ဝီရကဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဒုကနိပါတ် - ၆။ ဒဠှဝဂ် -၂၀၄ - ဝီရကဇာတ်။ ။ တင်ကျီး ကျွေးမွေးသည်ကို မကျေနပ်ဘဲ တင်ကျီးကိုတု၍ ရေထဲ ဆင်ငုပ်သဖြင့် အသက်သေရသော ကျီးမိုက် အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဘုရားတုပ ပျက်စီးရ[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် မြတ်စွာဘုရားကို အတုပြကု၍ ဂယာသီသတွင် နေလေ၏။
ထိုဒေဝဒတ်အကြောင်းကို ဂယာသီသမှ ပြန်လာသော ရှင်သာရိပုတ္တရာ၊ ရှင်မောဂ္ဂလာန်တို့ လျှောက်ထားကြသဖြင့် သိတော်မူလျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် “သာရိပုတ္တရာ ... ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာလျှင်ငါဘုရား၏ အတုကိုပြု၍ ပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်သည်ဟုတ် ရှေးအခါ၌လည်း ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
တင်ကျီးကိုခ ကျီးဖို,မ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် တင်ကျီးမျိုး၌ဖြစ်၍ ရေအိုင်တစ်ခုကို အမှီပြုကာ နေလေ၏။ အမည်အားဖြင့် ဝီရက အမည်ရှိ၏။
ထိုအခါ ကာသိတိုင်းဝယ် ငတ်မွတ်ခေါင်းပါး အစာရှားသည်ဖြစ်၍ လူတို့သည် ကျီးငှက်စသော တိရစ္ဆာန်တို့အား ကျွေးမွေးရန် လည်းကောင်း၊ နတ်၊ ဘီလူး၊ နဂါး စသည်တို့အား ပူဇော်ပသရန် လည်းကောင်း မစွ်းနိုင်ကြကုန်။ အများအားဖြင့် ကျီးတို့သည် တောသို့ ဝင်ကြကုန်၏။ ဗာရာဏသီမြို့တော်၌နေသော သဝိဋ္ဌလ မည်သော ကျီးတစ်ကောင်လည်း ကျီးမကိုခေါ်၍ တောသို့လာရာ ဝီရကတင်ကျီးနေရာအရပ်သို့ ရောက်လျှင် ရေအိုင်အနီး လျောက်ပတ်သော နေရာတစ်ခုတွင် နေ။
တစ်နေ့သ၌ သဝိဋ္ဌကကျီးသည် ရေအိုင်၌ ကျက်စားလတ်သော် ငါးတို့ကိုစားပြီးလျှင် ရေအိုင်မှတတ်၍ ကိုယ်ကိုနေလှန်းနေသော ဝီရကတင်ကျီးကို မြင်လျှင် ဤတင်ကျီးကို မှီ၍ ငါးတို့ကိုရရန် တင်ကျီးကို ခစားမည်ဟု နှလုံးသွင်းကာ တင်ကျီးထံသို့ ကပ်လေလျှင် တင်ကျီးသည် “အဆွေ ... ဘယ်အတွက် ကျွန်ုပ်ထံလာသနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင် ... အကျွန်ုပ်သည် အရှင်တို့ကို ခစားလို၍ လာပါသည်”ဟု ပြော၏။ “အဆွေ ... ကောင်းပြီ၊ ခစားလော့”ဟုဆို၍ အခွင့်ပြုသဖြင့် ခစားရလေ၏။
