အသဒိသဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဒုကနိပါတ် - ၄။ အသဒိသဝဂ် -၁၈၁ - အသဒိသဇာတ်
လေးအတတ်တွင် သူမတူအောင် တတ်ကျွမ်းလိမ္မာသော အသဒိသမင်းသား အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
နိက္ခမအကြောင်းပြု ချီးမွမ်းမှု[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် မြတ်စွာဘုရား တောထွက်တော်မူခြင်း အကြောင်းကိုချီးကျူးကာနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူပြီးလျှင် “ရဟန်းတို့ ...ငါဘုရားသည် ယခုအခါ၌သာ မြတ်သော တောထွက်ခြင်းဖြင့် တောထွက်တော်မူသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ထီးနန်းကိုစွန့်၍ တောထွက်တော်မူဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
လေးအတတ်တွင် တစ်ဖက်ကမ်းမြင်[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီး၊ မိဖုရားကြီးတို့ဝယ် သားတော်နှစ်ယောက် ဖွားမြင်ရာ၊ သားအကြီးကို အသဒိသ အငယ်ကို ဗြဟ္မဒတ္တဟု အမည်မှည့်ကြကုန်၏။
ထိုသားတော်နှစ်ယောက်တို့တွင် အသဒိသ သတို့သားသည် ဆယ့်ခြောက်နှစ် အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ ဒိသာပါမောက္ခဆရာကြီးထံတါင် ဗေဒင် သုံးပုံတို့ကို လည်းကောင်း၊ အတတ် တစ်ဆယ့်ရှစ်ပါးတို့ကို လည်းကောင်း သင်ကြားတတ်မြောက်ခဲ့ရာ လေးအတတ်တွင် အတုမရှိ တစဖက်ကမ်းခပ် တတ်မြောက်ခဲ့လေ၏။
ထီးနန်းအရေး ညီငယ်ပေး[ပြင်ဆင်ရန်]
အတတ်ပညာ တတ်မြောက်ပြီးသော် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်လာရာ အဖမင်းကြီး နတ်ရွာစံသောအခါ အမတ်တို့သည် အသဒိသ မင်းသားအား မင်းအဖြစ်၊ ဗြဟ္မဒတ္တမင်းသားအား ငါ့အား မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိဟု စွန့်ပယ်သဖြင့် ဗြဟ္မဒတ္တ မင်းသားကို အဘိသိက်သွန်းကာ မင်းမြှောက်ကြကုန်၏။ အသဒိသ မင်းသားသည် မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိသော်လည်း ညီတော် မင်းပြုသည်ရှိသော် ပကတိအတိုင်း မင်းအမူအရာဖြင့်သာ နေ၏။
ညီတော်ထင်မှား ထွက်ခွာသွား[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ ထံတော်ဝယ် ခစား မြဲစွဲကုန်သော သူတို့သည် အသဒိသ မင်းသားသည်မင်းအဖြစ်ကို တောင့်တနေသည်ဟု ဗြဟ္မဒတ်မင်းထံ ကုန်းတိုက်ကြကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ဟုတ်မှန်သည် မဟုတ်မှန်သည် မဆင်ခြင်ဘဲ ယုံကြည်ကာ နောင်တော်၌ အချစ်ပျက်လျက် နောင်တော်ကို ဖမ်းဆီးကြကုန်ဟု မင်းချင်းတို့ကို စေခိုင်းလေ၏။ အသဒိသ မင်းသား အကျိုးစီးပွားကို ဆောင်ရွက်နေသော ယောကျ်ားတစ်ယောက်သည် ထိုအကြောင်းကို အသဒိသ မင်းသားအား လျှောက်ထားလေ၏။
