို မြင်လျှင် ငါကား အဿကမင်း၏ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်ရန်သင့်သည်ဟု နှလုံးသွင်းလျက် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ပျံသန်းကာ မင်းဥယျာဉ်တော်သို့ ဆင်းသက်၍ မင်္ဂလာကျောက်ဖျာတွင် ရွှေဆင်းတုကဲ့သို့ နေလေ၏။
ပါဋလိမြို့သား ပုဏ္ဏားလုလင်တစ်ယောက်သည် ဥယျာဉ်တော်သို့သွားရာ ရသေ့ကိုမြင်လျှင် ချဉ်းကပ်ကာ ရှိခိုးလျက် နေ၏။ ရသေ့သည် ပုဏ္ဏားလုလင်နှင့် နှုတ်ခွန်းဆက်စကား ပြောကြားပြီးလျှင် “လုလင် ... မင်းကြီးသည် တရားစောင့်ပါ၏လော” ဟု မေးလေ၏။ “အရှင်ဘုရား ... တရားစောင့်ပါ၏။ သို့သော်လည်း မိဖုရားကြီး သေလွန်သဖြင့် ငိုကြွေးမြည်တမ်းလကျ် ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်နေသည်မှာ ခုနစ်ရက် ရှိပါပြီ၊ ဤသို့သော ဆင်းရဲကို အဘယ်ကြောင့် အရှင်ဘုရားတို့ မလွတ်စေပါသနည်း၊ အရှင်းဘုရားတို့ကဲ့သို့ ပညာရှိ သူတော်ကောင်းတွေရှိပါလျက် မင်းကြီးအား ဤသို့သော ဆင်းရဲကို ခံစားနေရသည်မှာ မသင့်လျော်ပါ” ဟု လျှောက်လေ၏။ “လုလင် ... စင်စစ် ငါမင်းကြီးကိုမသိ၊ သို့မသိသော်လည်း မင်းကြီးလာပြီး အကယ်၍မေးလျှင် ငါသည် ထိုဥပရိမိဖုရားကြီး၏ ဖြစ်ရာဘဝကို ပြောကြားပြီးလျှင် မင်းကြီးထံ ၌ မိဖုရားကြီးကို စကားပြောစေမည်” ဟု ပြောသောအခါ “အရှင်ဘုရား ... သည်လိုဖြစ်လျှင် အကျွန်ုပ် မင်းကြီးကို သွားခေါ်ပါမည်၊ မင်းကြီး မရောက်မချင်း ဤနေရာတွင် ဆိုင်းငံ့တော်မူပါ” ဟု လျှောက်ထား၍ ဝန်ခံစေပြီးလဆင် မင်းကြီးထံ သွားလေ၏။
မင်းကြီးသွားရောက် ရသေ့လျှောက်[ပြင်ဆင်ရန်]
ပုဏ္ဏားလုလင်လည်း မင်းကြီးထံရောက်လျှင် ရသေ့အမိန့်ရှိသော အကြောင်းကို လျှောက်ထားပြီးလျှင် ဤကဲ့သို့ ဒိဗ္ဗစက္ခုနှင့် ပြည့်စုံသော ရသေ့ထံသွားရန် သင့်ကြောင်းလျှောက်ထားလေ၏။ မင်းကြီးလည်း မိဖုရားကြီးကို မြင်ရမည်ဆိုသဖြင့် အလွန်နှစ်သက်ကာ ရထားစီးလျက် ဥယျာဉ်တော်သို့ လုလင်နှင့် အတူလိုက်လျက် ရသေ့ထံ ချဉ်းကပ်၍ ရှိခိုးကာ - “အရှင်ဘုရားတို့သည် ... ဥပရိမိဖုရားကြီး ဖြစ်ရာဘဝကို သိတော်မူသည်ကြားရာ မှန်ပါသလော” ဟု လျှောက်ထား၏။ “မြတ်သောမင်းကြီး ... မှန်ပါသည်” ဟု ပြောသောအခါ “အရှင်ဘုရား ... ဘယ်ဘဝ၌ဖြစ်ပါသနည်း” ဟု လျှောက်ပြန်၏။ “မင်းကြီး ... အဆင်း၌ မာန်ယစ်ကာ ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို မပြုမိသည့်အတွက် ဤဥယျာဉ်တော်မှာပင် နွားချေးပိုးမ ဖြစ်ပါသည်” ဟု ပြောလေ၏။ “အရှင်ဘုရား ... မယုံကြည်နိုင်ပါ” ဟု လျှောက်ရာ၊ “မင်းကြီး မယုံကြည်လျှင် နွားချေးပိုးမကို မင်းကြီးအား ပြမည်၊ စကားလည်း ပြောစေမည်” ဟု မိန့်ဆိုလေ၏။ ထိုနောက် မိမိ၏တန်ခိုး အာနုဘော်ဖြင့် နှစ်ကောင်သော နွားချေးပိုးမနှင့် ပိုးဖိုလင်မယားတို့သည် မင်းကြီးထံလာ၍ စကားပြောစေကုန်သတည်းဟု အဓိဋ္ဌာန်တော်မူ၏။
