ဝိဇ္ဇာဓရဇာတ်

တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက်
ဗုဒ္ဓဘာသာ
သမိုင်း ဗုဒ္ဓဝင် ဂေါတမဗုဒ္ဓ သင်္ဂါယနာများ
ဓမ္မ\ ဝိနယ သစ္စာလေးပါး ခန္ဓာငါးပါး အနိစ္စ ဒုက္ခ အနတ္တ ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ် မဇ္ဈိမပဋိပဒါ သုညတ ကံ သံသရာ ၃၁-ဘုံ
ဗုဒ္ဓဘာသာ ကျမ်းစာများ တိပိဋက ပိဋကတ် သုံးပုံ ဝိနည်းပိဋကတ် သုတ်ပိဋကတ် အဘိဓမ္မာပိဋကတ်
ကျင့်စဉ်များ ရတနာသုံးပါး ဗုဒ္ဓ ဓမ္မ သံဃာ သီတင်းသီလ ငါးပါးသီလ ရှစ်ပါးသီလ ကိုးပါးသီလ ပါရမီ သမထ ဝိပဿနာ သတိပဋ္ဌာန် ဓုတင် ကမ္မဋ္ဌာန်း ဒုက္ကရစရိယာ
နိဗ္ဗာန် ပုထုဇဉ် ကိုရင် ရဟန်း သောတာပန် သကဒါဂါမ် အနာဂါမ် ရဟန္တာ ဧတဒဂ် ဘုရား
Traditions ထေရဝါဒ မဟာယာန တန္တရ တိဘက်ဗုဒ္ဓဘာသာ
နိုင်ငံအလိုက် ဗုဒ္ဓဘာသာ ကမ္ဘောဒီးယား ကိုရီးယား ဂျပန် တရုတ် တိဗက် ထိုင်း ထိုင်ဝမ် ဗီယက်နမ် ဘူတန် မြန်မာ မွန်ဂိုးလီးယား ရုရှား လာအို သီရိလင်္ကာ အိန္ဒိယ

ဆက္ကနိပါတ် - ၂။ ခရပုတ္တဝဂ် -(၃၉၁) - ဝိဇ္ဇာဓရဇာတ် မိဖုရားအား ပြစ်မှားသော ဝိဇ္ဇာဓိုရ်ကို ရဟန်းဟု မှတ်၍ ရဟန်းတို့ကို ဖမ်းစေရာ ရဟန်းများ တခြားတိုင်းပြည်သို့ သွားကြသဖြင့် တရားပြသ ဆုံးမသူ ကင်းသောကြောင့် တစ်ပြည်လုံး ရုန်းရင်းခြင်းကြောင်း။

လောကအကျိုးစု ကျင့်ကြံမှု

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရားသည် လောက၏ အကျိုးငှာ ကျင့်တော်မူခြင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ … ငါဘုရားသည် ယခုအခါ၌ သာ လောက၏အကျိုးငှာ ကျင့်တော်မူသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌ လည်း လောက၏အကျိုးငှာ ကျင့်တော်မူဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

နန်းတွင်းကျော်သူ အမှတ်သားယူ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် သိကြားမင်းဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ ဝိဇ္ဇာဓိုရ် တစ်ယောက်သည် ညဉ့်သန်းခေါင်းယံဝယ် မန္တရားကို မန်းမှုတ်ကာ လာလတ်၍ ဗာရာဏသီမင်း၏ မိဖုရားနှင့်တကွ မွေ့လျော်၏။ မိဖုရားကြီး အလုပ်အကျွေးတို့သည် သိကုန်၏။

