သုဝဏ္ဏဟံသဇာတ်

တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက်
ဗုဒ္ဓဘာသာ
သမိုင်း ဗုဒ္ဓဝင် ဂေါတမဗုဒ္ဓ သင်္ဂါယနာများ
ဓမ္မ\ ဝိနယ သစ္စာလေးပါး ခန္ဓာငါးပါး အနိစ္စ ဒုက္ခ အနတ္တ ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ် မဇ္ဈိမပဋိပဒါ သုညတ ကံ သံသရာ ၃၁-ဘုံ
ဗုဒ္ဓဘာသာ ကျမ်းစာများ တိပိဋက ပိဋကတ် သုံးပုံ ဝိနည်းပိဋကတ် သုတ်ပိဋကတ် အဘိဓမ္မာပိဋကတ်
ကျင့်စဉ်များ ရတနာသုံးပါး ဗုဒ္ဓ ဓမ္မ သံဃာ သီတင်းသီလ ငါးပါးသီလ ရှစ်ပါးသီလ ကိုးပါးသီလ ပါရမီ သမထ ဝိပဿနာ သတိပဋ္ဌာန် ဓုတင် ကမ္မဋ္ဌာန်း ဒုက္ကရစရိယာ
နိဗ္ဗာန် ပုထုဇဉ် ကိုရင် ရဟန်း သောတာပန် သကဒါဂါမ် အနာဂါမ် ရဟန္တာ ဧတဒဂ် ဘုရား
Traditions ထေရဝါဒ မဟာယာန တန္တရ တိဘက်ဗုဒ္ဓဘာသာ
နိုင်ငံအလိုက် ဗုဒ္ဓဘာသာ ကမ္ဘောဒီးယား ကိုရီးယား ဂျပန် တရုတ် တိဗက် ထိုင်း ထိုင်ဝမ် ဗီယက်နမ် ဘူတန် မြန်မာ မွန်ဂိုးလီးယား ရုရှား လာအို သီရိလင်္ကာ အိန္ဒိယ

ဧကကနိပါတ် - ၁၄။ အသမ္ပဒါနဝဂ် -၁၃၆ - သုဝဏ္ဏဟံသဇာတ်။ ။ ရွှေအတောင် တစ်ခု တစ်ခု ပေးသည်ကို လောဘမသိမ်းနိုင်ဘဲ ရွှေဟင်္သာမင်း၏ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အမွေးတို့ကို နုတ်ယူသော ပုဏ္ဏေးမကြောင်း။

လောဘအတွက် ကဲ့ရဲ့ချက်

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိမြို့သူ သီတင်းသည်မတစ်ယောက်သည် ဘိက္ခုနီမသံဃာအား ကြက်သွန်ဖြင့်ဖိတ်၍ ယာခင်းစောင့်အား ဘိက္ခုနီမတို့လာလျှင် တစ်ပါး၊ တစ်ပါးအား ကြက်သွန် နှစ်ဥ၊ သုံးဥစီ လှူပါဟု စေခိုင်းမှာထားလေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ရဟန်းမိန်းမတို့သည် ယာခင်းသို့ လည်းကောင်း၊ အိမ်သို့ လည်းကောင်း သွား၍ အလှူခံကြကုန်၏။

တစ်နေ့သ၌ ပွဲသဘင်ရှိ၍ အိမ်တွင် ကြက်သွန်ကုန်လေ၏။ ထိုအခါ ထုလ္လနန္ဒာသည် ရဟန်းမိန်းမ အခြံအရံနှင့် အိမ်သို့ ကြက်သွန်အလှူခံရန် ကြွလေ၏။ သီတင်းသည်မသည် “အရှင်မ ... အိမ်မှာ ကြက်သွန်ကုန်နေသည်၊ ယာခင်းသို့ကြွပါ” ဟု လျှောက်သဖြင့် အတိုင်းအရှည်ကို မသိကုန်ဘဲ အလိုရှိတိုင်း နုတ်ယူကြကုန်၏။

