ဝဏ္ဏပထဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဧကကနိပါတ် - အပဏ္ဏကဝဂ် - ၂ - ဝဏ္ဏပထဇာတ်။ ။ သဲကန္တာရခရီး၌ ရေမရ၍ပျက်စီးမည့် ဆဲဆဲတွင် လူငယ်တစ်ဦး၏ လုံ့လဖြင့် ရေရခြင်း အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
အားထုတ်ဆောင်လျက် ကျိုးမထွက်[ပြင်ဆင်ရန်]
လူနတ်တို့ ဆရာဖြစ်တော်မူသောမြတ်စွာဘုရားသည် သာဝတ္ထိပြည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသု့းနော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်သားအမျိုးသားတစ်ယောက်သည် မြတ်စွာဘုရားအထံတော်ဝယ် ရဟန်းပြုပြီးလျှင် ငါးနှစ်ပတ်လုံးကမ္မဋ္ဌာန်း တရားကို အားထုတ်သော်လည်း မဂ်၊ဖိုလ်ကို မရ၊ အယုတ်ဆုံး နိမိတ်မျှ မထင်လေ။
ထိုအခါ ထိုအမျိုးသား ရဟန်းသည် “ငါကားမြတ်စွာဘုရား ဟောတော်မူအပ်သော ပုဂ္ဂိုလ်လေးယောက်တွင် ဤဘဝ မဂ်၊ ဖိုလ် မရထိုက်သော‘ပဒပရမ’ ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်ရာသည်။ တော၌နေ၍ အကျိုးမရှိ၊ မြတ်စွာဘုရားထံတော်သို့ သွား၍အဆင်းတော်ကို ဖူးမြော်ကာ တရားနာ၍သာ နေတော့အံ့” ဟု ကြံစည်လျက် လုံ့လဝီရိယကိုလျှော့၍ ကမ္မဋ္ဌာန်းတရားကို စွန့်လွှတ်ပြီးလျှင် ဘုရားထံသို့ လာလေ၏။
လုံ့လရှိအောင် အတိတ်ဆောင်[ပြင်ဆင်ရန်]
မိတ်ဆွေ ရဟန်းတို့လည်း ထိုရဟန်းအား“ငါ့ရှင် ... သင်သည် ဝီရိယ လုံ့လ ပြည့်စုံသော မြတ်စွာဘုရားထံတော်၌ ရဟန်းပြုပါလျက်အဘယ်ကြောင့် ဝီရိယ လုံ့လကို လျှော့ဘိသနည်း” ဟု အပြစ်တင်ကာ ဘုရားထံတော်သို့ဆောင်ပို့ကြလေလျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် ဝီရိယလုံ့လ ယုတ်လျော့သော ရဟန်းအား “ချစ်သား ...အဘယ်ကြောင့် သင်သည် ဝီရိယ လုံ့လကို လျှော့ဘိသနည်း၊ ရှေးအခါက သံကန္တာရဝယ် ရေမရသဖြင့်လှည်းကုန်သည် ငါးရာတို့ ပျက်စီးကြတော့မည် ဖြစ်ရာ သင်၏ ဝီရိယ လုံ့လကို အမှီပြု၍ရေကိုရသည်အတွက် အသက်ျမ်းသာရကြဖူးသည် မဟုတ်လော” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
သဲသောင်ပြင် ခရီးနှင်[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်းမင်းပြုစဉ်အခါ တစ်ယောက်သော လှည်းမှူးသည် လှည်းငါးရာတို့၌ ထင်း၊ ရေ၊ စားနပ်ရိက္ခာကုန်ပစ္စည်းတို့ကို အပြည့်အစုံ တင်စေလျက် ကုန်းလမ်းခရီး၌ ကျွမ်းကျင်လိမ္မာသူကုန်းလမ်းပြတစ်ယောက်ကိုခေါ်၍ ရှေ့ဆုံးလှည်း၌ စီးကာ ခရီးလမ်းကို ညွှန်ပြစေလျက်ငါးဆယ့်ကိုးယူဇနာ ရှည်ဝေးသော သဲကန္တာရခရီးဖြင့် သွားလေ၏။
ညချမ်းသွားလတ် ကြယ်အမှတ်[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုသဲကန္တာရခရီးမှာ နေထွက်လာသောအခါမီးကျီးပုံအစုကဲ့သို့ ပူပြင်းလှသဖြင့် မသွားနိုင်ဘဲ တဲမဏ္ဍပ် ဆောက်လုပ်ကာလှည်းစခန်းချ၍ ညအခါရောက်မှသာ ကြယ်နက္ခတ်အမှတ်အသားဖြင့် သွားလာရ၏။ ထင်း၊ ရေ၊စားနပ်ရိက္ခာအပြည့်အစုံ အသင့်ဆောင်ယူ၍ သွားရ၏။
လှည်းမှူးလည်း ညစဉ်သွား၍ငါးဆယ့်ကိုးယူဇနာအရပ်သို့ ရောက်လေလျှင် “ယခုအခါ တစ်ညတည်းဖြင့် ဤသဲကန္တာရခရီးမှထွက်မြောက်တော့မည်” ဟု လှည်းစခန်းချကာ ညစာစား၍ ထင်း၊ ရေ တို့ကို အလုံးစုံစွန့်ပစ်စေပြီးလျှင် မောင်းနှင်စေ၏။ ကုန်းလမ်းပြလည်း လှည်းသမားတို့အား “ ဤအရပ်သို့ဖြောင့်ဖြောင့်သွားကြလော့” ဟု ညွှန်ပြကာ ညစဉ် အအိပ်ပျက်၍ ပင်ပန်းလှသဖြင့်အိပ်ပျော်သွားလေ၏။
လာရင်းနေရာ ပြန်ရောက်လာ[ပြင်ဆင်ရန်]
