သတ္တုဘသ္တဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
သတ္တကနိပါတ် - ၁။ ကုက္ကုဝဂ် -၄၀၂ - သတ္တုဘသ္တဇာတ် ခရီးသွား ပုဏ္ဏားအို၏ သားရေအိတ်ထဲတွင် ရန်သူမြွေဟောက် ဝင်ရောက်နေသည်ကိုစွဲ၍ “လမ်းမှာနေလျှင် သင်သေမည်၊ အိမ်သို့ရောက်လျှင် သင့်မယားသေမည်” ဟု ရုက္ခစိုးနတ် ပြောသော စကားကို ဖြေရှင်းသော ပညာရှိအကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု
[ပြင်ဆင်ရန်]ပညာရှိအရာ လွန်ကဲစွာ
[ပြင်ဆင်ရန်]နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် မြတ်စွာဘုရား၏ ပညာပါရမီကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု
[ပြင်ဆင်ရန်]မင်းဆရာ ပုဏ္ဏား ဟောညွှန်ကြား
[ပြင်ဆင်ရန်]လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဇနကမင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ ဖြစ်၍ ထိုဘုရားအလောင်းအား သေနက သတို့သား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုသေနက သတို့သားသည် အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အတတ်ပညာ သင်ကြားပြီးလျှင် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်လာ၍ မင်းကြီးထံ ခစားဖူးမြင်သောအခါ မင်းကြီးသည် အမတ်ရာထူးကိုပေး၍ များစွာသော စည်းစိမ်ကိုလည်း ပေးလေ၏။
ထိုသေနက အမတ်နသည် မင်းကြီးအား အကျိုးအကြောင်းကို ပြ၍ ဆုံးမတတ်သော ပညာရှိအမတ် ဖြစ်၏။ နူးညံ့သာယာသော စကားရှိ၏။ တရားဟော ဓမ္မကထိက ဖြစ်၏။ အလှူပေးခြင်း သီလဆောက်တည်ခြင်း စသော ကုသိုလ် ကမ္မပထတို့၌ တည်စေ၏။ တိုင်းပြည်အလုံးသည် ဘုရားပွင့်သော အခါကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ လဆုတ်ပက္ခ၊ လဆန်းပက္ခတို့၌ မင်းကြီးနှင့်တကွ တိုင်းသူပြည်သားတို့ကို စည်းဝေးစေ၍ ရတနာပလ္လင် ထက်၌ နေကာ ဘုရား၏တင့်တယ်ခြင်း ကဲ့သို့ တရားဟော၏။
မရောင့်ရဲခြင်းတရား ဆယ့်ခြောက်ပါး
[ပြင်ဆင်ရန်]ထိုအခါ ပုဏ္ဏားအို တစ်ယောက်သည် ဗာရာဏသီပြည်၏အနီး ဖြစ်သော ပုဏ္ဏားရွာတစ်ခုတွင် နေ၏။ မယားပုဏ္ဏေးမကား အသက်အရွယ် ငယ်လှ၏။ ကာမဂုဏ်အကျင့်ဝယ် လင်အိုကြီးနှင့် မရောင့်ရဲနိုင်သဖြင့် ပုဏ္ဏားတစ်ယော်နှင့် လွန်ကျူးသောအကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိ၏။
မရောင့်ရဲနိုင်သော ဝတ္ထု ၁၆ ပါး
[ပြင်ဆင်ရန်]မရောင့်ရဲသော ဝတ္ထုတို့ကား -
(၁) သမုဒ္ဒရာသည် ခပ်သိမ်းသော မြစ်ရေတို့ဖြင့် မရောင့်ရဲခြင်း။
