သုဇာတဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
(၃)ဇာတ် ရှိပါသည်။ တိကနိပါတ် - ၂။ ပဒုမဝဂ် -အမှတ် (၂၆၉) သုဇာတဇာတ်။ ။ ကြမ်းတမ်းစွာ ပြောဆိုလေ့ရှိသော မယ်တော်အား တစ်တီတူးငှက်၏ အဆင်းလှသော်လည်း အသံကြမ်းခဲ့သဖြင့် လူတို့ မနှစ်သက်အပ်ပုံ စသည်ကို ပမာပြု၍ ဆုံးမအပ်သော သုဇာတာ မယ်တော် မိဖုရားအကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဆွေမျိုးဂုဏ်တွက် မာနတက်[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အနာထပိဏ်သူဌေးကြီး၏ ချွေးမဖြစ်သော သုဇာတာကား ဓနဉ္စယသူဌေးကြီး၏ သမီးဖြစ်၍ ဝိသာခါ၏ ညီမတော်ဖြစ်၏။
ထိုသုဇာတာသည် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် အနာထပိဏ် သူဌေးကြီးအိမ်သို့ ရောက်လတ်သော် ငါကား ဆွေကြီး၊ မျိုးကြီး၏ သမီးဖြစ်သည်ဟု မာန်မာန တက်ကြွ၏။ အမျက်ထွက်၏။ ကြမ်းကြုတ်၏။ လင်ဝတ်၊ ယောက္ခမဝတ်ကို ပြုလေ့မရှိ၊ အိမ်သူအိမ်သားတို့ကို ခြိမ်းခြောက်၏။ ရန်တွေ့၏။ ရိုက်ပုတ်ညှဉ်းဆဲ၏။
တစ်နေ့သ၌ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းငါးရာနှင့် ကြွလာ၍ သူဌေးကြီးလည်း မြတ်စွာဘုရားထံ ချဉ်းကပ်ကာ တရားနာမည်ဟု ရှိခိုးနေစဉ် သုဇာတာသည် ကျွန်အမှုလုပ်တို့နှင့် ခိုက်ရန်ဖြစ်လတ်သော် မြတ်စွာဘုရားသည် တရားဟောတော်မူခိုက် ခဏရပ်တန့်ကာ “သူဌေးကြီး ... ဤအသံကား အဘယ်အသံနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင်ဘုရာ ... ချွေးမသုဇာတာ ဖြစ်ပါသည်။ ၎င်းကား လင်ဝတ်၊ ယောက္ခမဝတ်ကို ပြုလေ့မရှိ၊ သဒ္ဓါတရားမရှိ၊ နေ့ညဉ့်မပြတ် ခိုက်ရန်ဖြစ်၍သာနေပါသည်” ဟု လျှောက်လေ၏။
သုဇာတာဆုံးမ မဂ်ဖိုလ်ရ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် သုဇာတာကို ခေါ်စေ၍ - “သုဇာတာ ... မယားခုနစ်ယောက်ရှိရာ သည်သည် အဘယ်မယားနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင်ဘုရား ... အကျဉ်းမိန့်တော်မူသည်ကို မသိနိုင်ပါ၊ အကျယ်မိန့်တော်မူပါ” ဟု တောင်းပန်လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် သုဇာတာ -
(၁) လင်ကိုသတ်ဖြတ်ရန် လုံ့လပြုနေသဖြင့် သူသတ်နှင့် တူသောမယား။
(၂) လင်၏ပစ္စည်းကို ခိုးယူသဖြင့် သူခိုးနှင့်တူသောမယား။
(၃) လင်ကို စီမံခန့်ခွဲကာ အနိုင်ကျင့်သဖြင့် အရှင်နှင့် တူသော မယား။
(၄) လင်ကို မိခင်ကဲ့သို့ စောင့်ရှောက်သဖြင့် အမိနှင့်တူသော မယား။
