ဝေဒဗ္ဗဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဧကကနိပါတ် - ၅။ အတ္ထကာမဝဂ် -၄၈- ဝေဒဗ္ဗဇာတ်။ ။ ရတနာမိုးကိုရွာသွန်းစေသော မန္တန်ကို ရွတ်သဖြင့် ခိုးသားအပေါင်းနှင့်တကွ ပျက်စီးရသောဝေဒဗ္ဗပုဏ္ဏားအကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဆုံးမခက်လှ တိတ်ဆောင်ပြ[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အဆုံးမခက်သောရဟန်းတစ်ပါး ရှိလေ၏။
ရဟန်းတို့သည်အဆုံးမခက်သော ရဟန်းကို မြတ်စွာဘုရားထံ ခေါ်ဆောင်ကာ အဆုံးမခက်ကြောင်းကိုလျှောက်ထားကြလျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းအား “ချစ်သား ရဟန်း ... သင်သည်ယခုအခါမှသာ အဆုံးမခက်သည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါကလည်း အဆုံးမခက်သဖြင့် ပညာရှိတို့ စကားကိုမလိုက်နာသည့်အတွက် လမ်းခရီးအကြား၌ သေခဲ့ရပြီ၊ သင့်ကို အမှီပြု၍ယောကျ်ားတစ်ထောင်လည်း သေခဲ့ရပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကိုဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဆရာဖမ်းထားခိုးသားများ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ရွာငယ်တစ်ခု၌ ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်သည်*ဝေဒဗ္ဗ မန္တရားကို တ်၏။ ထိုမန္တရားသည် အဖိုးမဖြတ်နိုင်၊ မွန်မြတ်သူတို့နှင့်သာထိုက်တန်၏။ နက္ခတ်ကြံသောအခါ မန္တရားကို မန်းမှုတ်၍ ကောင်းကင်ပြင်သို့ ကြည့်ရှုလတ်သော်ကောင်းကင်ပြင်မှ ရတနာခုနစ်ပါးမိုးကို ရွာစေသတတ်။ ဘုရားအလောင်း ပုဏ္ဏားသည်ထိုပုဏ္ဏားကြီးထံ တပည့်ခံလျက် အတတ်ပညာကို သင်ယူလေ၏။
တစ်နေ့သ၌ ဆရာ၊တပည့် ပုဏ္ဏားနှစ်ယောက်တို့သည် တစ်စုံတစ်ရာ ပြုဖွယ်ကိစ္စ ရှိသဖြင့် စေတတိုင်းသို့ခရီးရှည်သွားကြကုန်၏။ ခရီးလမ်းအကြား တော်တစ်ခုဝယ် **ပေသနကစောရ မည်သောသူခိုးငါးရာတို့သည် ဆရာ၊ တပည့် ပုဏ္ဏားနှစ်ယောက်ကို ဖမ်းပြီးလျှင် “မည်သည့်ရက်အတွင်း၌ ဥစ္စာ မည်မျှ ယူခဲ့ရမည်၊ အကယ်၍ ယူမလာလျှင် သင့်ဆရာကို သတ်ပစ်မည်“ ဟုပြောဆို ချိန်းချက်၍ တပည့်ကို ဥစ္စာယူရန် စေလွှတ်ကြကုန်၏။
တပည့်မှာကြားဥစ္စာရှာသွား[ပြင်ဆင်ရန်]
တပည့်သည် ဆရာပုဏ္ဏားကြီးကိုရှိခိုး၍ ဆရာ မကြောက်ပါနှင့်၊ အကျွန်ုပ် တစ်ရက်၊ နှစ်ရက်အတွင်း ပြန်လာပါမည်စိတ်ချပါ၊ အကျွန်ုပ် စကားကိုနားထောင်ရစ်ပါ၊ ယနေ့ ရတနာမိုး ရွာစေတတ်သော နက္ခတ်ကြုံသည်၊ ဆရာ အဆင်းရဲမခံလိုသဖြင့်မန္တရားကို မန်းမှုတ်ကာ ရတနာမိုး ရွာအောင် မပြုလုပ်ပါနှင့်၊ အကယ်၍ ရွာအောင်ပြုလုပ်လျှင် ဥစ္စာကို အမှီပြု၍ ဆရာလည်း ပျက်စီးမည်၊ ခိုးသားငါးရာတို့လည်း မုချပျက်စီးကြမည်၊ သတိထားပါဟု ဆရာပုဏ္ဏား ကို အဖန်ဖန် မှာကြားပြီးလျှင် ဥစ္စာယူရန်သွားလေ၏။
