ဟလိဒ္ဒိရာဂဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
နဝကနိပါတ် - (၄၃၅) ဟလိဒ္ဒိရာဂဇာတ်
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
အပျိုကြီးမှီပြု ငြီးငွေ့မှု[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အပျိုကြီးဖျားယောင်းသဖြင့် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေသောရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ရသေ့ငယ်လှည့်စားဖြားယောင်းငြား[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ အမျိုးသမီးတယောက်သည်ရသေ့ငယ်၏ သီလကိုဖျက်ဆီး၍ မိမိအလိုသို့ပါသည်အဖြစ်ကို သိလျှင် ရသေ့ငယ်ကိုလှည့်စား၍ လူနေရာသို့ခေါ်ဆောင်၍ သွားမည်ဟု ကြံစည်လျက်-
“အို-ရသေ့ငယ်တောအရပ်၊ မြို့ရွာမှဝေးသော တောကျောင်း၌ နေသော ရသေ့သည် သည်းခံလွယ်၏ မြို့ရွာနေလျက် သည်းခံကုန်သော ရသေ့တို့ကား သင်တို့ထက် မွန်မြတ်ကုန်၏”-ဟု တောမှာ နေခြင်းထက် မြို့ရွာမှာ နေခြင်းက မွန်မြတ်လေဟန် ပြောဆိုကာ ဖြားယောင်းသွေးဆောင်လေ၏။
လိုက်ရန်မှာကြားရှေ့ကသွား[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုစကားကိုကြားလျှင် ရသေ့ငယ်လည်း ဗဟုသုတနည်းပါးသဖြင့် အဟုတ်အမှန် မှတ်ထင်လျက်“နှမ ငါ၏ အဘရသေ့ကြီးကား သစ်သီးရှာသွား၏၊ ပြန်လာသောအခါ အဘကို တောင်းပန်၍ သင့်နောက်သို့ လိုက်မည်”ဟု ပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ အမျိုးသမီးသည် ရသေ့ငယ်၏ စကားကိုကြားလျှင် ရသေ့ငယ်ကား အဘရှိပေသည်၊ အဘရသေ့ကြီး ပြန်လာသောအခါ အကယ်၍ ငါ့ကိုမြင်ငြားအံ့၊ ထမ်းပိုးစွန်းဖြင့် ရိုက်နှက်ကာ ပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်စေရာ၏၊ ငါသည် ရသေ့ကြီး မလာမီ ရှေးဦးစွာသွားနှင့်လျှင် ကောင်းမည်ဟု ကြံစည်လျက်“အို-ရသေ့ငယ်ရှေးဦးစွာသွားနှင့်မည်၊ ငါသွားသောလမ်းခရီး၌ အမှတ်အသားပြုခဲ့မည်။ သင်လိုက်လိုလျှင် အမှတ်အသားကြည့်၍ လိုက်ခဲ့ပါ”ဟု ပြော၍ သွားလေ၏။
မြို့ရွာနေလိုသားပြောဆို[ပြင်ဆင်ရန်]
ရသေ့ငယ်လည်း သတို့သမီးသွားသောအခါ လွမ်းဆွတ်ကာ ငြီးငွေပျင်းရိလျက် ထင်းလည်းမသယ် ရေလည်းမခပ် ငိုင်လျက်သာနေ၏၊ အဘရသေ့ကြီး ပြန်လာသောအခါ ၌ လည်း ခရီးဦးမကြိုဆိုလေ၊ အဘရသေ့ကြီးရောက်၍ သားရသေ့ငယ်ကိုမြင်လျှင် ငါ့သား မိန်းမ၏ အလိုလိုက်မိပေပြီဟု သိ၍ “ချစ်သားသင်သည်အဘယ်ကြောင့်အလုပ်မလုပ်ဘဲမှိုင်နေသနည်း”ဟု မေး၏။