ယာခင်းစောင့်သည် ကဲ့ရဲ့၏။ ယာခင်းစောင့်စကားကို ကြား၍ ရဟန်းမိန်းမတို့သည် ကဲ့ရဲ့ကြကုန်၏။ နောက်တစ်ဆင့်ကြား၍ ရဟန်းယောကျ်ားတို့သည် ကဲ့ရဲ့ကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရား ကြားတော်မူ၍ ထုလ္လနန္ဒာကို ကဲ့ရဲ့တော်မူပြီးလျှင် “ရဟန်းတို့ ... အလိုကြီးသောသူကို မွေးဖွားသော သမီးသည်ပင် မနှစ်သက်၊ လူမကြည်ညို၊ လာဘ်လာဘနည်း၏” ဟု ရဟန်းတို့ကို တရားဟောတော်မူ၍ ထုလ္လနန္ဒာကား ယခုအခါ၌သာ အလိုကြီးသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း အလိုကြီးဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း

ဘဝဟောင်းဆင်ခြင် သားသမီးမြင်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် အမျိုးတူ သတို့သမီးတစ်ယောက်နှင့် အိမ်ထောင်ပြုလေ၏။ ထိုပုဏ္ဏားဝယ် နန္ဒာ၊ နန္ဒာဝတီ၊ သုန္ဒာရီနန္ဒာ ဟူ၍ သမီးသုံးယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုသမီးသုံးယောက် အိမ်ထောင်မကျမီလျှင် အဖပုဏ္ဏားသည် စုတေ၍ ရွှေဟင်္သာမျိုး၌ ဖြစ်လေ၏။

ထိုရွှေဟင်္သာသည် *ဇာတိဿရဉာဏ်ကို ရ၏။ အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် ရွှေအတောင်တို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်း၍ တင့်တယ်သော မိမိကိုယ်ကိုမြင်၍ “ငါသည် ဘယ်ဘဝမှ စုတေ၍ ဤရွှေဟင်္သာမျိုး၌ ဖြစ်သနည်း” ဟု ဆင်ခြင်လတ်သော် လူ့ဘဝမှ စုတေလာသည်ကို သိလေ၏။ တစ်ဖန် ထိုလူ့ဘဝ၌ အဖြစ်အပျက်ကို ဆင်ခြင်ပြန်သော် ပုဏ္ဏေးမနှင့် သမီးသုံးယောက်တို့ သူတစ်ပါးအိမ်မှာ အခစားလုပ်ကာ ဆင်းဆင်းရဲရဲ အသက်မွေးနေရသည်ကို သိပြန်၏။

ဆင်းရဲလွတ်ရေး ရွှေတောင်ပေး

ထိုအခါ ရွှေဟင်္သာ “ငါ့ဇနီးနှင့် သမီးတို့မှာ ဆင်းရဲလှသည်၊ ငါ့ကိုယ်တွင်ပေါက်သော ရွှေတောင်တို့လည်း အထုအခတ်ခံကုန်၏၊ တစ်ယောက် တစ်တောင်စီပေးမည်၊ ထိုအတောင်တို့ဖြင့် ချမ်းချမ်းသာသာ အသက်မွေးစေမည်” ဟု ကြံစည်ကာ ထိုအရပ်သို့သွား၍ အိမ်ခေါင်အုပ်ဝါးစွန်းတွင် နားလေ၏။

ပုဏ္ဏေးမနှင့် သမီးသုံးယောက်တို့သည် ရွှေဟင်္သာကို မြင်လျှင် “ဖခင် ... ဘယ်အရပ်က လာသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “သမီးတို့ ... ငါကား ဘဝဟောင်း၌ သင်တို့ဖခင်ဖြစ်သည်၊ ယခု ရွှေဟင်္သာမျိုးမှာ ဖြစ်သည်၊ သင်တို့ကို ကြည့်ရှုရန် လာသည်၊ ဤနေ့မှစ၍ သူတစ်ပါးအိမ်မှာ အခစားလုပ်၍ အသ်ကမွေးဖို့မရှိ၊ သင်တို့အား အတောင် တစ်တောင်စီပေးမည်၊ ထိုအတောင်ကို ရောင်းချလျက် ချမ်းချမ်းသာသာ အသက်မွေးကြ” ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် တစ်တောင်စီ ချွတ်၍ ပေးကာ သွားလေ၏။ ဤသို့သောနည်းဖြင့် ရံခါရံခါလာ၍ ပေး၏၊ ပုဏ္ဏေးမနှင့် သမီးသုံးယောက်တို့သည် ထိုအတောင်တို့ကို ရောင်းချသဖြင့် ကြွယ်ဝချမ်းသာကုန်၏။

