သုသုမာရဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဒုကနိပါတ် - ၆။ ဒဠှဝဂ် -၂၀၈ - သုသုမာရဇာတ်။ ။ မျောက်မင်း၏ နှလုံးသားကို စားလိုသော မိကျောင်းမအတွက် မျောက်မင်းကို သတ်ရန် ကြံစည်အားထုတ်သော မိကျောင်းဖို အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဘုရားသတ်မှု ဒေဝဒတ်ပြု[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် မြတ်စွာဘုရားကိုသတ်ရန် လုံ့လပြု၍နေ၏။
ထိုအကြောင်းကို မြတ်စွာဘုရား ကြားတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခ၌သာ သတ်ရန် လုံ့လပြုသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း လုံ့လပြုဖူးပြီ၊ လုံ့လပြုသော်လည်း ထိတ်လန့်အောင်ပင် မတတ်နိုင်လေ”ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မျောက်လှလုံးစားရန် ပရိယာယ်ကြံ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဟိမဝန္တာရပ်ဝယ် မျောက်မျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် ဆင်ပြောင်အားကို ဆောင်နိုင်သည့်အစွမ်းနှင့် ပြည့်စုံသောကိုယ်ရှိ၏။ အလွန်လှပတင့်တယ်၏။ ဂင်္ဂါမြစ်ကွေ့ဖြစ်သော တော်တစ်ခုတွင် နေ၏။
ထိုဂင်္ဂါမြစ်၌ မိကျောင်းသည်နေ၏။ ထိုမိကျောင်း၏ မယားသည် မျောက်မင်းကိုမြင်လျှင် နှလုံးသားကို စားလိုသော ချင်ခြင်းဖြစ်၍ မိကျောင်းဖိုကို “အရှင် ... အကျွန်ုပ်သည် မျောက်မင်းနှလုံးသားကို စားလိုသည်” ဟု ပြော၏။ “ရှင်မ ... ငါတို့ကား ရေ၌ကျက်စားကြကုန်၏။ မျောက်မင်းကား ကုန်း၌ ကျက်စား၏။ သို့ကြောင့် ဘယ်လိုဖမ်းနိုင်မည်နည်း” ဟု ပြန်ပြော၏။ “အရှင် ... တစ်စုံတစ်ခုသော ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် ဖမ်းပါ၊ အကယ်၍မရလျှင် သေရမည်” ဟု ပြော၏။ “ရှင်မ ... မစိုးရိမ်လင့် တစ်ခုသော ဥပါယ်တံမျဉ်ရှိသည်၊ နှလုံးသားကို စားစေမည်” ဟု နှစ်သိမ့်ကျေနပ်စေ၏။
ထို့နောက် မျောက်မင်း မြစ်သို့ ရေသောက်အလာတွင် မိကျောင်းသည် မျောက်မင်းအား “မျောက်မင်း ... ဤအရပ်မှာ အဘယ်ကြောင့် ကျက်စားဘိသနည်းဟု ပြော၏။ ငှက်ပျောသီးသာရှိသည်။ ဂင်္ဂါတစ်ဖက်ကမ်းမှာ သရက်၊ ပိန္နဲစသော ချိုသော အသီးတွေရှိသည် မဟုတ်ပါလော” ဟု ပြော၏။ “မိကျောင်းမင်း ... မှန်ပါ၏။ သို့သော်လည်း ဂင်္ဂါမြစ်သည် ရေများလှ၏။ ကျယ်ဝန်းလှ၏။ အဘယ်သို့ တစ်ဖက်ကမ်း သွားနိုင်မည်နည်း”ဟု မေး၏။ “မျောက်မင်း ... အကယ်၍ သင်သွားလိုပါမူ ကျွန်ုပ်ကျော်ပေါ်၌ တင်၍ ပို့ပါမည်”ဟု ပြောလေ၏။ မျောက်မင်းလည်း သဘောရိုးထင်မှတ်ကာ ယုံကြည်သဖြင့် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံလေ၏။
