ရာဇောဝါဒဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
(၂)ဇာတ် ရှိပါသည်။ ဒုကနိပါတ် - ၁။ ဒဠှဝဂ် -၁၅၁ - ရာဇောဝါဒဇာတ်။ ။ အကျင့်သီလ ဂုဏ်ကျေးဇူးချင်း မတူမျှသဖြင့် အရှုံးပေးရသော ဘလ္လိကမင်းအား ဗြဟ္မဒတ်မင်းက အဆုံးအမ ဩဝါဒပေးခြင်း အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ကောလမင်း ချီးမွမ်းခြင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် တစ်နေ့သ၌ ကောသလမင်းကြီး နေကြီးမြင့်မှ မြတ်စွာဘုရားထံ အခစားရောက်လေ၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ကောသလမင်းကြီးအား “မြတ်သောမင်းကြီး အဘယ်ကြောင့် နေမြင့်သနည်း”ဟု မေး၏။ “အရှင်ဘုရား ... ယနေ့တရားရုံးတော်ဝယ် အဂတိလိုက်စား၍ တရားဆုံးဖြတ်ထားသဖြင့် အလွန်အဆုံးအဖြတ် ခက်သော တရားတထုံးကို တရားနှင့် ညီညွတ်အောင် စီရင်ဆုံးဖြတ် နေရသဖြင့် နေမြင့်နေပါသည်” ဟု လျှောက်ထာလေ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် “မြတ်သောမင်းကြီး ... တရားနှင့်ညီညွတ်စွာ ဆုံးဖြတ်ခြင်းမည်သည်ကား ကောင်း၏။ ကုသိုလ်ဖြစ်၏။ နတ်ရွာသွားရန် ခရီးလမ်းကြောင်းလည်း ဖြစ်၏။ တရားအလုံးစုံကိုသိသော ငါဘုရား အဆုံးအမကို ခံယူကာ သင်မင်းကြိးသည် တရားနှင့် ညီညွတ်စွာ ဆုံးဖြတ်ခြင်းကား စင်စစ်သဖြင့် အံ့ဖွယ်မရှိသေး။ ရှေးမင်းတို့သည် တရားအလုံးစုံကို မသိသော ပညာရှိတို့၏ အဆုံးအမကို ခံယူလျက် တရားနှင့် ညီညွတ်စွာ ဆုံးဖြတ်ခြင်းသာ စင်စစ်အံ့ဖွယ်ရှိသည်” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မှန်ကန်သုံးနှုန်း တရားရုံး[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ မိဖုရားကြီးဝယ် ပဋိသန္ဓေနေ၍ ဖွားမြင်သောအခါ ဗြဟ္မဒတ် သတို့သားဟူ၍ပင် အမည်တွင်လေ၏။ ထိုဗြဟ္မဒတ် သတို့သားသည် အရွယ်ရောက်၍ ပညာတတ်မြောက်လျှင် အဖမင်းကြီး လွန်သဖြင့် မင်းအဖြစ်သို့ ရောက်လေ၏။
ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၏။ အဂတိလေးပါးသို့ မလိုက်စားဘဲ တရားကို ဆုံးဖြတ်၏။ အမတ်တို့လည်း တရားစောင့်ကုန်၏။ အဂတိ မလိုက်စားဘဲ ဟုတ်မှန်စွာ တရားကို ဆုံးဖြတ်ကြကုန်၏။ မင်းနှင့် အမတ်တို့ ဟုတ်မှန်စွာ တရားဆုံးဖြတ်ကြသဖြင့် ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲ၌ တရားတွေ့သော သူတို့သည် မရှိကုန်၏။ တဖြည်းဖြည်းတရားတွေ့သူ နည်းပါးသဖြင့် တရားရုံးတော်သည် ဆိတ်ကုန်၏။ အမတ်တို့လည်း တရားမဆုံးဖြတ်ရကုန်၏။