လောဘကြီးလှ ချည်းနှီးရ

တစ်နေ့သ၌ ပုဏ္ဏေးမသည် သမီးတို့ကို “ချစ်သမီးတို့ ... တိရစ္ဆာန်တို့စိတ်ကိုသိရန် ခဲယဉ်းသည်၊ သင်တို့အဖသည် နောက် သူလာလိုမှ လာပေမည်၊ သည်တစ်ခါ လာလျှင် အတောင်တွေ အကုန်နုတ်ယူမည်” ဟု တိုင်ပင်လေ၏။ သမီးတို့သည် “မိခင် ... အဖ ပင်ပန်းလိမ့်မည်” ဟု သဘောမတူကြကုန်။ ပုဏ္ဏေးမကား အလွန်အလိုကြီးလှသဖြင့် တစ်ဖန် ရွှေဟင်္သာ လာသောအခါ ဖမ်း၍ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အတင်းကိုင်ကာ အတောင်တို့ကို အကုန်နုတ်၍ ယူလေ၏။ အတောင်တို့သည် ရွှေဟင်္သာ အလိုမတူဘဲ အနိုင်အထက် နုတ်ယူသောကြောင့် ရွှေမဖြစ်ဘဲ ဗျိုင်းတောင်ကဲ့သို့ ဖြူကုန်၏။ ရွှေဟင်္သာသည် အတောင် မရှိတော့သဖြင့် မိမိအရပ်သို့ မပျံနိုင်လေ။

ထိုအခါ ပုဏ္ဏေးမသည် ရွှေဟင်္သာ အိုးစရည်းတွင်ထည့်ကာ မွေးမြူရလေ၏။ တစ်ဖန်ပေါက်သော အတောင်တို့လည်း ရွှေမဖြစ်ဘဲ ဗျိုင်းတောင်ကဲ့သို့ ဖြူကုန်၏။ ရွှေဟင်္သာလည်း အတောင်ပေါက်သည်ရှိသော် မိမိနေရာသို့ ပျံလေ၏။ နောက်တစ်ဖန် ပြန်မလာတော့ချေ။

လောဘမချင် အာပတ်သင့်

မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်ဝတ္ထုကို ဆောင်တော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ထုလ္လနန္ဒာသည် ယခုအခါ၌သာ အလိုကြီးသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း အလိုကြီးဖူးပြီ၊ အလိုကြီးသည့်အတွက် ရွှေမှ ဆုတ်ယုတသကဲ့သို့ ကြက်သွန်မှ ဆုတ်ယုတ်ကြကုန်လတ္တံ့” ဟု မိန့်တော်မူကာ တစ်ဖန် -

“ရဟန်းတို့ ... များများရလျှင် အတိုင်းအရှည်ကို သိရမည်၊ နည်းနည်းရလျှင် ရသမျှဖြင့် ရောင့်ရဲရမည်၊ အမှန်စင်စစ်မှာ အလွန် အလိုကြီးသူကား ယုတ်မာ၏။ ရွှေဟင်္သာကိုဖမ်း၍ ရွှေမှ ဆုတ်ယုတ်သကဲ့သို့ မှတ်ရမည်” -

ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် “ကြက်သွန်စားသော ဘိက္ခုနီမအား ပါစိတ်အာပတ်သင့်စေ” ဟု သိက္ခာပုဒ်ကို ပညတ်တော်မူ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ပုဏ္ဏေးမသည် - ယခုအခါ ထုလ္လနန္ဒာ။

သမီးသုံးယောက်တို့သည် - ညီအစ်မသုံးယောက်။

ရွှေဟင်္သာသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) များများရဘိ၊ တိုင်းရှည်သိ၊ နည်းဘိရောင့်ရဲရာ။

(၂) တိုင်းရှည်မမြင်၊ လိုကြီးလျှင်၊ လူတွင်လူယုတ်မာ။

(၃) ဟင်္သာကိုင်ချုပ်၊ တောင်ကိုနုတ်၊ ယုတ်၏ရွှေမှသာ။

သုဝဏ္ဏဟံသာဇာတ် ပြီး၏။