မိဖုရားကြီးသည် မိမိအလိုလိုသာ မင်းကြီးထံကပ်၍ “အရှင်မင်းကြီး … ညဉ့်သန်းခေါင်းယံ၌ ကျက်သရေတိုက်သို့ဝင်၍ အကျွန်ုပ်ကို ဖျက်ဆီးပါသည်” ဟု လျှောက်၏။ “အမှတ်အသား တစ်စုံတစ်ခုကို ပြုနိုင်ပါမည်လော” ဟု မေး၏။ “ပြုနိုင်ပါသည်” ဟု လျှောက်ထားပြီးလျှင် ဟင်္သာပဒါးစစ်ကို ခွက်ဖြင့်ဆောင်စေ၍ ညဉ့်သန်းခေါင်ယံ၌ လာ၍ မွေ့လျော်သော ယောကျ်ား၏ကျောကို အမှတ်မဲ့ဟင်္သာပဒါး လက်ငါးချောင်းရာ ရိုက်၍ လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် နံနက်လင်းသောအခါ မင်းကြီးအား ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ထားလေ၏။

မင်းကြီးထင်မှား ရဟန်းများ

မင်းကြီးလည်း မင်းချင်းတို့အား “ကျော၌ ဟင်္သာပဒါး လက်ငါးချောင်းရာရှိသူကို ရှာဖွေ၍ ဖမ်းဆီးကြကုန်” ဟု အမိန့်ပေး၍ စေလွှတ်၏။ မင်းချင်းတို့လည်း သုသာန်သို့ ရောက်လျှင် ခြေတစ်ဖက်ဖြင့် ရပ်လျက် နေကို ရှိခိုးနေသော ဝိဇ္ဇာဓိုရ်ကို မြင်လျှင် ဖမ်းဆီးရန် ခြံရံကြကုန်၏။ ဝိဇ္ဇာဓိုရ်လည်း ငါ့အမှု ပေါ်ချေပြီဟု သိ၍ မန္တရားကို မန်းမှုတ်ကာ ကောင်းကင်ဖြင့် ပျံသွားလေ၏။ မင်းချင်းတို့လည်း ဖမ်း၍ မမိကြကုန်၏။

မင်းကြီးသည် မင်းချင်းတို့ကို မြင်လျှင် “အမောင်တို့ … ဖျက်ဆီးသောသူကို တွေ့မြင်ကြကုန်၏လော” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းကြီး … တွေ့မြင်ပါကုန်၏၊ လူ မဟုတ် ရဟန်းဖြစ်ပါသည်၊ ညဉ့်အခါ လွန်ကျူးသော အကျင့်ကိုကျင့်၍ နေ့အခါ ရဟန်းအသွင်ဖြင့် နေပါသည်” ဟု လျှောက်ကုန်၏။ မင်းကြီးသည် ရဟန်းတို့အပေါ်၌ အမျက်ထွက်၍ မှားယွင်းသော အယူကို ယူလျက် နိုင်ငံအတွင်းရှိ ရဟန်းတို့ကို နှင်ထုတ်စေ၏။ ရဟန်းတို့ကို တွေ့မြင်ရာအရပ်၌ မင်းဒဏ်ပြုမည် ဟူ၍ လည်း စည်လည်စေ၏။

သိကြား သိမြင် ဥပါယ်ဆင်

ရဟန်းတို့သည် မင်းဒဏ်ကို ကြောက်သဖြင့် ကာသိတိုင်းတွင် မနေဝံ့ကြတော့ဘဲ တိုင်းတစ်ပါးသို့ ပြေးကြကုန်၏။ တရားစောင့်သော ရဟန်းပုဏ္ဏးာတို့ အဆုံးအမကို မရကြသော တိုင်းသူပြည်သားတို့သည် ရုန့်ရင်းကြမ်းကြုတ်ကုန်၏။ အလှူဒါန သီလကို စွန့်ပစ်ကြကုန်၏။ သေတိုင်း သေတိုင်းသော သူတို့သည် အပါယ်လားကြကုန်၏။ နတ်ပြည်၌ နတ်သားသစ်တို့သည် မဖြစ်လာကြကုန်၏။

ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ ငါသည် မင်းကြီး၏ မှားသောအယူကို ဖျက်ဆီးမည်၊ မင်းကြီးနှင့်တကွ တိုင်းသူပြည်သားတို့ ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်မည်ဟု ကြံစည်ကာ ဟိမဝန္တာ နန္ဒမူလှိုင်သို့ သွား၍ ပစ္စေဗုဒ္ဓါတစ်ပါးကို ပင့်ရာ သဃထေရ်ကိုရ၍ ပင့်ဆောင်ပြီးလျှင် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို ရှေ့မှ ကြွစေလျက် မိမိကား အလွန်အဆင်းလှသော လုလင်ငယ်အသွင် ဖန်ဆင်းပြီးလျှင် လက်အုပ်ချီကာ နောက်မှလိုက်လျက် မြို့တွင်းသို့ သုံးပတ်လှည့်၍ မင်းအိမ်တံခါး ကောင်းကင်တွင် ရပ်လေ၏။

လုလင်နှင့်ရဟန်း မင်းမေးမြန်း

အမတ်တို့မြင်ရ၍ လျှောက်ထားကြလျှင် မင်းကြီးလည်း လေသာပြတင်းပေါက်တွင် ရပ်လျက် ကြည့်ရှုကာ -

“အို-လုလင် … သင်ကား အလွန်ဆင်းလှပါလျက် အဆင်းမလှသော ရဟန်းကို ရှေ့ကထားလျက် လက်အုပ်ချီကာ ရှိခိုးဘိ၏။ ထိုရဟန်းအား သင့်ထက် မြတ်သလော၊ သို့မဟုတ် တူမျှသလော၊ ရဟန်း၏ လည်းကောင်း၊ သင်၏လည်းကောင်း အမည်ကို ပြောဆိုပါ” –

ဟု လုလင်နှင့် စကားပြောဆို မေးမြန်းလေ၏။ ထိုစကားကို ကြားလျှင် သိကြားမင်းသည် -

“မြတ်သော မင်းကြီး … အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်၍ မဂ္ဂင်ရှစ်ပါးဖြင့် နိဗ္ဗာန်သို့ ရောက်ပြီးသော ရဟန်းတို့၏ အမည် အနွယ်ကို မခေါ်ဝေါ်ကောင်းပေ၊ ငါ၏ အမည်ကို ပြောမည်၊ ငါကား နတ်တို့ကို အစိုးရသော သိကြားမင်း ဖြစ်၏” –

ဟု ရဟန်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ပြ၍ မိမိအမည်ကို ပြောဆိုလေ၏။

သံဃာ့ကျိုးသဘော မင်းကိုဟော

ထိုအခါ မင်းကြီးသည် -

“သိကြားမင်း … အကျင့်သီလနှင့် ပြည့်စုံသော ရဟန်းကို မြင်လျှင် ရှေ့သွားပြုကာ လက်အုပ်ချီလျက် ရှိခိုးသောသူသည် ဤဘဝမှ သေလွန်ခဲ့သော် အဘယ်ချမ်းသာကို ရပါသနည်း၊ အကျွန်ုပ် မေးသော စကားကို ဖြေပါ” –

ဟု ပြောဆို မေးမြန်းပြန်၏။ သိကြားမင်းသည် -

“မြတ်သော မင်းကြီး … အကျင့်သီလနှင့် ပြည့်စုံသောရဟန်းကို မြင်လျှင် ရှေ့သွားပြ၍ လက်အုပ်ချီလျက် ရှိခိုးသောသူသည် ဤဘဝ၌ ချီးမွမ်းခြင်းခံရ၍ သေလွန်သည်မှ နောင်ဘဝ၌ နတ်ပြည်သို့ ရောက်ရ၏” –