(၅) လင်ကို နှမကဲ့သို့ ရိုသေသဖြင့် နှမနှင့်တူသော မယား။
(၆) လင်ကို အဆွေခင်ပွန်းကဲ့သို့ ချစ်ခင်သဖြင့် အဆွေခင်ပွန်းနှင့်တူသော မယား။
(၇) ကျွန်မကဲ့သို့ လင်၏အလိုသို့ အမြဲလိုက်သဖြင့် ကျွန်မနှင့်တူသော မယား -
ဟူ၍ မယားခုနစ်ယောက်ရှိသည်။ ထိုခုနစ်ယောက်တို့တွင် သူသတ်နှင့်တူသောမယား၊ သူခိုးနှင့်တူသောမယား၊ အရှင်နှင့်တူသောမယားအားဖြင့် မယားသုံးယောက်တို့သည် သေလွန်သောအခါ ငရဲသို့လားရကုန်၏။ ကြွင်းသော မယားလေးယောက်တို့သည် သေလွန်သောအခါ နိမ္မာနရတိနတ်ပြည်သို့ လားရကုန်၏။ ဤသို့ ဟောတော်မူစဉ်လျှင် သုဇာတာသည် သောတာပတ္တဖိုလ်၌ တည်လေ၏။
ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ဆွမ်းဘုဉ်းပေးပြီးလျှင် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ ကြွတော်မူ၏။ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် သုဇာတာအကြောင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... သုဇတာတာကို ယခုအခါ၌သာ တစ်ကြိမ်တည်းသော အဆုံးအမဖြင့် ဆုံးမအပ်သည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း တစ်ကြိမ်တည်းသော အဆုံးအမဖြင့် ဆုံးမခဲ့ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ကြမ်းတမ်းအလေ့ နားမချမ်းမွေ့[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ မိဖုရားကြီးဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေနေ၍ ဖွားမြင်ပြီးလျှင် အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အတတ်ပညာ သင်ကြား၍ အဖမင်းကြီး လွန်သောအခါ မင်းအဖြစ်သို့ရောက်၍ တရားသဖြင့် မင်းပြုလေ၏။ ထိုမင်း၏ မယ်တော် မိဖုရားကြီးကား ကြမ်းကြုတ်၏။ အမျက်ထွက်တတ်၏။
မင်းကြီးသည် မယ်တော်အား အဆုံးအမပေးရန် သင့်လျော်သောဥပါယ်ကို ရှာကြံကြည့်ရှုလျက်နေ၏။ တစ်နေ့သ၌ ဥယျာဉ်ကစားသွားလတ်သော် မင်းတော်လည်း သားတော်မင်းကြီးနှင့်အတူ လိုက်လေ၏။ ထိုအခါ လမ်းကြား၌ တီတီတွတ်ငှက်သည် ကျယ်လောင်စွာ မြည်လေ၏။ မင်းကြီးပရိသတ်တို့သည် ထိုအသံကိုကြားလျှင် နာကိုပိတ်၍ “ဟယ် ရုန့်ရင်းကြမ်းကြုတ်သော အသံရှိသော ငှက်ယုတ် ... မမြည်လင့်” ဟု ဆိုကြကုန်၏။ ဥယျာဉ်တော်သို့ရောက်၍ လှည့်လည်ကုန်သော ကောင်းစွာပွင့်သော အင်ကြင်ပန်းပင်ဖျား၌ နားလျက် ဥဩငှက်သည် သာယာစွာသောအသံဖြင့် မြည်၏။ မင်းကြီးပရိသတ်တို့သည် ထိုအသံကိုကြားလျှင် အသံဖြင့်ယစ်၍ လက်အုပ်ချီပြီးလျှင် “အို - သိမ်မွေ့နူးညံ့သော အသံရှိသော ငှက်မြတ် ... မြည်ပါဦးလော့” ဟု တောင်းပန်ကာ လည်ကိုမော့၍ ကြည့်လျက် နားထောင်ကြကုန်၏။
