အသာတရူပဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဧကကနိပါတ် - ၁၀။ လိတ္တဝဂ် -၁၀၀ - အသာတရူပဇာတ်။ ။ မြို့ကို ခုနစ်ရက် ပိတ်ထားပါဟု မိခင်ပြောကြားသဖြင့် ကောသလမင်းအား အနိုင်ရသော ဗာရာဏသီမင်း အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဂုဏ်တော်စိတ်ရောက် ဆင်းရဲပျောက်[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ကုဏ္ဍိယမြို့ကို အမှီပြု၍ ကုဏ္ဍိယဥယျဉ်၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သုပ္ပဝါသာမည်သော ကောလိယ မင်းသမီးသည် ခုနစ်နှစ်ပတ်လုံး ကိုယ်ဝန်ဆောင်လျက် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ကမ္မဇလေလှုပ်ကာ သားမဖွားမြင်နိုင်ဘဲ မိန်းမောတွေဝေလျက် ပြင်းထန်စွာ ဝေဒနာကို ခံစား၍ နေရ၏။
ထိုသုပ္ပဝါသာ မင်းသမီးသည် ပြင်းထန်စွာ ဝေဒနာနှိပ်စက်သော်လည်း မြတ်စွာဘုရားသည် ဆင်းရဲကင်းရန် တရားဟောတော်မူ၏။ တပည့်သံဃာတော်ကိုလည်း ဆင်းရဲကင်းရန် ကျင့်တော်မူ၏။ နိဗ္ဗာန်သည် ဆင်းရဲကင်း၍ အလွန်ချမ်းသာ၏။ ဤဘုရား သံဃာ နိဗ္ဗာန် သုံးမျိုးတို့၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့ဆင်ခြင်ကာ သည်းခံ၍နေ၏။
သတင်းကြားကာ ဆုပေးရှာ[ပြင်ဆင်ရန်]
တစ်ဖန် လင်ယောကျ်ားကို ခေါ်၍ “အရှင် ... ကျွန်ုပ် အကြောင်းကို လည်းကောင်း၊ ရှိခိုးကန်တော့လိုက်သော အကြောင်းကို လည်းကောင်း မြတ်စွာဘုရားထံ သွား၍ လျှောက်ထားပါ” ဟု မှာကြားကာ မြတ်စွာဘုရားထံသို့ စေလွှတ်လိုက်၏။
မြတ်စွာဘုရားလည်း သတင်းစကားကို ကြားတော်မူလျှင် “ကောလိယမင်းသမီး သုပ္ပဝါသာသည် ချမ်းသာစေသတည်း၊ အနာရောဂါ ကင်းသောသားကို ဖွားမြင်စေသတည်း” ဟု မိန့်တော်မူလိုက်၏။ သုပ္ပဝါသာ မင်းသမီးလည်း မြတ်စွာဘုရား မိန့်တော်မူသည်နှင့် တစ်ပြိုက်နက် ချမ်းသာစွာ အနာရောဂါ မရှိသော သားကို ဖွားမြင်လေ၏။
ဘုရားဂုဏ်ချီးမွမ်း ပင့်လှူဒါန်း[ပြင်ဆင်ရန်]
သုပ္ပဝါသာ၏ လင်ယောကျ်ားလည်း အိမ်သို့ရောက်၍ ချမ်းသာစွာ သားဖွားမြင်ပြီးနှင့်သည်ကို မြင်လျှင် “အချင်းတို့ ... မြတ်စွာဘုရား၏ တန်ခိုးအာနုဘော်သည် အလွန် အံ့ဖွယ်ရှိပေစွတကား၊ မဖြစ်ဘူးမြဲ ဖြစ်ပေစွတကား” ဟု အဖန်ဖန် ချီးကျူးလေ၏။
သုပ္ပဝါသာ မင်းသမီးလည်း သားတော် ဖွားမြင်ပြီးလျှင် ဘုရား အမှူရှိသော သံဃာကို ပင့်ဖိတ်ကာ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အလှူကြီးပေးလေ၏။ ခုနစ်ရက်ပြည့်သောနေ့၌ သားတော် သီဝလိမင်းသားကို တန်ဆာဆင်၍ ဘုရားအမှူးရှိသော သံဃာအား ရှိခိုးကန်တော့စေ၏။
ဥဒါန်းကျူးကာ အနုမောဒနာ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ရှင်သာရိပုတ္တရာက သီဝလိမင်းသားအား “အမောင် သီဝလိ ... သင့်အား ချမ်းသာပါသလော” ဟု မေး၏။ “အရှင်ဘုရား ... အကျွန်ုပ်အား အဘယ်မှာ ချမ်းသာပါအံ့နည်း၊ လောဟကုမ္ဘီငရဲနှင့်တူသော အမိဝမ်းထဲမှာ ခုနစ်နှစ်ပတ်လုံး ကိန်းအောင်ကာ ပဋိသန္ဓေ နေရပါသည်” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ သုပ္ပဝါသာလည်း သားတော် သီဝလိမင်းသား စကားကို ကြား၍ ဖွားမြင်ကာစ ခုနစ်ရက်သားသာ ရှိသေးသော ငါ့သားငယ်သည် ဘုရားငယ်ဖြစ်သော ရှင်သာရိပုတ္တရာနှင့် အပြန်အလှန် စကားပြောနိုင်ပေသည်” ဟု အလွန်ဝမ်းမြောက်လေ၏။