ဟု ဖြေကြား၏။

သံဃာဆည်းကပ် မင်းမွန်မြတ်

ထိုအခါ မင်းကြီးသည် မိမိမှားသောအယူကို ဖျက်ဆီး၍ အလွန်နှစ်သက်သောစိတ် ရှိရကး -

“သိကြားမင်း … အကျွန်ုပ်၏ ဘုန်းကျက်သရေသည် ထင်ရှား ဖြစ်လာ၏၊ နတ်တို့ကို အစိုးရသော သိကြားမင်းကိုလည်း မြင်ရပေ၏၊ ရဟန်းမြတ်ကို လည်းကောင်း၊ သိကြားမင်းကို လည်းကောင်း မြင်ရ၍ အကျွန်ုပ်သည် ကုသိုလ်ကောင်းမှု များစွာကို ပြုပါတော့အံ့” –

ဟု ပြောဆို ဝန်ခံလေ၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် -

“မြတ်သောမင်းကြီး … စင်စစ် သဒ္ဒါတရားရှိသူ အကြားအမြင် ပညာရှိရှိ၍ အကြောင်း အားလျော်စွာ ကြံစည်နိုင်သူတို့ကို မှီဝဲ ဆည်းကပ်ရမည်၊ ရဟန်းမြတ်ကို လည်းကောင်း၊ အကျွန်ုပ်ကို လည်းကောင်း မြင်ရ၍ ကိုသိုလ်ကောင်းမှု များစွာကို ပြုပါလော” –

ဟု ကုသိုလ်ပြုရန် တိုက်တွန်းပြန်၏။ မင်းကြီးသည် -

“သိကြားမင်း … သင်၏ တရားစကားတို့ကို ကြားနာရ၍ အမျက်မထွက် အမြဲကြည်ညိုသော စိတ်ရှိလျက် ဧည့်သည် အာဂန္တု ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့အား ပေးကမ်းလှူဒါန်းကာ စိတ်ဖြင့် မပြစ်မှားဘဲ ရိုသေစွာ ရှိခိုးပါတော့အံ့” –

ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် ပြာသာဒ်ထက်မှ ဆင်းသက်၍ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို ရိုသေစွာ ရှိခိုးလျက် လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေ၏။

သာသနာပွားရေး ဆုံးမပေး

ပစ္စေကဗုဒ္ဓါလည်း “မြတ်သောမင်းကြီး … ညဉ့်အခါ သင့်နန်းတွင်း၌ ကျူးလွန်သောသူကား ရဟန်းမဟုတ်၊ ဓိဇ္ဇာဓိုရ်ယောကျ်ား ဖြစ်သည်၊ ဤနေ့မှစ၍ လောကသည် အချည်းနှီး မဟုတ်၊ တရားစောင့်သော ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့လည်း ရှိသေး၏ဟု သိမြင်၍ အလှူပေးလော့၊ သီလကို စောင့်လော့၊ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်လော့” ဟု ဆုံးမတော်မူ၏။ သိကြားမင်းလည်း မင်းကြီးနှင့်တကွ တိုင်းသူ ပြည်သားတို့အား ဆုံးမ၍ “ပြေးသော ရဟန်းတို့သည် တိုင်းပြည်သို့ ပြန်၍ လာစေကုန်သတည်းဟု စည်လည်စေတော့” ဟု ဆုံးမပြီးလျှင် မိမိနေရာသို့ သွားလေ၏။ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါလည်း နန္ဒမူလိုဏ်သို့ ကြွလေ၏။

မင်းကြီးလည်း ပစ္စေကဗုဒ္ဓါနှင့် သိကြားမင်း အဆုံးအမ၌ တည်၍ စည်လည်စေပြီးလျှင် များစွာသော ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြုတော်မူ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မင်းကြီးသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။

သိကြားမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) မိမိစီးပွား၊ ကျင့်သူကား၊ များပြားလှတော့သည်။

(၂) သူ၏စီးပွား၊ ကျင့်သူကား၊ ရှားပါးလှတော့သည်။

(၃) သက်စွန့်ကြိုးပမ်း၊ သူ့စီးပွား၊ ကျင့်ငြားအာဇာနည်။

ဝိဇ္ဇာဓရဇာတ် ပြီး၏။