သီလဝိမံသနဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
စတုက္ကနိပါတ် - ၁။ ကာလိင်္ဂဝဂ် -(၃၀၅) သီလဝီမံသနဇာတ်။ ။ သီလရှိသူ မရှိသူဟု စုံစမ်းလို၍ အိမ်မှပစ္စည်းများ ခိုးယူခဲ့ရန် မှာကြားအပ်သော တပည့်နှစ်ဦးတွင် မခိုးယူဘဲ ပြန်လာသော တပည့်ကြီးအား သမီးနှင့် ပေးစားသည့် ဆရာပုဏ္ဏားအကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းငါးရာတို့သည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်အတွင်း၌ နေကုန်လျက် ညဉ့်သုံးယံအတွင်း၌ ကာမဝိတတ်ကို ကြံစည်ကြကုန်၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် တပည့်သားရဟန်းတို့ကို စောင့်ရှောက်တော်မူသည် ဖြစ်၍ ထိုညဉ့်အဖို့၌ ဒိဗ္ဗစက္ခုဉာဏ်ဖြင့် ကြည့်ရှုတော်မူသည်ရှိသော် ကာမဝိတတ်ကို ကြံကုန်သော ရဟန်းတို့ကို မြင်တော်မူလျှင် ရှင်အာနန္ဒာကို ခေါ်တော်မူ၍ ဂန္ဓကုဋိတံခါး၌ နေရာတော်ကို ခင်းစေပြီးလျှင် ခင်းထားသောနေရာတော်၌ နေတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ... ပညာရှိတို့သည် မကောင်းမှုပြုရာ၌ ဆိတ်ကွယ်ရာရှိ” ဟု ဆိုလေ့ရှိကုန်၏ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
သီလရှိသူ သမီးယူ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် ဗာရာဏသီပြည်မှာပင် တပည့်ငါးရာတို့ အကြီးအမှူးဖြစ်၍ အတတ်ပညာသင်လျက်နေ၏။
ထိုအခါ ဆရာကြီး၌ အရွယ်ရောက်သော သမီးတစ်ယောက် ရှိလေ၏။ ဆရာကြီးသည် တပည့်လုလင်တို့၏ သီလနှင့်ပြည့်စုံသည်၊ မပြည့်စုံသည် စုံးစမ်း၍ သီလနှင့်ပြည့်စုံသော လုလင်အား သမီးကိုပေးမည်ဟု ကြံစည်လျက်သာ နေ၏။
တစ်နေ့သ၌ ဆရာကြီးသည် တပည့်လုလင်တို့ကိုခေါ်၍ “အမောင်တို့ .... ငါ့သမီးသည် အရွယ်သို့ရောက်လတ်ပြီ၊ ထိမ်းမြားလက်ထပ်ခြင်းကိုပြုမည်၊ သို့အတွက် အဝတ်တန်ဆာရှာရန် သွားကြကုန်၊ မိဘဆွေမျိုးဉာတိတို့ မသိအောင် ခိုးယူခဲ့ကြကုန်” ဟု စေခိုင်းလေ၏။
တပည့်တို့သည် ဆရာကြီးစေခိုင်းသောအတိုင်း အိမ်သို့ပြန်၍ မိဘဆွေမျိုးဉာတိတို့ မသိအောင် ခိုးယူခဲ့ကြကုန်၏။ ဆရာကြီးလည်း ဆောင်ခဲ့သမျှသော အဝတ်တန်ဆာတို့ကို မှတ်သား၍ အသီးအသီး ထားစေကုန်၏။ တပည့်ကြီးသည် တစ်စုံတစ်ခုသော အဝတ်တန်ဆာကိုမျှ မခိုးယူခဲ့လေ။
ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ် မရှိအပ်[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ဆရာကြီးသည် တပည့်ကြီးအား “အမောင် ... သင်ကား တစ်စုံတစ်ခုသော အဝတ်တန်ဆာကို မဆောင်ယူခဲ့သလော” ဟု မေး၏။ “ဆရာ ... မဆောင်ယူခဲ့ပါ” ဟု ပြောလျှင် “အမောင် ... အဘယ်ကြောင့် မဆောင်ယူခဲ့သနည်း” ဟု မေးပြန်ရာ ထိုအခါ တပည့်ကြီးသည် ဆရာအား -