တောင်းပန်ထားရှာမလိုက်နာ[ပြင်ဆင်ရန်]
သူခိုးတို့သည်နေဝင်လတ်သော် ပုဏ္ဏားကြီးကို နှောင်ဖွဲ့၍အိပ်စေကုန်၏။ ပုဏ္ဏားကြီးလည်း လထွက်သောအခါ နက္ခတ်ကို ကြည့်လတ်သော် ရတနာမိုးရွာစေတတ်သော နက္ခတ်နှင့် ကြုံကြိုက်နေသည်ကို မြင်လေ၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားကြီးသည် ငါ့မှာဆင်းရဲကို ခံစားနေရသဖြင့် ဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ ယခုပင် ရတနာမိုးကို ရွာစေပြီးလျှင်သူခိုးတို့အား ရတနာတို့ကိုပေး၍ ချမ်းသာစွာ သွားတော့မည်ဟု ကြံစည်ကာ သူခိုးတို့ကို -
“အမောင်တို့... ငါ့ကို ဘယ်အတွက်ကြောင့် ဖမ်းထားကြသနည်း”
“အရှင်ပုဏ္ဏားကြီး... အရှင့်ကို ဥစ္စာ အလိုရှိသည့်အတွက် ဖမ်းထားကြပါသည်”
“အမောင်တို့... ဥစ္စာကို အလိုရှိလျှင် ငါ့ကို အမြန်လွှတ်၍ ခေါင်းကိုလျှော်စေ၊ အဝတ်သစ်ကို ဝတ်စေ၊နံ့သာကို လိမ်းစေ၊ ပန်းကို ပန်စေပြီးလျှင် ထားကြပါ” –
ဟု ပြောဆိုလေ၏။သူခိုးတို့လည်း ပုဏ္ဏားကြီး ပြောဆိုသည့်အတိ်ုင်း ထားကြကုန်၏။
ပုဏ္ဏားကြီးလည်းနက္ခတ် ကြုံကြိုက်သောအခါ မန္တရားမန်းမှုတ်ပြီးလျှင် ကောင်းကင်သို့ ကြည့်လေ၏။ထိုခဏမှာပင် ကောင်းကင်မှ ရတနာမိုးတို့သည် ရွာသွန်းကုန်၏။ သူခိုးတို့လည်းရတနာတို့ကို ကောက်ယူကာ စုလျားတဘက်တို့ဖြင့် ထုပ်ပိုး၍ သွားကြကုန်၏။ ပုဏ္ဏားကြီးသူခိုးတို့နောက်မှ လိုက်လေ၏။
ပစ္စည်းကြောင်းပြုပျက်စီးမှု[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ တစ်ပါးသောသူခိုးငါးရာတို့နှင့် တွေ့၍ ဥစ္စာယူဆောင်လာသော သူခိုးငါးရာတို့ကို ဖမ်းကြကုန်၏။အဖမ်းခံရသော သူခိုးငါးရာတို့သည် ဖမ်းသော သူခိုးတို့အား -
“အချင်းတို့ ...သင်တို့သည် အကျွန်ုပ်တို့ကို ဘယ်အတွက် ဖမ်းကြသနည်း”
“ဥစ္စာကိုအလိုရှိသည့်အတွက် ဖမ်းကြပါသည်”
“ ဥစ္စာကိုအလိုရှိလျှင် အကျွန်ုပ်တို့ကို မဖမ်းကြပါနှင့်၊ ဤပုဏ္ဏားကြီးကိုသာ ဖမ်းကြပါ၊ ဤ ပုဏ္ဏားကြီးကားမန္တရားကို မန်းမှုတ်၍ ကောင်းကင်ကို ကြည့်လိုက်လျှင် ကောင်းကင်မှ ရတနာမိုးရွာသွန်းပါသည်၊ ကျွန်ုပ်တို့လည်း ဤ ပုဏ္ဏားကြီး မန်းမှုတ်ပေး၍ ရကြပါသည်”
ဟု ပြောကြားကုန်၏။ ထိုအခါ သူခိုးတို့သည် ဥစ္စာယူဆောင်လာသောသခိုးတို့ကို လွှတ်ပြီးလျှင် နောက်မှလိုက်လာသော ပုဏ္ဏားကြီးကို ဖမ်း၍ ဥစ္စာ တောင်းကြကုန်၏။ပုဏ္ဏားကြီးလည်း သူခိုးတို့အား “အမောင်တို့ ... ရတနာမိုး ရွာစေနိုင်သည်မှာ မှန်ပါသည်၊သို့သော်လည်း ယခုအခါ နက္ခတ် မကြုံကြိုက်ပါ၊ တစ်နှစ်လည်မှ တစ်ခါသာ ကြုံကြိုက်ပါသည်၊တစ်နှစ်လည်၍ ကြုံကြိုက်သောအခါ ရတနာမိုး ရွာသွန်းစေပါမည်၊ ထိုအခါမှ ယူကြပါ” ဟုအမှန်အတိုင်း ပြောလေ၏။