“ဘခင်တော၌ စောင့်ရှောက်အပ်သောသီလသည်အကျိုးမကြီး၊ မြို့ရွာ၌ စောင့်ရှောက်အပ်သောသီလသာ အကျိုးကြီး၏၊ သို့အတွက် အကျွန်ုပ်သည် မြို့ရွာသို့သွားမည်၊ အဘော်သည်ရှေ့မှသွား၍ စောင့်နှင့်၏၊ ထိုအဖော်နှင့်အတူလိုက်မည်”ပြောလျက်-
လူ့ရွာနေရေးဖခင်မေး[ပြင်ဆင်ရန်]
လူ့တိုနေရာ၌ အဘယ်ကဲ့သို့သောသူနှင့် ပေါင်းရမည်ကိုမေးလိုသဖြင့်-“ဘခင်အကျွန်ုပ်သည် တောမှ မြို့ရွာသို့ သွားသည်ရှိသော် ဘယ်လိုသီလ ဘယ်လိုအကျင့်ရှိသောသူကို ပေါင်းဘော်မှီဝဲရမည်နည်း၊ ဘခင်သည် မေးမြန်းသော အကျွန်ုပ်အား ထိုအကြောင်းကို ပြောကြားပါ”-ဟု မေးမြန်း တောင်းပန်လေ၏။
ပေါင်းဖော်မှုများသားမှာကြား[ပြင်ဆင်ရန်]
ရသေ့ငယ် မေးကြားသော စကားကိုကြားလျှင် အဘရသေ့ကြီးသည်-“ချစ်သား သင်သည် ဤအရပ်မှ သွားသည်ရှိသော် သင့်ကို ချစ်ကျွမ်းဝင်သောသူ၊ သင်က ချစ်ကျွမ်းဝင်သည်ကို နှစ်သက်သောသူ၊ သင့်စကားကိုနားထောင်သူ၊ သင့်ကိုသည်းခံသောသူတို့ကို ပေါင်းဘော်မှီဝဲလော့”။
“ချစ်သားသင်သည် ဤအရပ်မှ သွားသည်ရှိသော်ကိုယ်, နှုတ်,စိတ်သုံးပါးတွင်တပါးပါးဖြင့် မကောင်းမှုကို မပြုသောသူကို မိဘရင်းကဲ့သို့ပေါင်းမှီဝဲလော့”
စိတ်ပြောင်းလွယ်သူရှောင်ရှားမှု[ပြင်ဆင်ရန်]
“ချစ်သားသင်သည်ဤအရပ်မှသည်ရှိသော်သုစရိုက် တရားကိုပြုကျင့်သူ၊ သုစရိုက်တရားကို ပြုကျင့်သော်လည်း မာန်မာနမရှိသောသူ၊ စင်ကြယ်သောကုသိုလ်ကမ္မပထကိုပြုလုပ်လျက် ပညာရှိသောသူတို့ကို ပေါင်းဖော်မှီဝဲလော့”
“ချစ်သား သင်သည် နနွင်းဆိုးသကဲ့သို့ သဘောရှိသောသူ၊ မျောက်စိတ်ကဲ့သို့ စိတ်မတည်ကြည်သောသူ၊ ချစ်လွယ် မုန်းလွယ်သောသူတို့ကို ကားဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ ပေါင်းဖော်မှီဝဲစရာ လူမရှိသော်လည်း မပေါင်းဘော်မမှီဝဲရာ”
လူမိုက်ရှောင်ကွင်းပေါင်းဖော်ခြင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
“ချစ်သားမြွေဟောက်ကဲ့သို့ အမျက်ထွက်တတ်သောသူတို့ကို ယာဉ်ဖြင့် သွားသောသူသည် မစင်လိမ်းကျံ၍ မညီညွတ်သော လမ်းမကြီးကို ရှောင်ကြဉ်သကဲ့သို့ အဝေးမှရှောင်ကြဉ်ပါလော့။