တစ်ပါးမင်းထံ ခစားပြန်[ပြင်ဆင်ရန်]
အသဒိသမင်းသားသည် ညီတော်အား အမျက်ထွက်၍ တိုင်းပြည်မှ ထွက်ပြီးလျှင် တစ်ပါးသော တိုင်းပြည်သို့သွားကာ မင်းကြီးထံ ဝင်လေ၏။ မင်းကြီးသည် အသဒိသမင်းသားအား “အမောင် ... ဘယ်အတတ်ပညာကို တတ်သနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... လေးအတတ် ပညာကို ကောင်းစွာ တတ်ပါသည်” ဟု လျှောက်၏။ “အမောင် ... တစ်နှစ်ကို ဘယ်လောက်ရိက္ခာရလျှင် ခစားမည်နည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... တစ်သိန်းရလျှင် ခစားပါမည်” ဟု လျှောက်ထား၏။ “ကောင်ပြီ ခစားလော့” ဟု လေးသမား ရာထူးကိုပေးသဖြင့် ထိုနေ့မှစ၍ ခစားရလေ၏။ လေးသမား ဟောင်တို့သည် ရိက္ခာများသည်“ု ကဲ့ရဲ့ကြကုန်၏။
ပညာအရေး မင်းစစ်ဆေး[ပြင်ဆင်ရန်]
တစ်နေ့သ၌ မင်းကြီးသည် အခြံအရံများစွာဖြင့် ဥယျာဉ်ကစားလတ်သော် မင်္ဂလာကျောက်ဖျာတွင် လျောင်းစက်ရာ သရက်ပင်တွင် သရက်သီးခိုင်တစ်ခုကိုမြင်၍ လေးသမားတို့ကို ခေါ်စေပြီးလျှင် “အမောင်တို့ ... သရက်သီးခိုင်ကို မြင်းဖြင့် ပစ်ချနိုင်ပါမည်လော” ဟု မေးတော်မူလျှင် လေးသမားဟောင်းတို့သည် “အရှင်မင်းကြီး ... ပစ်ချဖို့ဝန်မလေးပါ၊ အကျွန်ုပ်တို့ ပညာစွမ်းကို မြင်ရသည်မှာ အကြိမ်များပါပြီ၊ လေးသမားသစ်ကား အကျွန်ုပ်တို့ထက် ရိက္ခာပို၍ရပါသည်။ ၎င်းကို စေခိုင်းတော်မူပါ” ဟု လျှောက်ထားကြကုန်၏။
လေးအတတ်ပညာ ပြစေရာ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ မင်းကြီးသည် အသဒိသမင်းသားကို ခေါ်စေ၍ “အမောင် ... ဤသရက်သီးခိုင်ကို မြားဖြင့် ပစ်ချနိုင်ပါမည်လော” ဟု မေးလေ၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... အရှင်မင်းကြိးနေသော နေရာကိုရလျှင် ပစ်ချနိုင်ပါသည်” ဟု လျှောက်ထား၍ မင်းကြီနေရာ ဖယ်ပေးလျှင် လေးသမားတို့ အဝတ်တန်ဆာကို ဝတ်ဆင်လျက် ဆိတ်ချိုလေးကိုကိုင်၍ မြားပစ်ရာ အရပ်သို့ သွားပြီးလျှင် “အရှင်မင်းကြီး ... သရက်သီးခိုင်းကို အထက်သို့တက်သော မြားဖြင့် ပစ်ချရမည်လော၊ သို့တည်းမဟုတ် အောက်သို့ကျသော မြားဖြင့် ပစ်ချရမည်လော” ဟု လျှောက်ထား၏။ “အမောင် ... အထက်သို့တက်သော မြားဖြင့် ပစ်ချသည်ကို မြင်ရသည်မှာ အကြိမ်များလှပြီ၊ အောက်သို့ကျသောမြားဖြင့် ပစ်ချသည်ကို ကြည့်ရှုလိုသည်” ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။