နှုတ်ချိုသိမ်မွေ့ ချီးမွမ်းလေ့[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ မင်းကြီးသည် ထိုအကြောင်းနှစ်ပါးကို မြင်လတ်သော် မယ်တော်အား အဆုံးအမပေးခြင်းငှာ သင့်လျော်သော ဥပါယ်ကိုရပေပြီဟု ကြံစည်ကာ -
“မိခင် ... အဆင်းနှင့်ပြည့်စုံ၍ သာယာသောအသံ၊ ချစ်ဖွယ်သောအသံ ဖြစ်စေကာမူ ရုန့်ရင်ကြမ်းကြုတ်သောစကားကို ပစ္စုပ္ပန် တမလွန်လောကမှာပင် မချစ်မနှစ်သက်အပ်ပါ”။
“မိခင် ... မည်းနက်၍ အဆင်းမလှ မှဲ့မည်းစွဲနေသော ဥဩငှက်ကို သိမ်မွေ့နူးညံ့သော စကားကြောင့် လူများစွာတို့ ချစ်နှစ်သက်အပ်သည် မဟုတ်ပါလော၊ ထိုကြောင့် သိမ်မွေ့နူးညံ့စွာ ပညာဖြင့် မပျံ့လွင့် ဆိုလေ့ရှိသော သူစကားသည် အနက်ပါဠိ အကျိုးအကြောင်း ကိုပြ၏။ ချိုမြိန်ကောင်းမြတ်လှ၏” –
ဟု တရားဟော၍ မယ်တော်အား သိစေ၏။ ထိုနောက် မင်းကြီးသည် “မိခင် ... ရုန့်ရင်းကြမ်းကြုတ်သော အသံရှိသော တီတီတွတ်ငှက်ကို လူတို့မချစ်မနှစ်သက်ပါ၊ သိမ်မွေ့နူးညံ့သောအသံရှိသော ဥဩငှက်ကို လူတို့ချစ်ခင်နှစ်သက် ကြပါသည်။ ဤအကြောင်းနှစ်ပါးကို ရှုကြည့်စဉ်းစားတော်မူပါ” ဟု မယ်တော်အား သိစေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ မယ်တော်သည် သိမ်မွေ့နူးညံ့ကာ အကျင့်သီလနှင့် ပြည့်စုံလေ၏။
မင်းကြီးသည် မယ်တော်ကို တစ်ကြိမ်တည်းသော အဆုံး အမဖြင့်သာလျှင် မာန်မာနရှိအောင် ပြုတော်မူ၍ သေလွန်သည်၏အဆုံး၌ ကံအားလျော်စွာ လားရ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ မယ်တော်မိဖုရားသည် - ယခုအခါ သုဇာတာ။
ဗာရာဏသီမင်းသားသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) သူသတ်,ခိုးသူ၊ အရှင်တူ၊ မိတူနှမသာ။
(၂) အဆွေတူငြား၊ ကျွန်တူငြား၊ မယားခုနစ်ဖြာ။
(၃) ရှေ့သုံးငရဲ၊ နောက်လေးတွဲ၊ ရောက်မြဲနတ်နိမ္မာ။
(၄) ကြမ်းကြုတ်စကား၊ လွှအလား၊ အများမုန်းတီးရာ။
(၅) နူးညံ့စကား၊ သကာလား၊ အများချစ်ခင်ရာ။
သုဇာတဇာတ် ပြီး၏။