(၂) မီးသည် မီးစာဖြင့် မရောင့်ရဲခြင်း။
(၃) မင်းသည် တိုင်းပြည်ဖြင့် မရောင့်ရဲခြင်း။
(၄) သူမိုက်သည် ယုတ်မာသော အကျင့်ဖြင့် မရောင့်ရဲခြင်း။
(၅) မိန်းမသည် မေထုန်မှီဝဲခြင်း၊ တန်ဆာဆင်ခြင်း၊ သားဖွားခြင်းတို့ဖြင့် မရောင့်ရဲခြင်း။
(၆) ပုဏ္ဏားသည် ဗေဒင်ဖြင့် မရောင့်ရဲခြင်း။
(၇) ဈာန်ရ ပုဂ္ဂိုလ်သည် သမာပတ်ဖြင့် မရောင့်ရဲခြင်း။
(၈) သေက္ခပုဂ္ဂိုလ်သည် နိဗ္ဗာန်ဖြင့် မရောင့်ရဲခြင်း။
(၉) အလိုနည်းသော ပုဂ္ဂိုလ်သည် ဓုတင်ဖြင့် မရောင့်ရဲခြင်း။
(၁၀) လုံ့လရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်သည် လုံ့လဖြင့် မရောင့်ရဲခြင်း။
(၁၁) တရားဟောသော ပုဂ္ဂိုလ်သည် ဆွေးနွေးခြင်းဖြင့် မရောင့်ရဲခြင်း။
(၁၂) ရဲရင့်သော ပုဂ္ဂိုလ်သည် ပရိသတ်ဖြင့် မရောင့်ခြင်း။
(၁၃) သဒ္ဒါတရားရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်သည် သံဃာကို လုပ်ကျွေးခြင်းဖြင့် မရောင့်ရဲခြင်း။
(၁၄) အလှူပေးသော ပုဂ္ဂိုလ်သည် စွန့်ကြဲခြင်းဖြင့် မရောင့်ရဲခြင်း။
(၁၅) ပညာရှိသည် တရားနာခြင်းဖြင့် မရောင့်ရဲခြင်း။
(၁၆) ပရိသတ် လေးပါးသည် ဘုရားကို ဖူးမြင်ခြင်းဖြင့် မရောင့်ရဲခြင်း -
ဟူ၍ တစ်ဆယ့်ခြောက်ပါး ရှိကုန်၏။
ပရိယာယ် ခိုင်းဆို ပုဏ္ဏားအို
[ပြင်ဆင်ရန်]ထိုပုဏ္ဏေးမငယ်လည်း မေထုန်အကျင့်ဖြင့် မရောင့်ရဲနိုင်လေ။ ပုဏ္ဏားကြီးကို အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားစေ၍ ယုတ်မာသော အကျင့်ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကျင့်လို၏။ တစ်နေ့သ၌ မျက်နှာမသာသဖြင့် အိပ်သည်ရှိသော် ပုဏ္ဏားကြီးက မေးလျှင် ကျွန်မိန်းမ ကျွန်ယောကျ်ား အလိုရှိကြောင်းကို ပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားကြီးသည် ငါတို့မှာ ပစ္စည်းဥစ္စာ မရှိဟု ပြောဆိုလျှင် အလှူခံထွက်၍ ရသော ဥစ္စာဖြင့် ဝယ်ယူခဲ့ရမည်ဟု ပြောဆိုပြန်၏။ ပုဏ္ဏားကြီးသည် ကောင်းပြီ၊ ရိက္ခာကို စီရင်လော့ဟု ပြောဆို၏။ ပုဏ္ဏေးမလည်း မုန့်ဆုပ်တို့ကို ပြုလုပ်စေပြီးလျှင် သားရေအိပ်၌ ထည့်၍ ပေးလေ၏။
ပုဏ္ဏားအိုအိတ်ကို မြွေဝင်ခို