သူခိုးတို့လည်းမယုံကြည်သဖြင့် ပုဏ္ဏားကြီးအား “ဟယ် ပုဏ္ဏားပျက် ... တစ်ပါးသော သူခိုးများအတွက်တော့ယခုပင် ရတနာမိုး ရွာစေသည်၊ ငါတို့အတွက်ကိုတော့ တစ်နှစ် ဆိုင်းရဦးမည် ပြောရသလော” ဟု ကြိမ်းမောင်း၍ သန်လျက်ဖြင့်ကိုယ်ကို နှစ်ပိုင်းဖြတ်ကာ သတ်လေ၏။
ဥစ္စာလိုလတ်ချင်းချင်းသတ်[ပြင်ဆင်ရန်]
ထို့နောက် ရှေ့သို့အမြန်လိုက်ကာ ဥစ္စာ ယူဆောင်လာသည့် သူခိုးတို့ကို အကုန်သတ်ဖြတ်၍ ဥစ္စာထုပ်ကိုယူကြကုန်၏။ တစ်ဖန် ဥစ္စာရသော သူခိုး ငါးရာတွင် နှစ်ရာ့ငါးဆယ်စီ နှစ်စုခွဲကာတစ်စုကို အကုန်သတ်ဖြတ်ပြီး တစ်စုက ယူပြန်၏။ ဤနည်းဖြင့် ကျန်သော သူခိုးတို့သည်နှစ်စု နှစ်စု ခွဲကာ တစ်စုက တစ်စု တစ်စုက အကုန်သတ်ဖြတ်၍ ယူကြပြန်ရာ နောက်ဆုံးတွင်သူခိုးနှစ်ယောက်သာ ကျန်လေ၏။
ကျန်သောသူခိုးနှစ်ယောက်လည်း ဥစ္စာထုပ်ကို ဦး၊ ပဲ့ ထမ်းကာ လာခဲ့ရာ ရွာတစ်ခုအနီးသို့ ရောက်လျှင်ဥစ္စာထုပ်ကို ချုံထဲသို့သွင်း၍ တစ်ယောက်က သန်လျက်ထမ်းကာ စောင့်နေရ၏။ တစ်ယောက်ကပါလာသော ဆန်ကိုယူလျက် အနီးရှိရွာသို့ ထမင်းချက်ရန် သွားရ၏။
ဥစ္စာတပ်မက်အားလုံပျက်[ပြင်ဆင်ရန်]
ဥစ္စာကို စောင့်နေရစ်သူသည်“ထမင်းချက်သွားသူ အဖော်နှင့် ဥစ္စာကို နှစ်စုပြုကာ ခွဲဝေရလျှင် ငါ့မှာ အရနည်းချေတော့မည်၊ ထိုသူ ပြန်လာလျှင် အမြန်သတ်မှ တော်မည်” ဟု အကောက်ကြံကာ သတ်ရန် အသင့်ပြင်ဆင်လျက်နေနှင့်၏။ ထမင်းချက်သွားသူလည်း “ဥစ္စာစောင့်ရစ်သူနှင့် ခွဲဝေရလျှင် ငါ့မှာအရနည်းချေတော့မည်၊ ထိုသူကို ထမင်းတွင် အဆိပ်ခတ်၍သတ်မှ တော်မည်ဟု နည်းတူပင်အကောက်ကြံကာ ထမင်းကျက်နပ်သောအခါ မိမိကိုယ်တိုင် စားပြီးလျှင် ကျန်ထမင်းကို အဆိပ်ခတ်၍ ယူဆောင်ကာဥစ္စာစောင့်ရစ်နေသူ ရှိရာသို့ ပြန်ခဲ့၏။
ထိုအခါ ဥစ္စာစောင့်ရစ်သူသည်ထမင်းထုပ်ကို ချသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ထမင်းချက်သူကို သန်လျက်နှင့် ပိုင်းဖြတ်၍သတ်ပြီးလျှင် တော်ရာအရပ်မှာ အလောင်းကို စွန့်ပစ်ကာ ထမင်းကို စားလေလျှင် အဆိပ်သင့်၍စားသည့် ထမင်းခွက်ပေါ်၌ လဲ၍ သေလေ၏။
ဤသို့လျှင် ဥစ္စာ၌တပ်မက်သော လောဘကြောင့် အလုံးစုံသော သူတို့သည် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ကြရကုန်၏။
အလုံးစုံပျက်ဘိကျိုးမရှိ[ပြင်ဆင်ရန်]