“ဆရာကြီး ... လောက၌ မကောင်းမှုပြုသူအား ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်မည်သည်မရှိ၊ တောစောင့်နတ်တို့ မြင်ကြကုန်၏။ သူမိုက်ကား မကောင်းမှုပြုရာ၌ ငါသည် ဆိတ်ကွယ်ရာ၌ ပြုလုပ်အပ်သည်ဟု မှတ်ထင်ဘိ၏။ ဆရာကြီး ... အကျွန်ုပ်ကား မကောင်းမှုပြုရာ၌ ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်ကို မမြင်ပါ၊ ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်လည်း မရှိပါ၊ အကျွန်ုပ် ပြုလုပ်အပ်သော မကောင်းမှုသည် မဆိတ်ကွယ်ပေ - ထိုကြောင့် အကျွန်ုပ်သည် မဆောင်ယူခဲ့ပါ” –
ဟု - ပြန်ကြားပြောဆိုလေ၏။
သီလရှိက မိန်းမရ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ဆရာကြီးသည် တပည့်ကြီးအား အလွန်ကြည်ညိုလှ၍ “အမောင် ငါ့အိမ်၌ ဥစ္စာပစ္စည်း မရှိသည် မဟုတ်ပေ၊ အကျင့်သီလနှင့် ပြည့်စုံသူအား သမီးကိုပေးမည်ဟု ကြံစည်ကာ လုလင်တို့ကို စုံစမ်းလို၍ ဤသို့ပြုလုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ သင့်အားသာ ငါ့သမီးသည် လျောက်ပတ်၏” ဟု သမီးကို တန်ဆာဆင်စေ၍ တပည့်ကြီးအား ပေးလေ၏။ ကြွင်သော တပည့်လုလင်တို့ု “သင်တို့ ဆောင်ယူခဲ့သော အဝတ်တန်ဆာတို့ကို သင်တို့အိမ်သို့ ပြန်၍ပို့ကြေလော့” ဟု ပြောဆိုကာ ပြန်၍ပေးလေ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူသောအခါ ရဟန်းတို့အား - “ရဟန်းတို့ ... သီလမရှိကုန်သော လုလင်တို့သည် မိမိတို့ သီလမရှိသောကြောင့် မိန်းမကို မရကုန်၊ ပညာရှိသော တပည့်ကြီးလုလင်သည်ကား သီလနှင့် ပြည့်စုံသောကြောင့် မိန်းမကိုရ၏” ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် - နောက်တစ်ဖန် -
“ရဟန်းတို့ ... ဒုဇ္ဇစ္စလုလင်၊ သုဇစ္စလုလင်၊ နန္ဒလုလင်၊ သုခဝဒ္ဓိတလုလင်၊ ဝဇ္ဇလုလင်၊ သီလုလင်၊ ဤအလုံးစုံသောလုလင်တို့သည် မန်းမကို အလိုရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ မိန်းမ မရခြင်းသဘောကို စွန့်ကုန်၏။ ခပ်သိမ်းသော ပဉ္စသီလ၊ ဒသသီလ၊ သုစရိုက်သုံးပါးတို့၏ ကမ်းတစ်ဖက်သို့ရောက်၍ တရားကိုစောင့်ခြင်း၊ တည်ကြည်ခြင်း၊ ဟုတ်မှန်ခြင်း၊ လုံ့လရှိခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသော ပုဏ္ဏားလုလင်ကား အဘယ်မှာ မိန်းမရခြင်းသဘောကို စွန့်အံ့နည်း”
ဟု - ဟောကြားဆုံးမတော်မူ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ဒေသနာတော်ကို ဟောတော်မူပြီးလျှင် သစ္စာကိုပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ ရဟန်းငါးရာတို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ဆရာကြီးသည် - ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာ။
ပညာရှိတပည့်ကြီးသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) မကောင်းမှုမှာ၊ ပြုလုပ်ရာ၊ ဆိတ်ရာမရှိပေ။
(၂) တောမှာပြုလတ်၊ တောစောင့်နတ်၊ အတတ်မြင်ခဲ့ပေ။
(၃) လူမိုက်ဘာဝ၊ ဆိတ်ကွယ်ရ၊ စိတ်ကထင်မှတ်လေ။
သီလဝီမသနဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။