[ပြင်ဆင်ရန်]ပုဏ္ဏားကြီးသည် သားရေအိပ်ကို ယူဆောင်လျက် အိမ်မှထွက်၍ မြို့ရွာနိဂုံးတို့၌ လှည့်လည်ကာ အလှူခံလတ်သော် အသပြာ ခုနစ်ရာရ၍ ဤအသပြာ ခုနစ်ရာဖြင့် ကျွန်မိန်းမ ကျွန်ယောကျ်ားကို ဝယ်လောက်ပြီဟု မိမိနေရာ ရွာသို့ ပြန်လာသည်ရှိသော် ရေချမ်းသာရာအရပ်သို့ ရောက်လျှင် သစ်ပင်ရင်းတွင် သားရေအိပ်ကိုချ၍ အိတ်ကိုဖြေကာ မုန့်ကိုစားပြီးလျှင် သားရေအိတ်ကို မပိတ်ခဲ့ဘဲ ရေအိုင်သို့ ရေသောက်ရန် သွား၏။ ထိုအခါ သစ်ပင်ခေါင်း၌ နေသော မြွေဟောက်သည် မုန့်နံ့ရ၍ ထွက်လာပြီးလျှင် သားရေအိပ်တွင်းသို့ ဝင်၍ မုန့်ကိုစားလျက် အိပ်လေ၏။ ပုဏ္ဏားကြီးလည်း ရေသောက်ရာမှ ပြန်လာလျှင် အိပ်တွင်းသို့ မကြည့်မူ၍ အမှတ်မဲ့ အိတ်ကိုပိတ်ကာ ယူဆောင်၍ သွားလေ၏။
ရုက္ခစိုး သတိပေး ပုဏ္ဏားဘေး
[ပြင်ဆင်ရန်]ခရီးလမ်းအကြားဝယ် သစ်ပင်တစ်ခုတွင် နေသော ရုက္ခစိုးနတ်သည် သစ်ခွ၌ ထိုင်လျက် “အို-ပုဏ္ဏားကြီး … ဤခရီးလမ်းအကြားတွင် နေပါမူ သင်ပုဏ္ဏားကြီး သေရလိမ့်မည်၊ ယနေ့ အိမ်သို့ရောက်အောက် သွားပါမူ မယား သေရလိမ့်မည်” ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် ကွယ်ပျောက်လေ၏။ ပုဏ္ဏားကြီးသည် ကြည့်ရှုလတ်သော် ရုက္ခစိုးနတ်ကို မမြင်၊ သေရမည့်ဘေးမှ ကြောက်သောကြောင့် မကြံတတ်၊ ထောက်တည်ရာ မရေတော့ဘဲ ငိုကြွေးလျက်သွားရာ၊ ဗာရာဏသီမြို့တော် တံခါးသို့ ရောက်လေ၏။
ထိုနေ့ကား ပန္နရသီ ဥပုသ်နေ့ဖြစ်၍ သေနကသုခမိန်သည် တရားဟောလျက်နေ၏။ ပုဏ္ဏားကြီးသည် တရားနာသွားသူတို့ကို မြင်လျှင် မေးလေ၏။ လူတို့သည် သေနကသုခမိန်သည် တရားဟောလျက်နေ၏၊ တရားနာရန် သွားကြကြောင်းကို ပြောဆိုကြကုန်၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားကြီးသည် လူတို့စကားကိုကြားလျှင် ပညာရှိ တရားဟောသတတ်၊ ပညာရှိတို့ မည်သည်မှာ စိုးရိမ်ပူဆွေးခြင်းကို ပယ်ဖျောက်နိုင်၏၊ ငါ သွား၍ တရားနာရလျှင် ကောင်းမည်ဟု ကြံစည်ကာ တရားပွဲသို့သွား၍ ပရိသတ်အလယ်သို့ဝင်ကာ တရားဟောပလ္လင်အနီးတွင် သားရေအိပ်ကို ထမ်းပိုးကာ ငိုကြွေးလျက်နေ၏။
စိုးရိမ်ပူဆွေး ပညာရှိမေး
[ပြင်ဆင်ရန်]သေနက သုခမိန်လည်း ရေတံခွန် ကျဆင်းသည့်အလား တရားကိုဟောလေ၏။ လူအများသည် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ကောင်းချီးပေးကြကုန်၏။ ထိုအခိုက် သားရေအိပ်ကို ထမ်းပိုးကာ ငိုလျက်နေသော ပုဏ္ဏားကြီးကိုမြင်လျှင် တရားဟောမည်ဟု ပုဏ္ဏားကြီးကိုခေါ်၍ -
“အို- ပုဏ္ဏားကြီး … သင့်ကို ငါ တိုက်တွန်း၏၊ သင်ကား စိတ်မတည်ကြည်၊ ဣန္ဒြေပျက်လှ၏၊ မျက်စိလည်း ပျက်လှ၏၊ ရေပေါက်ကဲ့သို့ မျက်ရည်ပေါက်တို့သည် ယိုစီးဘိ၏၊ သင့်မှာ ဘယ်ဥစ္စာ ပျက်စီးဆုံးရှုံးသနည်း၊ ဤအရပ်သို့ ဘာကို တောင့်တ၍ လာသနည်း ပြောဆိုပါ” –
