ရောမကဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
တိကနိပါတ် - ၃။ ဥဒပါနဝဂ် -(၂၇၇) ရောမကဇာတ်။ ။ ခိုသားကို နှစ်သက်၍ ခိုအပေါင်းကို လှည့်စားဖြားယောင်းလျက် သတ်ပုတ်စားရန် ကြံရွယ်သဖြင့် ကဲ့ရဲ့ခံရသော ရသေ့ပျက်အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ခိုသားကိုမက် ရသေ့ပျက်[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် မြတ်စွာဘုရားကို သတ်ရန် လုံ့လပြုခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသည်း။ [ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု ထင်ရှားပြီ။]
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ခိုးသားကိုမက် ရသေ့ပျက်[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ခိုမျိုး၌ဖြစ်၍ ခိုးများစွာခြံရံလျက် တောအရပ် လိုက်ဂူတစ်ခုတွင် နေလေ၏။ မထင်ရှားသော သီလရှိသော ရသေ့သည် ထိုခိုတို့နေရာနှင့် မနီမဝေးသောအရပ်၌ ပစ္စန္တရာဇ်ရွာတစ်ခုတွင် အမှီပြုပြီးလျှင် ကျောင်းဆောက်ကာ လိုက်ဂူတစ်ခုတွင် နေ၏။
ခိုမင်းသည် ရံခါရံခါ ရသေ့ထံသွား၍ ဖူးမြော်ကာ တရားနာလေ့ရှိ၏။ ထိုရသေ့သည် ထိုအရပ်တွင် ကြာမြင့်စွာနေ၍ အရပ်တစ်ပါးသို့ ဖဲသွားလေ၏။ ထိုအခါ ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲသော ရသေ့တစ်ပါးသည် လာလတ်၍ ထိုလိုဏ်ဂူတွင် နေပြန်၏။ ခိုမင်းသည် ခိုအပေါင်းခြံရံကာ ထိုရသေ့နှင့် ပဋိသန္ဓာရပြု၍ ကျောင်းတွင်း၌ ကျက်စားလျက် တောင်ချောက်ကြား၌ အစာယူပြီးလျှင် မိမိနေရာသို့ ပြန်၏။ ထိုကောက်ကျစ်စဉ်းလဲသော ရသေ့လည်း ထိုလိုဏ်ဂူတွင် နှစ်ပေါင်းငါးဆယ်ကျော် နေ၏။
တစ်နေ့သ၌ ပစ္စန္တရာဇ် ရွာသားတို့သည် ခိုသားကို ကောင်းမွန်စွာ စီရင်ချက်ပြုတ်၍ ရသေ့အား လှူဒါန်းကြကုန်၏။ ရသေ့လည်း ခိုသား၌ ရသာတဏှာ တပ်စွန်းသဖြင့် “ဒါယကာတို့ ... အဘယ် အသားနည်း” ဟု မေးရာ “အရှင်ဘုရား ... ခိုသား ဖြစ်ပါသည်” ဟု လျှောက်ထားကြကုန်၏။ ထိုအခါ ရသေ့သည် ငါ့ကျောင်း၌ ခိုတို့သည် ကျက်စားကြသည်၊ ထိုခို်တို့ကို သတ်ကာ အသားကိုစားရမူ ကောင်းလိမ့်မည်ဟု ကြံစည်လျက် ဆန်၊ ထောပတ်၊ နို့ဓမ်း၊ နို့ရည်စသည်တို့ကို ဆောင်ယူခဲ့၍ လျောက်ပတ်သောအရပ်၌ ထားပြီးလျှင် လက်ရိုက်ကို သင်္ကန်းဖြင့် ဖုံးလွှမ်းကာ ခိုတို့အလာကို စောင့်ဆိုင်းလျက် ကျောင်းတံခါးဝ၌နေ၏။
ရသေ့ပျက်အပါး ခိုရှောင်ရှား[ပြင်ဆင်ရန်]
ခိုမင်းသည် ခိုအပေါင်း ခြံရံလျက် ကျောင်းသို့သွားလေလျှင် ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲသော ရသေ့ပျက်၏ အမူအရာ ကိုမြင်၍ ဤရသေ့၏ အမူအရာသည် ပျက်၏၊ ငါ့ဆွေမျိုးတို့အသားကို စားလိုသလော စုံစမ်းမည်ဟု ကြံစည်ကာ လေအောက်၌ရပ်လျက် ရသေ့၏ကိုယ်မှ ခိုသားနံ့နံလျှင် ငါတို့အသားကို စားလိုသည်၊ ရသေ့အထံသို့ သွားရန်မသင့်ဟု ခိုအပေါင်းကို ခေါ်ယူကာ ဖဲသွားလေ၏။