တပည့် ပုဏ္ဏားသည် တစ်ရက်၊နှစ်ရက် လွန်လျှင် သူခိုးတို့အားပေးရန် ဥစ္စာကို ယူဆောင်၍ လာလေ၏။ချိန်းဆိုထားသောအရပ်သို့ ရောက်လျှင် ဆရာပုဏ္ဏားကြီးကို မမြင်ရဘဲ ဖရိုဖရဲပြန့်ကျဲနေသော ဥစ္စာတို့ကိုသာ မြင်ရသဖြင့် “ ဆရာသည် ငါ့စကားကို နားမထောင်ဘဲရတနာမိုး ရွာစေသဖြင့် အလုံးစုံသောသူတို့ ပျက်စီးကြသည် ဖြစ်လိမ့်မည်” ဟု ဆင်ခြင်ကာရှေ့သို့ အနည်းငယ်သွားပြန်၏။ ထိုအခါ ဆရာ ပုဏ္ဏားကြီး အလောင်းကိုတွေ့၍ “ ဩော် ...ငါ့ဆရာ ပုဏ္ဏားကြီးကား ငါ့စကားကို နားမထောင် အလွန် အဆုံးမခက်သည့်အတွက်ဖြစ်ရလေခြင်း” ဟု ယူကျုံးမရ ဖြစ်ကာ အလောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်ပြီးလျှင် အစဉ်အတိုင်းသွားပြန်ရာ သူခိုးငါးရာ အလောင်းမှ စ၍ ကျန် သူခိုးနှစ်ယောက်၏ အလောင်းတို့ကိုပါတွေ့ပြန်သဖြင့် ဥစ္စာထုပ်ကို ရှာပြန်ရာ ချုံထဲတွင် တွေ့ပြန်လေ၏။
သံဝေဂရတရားပြ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ တပည့် ပုဏ္ဏားသည်ဥစ္စာအတွက် အသက်ဆုံးရှုံးကြရသော ဆရာပုဏ္ဏားနှင့် သူခိုးတို့ကို သက်သေပြုကာ ကြီးစွာသံဝေဂဖြစ်လျက် -
“ငါတို့ဆရာပုဏ္ဏားကြီးသည် အရာဌာန ဟုတ်သည်, မဟုတ်သည်၊ အကြောင်း ဟုတ်သည်, မဟုတ်သည်၊ အချိန်ကာလရောက်သည်, မရောက်သည်ကို မဆင်ခြင် အစဉ်းစားဘဲ ရတနာမိုးကို ရွာစေသည့်အတွက်သူခိုးတို့ သတ်ဖြတ်၍ သေရလေပြီ။
သူခိုးတို့လည်းဥစ္စာကိုမှီ၍ ဖြစ်သော လောဘကို မသိမ်းဆည်းနိုင်ကြသည့်အတွက် အချင်းချင်း သတ်ဖြတ်၍သေကျေကြရကုန်ပြီ။ လောက၌ အကျိုးစီးပွားကို လိုလားသောသူတို့မှာ ဝေဒဗ္ဗပုဏ္ဏားကြီးကဲ့သို့မဖြစ်စေဘဲ အရာဌာန အချိန်အခါ ကာလကို စဉ်းစားနှိုင်းချိန်ကာ အားထုတ်ပြုလုပ်ကြ ရာသည်” –
ဟု တောအားလုံးကိုပဲ့တင်ထပ်စေလျက် သာယာစွာသော အသံဖြင့် တရားဟောလေ၏။ နတ်တို့လည်းကောင်းချီးပေးကြကုန်၏။
ထို့နောက်သူခိုးတို့ထားခဲ့သဖြင့် အကြောင်းသင့်၍ ပံ့သကူသဖွယ် စင်ကြယ်စွာ ရအပ်သော ဥစ္စာထုပ်ကိုယူဆောင်လျက် အိမ်သို့ပြန်၍ အသက်ထက်ဆုံး ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြုလုပ်ကာသေလွန်သည့် အခြားမဲ့၌ နတ်ရွာသို့ လားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ဝေဒဗ္ဗပုဏ္ဏားကြီးသည် - ယခုအခါ အဆုံးမခက်သော ရဟန်း။
တပည့်ပုဏ္ဏား - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟုဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
[ပစ္စုပ္ပန်နှင့် အတိတ် ဝတ္ထုသွားချင်း တူနေ၍ အတိတ်မှာ ချုံးလိုက်သည်။]
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ကျိုးလိုဆုံးမ၊ မနာက၊ မုချပျက်စီးမြဲ။
(၂) ကြောင်းရာချိန်ခွင်၊ သင့် မသင့်၊ နှိုင်းချင့်ပြုစမြဲ။
(၃) ဥစ္စာမိုးရွာ၊ ပုဏ္ဏားမှာ၊ ပညာသတ်သည့်နဲ။
ဝေဒဗ္ဗဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။