ဝိသဝန္တဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဧကကနိပါတ် - ၇။ ဣတ္ထိဝဂ် -၆၉ - ဝိသဝန္တဇာတ်။ ။ ကိုက်သော လူနာမှ အဆိပ်ကို ပြန်ယူဟု ဆရာက ပြောသော်လည်း မယူဘဲ အသက်သေခံရန် အဓိဋ္ဌာန်ပြုသော မြွေအကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ခဲဖွယ်မှီပြု ဓိဋ္ဌာန်မှု[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရှင်သာရိပုတ္တရာသည် အတူနေ တပည့်ရဟန်းငယ်အတွက် ယူထားသော မုန့်ခဲဖွယ်ကို နေကြီးမြင့်သော်လည်း မလာသဖြင့် ဘုဉ်းပေးမိလေ၏။ ဘုဉ်းပေးပြီးမှ ရဟန်းငယ် ရောက်လာ၍ ပြောပြရာ ရဟန်းငယ်က “အရှင်ဘုရား ... ကောင်းမြတ်သော ခဲဖွယ်ကို ဘယ်သူ မနှစ်သက်ဘဲ ရှိမည်နည်း” ဟု ပြန်၍ လျှောက်ထားရာ သံဝေဂဖြစ်တော်မူသဖြင့် ယနေ့မှစ၍ မုန့်ခဲဖွယ်ကို မစားတော့ပြီဟု ဓိဋ္ဌာန်တော်မူကာ ဘယ်အခါမှ မုန့်ခဲဖွယ်ကို မစားတော့ပေ။
ရှင်သာရိပုတ္တရာ မုန့်ခဲဖွယ် မစားတော့ကြောင်း ရဟန်းဘောင်ဝယ် ထင်ရှားလာခဲ့ရာ တစ်နေ့သ၌ တရားသဘင်ဝယ် စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေခိုက် မြတ်စွာဘုရား ကြားတော်မူသဖြင့် “ ရဟန်းတို့ ... သာရိပုတ္တရာကား တစ်ကြိမ်စွန့်ပြီးသော ဝတ္ထုကို အသက်ကိုပင် စွန့်ရငြားသော်လည်း နောက်တစ်ဖန် မယူတော့ပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မြွေကိုခေါ်ကာ စုပ်စေရာ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် အဆိပ်ကို ဖြေတတ်သော အမျိုး၌ဖြစ်၍ ဆေးဆရာလုပ်လျက် အသက်မွေးလေ၏။
ထိုအခါ ဇနပုဒ်နေ လူတစ်ယောက်ကို မြွေကိုက်၍ ဆွေမျိုးတို့သည် လျင်မြန်စွာ ဆေးဆရာထံ ဆောင်ခဲ့ကြကုန်၏။ ဆေးဆရာလည်း လူနာရှင်တို့အား ဆေးလိမ်းကျံခြင်း၊ ထုံခြင်းကိုပြု၍ အဆိပ်ကို ဖြေမည်လော၊ သို့မဟုတ် ကိုက်သော မြွေကိုခေါ်ကာ ကိုက်ရာအရပ်မှ အစုပ်ခိုင်းရမည်လောဟု မေးလေ၏။ လူနာရှင်တို့သည် ကိုက်သောမြွေကိုခေါ်ကာ အဆိပ်ကို စုပ်စေပါဟု ပြောကုန်၏။
ထိုအခါ ဆေးဆရာသည် ကိုက်သောမြွေကိုခေါ်၍ “အသင် ... ကိုက်သောနေရာမှ အသင့်အဆိပ်ကို စုပ်ယူလော” ဟု ခိုင်းလေ၏။ မြွေလည်း ဆေးဆရာအား “ငါ တစ်ကြိမ် စွန့်ပြီးသော ဝတ္ထုကို ပြန်မယူစဖူး၊ ငါစွန့်ပြီး အဆိပ်ကို ပြန်၍ မစုပ်လို” ဟု ဆိုလေ၏။
စွန့်လွှတ်ပြီးလျှင် မယူငင်[ပြင်ဆင်ရန်]
ဆေးဆရာလည်း ထင်းတို့ကို ဆောင်ယူစေ၍ မီးမွှေးစေပြီးလျှင် မြွေအား “သင့်အဆိပ်ကို သင် ပြန်၍ မစုပ်လျှင် ယခု မီးထဲဆင်းရမည်” ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုအခါ မြွွေှသည် “ငါကား မီးထဲသို့ဆင်းမည်၊ ထွေးအန်ပြီးသော အဆိပ်ကို တစ်ဖန် မမျိုလို၊ စက်ဆုပ်ရွံရှာလှသည်၊ ထွေးအန်ပြီး အဆိပ်ကို ပြန်မျို၍ အသက်ရှည်ကြာနေရခြင်းထက် သေရခြင်းက မြတ်သေးသည်” ဟု ဆိုပြီးလျှင် မကြောက်မရွံ့ မီးထဲသို့ ဆင်းရန် သွားလေ၏။
ဆေးဆရာလည်း မြွေကို တားမြစ်၍ မြွေကိုက်သော လူနာကို ပျောက်ကင်းအောင် ဆေးကုပြီးလျှင် မြွေကို ငါးပါးသီလပေးကာ ယနေ့မှစ၍ တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုမျှ မကိုက် မညှဉ်းဆဲလေနှင့်ဟု ဆုံးမကာ လွှတ်လိုက်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ မြွေသည် - ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာ။
ဆေးဆရာသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ထွေးအန်ပြီးကို၊ မမျိုလို၊ မြွေလိုကျင့်ကြရာ။
(၂) စွန့်လွှတ်ပြီးမူ၊ ပြန်မယူ၊ တစ်ဆူသာရိပုတ္တရာ။
ဝိသဝန္တဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။