မြတ်စွာဘုရားလည်း သုပ္ပဝါသာအား “ချစ်သမီး သုပ္ပဝါသာ ... သီဝလိလို သားမျိုးကို နောက်ထပ် လိုချင်သေးသလော” ဟု မေး၏။ “ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား ... နောက်ထပ်ရမည်ဆိုလျှင် ခုနစ်ယောက်လောက် လိုချင်ပါသေးသည်” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားလည်း ဥဒါန်းကျူးတော်မူပြီးလျှင် အနုမောဒနာပြု၍ ကြွတော်မူ၏။
နောက်ဆုံးဖြစ်ရ သီဝလိဘဝ[ပြင်ဆင်ရန်]
သီဝလိမင်းသားလည်း ခုနစ်နှစ်အရွယ် ရှိသောအခါ သာသနာတော်၌ ရှင်သာမဏေပြု၍ အသက်နှစ်ဆယ် ရှိသောအခါ ရဟန်းပြုပြီးလျှင် ဘုန်းတန်ခိုးကြီးမားကာ မြတ်သော လာဘ်လာဘကိုရလျက် မြေပြင်အလုံးဝယ် ပဲ့တင်ထပ်စေ၍ အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်ပြီးသော် ဘုန်းတန်ခိုး ကြီးမားလှသော ဘုရားသားတော်ကြီးတို့အတွင်းဝယ် မြတ်သော လာဘ်လာဘကို ရရာ၌ ဧတဒဂ်ထားခြင်းကို ခံတော်မူရ၏။
တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စည်းဝေးကုန်လျက် “ငါ့ရှင်တို့ ... အလွန်တန်ခိုးကြီးမား၍ ပစ္ဆိမဘဝိက ဖြစ်သော ရှင်သီဝလိကား အမိဝမ်းမှာ ခုနစ်နှစ် ပဋိသန္ဓေနေရခြင်းဆင်းရဲ၊ ဖွားမြင်သောအခါလည်း ရုတ်တရက် မဖွားနိုင်ဘဲ အမိ၏ *ယောနိဝတွင် မိန်းမောတွေဝေ နေရခြင်းဆင်းရဲ၊ အမိသုပ္ပဝါသာ၏ ဆင်းရဲတို့ကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... သားအမိ နှစ်ယောက်လုံး ဖြစ်သမျှအလုံးစုံသည် မိမိတို့ပြုခဲ့ကြသော ကံသာလျှင် အကြောင်းရင်းရှိသည်” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
[* ယောနိ - မိန်းမအင်္ဂါဇာတ်၊ သားအိမ်။]
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုမင်း၏ မိဖုရားကြီးဝယ် ပဋိသန္ဓေနေကာ ဖွားမြင်၍ အရွယ်ရောက်လျှင် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ ပညာသင်သွား၍ တတ်မြောက် လိမ္မာသဖြင့် ပြန်လာကာ အဖမင်းကြီး ကွယ်လွန်လျှင် မင်းအဖြစ်ကိုရ၍ တရားသဖြင့် မင်းပြုလေ၏။
ထိုအခါ ကောသလမင်းသည် များစွာသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါနှင့် လာလတ်၍ ဗာရာဏသီပြည် တစ်ပြည်လုံးကို သိမ်းယူကာ မင်းကိုသတ်၍ မိဖုရားကြီးကိုပင် မိမိ မိဖုရား ပြုလေ၏။
ထိုဗာရာဏသီမင်း၏ သားတော်သည် အဖမင်းကြီး သေလွန်သောအဖြစ်ကိုသိလျှင် တစ်ခုသော ရေပြွန်ပေါက် တံခါးဖြင့် ထါက်ပြေး၍ စစ်သည်ဗိုလ်ပါ အများကို စုရုံးကာ ဗာရာဏသီမြို့တော်ကို ဝန်းရံလျက် ရန်သူမင်းအား တိုင်းပြည်ကို ပေးမည်လော၊ စစ်ထိုးမည်လောဟု ရာဇသံပေးလိုက်၏။ ရန်သူမင်းလည်း “စစ်ထိုးမည်” ဟု ရာဇသံ တုံ့ပြန်လိုက်၏။