အစာဝလျှင် မာနဝင်[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါမှစ၍ ဝီရကတင်ကျီးသည် ရေအိုင်သို့ ဆင်းသက်ကာ မိမိမျှလောက်ရုံသာစား၍ ငါးတို့ကို ဆယ်ယူကာ သဝိဋ္ဌကကျီးအား ပေး၏။ သဝိဋ္ဌကကျီးလည်း မိမိမျှလောက်ရုံသာစား၍ ကြွင်းကျနသောငါးတို့ကို ကျီးမအား ပေး၏။ ဤနည်းဖြင့် ထိုနေ့မှစ၍ ကျီးလင်မယားတို့သည် တင်ကျီးကို အမှီပြုကာ အသက်မွေးကြကုန်၏။
နောက်အဖို့အတွင် သဝိဋ္ဌကကျီးသည် ငါနှင့်တင်ကျီးမှာ အဆင်းအရောင်အားဖြင့် လည်းကောင်း၊ မျက်စိ၊ နှုတ်သီး၊ ခြေသည်းအားဖြင့် လည်းကောင်း အထူးအခြားမရှိ၊ တူမျှကြသည်။ ဤနေ့မှစ၍ တင်ကျီး ဖမ်းပေးသော ငါးတို့ကို မစားလိုတော့ပြီ၊ ငါကိုယ်တိုင်ဖမ်း၍ စားမည်ဟု ကြံစည်လျက်တင်ကျီးကို အတုပြုကာ မာန်မာနတက်လာသဖြင့် တင်ကျီးသို့ ကပ်ပြီးလျှင် “အဆွေ ... ဤနေ့မှစ၍ အဆွေဖမ်းပေးသော ငါးတို့ကို မစားလို၊ ကိုယ်တိုင်ဖမ်း၍ စားတော့မည်”ဟု ပြောလေ၏။ ထိုအခါ တင်ကျီးသည် ကျီးအား “အဆွေ ... သင်ကား ရေတွင် ကျင်လည်သော အမျိုး၌မဖြစ်ချေ၊ မပျက်စီးစေလင့်” ဟု တားမြစ်လေ၏။
တင်ကျီးတုလေ ကျီးမိုက်သေ[ပြင်ဆင်ရန်]
သဝိဋ္ဌကကျီးလည်း မနာယူဘဲ ဝီရကတင်ကျီးကို အတုပြုကာ ရေအိုင်သို့ ဆင်းသက်၍ ရေတွင်ငုပ်သည်ရှိသော် မှော်အောက်သို့ရောက်လျက် မှော်ကို ဖောက်၍ မထွက်နိုင်တော့ဘဲ မှော်ဖြင့်ငြိကာ နှုတ်သီးဖျားမျှသာပေါ်၍ အသက်မရှူနိုင်တော့ဘဲ ရေထဲတွင် သေရှာလေ၏။
ထိုအခါ သဝိဋ္ဌကကျီး၏ မယားသည် သဝိဋ္ဌက လာသည်ကို မမြင်လျှင် အကြောင်းကိုသိရန် ဝီရက တင်ကျီးထံသို့ သွား၍ - “အရှင်ဝီရက ... အသံသာယာ၍ ဥဒေါင်းလည်ရေး အဆင်းနှင့်တူသော ကျွန်ုပ်သည် လင်သည် သဝိဋ္ဌကကျီးကို တွေ့မြင်ပါသလော” – ဟု မေးလေ၏။ ဝီရကတင်ကျီးသည် ကျီးမ စကားကို ကြားလျှင် ကျီးမအား -
“အဆွေကျီးမ ... ရေ၊ ကုန်း နှစ်ပါးတွင် ကျက်စားနိုင်သောငှက်သည် အမြဲဆယ်၍ ကျွေးသော ငါးစိမ်းကို စားသော သဝိဋ္ဌကကျီးသည် ရေကြည်းနှစ်ပါးတွင် ကျက်စားနိုင်သော ငှက်ကို အတုပြုကာ ရေအိုင်တွင် ဆင်း၍ ကျက်စားသဖြင့် မှော်ဖုံး၍ သေရရှာပြီ” – ဟု အကြောင်းစုံ ပြောကြားလေ၏။ ကျီးမလည်း ငိုကြွေးမြည်တမ်းကာ မိမိနေရာ ဗာရာဏသီ မြို့တော်သို့ ပြန်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ သဝိဋ္ဌကကျီးသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။
ဝီရကတင်ကျီးသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) အားစွမ်းမတူ၊ ထိုသသူ၊ တုမူမပြိုင်ရာ။
(၂) တင်ကျီးအလား၊ ရေကျက်စား၊ မှော်ကြားကျီးသေရှာ။
ဝီရကဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။