“ချစ်သားသူမိုက်ကို ပေါင်းမှီဝဲသောသူတို့အား အကျိုးမဲ့တို့သည်တိုးပွားကုန်၏၊ သင်သည်သူမိုက်နှင့် မပေါင်းဘော်လင့်၊ သူမိုက်နှင့် ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်အခါခပ်သိမ်း ရန်သူနှင့် ပေါင်းဘော်ခြင်းနှင့် တူ၏”။
“ထို့ကြောင့် ချစ်သား ငါသည် သင့်ကို တောင်းပန်၏၊ စကားကို လိုက်နာလော့၊ သင်သည်သူမိုက်နှင့် မပေါင်းတော်လေလင့်၊ သူမိုက်နှင့် ပေါင်းဘော်ခြင်းသည်ဆင်းရဲကိုဖြစ်စေ၏”-ဟု ရသေ့ငယ်အား ပေါင်းတော်ရမည့်သူနှင့် မပေါင်းရမည့်သူတို့ကို ကြားလျက်ဆုံးမလေ၏။
ဆုံးမနာယူကဈာန်ကိုရ[ပြင်ဆင်ရန်]
ရသေ့ငယ်သည်ဘခင်ရသေ့ကြီးဆုံးမအပ်သည်ရှိသော် “ဘခင်ကျွန်ုပ်သည်လူတို့နေရာကိုသွားသည်ရှိသော် ဘခင်ကဲ့သို့သော ပညာရှိသူတော်ကောင်းကို ရမည်မဟုတ် ထို့ကြောင့် လူတို့နေရာသို့ သွားရန် ကြောက်လှ၏၊ ဘခင်တို့ အထံမှာပင်နေပါတော့မည်”ဟု ပြောဆိုလေ၏။
ထိုအခါ အဘရသေ့ကြီးသည် သားရသေ့ငယ်အား အမျိုးမျိုး အကြောင်းပြ၍ ဆုံးမပြီးလျှင် ကသိုဏ်း ပရိကံညွှန်ကြား၍ သမထကို ပွားစေလျှင် ရသေ့ငယ်သည် မကြာမြင့်မီလျှင် အဘိညာဉ်သမာပတ်ကို ဖြစ်စေ၏၊ ရသေ့သားအဘနှစ်ယောက်တို့သည် မဆုတ်ယုတ်သောဈာန်ရှိသည်ဖြစ်၍ သေလွန်သောအခါ ဗြဟ္မာပြည်သို့ လားရကုန်၏။
မြတ်စွာဘုရားသည်ဒေသနာတော်ကိုဆောင်၍ သစ္စာကိုပြသည်၏အဆုံး၌ ငြီးငွေသောရဟန်းသည်သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည်အကိတ်,ပစ္စုပ္ပန်နှစ်တန်သောဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေဆက်စပ်တော်မူလျက်-
ရဟန်းတို့-
ထိုအခါရသေ့ဝယ်သည်-ယခုအခါငြီးငွေ့သောရဟန်း။
သတို့သမီးသည်အပျိုကြီး၊
အဘရသေ့သည်-ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ-ဟုဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း၊
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁)သင့်ကိုနှစ်သက် ချစ်နှစ်သက် နာလျက်သည်းခံသူ။
(၂)ကိုယ်,နှုတ်,စိတ်ဟု မကောင်းမှု မပြုကင်းစင်သူ။
(၃)သုစရိုက်ယှဉ် မာန်မဝင် ပညာရှိသသူ။
(၄)ဤသူတို့အား ပေါင်းသော်ငြား ကျိုးများနိုင်၏ဟူ၊
(၅)နနွင်းဆိုးနှယ် မျောက်စိတ်နှယ် ချစ်လွယ်မုန်းလွယ်သူ။
(၆)အမျက်ကြီးသား သူမိုက်များ ရှောင်ရှားဝေးဝေးဟူ။
(၇)သူမိုက်နှင့် တွဲ ရန်သူနဲ ဆင်းရဲလိမ့်မည်ဟူ။
ဟလိဒ္ဓိရာဂဇာတ်ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။