ဟု ပုဏ္ဏားကြီးအား သာယာစွာသော အသံဖြင့် ပြောဆို မေးမြန်းလေ၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားကြီးသည် -
“အို-သေနကသုခမိန် … အကျွန်ုပ်အား ရုက္ခစိုးနတ်သည် - အို ပုဏ္ဏားကြီး ယနေ့ မယားနှင့် သင်တို့ နှစ်ယောက်သည် သေကြရလိမ့်မည်၊ အိမ်သို့ ရောက်အောင် သွားပါမူ မယား သေရလိမ့်မည်၊ မသွားဘဲ ဤခရီးလမ်းတွင် နေပါမူ သင်ပုဏ္ဏားကြီး သေရလိမ့်မည်ဟု ပြောဆိုပါ၏၊ သို့အတွက် အကျွန်ုပ် ဆင်းရဲ ပင်ပန်းလှပါ၏၊ အကျွန်ုပ်အား ထိုသေရခြင်းအကြောင်းကို ပြောပါ” –
ဟု သေနက သုခမိန်အား မိမိ စိုးရိမ် ဆင်းရဲခြင်းအကြောင်းကို ပြောဆိုကာ ရုက္ခစိုးနတ် ပြောသော စကားအဓိပ္ပာယ်ကို မေးမြန်းလေ၏။
ပညာရှိဆင်ခြင် ခြင်းရာမြင်
[ပြင်ဆင်ရန်]သေနက သုခမိန်သည် ပုဏ္ဏားကြီး စကားကိုကြားလျှင် ဉာဏ်ကွန်ရက်ကို ဖြန့်၍ ကြည့်ရှုဆင်ခြင်လတ်သော် သတ္တဝါတို့ သေရခြင်း အကြောင်းကား များလှ၏၊ သို့ပင် များသော်လည်း ဤပုဏ္ဏားကြီးမှာ ယနေ့ ခရီးကြားတွင် နေလျှင် အဘယ်ကြောင့် သေရမည်နည်း၊ အိမ်သို့သွားလျှင် အဘယ်ကြောင့် မယားသေရမည်နည်းဟု ကြံစည်စဉ် စားလေ၏။ ထိုသို့ ကြံစည်စဉ်းစားလျှင် သားရေအိပ်ကို မြင်၏။ ဤသားရေအိပ်တွင်း၌ မုချ မြွေဟောက် ဝင်၍ နေသည် ဖြစ်လိမ့်မည်၊ ပုဏ္ဏားကြီးသည် အိတ်ကိုဖွင့်၍ မုန့်ကိုစားပြီးလျှင် မပိတ်ဘဲ ရေသောက်ရန် သွားလိမ့်မည်၊ ထိုအခါ မြွေသည် မုန့်နံ့ရ၍ အိတ်တွင်းသို့ဝင်လျက် မုန့်ကို စားလိမ့်မည်၊ ရေသောက်ပြီး ပြန်လာသောအခါ အိတ်တွင်းသို့ မကြည့်ရဘဲ အိတ်ကိုပိတ်၍ ယူဆောင်သွားလိမ့်မည်၊ ခရီးလမ်းကြားတွင်နေ၍ တစ်ဖန် အိတ်ကိုဖွင့်၍ မုန့်ကိုစားပြန်လျှင် မြွေကိုက်၍ ပုဏ္ဏားကြီး သေလိမ့်မည်၊ အိမ်သို့ ရောက်သွားပြန်လျှင် လည်း ရောက်လျှင် အိတ်ကို မယားလက်သို့ ပေးသောအခါ မယားသည် ဖွင့်ကြည့်ပြန်လျှင် လည်း မြွေကိုက်၍ မယား သေလိမ့်မည်၊ သို့အတွက် ရုက္ခစိုးနတ် ပြောသည် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ထက်မြက်သောဉာဏ်ဖြင့် ထိုးထွင်းကာ အကြောင်းမှန်ကို ဒိဗ္ဗစက္ခုဉာဏ်ဖြင့် သိမြင်သည့်အလား ပိုင်းခြား သိမြင်လေ၏။
အမတ်ကြံတွေး ဖြစ်ကြောင်းမေး
[ပြင်ဆင်ရန်]ထိုနောက် သေနက သုခမိန်သည် ပုဏ္ဏားကြီး သင်မယား သေရမည့် အကြောင်းမှန်ကို ပိုင်းခြား၍ သိပြီးလျှင် ပရိသတ်လေးပါးတို့အလယ်၌ -