မျောက်ဥပါယ်သုံး မိကျောင်းရှုံး[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ မိကျောင်းသည် မျောက်မင်းကို ကျောပေါ်သို့ တက်စေပြီးလျှင် သွားကြရာ အတန်ငယ်သွားမိလျှင် ရေတွင် နစ်လေ၏။ မျောက်မင်းသည် “အဆွေ ... ငါ့ကို အဘယ်ကြောင့် ရေတွင်နစ်သနည်း အကြောင်းကိုပြောပါ” ဟု မေးလေ၏။ “မျောက်မင်း ... ငါသည် သင့်ကို သဘောရိုးဖြင့် ယူဆောင်လာသည်မဟုတ်၊ စင်စစ်ကား ငါ့မယားသည် သင့်နှလုံးသားကို စားလို၏။ သို့အတွက် ငါ့ မယားစားရန် သင့်ကို ယူဆောင်လာသည်” ဟု ပြော၏။ “အဆွေ ... သင်ကား ငါတို့အကြောင်းကို ကောင်းစွာမသိလေ၊ ငါတို့မှာ ရင်တွင်း၌ နှလုံးသားကို မထားပါ၊ အကယ်၍ထားပါမူ သစ်ပင်ဖျားတို့၌ နခုန်လွှားပြေးကူးသည်ရှိသော် မှုန့်မှုန့်ညက်ညက် ကြေမွကုန်ပေမည်” ဟု ပြောလေ၏။ “မျောက်မင်း ... သင်တို့နှလုံးသားကို အဘယ်မှာထားသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ မျောက်မင်းသည် အနီး၌မြင်သော အသီးအပွင့်နှင့် ပြည့်စုံသော ရေသဖန်းပင်တစ်ပင်ကို လက်ညှိုးညွန်ကာ “အဆွေ ... ဟောဟိုမှာ ကြည့်ပါလော ရေသဖန်းပင်၌ ဆွဲထားသည်” ဟု ပြော၏။ “မျောက်မင်း ... ကောင်းပြီ ငါ့အား နှလုံးသားကို ပေးပါမူ သင့်ကို ငါမသတ်ပါ” ဟု ပြော၏။ “အဆွေ မသတ်လျှင် ငါ့ကို ထိုအရပ်ရောက်အောင် ပို့ပါ ရောက်သောအခါ နှလုံးသားကို ပေးပါမည်”ဟု လှည့်စားကာ ပြောလေ၏။
မျောက်အကြံပိုင် မိကျောင်းမှိုင်[ပြင်ဆင်ရန်]
မိကျောင်းသည် ယုံကြည်သဖြင့် ရေသဖန်းပင်သို့ ပို့လေ၏။ မျောက်ပင်းလည်း မိကျောင်း ကျောပေါ်မှ ရေသဖန်းပင်သို့ ခုန်ကာ ထိုင်ပြီးလျှင် -
“ဟယ်-မိကျောင်းမိုက် ... ဂင်္ဂါမြစ်ကမ်းတစ်ဖက်၌ သင်မြင်အပ်သော သရက်၊ ပိန္နဲ၊ သပြေစသော ချိုမြိန်သောအသီးတို့ဖြင့် င့ါအား အလိုမရှိ၊ ရေသဖန်းသီးသည်သာ မွန်မြတ်လှ၏။
ဟယ်-မိကျောင်းမိုက် ... သင့်မှာ စင်စစ် ခန္ဓာကိုယ်ကား ကြီးမားပေ၏။ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် လိုက်လျောသော ပညာကားမရှိပေ၊ သင်ကား သစ်ပင်ဖျား၌ နှလုံးသားကို ထားသည်ဟု ငါလှည့်စားသည်ကို သင်ကား အဟုတ်မှတ်ထင်ဘိ၏။ မိုက်စွတကား ယခုအခါ သင်ချမ်းသာရာ သွားလေတော့”ဟု ပြောဆိုလေ၏။
မျောက်မင်းစကားကိုကြားလျှင် မိကျောင်းသည် ဥစ္စာတစ်ထောင်မှ ရှုံးသောသူကဲ့သို့ ယူကျုံးမရဖြစ်ကာ ဆင်းရဲပင်ပန်းလျက် နှလုံးမသာသဖြင့် မှိုင်လျက်လျှင်ပင် မိမိနေရာသို့ သွားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ မိကျောင်းသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။
မိကျောင်းမသည် - စိဉ္စမာနဝိကာ။
မျောက်မင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ကိုယ်ပင်ကြီးခဲ့၊ ပညာမဲ့၊ တကယ့်စက်ဆုပ်ရာ။
(၂) မျောက်နှလုံးသား၊ သစ်ပင်ထား၊ ယုံငြားမိကျောင်းမှာ။
သုသုမာရဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။