ဝါနရဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
စတုက္ကနိပါတ် - ၅။ စူဠကုဏာလဝဂ် -(၃၄၂) ဝါနရဇာတ်။ ။ ဥပါယ်တံမျဉ်ကောင်းလှသဖြင့် မိကျောင်းလက်တွင်းမှ ဘေးကင်းစွာ သဖန်းပင်သို့ ပြန်လာသော မျောက်မင်း အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
အသက်သေမှု ရန်ငြိုးပြု[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် မြတ်စွာဘုရားကိုသတ်ရန် လုံ့လပြုနေသည်ကို အကြောင်းပြု၍ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
[ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု အကျယ်ကို အောက်၌ ပြဆိုခဲ့ပြီ။]
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မျောက်မင်းသတ်လို ပရိယာယ်ဆို[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် မျောက်မျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် ဂင်္ဂါမြစ်နား၌ နေလေ၏။
ထိုအခါ ဂင်္ဂါမြစ်၌ မိကျောင်းမ တစ်ကောင်သည် မျောက်မင်းကိုမြင်လျှင် နှလုံးသားကို စားလိုသော ချင်ခြင်းဖြစ်၍ မိကျောင်းဖိုအား ပြောလေ၏။ မိကျောင်းဖိုသည် မျောက်မင်းကို ရေတွင်နှစ်၍ သတ်ပြီးလျှင် နှလုံးသားကိုယူ၍ မိကျောင်းမအား ပေးမည်ဟု ကြံစည်ကာ မျောက်မင်းအား “အဆွေ ... လာပါ၊ ဂင်္ဂါမြစ်၏ အလယ်ကျွန်းမှာ သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို စားရန် သွားမည်” ဟု ပြော၏။ “အဆွေ ... ငါ အဘယ်လို သွားရအံ့နည်း”ဟု မေးလေ၏။ “အဆွေ ... ငါ့ကျော်ကုန်းပေါ်မှာ သင့်ကို စီးစေ၍ ဆောင်ယူပါမည်” ဟု ပြောဆိုလေ၏။
မိကျောင်းနိုင်ထုံး ဥပါယ်သုံး[ပြင်ဆင်ရန်]
မျောက်မင်းလည်း မိကျောင်း အကောက်ကြံထားသည်ကို မသိ၍ အဆွေ ကောင်းပြီဟု ပြောဆိုကာ မိကျောင်းကျောပေါ်သို့ ခုန်တက်၍ စီးလေ၏။ မိကျောင်းလည်း အနည်းငယ် သွားပြီးလျှင် ရေ၌ ငုပ်လေ၏။ မျောက်မင်းသည် “အဆွေ ... ငါ့ကို အဘယ်ကြောင့် ရေတွင် နှစ်ဘိသနည်း” ဟု မေး၏။ “ဟယ် မျောက် ... ငါသည် သင့်ကို သတ်၍ သင့်နှလုံးကို မိကျောင်းမအား ပေးမည်” ဟု ပြောဆိုပြန်လေ၏။ ထိုအခါ မျောက်မင်းသည် ပရိယာယ်ဖြင့် လွတ်စေမည်ဟု ကြံစည်လျက် “အဆွေ ... သင့်မှာ ပညာဉာဏ်နည်းပါး၍ ငါ၏ နှလုံးသားကို ရင်တွင်း၌ ရှိသည်ဟု ထင်မှတ်ဘိသည်” ဟု ပြောဆိုပြန်၏။ ထိုအခါ မိကျောင်းသည် အဟုတ်ထင်မှတ်၍ “အဆွေ ... ရင်တွင်း၌ မရှိလျှင် အဘယ်မှာ ထားနည်း” ဟု မေးပြန်၏။ “အဆွေ ... ရေသဖန်းပင်၌ ဆွဲထားသော နှလုံးသားတို့ကို သင်မမြင်သလော” ဟု ရေသဖန်းသီးတို့ကို ပြလေ၏။ “အဆွေ ... ငါ့အား ပေးမည်လော” ဟု မေး၏။ “အဆွေ ... ပေးပါမည်၊ ငါ့ကို လိုက်၍သာပို့ပါ” ဟု ပြောလေ၏။ ထိုအခါ မိကျောင်းသည်ပညာဉာဏ် နည်းပါးလှသဖြင့် အဟုတ်ထင်မှတ်ကာ မျောက်မင်းအား ရေသဖန်းပင် အနီးသို့ ပို့လေ၏။ မျောက်မင်းလည်း နီးလတ်သော် ရေသဖန်းပင်ရင်းသို့ ခုန်လွှား၍တက်ကာ -
“ဟယ် - မိကျောင်းမိုက် ... ငါသည် မိမိကိုယ်ကို ရေထဲမှ ကြည်းကုန်းသို့တက်ရန် စွမ်းဆောင်နိုင်ပေပြီ၊ ယခုတစ်ဖန် ငါကား သင်၏အလိုသို့ မလိုက်တော့ပေ။
သမုဒ္ဒရာ၏ တစ်ဖက်ကမ်းသို့ ကူးသွား၍ စားသောက်ရန်ဖြစ်သော သရက်သီး၊ ပိန္နဲသီး၊ သပြေသီးတို့ဖြင့် ငါ အလိုမရှိတော့ပြီ၊ ငါအား ရေသဖန်းသီးသည်သာ မွန်မြတ်လှ၏။
လတ်တလော ဖြစ်ပေါ်လာသော အမှုကိစ္စကို လျင်မြန်စွာ မသိသော သူတို့မှာ ရန်သူ၏အလိုသို့ လိုက်ရသဖြင့် နောက်အခါ ဆင်းရဲပူပန်ရတတ်၏။
လတ်တလော ဖြစ်ပေါ်လာသော အမှုကိစ္စကို လျင်မြန်စွာ သိသောသူတို့မှာကား ရန်သူ နှိပ်စက်ခြင်းမှ လွတ်မြောက်၍ နောက်အခါ မဆင်းရဲ မပူပန်ရပေ”
ဟု မိကျောင်းအား လူတို့ အမှုကိစ္စ ဖြစ်ခြင်း၏ အကြောင်းကို ရှင်းလင်းပြောဆိုပြီးလျှင် ချမ်းသာစွာ တောသို့ ဝင်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ သူဌေးကတော်သည် - ယခုအခါ ရာဟုလာမယ်တော်။
သူဌေးကြီးသည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) အရိယများ၊ ဆင်းရဲငြား၊ လှူကားမစွန့်ပါ။
(၂) စည်းစိမ်ရနိုး၊ သဒ္ဓါမျိုး၊ စွန့်ရိုးမရှိပါ။
(၃) ရှေးသူတို့ငြမ်း၊ ကျင့်မြဲလမ်း၊ ဖြောင့်တန်းလိုက်အပ်စွာ။
(၄) သိကြားနတ်ညစ်၊ အလှူမြစ်၊ လှူလစ်ဝိသယှာ။
ဝိသယှဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။