ရသေ့ပျက်လည်း ခိုတို့မလာသည်ကိုမြင်လျှင် ခိုတို့နှင့် စကားပြောပြီးလျှင် အကျွမ်းဝင်သဖြင့် ကပ်လာသောအခါ သတ်၍သားမည်ဟု ကြံစည်ကာ -
“သန္တာအဆင်းနှင့်တူသော မျက်စိရှိသော ခိုအပေါင်းတို့ ... ငါသည် နှစ်ပေါင်းငါးဆယ်ကျော်အောင် တောင်လိုဏ်ဂူမှာ နေခဲ့ပြီ၊ ရှေးအခါ ခိုတို့သည် ယုံမှားမရှိ ငြိမ်သက်စွာ ငါ့လက် မီလောက်ရာ အရပ်သို့ လာကြကုန်၏။ ယခုအခါ ခိုတို့သည် ဘယ်အကြောင်းကိုမြင်၍ လုံ့လပြုကုန်လျက် တစ်ပါးသော တောင်ချောက်ကြားသို့ ပျံကြကုန်ဘိသနည်း၊ ဤခိုတို့သည် ငါ့ကို ရှေးကကဲ့သို့ မအောက်မေ့ကြဟု ထင်၏၊ ငါနှင့်ကြာမြင့်စွာ နေပြီးသော ခိုတို့သည် ငါ့ကိုပင် မသိကြယောင်တကား၊ သို့တည်းမဟုတ် ငါနှင့် ကြာမြင့်စွာနေသော ခိုတို့ မဟုတ်ကုန်သလော” ဟု မိမိအထံသို့လာရန် ပဋိသန္ဓာရစကား ပြောကြားလေ၏။ ရသေ့၏ စကားကိုကြားလျှင် ခိုမင်းသည် နောက်သို့ဆုတ်လျက် -
“အသက်မွေးလို၍ပြုသော အို ရသေ့ပျက် ... ငါတို့သည် သင်ရသေ့၏အကြောင်းကို သိကြကုန်၏၊ မမိုက်မဲ မတွေဝေကြကုန်၊ သင်သာ မိုက်မဲတွေဝေခဲ့၏။ ငါတို့သည် သင်နှင့် ကြာမြင့်စွာနေပြီးသော ခိုတို့ ဖြစ်ကုန်၏၊ တခြားခိုတို့ မဟုတ်ကုန်၊ ဤခိုအပေါင်း၌ သင်၏စိတ်သည် ပြစ်မှားခဲ့၏၊ သို့အတွက် သင့်ကို ငါတို့ ကြောက်ရွံ့ ထိတ်လန့်ကုန်၏” –
ဟု ရသေ့ကောက်အား ပြန်ကြားပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ ရသေ့ကောက်သည် ငါ၏အကြောင်းကို ခိုတို့ သိကုန်ပြီဟု လက်ရိုက်ဖြင့်ပစ်လိုက်၍ အချင်းခို သွားလေလော့ လွဲလေပြီဟု ဆိုလိုက်၏။ ထိုအခါ ခိုမင်းသည် ရသေ့ပျက်အား “ဟယ် ရသေ့ပျက် ... ရှေးဦးစွာ ငါ့ကိုလွဲသည်ကား မှန်၏၊ သင့်မှာ အပါယ်ငရဲနှင့် လွဲမည်မဟုတ်၊ အကယ်၍သင် ဤကျောင်း၌နေပါမူ ရွာသားတို့ကို ဤရသေ့ကား သူခိုးဖြစ်သည်ဟု အကြောင်းကြားကာ သင့်ကို သတ်စေမည်” ဟု ခြိမ်းခြောက်လေ၏။
ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲသော ရသေ့လည်း ခိုမင်း၏စကား ကိုကြားလျှင် ကြောက်သဖြင့် မနေဝံ့တော့ဘဲ အရပ်တစ်ပါးသို့ ဖဲသွားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ကောက်ကျစ်သော ရသေ့သည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။
သီလရှိသော ရသေ့သည် - သာရိပုတ္တရာ။
ခိုမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ရသေ့လူသွမ်း၊ ခိုသတ်မှန်း၊ ဖုံးလွှမ်းလက်ရိုက်ကိုင်။
(၂) ခိုပညာရှိ၊ အကြောင်းသိ၊ ထိအောင်မပစ်နိုင်။
ရောမကဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။