အလုံးစုံ အိပ်ပျော်နေစဉ်နွားတို့လည်း ရှေ့သို့မသွားဘဲ နောက်လာခဲ့သော လမ်းခရီးသို့ ပြန်ကာ တစ်ညလုံးသွားလေ၏။ ကုန်းလမ်းပြလည်း နံနက်အရုဏ်တက်၍ နိုးလတ်သော် ကြယ်နက္ခတ်ကိုကြည့်ရှုမှတ်သားကာ ယမန်နေ့က စခန်းချခဲ့သော နေရာဟောင်းသို့ ပြန်ရောက်နေမှန်းသိလေလျှင် “ အမောင်တို့ . . . လှည်းတို့ကို ပြန်၍လှည့်ကြလော့” ဟု အမြန်စီစဉ်၍နေစဉ် နေလည်း ထွက်ခဲ့လေ၏။ လှည်းသမားတို့လည်း “ငါတို့မှာ ထင်းနှင့်ရေ မရှိပြီ၊ငတ်မွတ်ဆာလောင်၍ သေကျေပျက်စီးကြတော့မည်” ဟု စိုးရိမ်ပူဆွေးလျက် အိပ်စက်ကြကုန်၏။
မတူနိုင်ကြ လက်မှိုင်ချ[ပြင်ဆင်ရန်]
လှည်းမှူးလည်း “ငါ လုံ့လဝီရိယလျှော့လျှင် အလုံးစုံသေကျေ ပျက်စီးကြတော့မည်” ဟု ကြံစည်ကာလှည်းစခန်းအနီးတွင် ကြည့်ရှု စုံစမ်းလတ်သော် စိမ်းလန်းသော မြေစာမြက်တို့ကို မြင်၍“ဤနေရာ၌ မုချ ရေနီးမည်“ ဟု ဆုံးဖြတ်၍ လှည်းသမားတို့ကို တူးစေရာ အတောင်ခြောက်ဆယ်ရောက်သောအခါ ကျောက်ဖျာကြီးခံ၍ အောက်သို့မတူးနိုင်တော့ဘဲ လက်မှိုင်ချကာ နေကြ၏။
လူငယ်လုံ့လ ချမ်းသာကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ လှည်းမှူးသည် တွင်းသို့ ဆင်းသက်ကာကျောက်ဖျာကိုကပ်၍ နားထောင်လေလျှင် ရေသံ ကြားသဖြင့် အားတက်ကာ အပေါ်သို့တက်လတ်၍အလုပ်အကျွေးငယ်တစ်ယောက်ကို ခေါ်ပြီးလျှင် “ အမောင် ... လုံ့လ ဝီရိယကို မလျှော့ပါနှင့်၊အသင် လုံ့လ ဝီရိယကို လျှော့လျှင် လှည်းသား ငါးရာတို့ သေကျေ ပျက်စီးကြရတော့မည်၊တွင်းထဲသို့ဆင်းကာ ကျောက်ဖျာကို သံတူနှင့်နှက်ပါ” ဟု စေခိုင်းလေ၏။
အလုပ်အကျွေးငယ်လည်း လှည်းမှူးခိုင်းသည့်အတိုင်း သံတူနှင့် နှက်လေလျှင် ကျောက်ဖျာကြီး အလယ်ကကျိုးပြီးအောက်သို့ကျကာ ရေမြောင်းကို ပိတ်မိသဖြင့် ထန်းလုံးခန့်ရှိ ရေလုံးကြီး အပေါ်သို့တက်၍လာလေ၏။
လှည်းကုန်သည်တို့လည်း ရေရသဖြင့်ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ သောက်၊ ချိုး၊ ချက်ပြုတ် စားသောက်ကြပြီးလျှင် နေဝင်လတ်သော်အမြတ်ငွေဖြင့် ရောင်းချကာ ချမ်းချမ်းသာသာ မိမိတို့နေရာသို့ ပြန်ကြလေ၏။
တရားပြသ ဆိုဆုံးမ[ပြင်ဆင်ရန်]
မြတ်စွာဘုရားလည်း အတိတ်ဇာတ်ကိုဟောတော်မူကာ လုံ့လဝီရိယ ယုတ်လျော့သော ရဟန်းအား -
“ချစ်သား ... သင်သည် ရှေးအခါကလုံ့လဝီရိယ ကို မလျှော့သည့်အတွက် သဲကန္တာရ၌ ရေကို ရဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာသနာတော်၌လည်းလုံ့လဝီရိယကို မလျှော့ဘဲ အားထုတ်လျှင် အဘယ်ကြောင့် မဂ်၊ ဖိုလ်ကို မရဘဲရှိနိုင်အံ့နည်း” –
ဟု တရားပြ၍ ဆုံးမတော်မူ၏။ ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ လုံ့လဝီရိယ ယုတ်လျော့သော ရဟန်းသည် အရဟတ္တဖိုလ်၌တည်၍ ရဟန္တာအဖြစ်သို့ရောက်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ပစ္စုပ္ပန်နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသေန္ဓ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
- ထိုအခါ လုံ့လဝီရိယ မလျှော့သော အလုပ်အကျွေးငယ်သည် -ယခုအခါ လုံ့လဝီရိယ လျှော့သော ရဟန်း။
- ကြွင်းသော လှည်းသားတို့သည် - ဘုရားပရိသတ်။
- လှည်းမှူးသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) လုံ့လပြုရာ၊ သဲကန္တာ၊မှန်စွာရေရသည်။
(၂) သာသနာ၌၊ လုံ့လစိုက်၊နှစ်ခြိုက်မဂ်, ဖိုလ်တည်။
ဝဏ္ဏပထဇာတ်ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။