စတုက္ကနိပါတ် - ၁။ ကာလိင်္ဂဝဂ် -(၃၀၆) သုဇာတဇာတ်။ ။ ဆီးသီးသည်ဘဝမှ မိဖုရားဖြစ်၍ မာန်ယစ်သဖြင့် မင်းကြီး နှင်ထုတ်အပ်သော သုဇာတာမိဖုရား အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ကောသလမင်းကြီးနှင့် မလ္လိကာ မိဖုရားကြီးတို့သည် ကျက်သရေအရာ၌ အငြင်းအခုံ ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုအခါ ကောသလမင်းကြီးသည် အမျက်ထွက်၍ မလ္လိကာကား မိန်းမ၏အဖြစ်ကိုမျှ မသိလေ၊ ငါ၌ အမျက်ထွက်တတ်သည်၏ အဖြစ်ကိုလည်း မြတ်စွာဘုရား မသိပါဟု ကြံစည်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအကြောင်းကိုသိတော်မူ၍ မင်း၊ မိဖုရားတို့ သင့်တင့်ညီညွတ်သောအဖြစ်ကို ပြုမည်ဟု ကြံစည်တော်မူကာ နံနက်အခါ၌ သံဃာတော်ငါးရာ ခြံရံလျက် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ဆွမ်းခံဝင်ကာ မင်းအိမ်တံခါးသို့ ကြွတော်မူ၏။
မိန်းမအပြစ် သည်းခံ, ချစ်[ပြင်ဆင်ရန်]
မင်းကြီးလည်း သပိတ်တော်ကို လှမ်းယူပြီးလျှင် နန်းတွင်းသို့ ပင့်ဆောင်၍ ခင်းထားအပ်သောနေရာ၌ သီတင်းသုံးစေလျက် ယာဂုခဲဖွယ်ကို ဆောင်ခဲ့စေ၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် သပိတ်တော်ကို လက်တော်ဖြင့်ပိတ်၍ မလ္လိကာမိဖုရားကြီးကို မေးတော်မူ၏။ မင်းကြီးလည်း “အရှင်ဘုရား ... မိမိစည်းစိမ်အခြံအရံဖြင့် ယစ်နေသော မိန်းမဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ “မြတ်သောမင်းကြီး ... သင်မင်းကြီးသည်ပင်လျှင် စည်းစိမ်အခြံအရံကိုပေး၍ မိန်းမကို ချီးမြှောက်ပြီးလျှင် မိန်းမပြုအပ်သောအပြစ်မျှကို သည်းမခံခြင်းသည် မသင့်လျော်” ဟု မိန့်တော်မူ၏။ မင်းကြီးလည်း မြတ်စွာဘုရား အမိန့်တော်ကိုနာရလျှင် မလ္လိကာမိဖုရားကို ခေါ်စေ၏။ မိဖုရားလည်း မြတ်စွာဘုရားထံသို့လာ၍ လုပ်ကျွေးလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားလည်း မင်း၊ မိဖုရားတို့ သင့်တင့်ညီညွတ်ခြင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ဟောတော်မူပြီးလျှင် ကျောင်းတော်သို့ ကြွတော်မူ၏။ ထိုအခါမှစ၍ မင်း၊ မိဖုရားတို့လည်း သင့်တင့်ညီညွတ်စွာ နေကြကုန်၏။
တစ်ခွန်းစကား ညီညွတ်သွား[ပြင်ဆင်ရန်]
ရဟန်းတို့သည် တရားဘသင်၌ ငါ့ရှင်တို့ မြတ်စွာဘုရားသည် တစ်ခွန်းတည်းသောစကားဖြင့် မင်း၊ မိဖုရားတို့ကို သင့်တင့်ညီညွတ်အောင် ပြုတော်မူ၏ - ဟု စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ငါဘုရားသည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ထိုမင်း၊ မိဖုရားတို့ုကို တစ်ကြိမ်းတည်းသော