“အို- ပုဏ္ဏားကြီး … သတ္တဝါတို့ သေရခြင်း အကြောင်းကား များစွာရှိသည်ကို ကြံစည်စဉ် စားမိ၏၊ သို့ရာတွင် သင်တို့လင်မယား သေရခြင်းအကြောင်းကား အခြား မဟုတ်၊ သင်ပုဏ္ဏား မသိခိုက် သားရေအိတ်တွင်းသို့ မြွေဟောက် ဝင်နေသည်ဟု ငါ ကြံစည်အောက်မေ့၏” –
ဟု ပုဏ္ဏားကြီးအား သေရခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော အမေးပြဿနာကို ဖြေကြားလေ၏။ မိမိ ထင်မြင် ယူဆသောအတိုင်း မှန်သည် မမှန်သည်ကို သိမြင် ထင်ရှားစေလိုသဖြင့် -
အိတ်ကိုဖွင့်ပြ မြွေတွေ့ရ
[ပြင်ဆင်ရန်]တစ်ဖန် ပုဏ္ဏားကြီးအား - “အို ပုဏ္ဏားကြီး … သင့်အိပ်တွင်း၌ မုန့်ရှိသလား” ဟု မေး၏။ “ရှိပါသည်” ဟု ပြော၏။ “ယနေ့နံနက်စာ မုန့်ကို စားသလား” ဟု မေး၏။ “စားပါသည်” ဟု ပြော၏။ “ဘယ်အရပ်၌ စားသနည်း” ဟု မေး၏။ “သစ်ပင်ရင်း၌ စားပါသည်” ဟု ပြော၏။ “မုန့်စားပြီး ရေသောက်သွားသောအခါ အိတ်ကို ပိတ်ခဲ့သလား” ဟု မေး၏။ “မပိတ်ခဲ့ပါ” ဟု ပြော၏။ “ပြန်လာ၍ အိတ်ကို ပိတ်သောအခါ အိတ်ကို ကြည့်သလား” ဟု မေး၏။ “မကြည့်မိပါ” ဟု ပြော၏။ ဤသို့ မေးမြန်းပြီးလျှင် “ပုဏ္ဏားကြီး သင် ရေသောက်သွားခိုက် မုန့်နံ့ရ၍ မုချ မြွေဟောက် ဝင်နေပြီ” ဟု ပြောဆို ဆုံးဖြတ်ကာ ပရိသတ်အလယ်မှာပင် -
“အို - ပုဏ္ဏားကြီး … လှံကန်တစ်ခုကိုယူ၍ အိတ်ကို ပုတ်လော့၊ အဆိပ်တံတွေးများ၍ လျှာနှစ်ခွရှိသော မြွေဟောကို ကြည့်ရှုလော့၊ ယခု သင်၏ ယုံမှားတွေးတောခြင်းကို ပယ်ဖျောက်လော့၊ သင် မုန့်အိတ်ကိုဖြေ၍ မြွေဟောက်ကို ရှုကြည့်လော့” –
ဟု ပုဏ္ဏားကြီးအား အိတ်တွင်း၌ မြွေဟောက် ရှိကြောင်းကို လက်တွေ့ပြလေ၏။
ပညာရှိ ချီးမွမ်း အံ့မခန်း
[ပြင်ဆင်ရန်]ပုဏ္ဏားကြီးလည်း သေနက သုခမိန် စကားကိုကြားလျှင် အလွန် ထိတ်လန့် ကြောက်ရွံ့လျက် သားရေိတ်ကို ချ၍ ဖွင့်ပြီးလျှင် လှံကန်ဖြင့် ပုတ်ခတ်လေ၏။ မြွေဟောက်သည် အိတ်တွင်းမှထွက်ကာ ပါးပျဉ်းထောင်၍ လူအများကို ကြည့်ရှုလျက်နေ၏။ ထိုအခါ သုခမိန် ဖြေကြားခြင်းကား သဗ္ဗညုဘုရား၏ ဖြေကြားခြင်းကဲ့သို့ ဖြစ်လေ၏။ လူအများလည်း သုခမိန်အး ချီးကျူးကြကုန်၏။ ကောင်းချီးပေးကြကုန်၏။ ပူဇော်သောအားဖြင့် ပုဆိုးဦးရစ် ခေါင်းပေါင်းစသည်တို့ကို ပစ်ကြကုန်၏။ အံ့ဩကာ လက်ဖျားခါကြကုန်၏။ တစ်ခဲနက်သော မိုးကြီး ရွာသွန်းသည့်အလား ရတနာမိုးကြီး ရွာသွန်းလေ၏။ ကောင်းချီးပေးသောအသံကား မြေကြီးကွဲမျှ ဖြစ်လေ၏။
