ဝါလောဒကဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဒုကနိပါတ် - ၄။ အသဒိသဝဂ် -၁၈၃ - ဝါလောဒကဇာတ်။ ။ မုဒရက်အဖျော်ကို သောက်ကြရာ၌ အမျိုးဇာတ် မြတ်သော မြင်းတို့ ငြိမ်သက်စွာ သောက်ကြသော်လည်း အမျိုးဇာတ်ယုတ်သော မြည်းတို့ ခုန်ပေါက် ပြေးလွှားကြခြင်း အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
တရားတော်နာကြ မဂ်ဖိုလ်ရ[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိမြို့တော်ဝယ် သီတင်းသည် ဒါယကာငါးရာတို့သည် အိမ်၌ဖြစ်သော ပလိဗောဓကို သားမယားတို့အား အပ်နှင်းကာ မြတ်စွာဘုရားတရားတော်ကို နာယူကြလျက် တပေါင်းတည်း လှည့်လည်သွားလာကြကုန်၏။
ထိုဒါယကာတို့တွင် တချို့ဒါယကာတို့ကား သောတာပန်၊ တချို့ သကဒါဂါမ်၊ တချို့ အနာဂါမ် ဖြစ်ကြကုန်၏။ ပုထုဇဉ်တစ်ယောက်မျှ မရှိကုန်။ မြတ်စွာဘုရားကို ဆွမ်းဖိတ်ကြကုန်သော်လည်း ထိုဒါယကာတို့ကို ထည့်သွင်းကာ ဖိတ်လေ့ရှိကြကုန်၏။
စားကြွင်းစားများ လွန်ပျော်ပါး[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုဒါယကာတို့၏ အလုပ်အကျွေးငယ် ငါးရာတို့ကား စားကြွင်းစား ဖြစ်ကုန်လျက် ရဟန်းငယ်တို့အထံဝယ် နံနက်စာ စားပြီးလျှင် အလိုရှိတိုင်း အိပ်ကုန်၏။ အိပ်ရာက နိုးကုန်လတ်သော် အစိရဝတီမြစ်နားသို့သွားကာ ကြော်ငြာကြကုန်၍ လက်ပန်း(နပန်း)လုံးထွေးကြကုန်၏။ ဒါယကာငါးရာတို့ကား အသံမရှိ ကြွေးကြော်ခြင်း ကင်းကုန်လျက် ဆိတ်ငြိမ်စွာ ဖိုလ်ဝင်စားကာ နေကြကုန်၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုစားကြွင်းစားတို့၏ ပြင်းထန်စွာသော အသံကို ကြားတော်မူလျှင် ရှင်အာနန္ဒာကို ခေါ်တော်မူ၍ “ချစ်သား အာနန္ဒာ ... ဤပြင်းထန်သောအသံကား အဘယ်အသံနည်း” ဟု မေးတော်မူ၏။ “အရှင်ဘုရား ... စားကြွင်းစားတို့ အသံ ဖြစ်ပါသည်” ဟု လျှောက်လေလျှင် “ချစ်သား အာနန္ဒာ ... ဤစားကြွင်းစားတို့သည် ယခုအခါ၌သာ စားကြွင်းစားကိုစား၍ ကြော်ငြာသည် မဟုတ်ကုန်၊ ရှေးအခါလည်း စားကြွင်းစားကိုစား၍ ကြော်ငြာကုန်ဖူးပြီ၊ ဒါယကာတို့လည်း ရှေးအခါ၌သာ ငြိမ်သက်စွာ နေကြသည် မဟုတ်ကုန်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ငြိမ်သက်စွာ နေကြကုန်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
တိုင်းခန်းလှည့်ကြွ မောပန်းကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် အမတ်မျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် မင်းကြီးအား အကျိုးအကြောင်းကို ဆုံးမတတ်သော ပညာရှိအမတ် ဖြစ်လေ၏။
အခါတစ်ပါး၌ ပစ္စန္တရာဇ်ဝယ် သူခိုးတို့ ဖျက်ဆီးသည်ဟု မင်းကြီးကို လျှောက်ကြားလာလျှင် မင်းကြီးသည် သိန္ဓောမျိုး၌ ဖြစ်သော မြင်းငါးရာတို့ကို ပြင်ဆင်စေ၍ အင်္ဂါလေးပါးရှိသော စစ်သည်ဖြင့် ပစ္စန္တရာဇ်သို့ သွားကာ သူခိုးရန်ကို ငြိမ်းစေပြီးလျှင် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်လာခဲ့၏။