အဆုံးအမနှင့် သင့်တင်ညညီညွတ်အောင် ပြုသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ပြုခဲ့ဖူးပြီး”ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဆီးသီးသည်ကို ချစ်အားပို[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ အကျိုးအကြောင်းကို ဆုံးမတတ်သော ပညာရှိအမတ်ဖြစ်လေ၏။ တစ်နေ့သ၌ မင်းကြီးသည် လေသာပြတင်းကို ဖွင့်ကာ မင်းရင်ပြင်ကို ကြည့်လျက်နေ၏။ ထိုအခါ အဆင်းလှသော အရွယ်၌တည်သော သုဇာတာမည်သော ဟင်းရွက်သည်၏ သမီးသည် ဆီးသီးတို့ကို တောင်း၌ထည့်ကာ ရွက်ပြီးလျှင် “ဆီးသီးသည်၊ ဆီးသီးသည်” ဟု ကြွေးကြော်လျက် မင်းရင်ပြင်ဖြင့် သွားလေ၏။ မင်းကြီးသည် သုဇာတာ၏ အသံကိုကြားလျှင် အလွန်တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ခေါ်စေပြီးလျှင် အရှင်မရှိသည်၏အဖြစ်ကို သိတော်မူသဖြင့် သိမ်းပိုက်ကာ မိဖုရားကြီးမြှောက်၍ များစွာသော စည်းစိမ်အခြံအရံကို ပေးလေ၏။
မိန်းမယုတ်ကို နှင်ထုတ်ဆို[ပြင်ဆင်ရန်]
တစ်နေ့သ၌ မင်းကြီးသည် ရွှေခွက်၌ ဆီးသီးတို့ကိုထည့်ကာ သုံးဆောင်တော်မူ၏။ ထိုအခါ သုဇာတာမိဖုရားသည် မင်းကြီး ဆီးသီးသုံးဆောင်တော်မူသည်ကို မြင်လျှင် - “အရှင်မင်းကြီး ... နီးမြန်းသော အဆင်းရှိလျက် အညစ်အကြေး မရှိကုန်သော ဤအသီးတို့ကို ရွှေခွက်၌ထည့်၍ ထားကုန်၏။ ထိုအသီးတို့ကား အဘယ်မည်သော အသီးတို့ပေနည်း၊ အကျွန်ုပ် မေးအပ်သည်ကို မိန့်ကြားတော်မူပါ” –ဟု မင်းကြီးအား မေးလျှောက်လေ၏။ မင်းကြီးသည် မိဖုရား၏ စကားကို ကြားလျှင် အမျက်ထွက်၍ မိဖုရားအား - “ဟယ် - မိဖုရား .... သင်ကား ရှေးအခါ ဆံပင်ဖားလားချ၍ အဝတ်နွမ်းကို ဝတ်ဆင်လျက်ဆီးသီးတို့ကို ဆွက်ခြွေကာ ခါးပိုက်တွင် ထည့်ခဲ့ရ၏။ ဤငါစားသော အသီးတို့ကား သင့်အမျိုးပေးသော ဆီးသီးများဖြစ်၏။ ဤမိန်းမယုတ်သည် မင်းအိမ်၌ နေရသည်ရှိသော် ပူလောင်ဆင်းရဲဘိ၏။ မမွေ့လျော်ပေ။ မင်း၏ စည်းစိမ်တို့သည် မိန်းမယုတ်ကို စွန့်ကြကုန်ပြီ။ ဆီးသီးကိုရောင်းချကာ အသက်မွေးရသော အမျိုးအိမ်သို့သာ ဤမိန်းမယုတ်ကို ပို့ကြလော့” – ဟု နှင်ထုတ်လေ၏။ ပညာရှိအမတ်သည် ငါ့ကိုထား၍ ငါမှတစ်ပါးသောသူတို့သည် မင်း၊ မိဖုရားတို့ကို သင့်တင့်ညီညွတ်အောင် ပြုလုပ်နိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်၊ မင်းကို နှစ်သိမ့်စေ၍ မိဖုရားကိုလည်း နှင်မထုတ်ရအောင် ပြုလုပ်မည်ဟု ကြံစည်ကာ -
စည်းစိမ်ယစ်ကြ မ၊ ဘာဝ[ပြင်ဆင်ရန်]