ဤသို့လျှင် သေနက သုခမိန်သည် ပုဏ္ဏားကြီး၏ ခက်ခဲ နက်နဲသော ပြဿနာကို ဖြေဆိုပြီးသည်ရှိသော် အလမ္ပာယ် ယောကျ်ားတစ်ယောက်သည် မြွေဟောက်၏ခံတွင်းကို ဖွဲ့ချည်ပြီးလျှင် မြွေဟောက်ကိုယူ၍ တောထဲတွင် လွတ်လိုက်၏။
ပုဏ္ဏားအိုချီးမွမ်း အကုန်ပေးကမ်း
[ပြင်ဆင်ရန်]ထိုနောင် ပုဏ္ဏားကြီးသည် မင်းကြီးသို့ ချဉ်းကပ်၍ အောင်စေသတည်း၊ အောင်စေသတည်းဟု လက်အုပ်ချီလျက် -
“မြတ်သောမင်းကြီး … အရှင်မင်းကြီးကား ကောင်းမွန် မြင့်မြတ်သော ပညာဉာဏ်ရှိသော သေနက သုခမိန်ကို တွေ့မြင်ခွင့်ရပေ၏၊ သေနက သုခမိန်ကို တွေ့မြင်ရခြင်းကား အရှင်မင်းကြီးအား ကောင်းသောရခြင်း ဖြစ်ပေ၏” –
ဟု ဇနကမင်းကြီးအား ချီးကျူးပြီးလျှင် သားရေအိပ်မှ အသပြာ ခုနစ်ရာတို့ကို ထုတ်၍ -
“အို-သေနက သုခမိန် … သင်ကား ကိလေသာမရှိ၊ တရားအလုံးစုံကို သိမြင်သော သဗ္ဗညုဘုရားပင် ဖြစ်လေသလား၊ သင်၏ ပညာဉာဏ်ကား အလွန်အံ့ဖွယ်သရဲ ဖြစ်သော သဗ္ဗညုတ ဉာဏ်ကဲ့သို့ပင် အားရှိလေသလား၊ ငါ့၌ ရှိသော ဤခုနစ်ရာသော အသပြာတို့ကို သင်အား ပေးလှူပါ၏၊ အမှန်အားဖြင့် သင်ပေးသောကြောင့် ငါ့အသက်ကို ယနေ့ ရအပ်ပေပြီ၊ ထို့ပြင် မယား၏ ချမ်းသာခြင်းကိုလည်း သင်သည်ပင် ပြုအပ်ပေပြီ”
ဟု သုခမိန်အား ချီးကျူး၍ နှစ်သက်ဝမ်းသာ ပေးခြင်းဖြင့် အသပြာ ခုနစ်ရာတို့ကို ပေးလှူလေ၏။
ထိုနောင် “အို-သုခမိန် … အကျွန်ုပ်မှာ နောက်ထပ် အလှူခံ လှည့်လည်လျှင် ဤအသပြာ ခုနစ်ရာမျှလောက်ကို ရရှိဖို့ မခဲယဉ်းပါ၊ ယူတော်မူပါ” ဟု အတင်း တောင်းပန်လေ၏။
အသပြာသိမ်းမှု မှာကြားပြု
[ပြင်ဆင်ရန်]သုခမိန်သည် ပုဏ္ဏားကြီး စကားကိုကြားလျှင် အလှူခံရလာသော အသပြာကို သိမ်းဆည်းထားရန် မှာကြားလို၍ -
“အို- ပုဏ္ဏားကြီး … ပညာရှိ သုခမိန်တို့ မည်သည်ကား ဆန်းကြယ်၍ ကောင်းစွာ ပြောဆိုပ်သော စကားတို့ဖြင့် အဖိုးအခကို မယူကြကုန်၊ အိ ပုဏ္ဏားကြီး … င့ါထံမှ သုံးရာသော အသပြာတို့ကို ပင် သင့်အား ပေးပါ၏၊ သင်သည် ထိုအသပြာတို့ကို လည်း ယူ၍ အိမ်သို့သွားပါလော့” –
ဟု ပြောဆိုကာ မိမိကပင် အသပြာ သုံးရာ ဖြည့်၍ ပုဏ္ဏားကြီးအား အသပြာ တစ်ထောင်ပြည့်အောင် ပေးလေ၏။ ထိုနောင်မှ သုခမိန်သည် ပုဏ္ဏားကြီးအား - “ပုဏ္ဏားကြီး … သင့်ကို ဘယ်သူ ဥစ္စာရှာခိုင်းသနည်း” ဟု မေး၏။ “သုခမိန် … မယား ခိုင်းပါသည်” ဟု ပြော၏။ “မယားမှာ အသက်ကြီးပြီလား” ဟု မေး၏။ “ငယ်ပါသေးသည်” ဟု ပြော၏။ “ငယ်လျှင် လင်ငယ်နှင့် လွန်ကျူးခြင်းကိုပြုရာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပြုလို၍ သင့်ကို ဥစ္စာရှာခိုင်းသည်၊ ဤအသပြာ တစ်ထောင်ကို အိမ်သို့ယူသွားလျှင် မယားသည် လင်ငယ်အား ပေးလိမ့်မည်၊ ထိုကြောင့် တစ်နေရာရာမှာ ထားခဲ့၍ အိမ်သို့သွားလော့” ဟု မှာထား၍ ပုဏ္ဏားကြီးကို လွှတ်လိုက်၏။