စားကောင်းစားရ ငြိမ်သက်ကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
မြို့တော်သို့ရောက်လျှင် မင်းကြီးသည် သိန္ဓောမျိုးဖြစ်သော မြင်းငါးရာတို့ကား အလွန်ပင်ပန်းကုန်၏။ ၎င်းတို့အား စိမ်းစို၍ အရသာရှိသော မုဒရက်အဖျော်ရည်တို့ကို တိုက်ကုန်လော့ဟု မြင်းထိန်းတို့ကို စေခိုင်းလေ၏။ သိန္ဓောမျိုးဖြစ်သော မြင်းတို့သည် အဦးဖြစ်သော မုဒရက် အဖျော်ရည်ကို သောက်ကုန်ပြီးလျှင် မြင်းတင်းကုပ်သို့သွားကာ မိမိတို့နေရာတွင် ဆိတ်ငြိမ်စွာ နေကြကုန်၏။
အရည်နည်း၍ အဖတ်သာများသော မုဒရက် အဖျော်ရည်တို့သည် ကြွင်းကျန်ကုန်၏။ ထိုအခါ မြင်းထိန်းတို့သည် မင်းကြီးအား ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ကြလျှင် မင်းကြီးသည် ကြွင်းကျန်သော မုဒရက်အဖျော်တို့ကို ရေနှင့်နယ်၍ သင်ပန်းလျှော်ဖြင့် ရက်သော အဝတ်နွမ်းတို့ဖြင့် စစ်၍ မြည်းတို့ကို တိုက်ကြကုန်ဟု စေခိုင်းပြန်၏။
ကြွင်းကျန်စားရ ပျော်မြူးကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
မြင်းတို့သည် မုဒရက်အဖျော်တို့ကို သောက်ရသောကြောင့် မူးယစ်ကုန်သည်းဖြစ်၍ ကျယ်လောင်စွာ မြည်၍ ခုန်လွှားပေါက်ကကုန်လျက် မင်းရင်ပြင်၌ သွားကုန်၏။ မင်းကြီးလည်း လေသွန်တံခါးကိုဖွင့်၍ ကြည့်သဖြင့် မြင်လတ်သော် ပညာရှိအမတ်ကြီးကိုခေါ်၍ -
“အို - အမတ်ကြီး ... မြည်းတို့ကား ကြွင်းကျန်သော မုဒရက်ဖတ်မှ စစ်၍ရသော အဖျော်ရည် အနည်းငယ်ကို သောက်ရခြင်းကြောင့် မူးယစ်ကာ ခုန်ပေါက်မြည်ဟည်းကြကုန်၏။ သိန္ဓောမြင်းတို့ကား အဦးဖြစ်၍ မွန်မြတ်သော မုဒရက်အဖျော်ရည်ကို သောက်ရပါလျက် မူးယစ်ခြင်းမရှိ၊ မမြည်ဟည်းကြဘဲ ငြိမ်သက်စွာနေကြ ကုန်၏။ အကြောင်းအဘယ်သို့ရှိသနည်း” –
ဟု မေးတော်မူ၏။
“မြတ်သောမင်းကြီး ... မြည်းတို့ကား အကြွင်းအကျန် မုဒရက်ဖတ်မှ စစ်၍ရသော အဖျော်ရည် အနည်းငယ်ကို သောက်ရသော်လည်း အမျိုးယုတ်သောကြောင့် မူးယစ်ကာ ခုန်ပေါက်မြည်ဟည်းကြကုန်၏။ သိန္ဓောမြင်းတို့ကား အဦးဖြစ်၍ မွန်မြတ်သော မုဒရက် အဖျော်ရည်ကို သောက်ရပါလျက် အမျိုးမြတ်သောကြောင့် မူးယစ်ခြင်း မရှိကြကုန်၊ မမြည်ဟည်းဘဲ ငြိမ်သက်စွာ နေကြကုန်၏”
ဟု ဖြေဆိုလေ၏။ မင်းကြီးလည်း ပညာရှိအမတ်ကြီး စကားကိုကြားလျှင် မြင်းတို့ကို မင်းရင်ပြင်မှ နှင်ထုတ်စေ၏။ ပညာရှိအမတ်ကြီး အဆုံးအမ၌တည်လျက်ဒါန၊ သီလ စသော ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြုစုအားထုတ်ကာ အသက်ထက်၏အဆုံး၌ ကံအားလျော်စွာ လားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ မြည်းငါးရာတို့သည် - ယခုအခါ စားကြွင်းစား ငါးရာ။
သိန္ဓောမြင်းငါးရာတို့သည် - ဒါယကာ ငါးရာ။
မင်းကြီးသည် - အာနန္ဒာ။
ပညာရှိအမတ်ကြီးသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) မျိုးရိုးဇာတ်ယုတ်၊ အကျင့်ယုတ်၊ တုန်လှုပ်လွယ်သည်သာ။
(၂) မျိုးရိုးဇာတ်မြတ်၊ အကျင့်မြတ်၊ လျောက်ပတ်ငြိမ်သက်စွာ။
ဝါလောဒကဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။