မင်းသားမယ်တော် မိဖုရားကြီးကား ထိုသတင်းကို ကြားလျှင် “သားတော် ... စစ်ထိုးနေဖို့ မဟုတ်၊ အရပ်ရပ်သို့ လူသွားလူလာဖြတ်၍ မြို့ကို ကျပ်တည်းစွာ ဝန်းရံလော၊ နောက် ထင်း၊ ရေ၊ ထမင်း၊ အစာပြတ်၍ ငတ်မွတ်ခေါင်းပါး အားနည်းလာသောအခါ စစ်မထိုးရဘဲ လွယ်လွယ်ဖြင့် ရလိမ့်မည်” ဟု သားတော်ထံ အတွင်းစာ ပို့စေ၏။
သားတော်မင်းသားလည်း မယ်တော် အမှာစာအတိုင်း ခုနစ်ရပ်ပတ်လုံး အရပ်ရပ်မှ လမ်းသွားလမ်းလာတို့ကို ဖြတ်၍ ဗာရာဏသီမြို့တော်ကို ကျပ်တည်းစွာ ပိတ်ဆီးထားလေ၏။ မြို့သူမြို့သားတို့လည်း ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး သွားလာခွင့်မရ ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးကြသဖြင့် သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ရန်သူမင်း၏ ဦးခေါင်းကိုဖြတ်၍ မင်းသားထံ ပို့ကြကုန်၏။
မင်းသားလည်း ရန်သူမင်း မရှိတော့သဖြင့် မြို့တွင်းသို့ဝင်ကာ တရားသဖြင့် မင်းပြုလျက် သေလွန်သောအခါ ကံအားလျော်စွာ လားလေ၏။
ဤသို့လျှင် ထိုသီဝလီမင်းသားလည်း ဗာရာဏသီမြို့ကို ကျပ်တည်းစွာ ဝန်းရံပိတ်ဆည်း၍ ပြုဖူးသော မကောင်းမှု အကုသိုလ်ကံကြောင့် နောက်ဆုံးဘဝဝယ် ခုနစ်နှစ် ပဋိသန္ဓေနေရ၍ ခုနစ်ရက် အမိ၏ ယောနိဝ၌ မမွေးဖွားနိုင်ဘဲ ဆင်းရဲပင်ပန်းရ၏။
ပဒုမုတ္တရာ မြတ်စွာဘုရား လက်ထက်ဝယ် အလှူကြီးပေးကာ လာဘ်လာဘများသော သာဝကတို့တွင် အမြတ်ဆုံး သာဝက ဖြစ်စေသတည်း” ဟု ဆုတောင်းခဲ့ဖူး၏။ ဝိပဿီမြတ်စွာဘုရား လက်ထက်တော်၌လည်း မြို့သူတို့နှင့်တကွ အဖိုးတစ်သိန်းထိုက်တန်သော နို့ဓမ်းခဲကို လှူဒါန်းကာ ဆုတောင်းခဲ့ဖူး၏။ ထိုကောင်းမှုများ အာနုဘော်များကြောင့် မြတ်သော လာဘ်လာဘကို ရရာဝယ် ဧတဒဂ်ထားခြင်းကို ခံတော်မူရသည်။
သုပ္ပဝါသာလည်း မိဖုရားကြီးဖြစ်စဉ် သားတော်အား ဗာရာဏသီမြို့တော်ကို ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ဝန်းရံပိတ်ဆည်းရန် စေခိုင်းဖူးသော မကောင်းမှု အကုသိုလ်ကံကြောင့် ယခု ဘဝဝယ် ခုနစ်နှစ် ကိုယ်ဝန်ဆောင်ရခြင်း၊ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး သားဖွားရခြင်းတည်းဟူသော ပြင်းထန်သော ဝေဒနာကို ခံစားရသည်။
ဤသို့ မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူပြီး၍ -
“ချစ်သားရဟန်းတို့ ... မေ့လျော့သူကို မသာယာအပ်သော သဘောသည် သာယာအပ်သော သဘောအသွင်ဖြင့် လည်းကောင်း၊ မချစ်အပ်သော သဘောသည် ချစ်အပ်သော သဘောအသွင်ဖြင့် လည်းကောင်း၊ ဆင်းရဲသော သဘောသည် ချမ်းသာသော သဘောအသွင်ဖြင့် လည်းကောင်း နှိပ်စက်တတ်သည်” ဟု ဟောပြောပြသ ဆုံးမတော်မူ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ဗာရာဏသီမြို့ကို ပိတ်ထားသော မင်းသားသည် - ယခုအခါ သီဝလိ။
မင်းသား၏ မယ်တော်သည် - သုပ္ပဝါသာ။
မင်းသား၏ ခမည်းတော်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) မသာယာအပ်၊ မချစ်အပ်၊ ချစ်အပ်သာယာသွင်။
(၂) မေ့လျော့နေဆဲ၊ နှိပ်စက်မြဲ၊ ဆင်းရဲချမ်းသာသွင်။
အဿတရူပဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။