မင်းကြီးထက်ခင် ပိုးဖိုလင်[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ရသေ့၏ အဓိဋ္ဌာန်အတိုင်း ပိုးမနှင့်းပိုးဖိုတို့သည် မင်းကြီးထံ ရောက်လာကြကုန်၏။ ရသေ့သည် မင်းကြီးအား ဤပိုးဖိုနောက်က လိုက်နေသော ဤပိုးမကား သင်၏ ဥပရိမိဖုရားကြီး ဖြစ်သည်ဟု ပြလေ၏။ မင်းကြီးသည် “အရှင်ဘုရား ... ဥပရိမိဖုရားကြီးစင်လျက် နွားချေးပိုးမ ဖြစ်ရသည်ဆိုရာ အနည်းငယ်မျှ မယုံကြည်နိုင်ပါ” ဟု လျှောက်၏။ “မင်းကြီး ... ကောင်းပြီ၊ စကားပြောစေမည်” ဟု မိန့်ဆိုကာ ပိုးမကို ဥပရိဟု ခေါ်လေ၏။ ပိုးမသည် လူတို့ဘာသာဖြင့် - “အရှင်ဘုရား ... ဘယ်အတွက် ခေါ်ပါသနည်း” ဟု မေးလျှောက်၏။ “ပိုးမ ... လွန်ခဲ့သောဘဝတွင် ဘာဖြစ်၍ သင့်အမည် ဘယ်လိုခေါ်ပါသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “အရှင်ဘုရား ... အဿကမင်းကြီး၏ မိဖုရားကြီးဖြစ်၍ ဥပရိခေါ်ပါသည်” ဟု လျှောက်လေ၏။ “ယခုအခါ အဿကမင်းကြီးကို ချစ်သလော၊ သို့တည်းမဟုတ် ပိုးဖိုကို ချစ်သလော” ဟု မေးတော်မူ၏။ ပိုးမသည် ရသေ့အား -
“အရှင်ဘုရား ... ဤဥယျာဉ်တော်ကား ရှေးဘဝတွင် ချစ်ခင်ကြင်နာလှစွာသော လင်ဖြစ်သော အဿကမင်းကြီးအတူတကွ လှည့်လည်ပျော်ပါး သွားလာဖူးသောအရပ် ဖြစ်ပါ၏။ အရှင်ဘုရား ... ယခုဘဝတွင်ကား - အသစ်ဖြစ်သော ချမ်းသာဆင်းရဲဖြင့် အဟောင်းဖြစ်သော ချမ်းသာဆင်းရဲကို ဖုံးလွှမ်းထားသောကြောင့် ထိုအဿ မင်းကြီးထက် နွားချေးပိုးဖိုကိုသာလျှင် ပိုလွန်၍ချစ်ပါ၏”- ဟု ပရိသတ်အလယ်တွင် ပြောကြားလေ၏။
မင်းကြီးအမျက် စွန့်ပစ်လျက်[ပြင်ဆင်ရန်]
အဿကမင်းကြီးသည် နွားချေးပိုးမ၏ စကားကိုကြားလျှင် နှလုံးမသာသည်ဖြစ်၍ ဥယျာဉ်တော်မှာ နေလျက်ပင် နန်းတော်တွင် တလားဖြင့် ထားသော မိဖုရားကြီး အလောင်းကောင်ပုပ်ကို ပယ်ထုတ်စေ၍ ဦးခေါင်းဆေး လျှောက်ပြီးလျှင် ရသေ့ကိုရှိခိုး၍ မြို့တော်သို့ဝင်ကာ တခြားမိန်းမတစ်ယောက်ကို မိဖုရားအရာ၌ထား၍ တရားသဖြင့် မင်းပြုလေ၏။
ရသေ့လည်း မင်းကြီးအား အဆုံးအမပေး၍ စိုးရိ်သောကမရှိသည်ကို ပြုပြီးလျှင် မိမိနေရာ ဟိမဝန္တာသို့ သွားလေ၏။
ဤဒေသနာတော်ကို ဟောတော်မူပြီးလျှင် သစ္စာကိုပြတော်မူသည့်အဆုံး၌ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ပျင်းရိကာ လူထွက်လိုသော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌တည်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ဥပရိ မိဖုရားသည် - ယခုအခါ မယားဟောင်း။
အဿကမင်းသည် - သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သော ရဟန်း။
ပုဏ္ဏားလုလင်သည် - သာရိပုတ္တရာ။
ကုရုင်္ဂသမင်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ဆင်းရဲချမ်းသာ၊ အသစ်လာ၊ ဟောင်းမှာပျောက်မြဲပင်။
(၂) မိန်းမစရိုက်၊ အလွန်မိုက်၊ လင်၌မချစ်ခင်။
(၃) ဥပရိပိုးမ၊ အဿက၊ မြွက်ဟသက်သေထင်။
အဿကဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။