“အရှင်မင်းကြီး ... မိန်းမတို့မည်သည်ကား ယစ်ခြင်းသဘော ရှိကုန်၏။ စည်းစိမ်အခြံအရံဖြင့် ယစ်ကြမြဲ ဖြစ်ကုန်၏။ အရှင်မင်းကြီးပင်လျှင် သုဇာတာအား စည်းစိမ်အခြံအရံကို ပေးသည်မဟုတ်ပါလော၊ မိဖုရားအား သည်းခံတော်မူပါ၊ အမျက်မထွက်ပါလင့်” –ဟု အကျိုးအကြောင်းပြကာ မင်းကြီးအား လျှောက်ထားလေ၏။ မင်းကြီးလည်း ပညာရှိအမတ်၏ စကားကို ကြားလျှင် မိဖုရား၏ အပြစ်ကို သည်းခံ၍ ထားမြဲတိုင်းသော မိဖုရားအရာ၌ပင် ထားလေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ မင်းမိဖုရားတို့သည် သင့်တင့်ညီညွတ်စွာ နေကြကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် - ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် - ယခုအခါ ကောသလမင်း။
သုဇာတာသည် - မလ္လိကာ။
ပညာရှိအမတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) မတည်မငြိမ်၊ မိန်းမပိန်၊ စည်းစိမ်ယစ်တတ်စွာ။
(၂) ဆီးသီးသည်သကား၊ မိဖုရား၊ ဝိုးဝါးဆီးသီးမှာ။
(၃) အမျက်မာန်ရှ၊ မင်းရာဇ၊ နန်းမှနှင်ဖူးရာ။
သုဇာတဇာတ် ပြီး၏။
ပဉ္စကနိပါတ် - ၁။ မဏိကုဏ္ဍလဝဂ် -(၃၅၂) သုဇာတဇာတ်
နွားသေကောင်ကို မြက်ကျွေးသောအားဖြင့် ဖခင်၏ စိုးရိမ်ပူဆွေး ငိုကြွေးခြင်းကို ကင်းဝေစေသော သုဇာတ သတို့သားအကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
အဘသေလွန် သောကမွှန်[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သူကြွယ်တစ်ယောက်သည် အဘ သေလွန်လတ်သော် စိုးရိမ်သောကကို ပယ်ဖျောက်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သဖြင့် ငိုကြွေးလျက် နေလေ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုသူကြွယ်၏ သောတာပတ္တိဖိုလ်ရခြင်း ဥပနိဿယကို မြင်တော်မူ၍ နောက်လိုက်ရဟန်းတစ်ပါးကို ခေါ်လျက် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ဆွမ်းခံဝင်ပြီးလျှင် သူကြွယ်အိမ်သို့ကြွ၍ ခင်းထားအပ်သော နေရာ၌ နေတော်မူ၏။ သူကြွယ်လည်း မြတ်စွာဘုရားထံ ချဉ်းကပ်၍ ရှိခိုးလျက်နေလျှင် “သီတင်းသည် ဒါယကာ … သင်သည် စိုးရိမ်ပူဆွေးသလော” ဟု မေး၏။ “အရှင်ဘုရား … စိုးရိမ်ပူဆွေးပါသည်” ဟု လျှောက်၏။ “ဒါယကာ … ရှေးပညာရှိတို့သည် ပညာရှိတို့စကားကို ကြားရ၍ အဘ သေလွန်သော်လည်း စိုးရိမ်ပူဆွေးခြင်း မရှိကြကုန်” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