လေးတတ်စွမ်းပြ ချီးမွမ်းကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
အသဒိသမင်းသားသည် “အရှင်မင်းကြီး ... ရှုတော်မူလော့၊ ပစ်လိုက်သောမြားသည် သရက်သီးခိုင်အညှာတစ်ဝက်တိုင် ဖြတ်ကာ ကျလာသောအခါ ကျန်တစ်ဝက်ကို ဖြတ်၍ သရက်သီးခိုင်နှင့်တကွ ကျလာပါလိမ့်မည်” ဟု လျှောက်ထားပြီးလျှင် စဉ်းသွားကို မြား၌တပ်၍ ပစ်လေ၏။ မြားသည် အပေါ်သို့ တက်သောအခါ သရက်သီးခိုင်အညှာကို တစ်ဝက်တိုင်ဖြတ်၍ စတုမဟာရာဇ် နတ်ပြည်သို့ တက်လေ၏။ ထိုနောက်မြားတစ်စင်းကို ပစ်ပြန်၏။ နောက်ပစ်သောမြားသည် လက်ဦးပစ်လိုက်သောမြားကို စတုမဟာရာဇ် နတ်ပြည်တွင်မီ၍ မြားလွှားဖြင့်ခတ်ကာ နောက်သို့ပြန်လည်စေ၍ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်သို့ ရောက်သဖြင့် နတ်များ ကောက်ယူထားကြ၏။ ပြန်လည်လာသော မြား၏ အသံသည် မိုးချုန်းသံကဲ့သို့ အလွန်ပြင်းထန်လှသဖြင့် လူအများ ကြောက်ရွံ့ကြ၏။ မြားလည်း ရောက်လာလျှင် သရက်သီးခိုင်၏ ကျန်ရှိသော အညှာတစ်ဝက်ကို မတိမ်းမစောင်း တည့်တည့်ဖြတ်ကာ သရက်သီးခိုင်နှင့်တကွ ကျလာ၏။ အသဒိသမင်းသားလည်း မြေသို့မကျစေဘဲ မြားကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သရက်သီးခိုင်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာ မင်းကြီးအား ဆက်သလေ၏။
လူအများသည် မဖြစ်ဖူးမြဲ အံ့ဖွယ်သရဲကို မြင်ကြလျှင် အံ့ဩချီးမွမ်းကြကုန်၏။ ကောင်းချီးပေး၍ ပဲ့တင်ထပ်စေကြကုန်၏။ လက်ပမ်းပေါက် ခတ်ကြကုန်၏။ လက်ဖျားခါကြကုန်၏။ ပုဆိုးတို့ကို ပစ်မြှောက်ကြကုန်၏။ ထိုခဏ၌ လူအများ ပေးကြသောဥစ္စာသည် တစ်ကုဋေမျှ ဖြစ်လေ၏။ မင်းကြီးလည်း အားရနှစ်သက်တော်မူသဖြင့် များစွာသော စည်းစိမ်ဥစ္စာ အခြံအရံတို့ကို ပေးသနားကာ ပညာကို ချီးမြှောက်တော်မူ၏။
နောင်တော်ပင့်ရန် စေတမန်[ပြင်ဆင်ရန်]
အခါတစ်ပါးဝယ် အသဒိသမင်းသား မရှိဟု ကြားလတ်သော် ခန့်ညား ကြောက်ရွံခြင်းမရှိဘဲ ခုနစ်ပြည်ထောင်မင်းတို့သည် စစ်သည်ဗိုလ်ပါများစွာဖြင့် လာလတ်၍ ဗာရာဏသီပြည်ကို ပတ်ဆို့ ဝိုင်းဝန်းကာ တိုင်းပြည်ကို ပေးမည်လော၊ သို့မဟုတ် စစ်ထိုးမည်လော-ဟု တင်းမာစွာ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးအား ရာဇသံပေးကြကုန်၏။
ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးလည်း ရာဇသံကိုကြားလျှင် သေဘေးမှ ကြောက်သဖြင့် နောင်တော်နေသောအရပ်ကို မေးမြန်းတော်မူ၍ သိလေလျှင် “အမတ်တို့ ... ငါ့နောင်တော် မလာလျှင် ငါ့အသက် ချမ်းသာတော့်မည် မဟုတ်၊ ငါ့စကားဖြင့် ငါ့နောင်တော် ရှိရာအရပ်သို့သွား၍ ခြေတော်တို့ကို ရှိခိုးလျက် ကန်တော့ တောင်းပန်ကာ မရ-ရအောင် ပင့်ဆောင်ချေရမည်” ဟု - စေခိုင်းလေ၏။