မယားပြောမူ လင်ငယ်ယူ
[ပြင်ဆင်ရန်]ပုဏ္ဏားကြီးလည်း သွား၍ ရွာအနီးသို့ရောက်လျှင် သစ်ပင်ရင်းတစ်ခု၌ ဥစ္စာကိုထား၍ ညအခါ အိမ်သို့သွား၏။ မယားလည်း လင်ငယ်နှင့် မွေ့လျော်ကာနေ၏။ ပုဏ္ဏားကြီးလည်း အိမ်တံခါးသို့ရောက်လျှင် ရှင်မဟု လှမ်း၍ ခေါ်၏။ မယားလည်း ပုဏ္ဏားကြီးအသံကို ကြား၍ ပြန်လာမှန်းသိလျှင် ဆီမီးတိုင်ကို ငြိမ်း၍ အိမ်တံခါးကိုဖွင့်၏။ ပုဏ္ဏားကြီးဝင်လာသည်ရှိသော် လင်ငယ်ကို အမှတ်ပေးကာ အပြင်သို့ ထွက်စေ၏။ မယားလည်း ပုဏ္ဏားကြီး အိတ်ကို ဖွင့်၍ ကြည့်ရာ တစ်စုံတစ်ခုကို မမြင်၍ “အရှင် … အလှူခံ၍ အဘယ်မျှ ရခဲ့သနည်း” ဟု မေး၏။ “ရှင်မ … အသပြာ တစ်ထောင်ရခဲ့သည်” ဟု ပြော၏။ “ဘယ်မှာနည်း” ဟု မေး၏။ “ရွာ၏အပြင် မည်သည့် သစ်ပင်ရင်းတွင် ထားခဲ့သည်၊ နက်ဖြန်မှ ယူပေးမည်” ဟု ပြောလေ၏။ မယားလည်း သွား၍ လင်ငယ်အား ဥစ္စာထားရာအရပ်ကို ပြောကြား၏။ လင်ငယ်လည်း သွား၍ ယူလေ၏။
ပညာရှိနည်းပေး ပြန်ရရေး
[ပြင်ဆင်ရန်]ပုဏ္ဏားကြီးလည်း နံနက် မိုးလင်းသောအခါ ထားခဲ့သော ဥစ္စာကို သွား၍ ယူသည်ရှိသော် ဥစ္စာ မရှိတော့သဖြင့် သုခမိန်ထံသို့ သွားပြန်၏။ သုခမိန်လည်း ပုဏ္ဏားကြီး လာသည်ကိုမြင်လျှင် “ပုဏ္ဏားကြီး… အဘယ်ကြောင့်လာသနည်း”ဟု မေး၏။ “သုခမိန် … ဥစ္စာ မရှိတော့ပါ” ဟု ပြော၏။ “သင့်မယားကို ပြောကြားသလော” ဟု မေး၏။ “ပြောမိပါသည်” ဟု ပြောလျှင် မယားသည် လင်ငယ်အား ပြောကြားသောအဖြစ်ကို သိ၍ “ပုဏ္ဏားကြီး … သင့်မယားအား ဆရာပုဏ္ဏား ရှိသလော” ဟု မေး၏။ “ရှိပါသည်” ဟု ပြော၏။ “သင့်မှာရော ဆရာပုဏ္ဏား ရှိသလော” ဟု မေး၏။ “ရှိပါသည်” ဟု ပြော၏။ ထိုအခါ သုခမိန်သည် ပုဏ္ဏားကြီးအား ခုနစ်ရက်စာ လုံလောက်အောင် ရိက္ခာတို့ကို ပေးပြီး၍ “ပုဏ္ဏားကြီး … ရှေ့ဦးနေ့၌ သင့်ဆရာ ပုဏ္ဏား ခုနစ်ယောက်၊ သင့်မယားဆရာ ပုဏ္ဏား ခုနစ်ယောက် အားလုံး ဆယ့်လေးယောက်တို့ကို ပင့်ဖိတ်၍ ဆွမ်းကျွေးလော နောက်နောက်သော နေ့တို့၌ သင့်ဘက်က တစ်ယောက် မယားဘက်က တစ်ယောက်စီ လျှော့၍ ကျွေး၊ နောက်ဆုံး ခုနစ်ရက်မြောက်နေ့ဝယ် သင့်ဘက်က တစ်ယောက်၊ မယားဘက်က တစ်ယောက်သာ ကျန်လိမ့်မည်၊ နေ့စဉ် လာ၍ စားသော ပုဏ္ဏားကို မှတ်၍ ငါ့အား ပြောကြားပါ” ဟု လွှတ်လိုက်ပြန်၏။