အဘသေရေး လွန်ပူဆွေး[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် သူကြွယ်မျိုး၌ ဖြစ်၍ အမည်အားဖြင့် သုဇာတဟု ခေါ်တွင်သတတ်။ ထိုသုဇာတ သတို့သားသည် အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် အဘိုးသည် သေလွန်လေ၏။ * ဥပနိဿယ - အားကြီးသောအကြောင်း အထောက်အပံ့။
ထိုအခါ သုဇာတ၏အဘ သူကြွယ်သည် အဘ သေလွန်သည်ရှိသော် စိုးရိမ်သောက နှိပ်စက်လျက် သုသာန်သို့သွား၍ အရိုးတို့ကို ယူဆောင်ပြီးလျှင် မိမိဥယျာဉ်၌ မြေစေတီ တည်ထားကာ ထိုစေတီ၌ အရိးတို့ကို မြှုပ်နှံလေ၏။ ဥယျာဉ်သို့ ရောက်လာသောအခါ ထိုစေတီကို ပန်းတို့ဖြင့် ပူဇော်၍ ဆင်ခြင်စဉ် စားလျက် ငိုကြွေး၏။ ရေလည်းမချိုး၊ နံ့သာလည်း မလိမ်းကျံ၊ စားလည်း မစား၊ သောက်လည်း မသောက်၊ အမှုကိစ္စတို့ကို လည်း မစီရင်လ။
သူကြွယ်သိအောင် ဥပါယ်ဆောင်[ပြင်ဆင်ရန်]
သားဖြစ်သော သုဇာတသည် အဘကိုမြင်လျှင် “ငါ့ အဘကား ငါ့အဘိုး သေလွန်သော ကာလမှစ၍ သောကနှိပ်စက်ကာ နေဘိ၏၊ ငါမှတစ်ပါး အဘ၏သောကကို ငြိမ်းစေခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သူ မရှိ၊ ငါသည် ဥပါယ်တစ်ခုဖြင့် ငြိမ်းအောင်ပြုမည်” ဟု ကြံစည်လျက်နေခိုက် ရွာ၏အပ၌ နွားသေတစ်ကောင်ကိုမြင်လျှင် မြက်နှင့် ရေတို့ကို ယူဆောင်ကာ နွားသေ၏ရှေ့၌ ထား၍ “စားပါ၊ သောက်ပါ” ဟု ပြော ဆိုလျက်နေ၏။
လာတိုင်း၊ လာတိုင်းသော သူတို့သည် သုဇာတကိုမြင်ကြလျှင် “အချင်း သုဇာတ … သင်သည် နွားသေအား မြင်နှင့် ရေကို ပေးဘိ၏၊ သင် ရူးသလော”ဟု ဆိုကြကုန်၏။ သုဇာတသည် တစ်စုံတစ်ခုသော စကားကို ပြန်၍ မပြောလေ။ ထိုအခါ သုဇာတ၏ အဘထံသွားကြ၍ “သင့်သားသည် နွားသေအား မြက်နှင့်ရေကို ပေးဘိ၏၊ ရူးနေသည်” ဟု ပြောဆိုကြကုန်၏။ ထိုးစကားကြားလျှင် သူကြွယ်သည် အဘ၌ ဖြစ်သော စိုးရိမ်သောက ပြေပျောက်၍ သား၌ ဖြစ်သော စိုးရိမ်သောက တည်လေ၏။
သူကြွကေ မေး သတိပေး[ပြင်ဆင်ရန်]
သူကြွယ်သည် သားထံ အမြန်သွား၍ -
“ချစ်သား သုဇာတ … သင်ကား လျင်မြန်စွာ မြက်နှင့် ရေတို့ကို ယူဆောင်လျက် သေလွန်လေပြီးသော နွားအိုကို စားပါ၊ သောက်ပါ-ဟု အဘယ်ကြောင့် ပြောဆိုဘိသနည်း။
အစားကျွေးခြင်း ရေတိုက်ခြင်းတို့ဖြင့် နွားသေမှာ မထတော့ပေ၊ ပညာမရှိသောသူသည် ထိုစကားမျိုး ပြောဆိုဘိသကဲ့သို့ ထို့အတူ သင်သည်လည်း အချည်းနှီးသော စကားကို ပြောဆိုဘိ၏” –ဟု သား သုဇာတအား ပြောကြားလေ၏။ သား သုဇာတသည် အဘစကားကို ကြားလျှင် -