လောင်းတော်စွမ်းပြ ထွက်ပြေးကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
တမန်တော်တို့လည်း အမြန်သွားပြီးလျှင် မင်းကြီးစကားဖြင့် နောင်တော်ကို ရှိခိုးကာ လျှောက်ကြားကုန်၏။ အသဒိသမင်းသားလည်း မိမိခစားနေသော မင်းကြီးကို ပန်ကြားပြီးလျှင် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်လာ၍ ညီတော် မင်းကြီးအား မကြောက်လင့်ဟု အားပေးကာ သက်သာရာ ရစေလျက် [ငါအသဒိသမင်းသား လာပြိ၊ ဤမြားမှတစ်ပါး မြားတစ်စင်းဖြင့် ပစ်သောအခါ မင်းတွေအကုန် သေစေမည်၊ အသက်ချမ်းသာချင်လျှင် အမြန်ပြေးကြကုန်] ဟု မြားတွင် စာရေး၍ ပစ္စင်ပေါ်၌ရပ်၍ ပစ်လေလျှင် ခုနစ်ဦးသောမင်းတို့ ခစားကုန်စဉ် အသီးသီး ရွှေခွက် အဖုံးပေါ်သို့ မြားတို့ကို ကျစေ၏။ မင်းတို့လည်း စာကိုဖတ်၍ သေဘေးမှ ကြောက်သဖြင့် ပြေးကြကုန်၏။
ဤသို့လျှင် အသဒိသမင်းသားသည် ယင်ငယ်တစ်ကောင် သောက်လောက်ရုံမျှ သွေးကိုပင် မဖြစ်စေဘဲ ခုနစ်ပြည်ထောင်မင်းတို့ကို ပြေးစေလျက် ညီတော်မင်းကြီးကို ပန်ကြား၍ ကာမဂုဏ်တို့ကို စွန့်ပယ်ကာ ရသေ့ရဟန်းပြုပြီးလျှင် အဘိညာဉ်သမာပတ်တို့ကို ဖြစ်စေလျက် အသက်၏အဆုံး၌ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားလေ၏။
သဗ္ဗညုမြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူပြီး၍ -
“ရဟန်းတို့ ... ကိုယ်အား၊ ဉာဏ်အား ကြီးမားခြင်း၊ အဝေးသို့ရောက်အောင် ပစ်နိုင်ခြင်း၊ မချွတ်မလွဲမှန်အောင်ပစ်နိုင်ခြင်း၊ အစုအပေါင်းများစွာကို ထုတ်ချင်းထွင်းအောင် ပစ်နိုင်ခြင်းတို့ဖြင့် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းတွင် အတုမရှိ လေးသမားကျော်ဖြစ်သော အသဒိသ မင်းသားသည် တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကို မညှဉ်းဆဲဘဲ အလုံးစုံသော ရန်သူမင်းတို့ကို ပြေးစေ၍ ညီတော်မင်းကြီးကို ချမ်းသာအောင် ပြုပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်း ပြုလေ၏”
ဟု ဟောကြားတော်မူ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ရသေ့အပေါင်းသည် - ယခုအခါ ငါဘုရားပရိသတ်။
ဆရာရသေ့သည်- ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ပညာမဲ့စု၊ သူယုတ်စု၊ လှူမှုခဲယဉ်း၏။
(၂) ပညာရှိများ၊ သူတော်များ၊ လှူကားပြုလွယ်၏။
(၃) ပညာမဲ့ကား၊ ငရဲလား၊ နတ်လားပညာရှိ။
ဒုဒ္ဒဒဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။