ပညာရှိအစွမ်း သူခိုးဖမ်း
[ပြင်ဆင်ရန်]ပုဏ္ဏားကြီးလည်း သုခမိန် နည်းပေးသောအတိုင်း ဆွမ်းကျွေးပြီးလျှင် တစ်ဖန် သုခမိန်ထံလာ၍ နေ့စဉ် မပြတ်စားသော ပုဏ္ဏားကို မည်သည့် ပုဏ္ဏားဖြစ်ကြောင်း ပြောကြား၏။ သုခမိန်လည်း ထိုပုဏ္ဏားကို မင်းချင်းတို့ကို စေလွှတ်၍ ဖမ်းစေပြီးလျှင် “ပုဏ္ဏား … သင်သည် ဤမည်သော သစ်ပင်ရင်းမှ ဤပုဏ္ဏားကြီး၏ အသပြာတစ်ထောင်ကို ယူသလော” ဟု မေး၏။ “ပညာရှိ မယူပါ” ဟု ပြော၏။ “ပုဏ္ဏား … ငါ့ကို သေနက သုခမိန် ဖြစ်သည်ကို မသိသလော၊ သင့်ထံမှ ယခု ယူဆောာင်စေမည်၊ မှန်မှန်ပြော” ဟု ခြိမ်းခြောက်လေလျှင် ၊ “ပညာရှိ … ယူမိပါသည်” ဟု ဟုတ်မှန်သောအတိုင်း ပြောကြားရလေ၏။
ဥစ္စာပြန်ရ ဆိုဆုံးမ
[ပြင်ဆင်ရန်]ထိုအခါ သုခမိန်သည် ပုဏ္ဏားကြီးအား “ပုဏ္ဏားကြီး… ဤပုဏ္ဏေးမငယ်ကိုပင် မယား ပြုလိုသလော၊ အခြား ပုဏ္ဏေးမကို မယားပြုလိုသလော”ဟု မေး၏။ “သုခမိန် … ဤပုဏ္ဏေးမငယ်ကိုပင် မယားပြုလိုပါသည်” ဟု လျှောက်ထားလျှင် သုခမိန်သည် ပုဏ္ဏေးမငယ်ကို ခေါ်စေ၍ ပုဏ္ဏားကြီးအား အပ်နှင်းပြီးလျှင် အသပြာ တစ်ထောင်ကိုလည်း သူခိုးပုဏ္ဏားလက်မှ ယူဆောင်စေကာ ပြန်အပ်နှင်းပြီးလျှင် မြို့တော်၌ စည်လည်စေ၍ သူခိုးပုဏ္ဏားအား မင်းဒဏ်ကို ပြုစေပြီးလျှင် ပုဏ္ဏေးမငယ်အားလည်း နောက်နောင်အခါ၌ ဤကဲ့သို့ယုတ်မာသော အမှုကို မပြုကျင့်ရန် မင်းအာဏာကိုပြ၍ ပုဏ္ဏားကြီးအားလည်း ကြီးစွာသော အခြံအရံကို ပေး၍ မိမိထံ၌ နေစေ၏။
ဤဒေသနာတော်ကိုဆောင်၍ သစ္စာကို ပြသည်၏အဆုံး၌ များစွာသော ရဟန်းတို့သည် သောတာပတ္တဖိုလ် စသည်တို့၌ တည်ကြကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း
[ပြင်ဆင်ရန်]ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ပုဏ္ဏားကြီးသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။
ရုက္ခစိုးနတ်သည် - သာရိပုတ္တရာ။
ပရိသတ်သည် - ဘုရားပရိသတ်။
သေနက သုခမိန်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်
[ပြင်ဆင်ရန်](၁) ပညာရှိကား၊ လူအများ၊ အားထားကိုးကွယ်ရာ။
(၂) ပညာမျက်စိ၊ အမြင်ရှိ၊ သိရခက်ခဲစွာ။
(၃) ပညာရှိထံ၊ ဆည်းကပ်ပြန်၊ ဘေးရန်လွတ်မြဲသာ။
(၄) သေနကဘက်၊ ပုဏ္ဏားပျက်၊ အသက်ချမ်းသာရှာ။
သတ္တုဘသ္တဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား
[ပြင်ဆင်ရန်]- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။