“ဖခင် … ဤနွားကား ဦးခေါင်းသည် ရှေးကကဲ့သို့ တည်ရှိသေး၏၊ လက်ခြေတို့လည်း ရှေးကကဲ့သို့ တည်ရှိကြကုန်သေး၏၊ အမြီးလည်း ရှေးကကဲ့သို့ တည်ရှိသေး၏၊ ထိုကြောင့် နွားသေသည် ထလာလိမ့်ဦးမည်”ဟု အကျွန်ုပ် အောက်မေ့မိ၏။
“ဖခင် … အဘိုး၏ ဦးခေါင်းသည် လည်းကောင်း၊ လက်ခြေတို့သည် လည်းကောင်း မထင်ကုန်၊ ထိုကြောင့် မြေစေတီ၌ ငို၍ နေသော သင်ဖခင်သာ ပညာမရှိသည် မဟုတ်ပါလော” –
ဟု ဖခင်အား ပြန်ကြား ပြောဆိုလေ၏။
သားပညာရှင် ကျေးဇူးတင်[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ အဘသူကြွယ်သည် ငါ့သားကား ပညာရှိပေ၏၊ ပစ္စုပ္ပန်လောက၊ တမလွန်လောက ကိစ္စကို သိပေ၏၊ ငါ့ကို သတိရစိမ့်သောငှာ ဤသို့သောအမှုကို ပြုဘိ၏ဟု ကြံစည်အောက်မေ့ပြီးလျှင် “အမောင် သုဇာတ … သင်ကား ပညာရှိပေ၏၊ ခပ်သိမ်းသော သင်္ခါရတို့ အမြဲမရှိသည်ကို ငါ သတိရပေပြီ၊ ယနေ့မှစ၍ ငါသည် မစိုးရိမ် မပူပန်တော့အံ့၊ အဘ၏ စိုးရိမ်သောကကို ပယ်ဖျောက်တတ်သော သားမည်သည်ကား သင်ကဲ့သို့ ဖြစ်ရာ၏” ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် -
“ချစ်သား သုဇာတ … ထောပတ်ဖြင့် သွန်းလောင်း အပ်သော မီးကို ရေဖြင့် သွန်းလောင်းသကဲ့သို့၊ သောကမီးဖြင့် ပြောင်ပြောင် တောက်နေသော ငါ့ကို သင်သုဇာတသည် ငြိမ်ပေစွတကား၊ အလုံးစုံသော သောကကို ငြိမ်းစေဘိ၏”။
“ချစ်သား သုဇာတ … သောက နှိပ်စက်နေသောငါ၏အဘ၌ စိုးရိမ်ခြင်းကို ပယ်ဖျောက်ပေ၏၊ ငါ၏ စိတ်နှလုံး၌ မှီ၍ နေသော သောက ဟူသော ငြောင့်ကို စင်စစ် နုတ်ပယ်အပ်ပေ၏”။
“ချစ်သား သုဇာတ … သင်၏စကားကို ကြားရ၍ ငါသည် သောကငြောင့်ကို နုတ်၍ ပြီးပေပြီ၊ စိုးရိမ်ခြင်း ကင်းပေပြီ၊ နောက်ကျူခြင်းကင်းပေပြီ၊ မစိုးရိမ်တော့ပါ၊ မငိုကြွေးတော့ပါ”။
“ချစ်သား သုဇာတသည် အဘကို စိုးရိမ်ခြင်းမှ ဆုတ်နစ်ပျောက်ကင်းစေသကဲ့သို့၊ ထို့အတူ သနားတတ်သော ပညာရှိတို့သည် လူတို့ကို စိုးရိမ်ခြင်းမှ ဆုတ်နစ် ပျောက်ကင်းစေကုန်၏”
ဤသို့လျှင် မြတ်စွဘုရားသည် ဒေသနာတော်ကိုတောင်၍ သစ္စာကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ သူကြွယ်သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ သုဇာတသည် - ယခုအခါ ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) သောကတရား၊ နှိပ်စက်ငြား၊ နွမ်းပါးဆင်းရဲလေ။
(၂) သောကငြိမ်းရ၊ ဥပါယ်ပြ၊ ဆုံးမခေါင်ကဝေ။
(၃) ထောပတ်ဖြင့်မွေး၊ ရေဖြင့်အေး၊ မီးဘေးငြိမ်းသည့်နေ။
(၄) အဘသောက၊ သုဇာတ၊ သားလှငြိမ်းအေးစေ။
သုဇာတဇာတ် ပြီး၏။