ကဲ့ရဲ့မှုကင်း ပြည့်ရှင်မင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ မင်းကြီးသည် ငါသည် တရားသဖြင့် မင်းပြုသည့်အတွက် တရားရုံးတော်တို့သည် ဆိတ်ကုန်၏။ သို့သော်လည်း ငါ့ဂုဏ်ကျေးဇူးမဲ့ ပြောသူများရှိသလော၊ စုံစမ်းမည်။ အကယ်၍ ပြောသူများရှိခဲ့လျှင် ဂုဏ်ကျေးဇူးမဲ့ကို ပယ်စွန့်၍ ဂုဏ်ကျေးဇူး၌သာ တည်စေမည်ဟု ကြံစည်လျက် နန်းတွင်း၌ စုံစမ်း၏။ ဂုဏ်ကျေးဇူးမဲ့ ပြောသူကို မတွေ့ဘဲ ဂုဏ်ကျေးဇူး ပြောသူကိုသာ တွေ့ရ၏။
မင်းကြီးသည် နန်းတွင်းသူတို့ကား ငါ့ကိုကြောက်ရွံ့၍ မပြောဝံ့ဘဲ ရှိရာသည်။ နန်းတော်အပြင်၌ စုံစမ်းပန်၏။ ထို့အတူ ဂုဏ်ကျေးဇူးမဲ့ ပြောဆိုသူကို မတွေ့ရပေ။ တစ်ဖန် ကျေးရွာငယ်တို့၌ စုံစမ်းပြန်၏။ မတွေ့ရပေ။ တစ်ဖန် ကျေးရွာငယ်တို့၌ စုံစမ်းပြန်၏။ မတွေ့ရပေ။ ထိုအခါ ဇနပုဒ်၌ စုံစမ်းမည်ဟု တိုင်းပြည်ကို အမတ်တို့ကို အပ်နှင်းကာ မထင်ရှားသောအသွင့်ဖြင့် ရထားစီးလျက် တိုင်းစွန်ပြည်နား၌ စုံစမ်းသော်လည်း မတွေ့ရသဖြင့် မြို့သို့ပြန်ခဲ့၏။
မင်းနှစ်ပါးရင်ဆိုင် ချင်းချင်းပြိုင်[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခ ကောသလတိုင်း ဘလ္လိကမင်းသည်လည်း တရားသဖြင့် မင်းပြု၏။ အဂိတလေးပါး လိုက်စားခြင်းမရှိ။ ထိုမင်းသည် ြဟ္မေဒတ်မင်းအတူ နန်းတွင်းမှစ၍ တဖြည်းဖြည်း စုံစမ်းရာ ဂုဏ်ကျေးဇူးမဲ့ ပြောသူကို မတွေ့ဘဲ ဂုဏ်ကျေးဇူး ပြောသူကိုသာ တွေ့ရသဖြင့် တိုင်းစွန်ပြည်နားသို့ ရထားဖြင့် စုံစမ်းပြန်ရာ၌လညး မတွေ့တော့သဖြင့် မြို့တော်သို့ ပြန်ခဲ့ရာ ရှောင်လွဲစရာလမ်းမရှိ။ ချိုင့်ဝှမ်းသော လမ်းတွင် ဗြဟ္မဒတ်မင်း ရထားနှင့် ရင်ဆိုင်တွေ့လေ၏။
ရှေးဦးစွာ ဘလ္လိကမင်း၏ ရထားထိန်းသည် ဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ ရထားထိန်းကို “အဆွေ ... သင့်ရထားကို ရှောင်လွှဲပါ။ အကျွန်ုပ်ရထားကား ဘလ္လိကမင်း စီးသော ရထားဖြစ်ပါသည်” ဟု ပြောလေ၏။ တစ်ဖန် ဗြဟ္မမင်း ရထားထိန်းကလည်း ဘလ္လိကမင်း ရထားထိန်းကို “အဆွေ ... သင့်ရထားကို ရှောင်လွှဲပါ။ အကျွန်ုပ်ရထားကား ဗြဟ္မဒတ်မင်း စီးသောရထား ဖြစ်ပါသည်” ဟု ပြောပြန်လေ၏။ ဤသို့ အချင်းချင်း လမ်းအရှောင်ခိုင်းကြရာ အရှင်မင်းချည်း ဖြစ်ကြသည်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မဆိုသာ အရွယ်ဝုဒ္ဓိ စသည်ဖြင့် ဆုံးဖြတ်၍ ရှောင်လွှဲစေမည်ဟု ကြံစည်ကာ အရွယ်ဝုဒ္ဓိချင်း ဘယ်မင်းက ကြီးသည်ကို စိစစ်ကြရာ မင်းနှစ်ပါးလုံး တူမျှလေ၏။
တစ်ဖန် တိုင်းပြည်ပမာဏချင်း လည်းကောင်း၊ စစ်သည်ဗိုလ်ပါ ပမာဏချင်း လည်းကောင်း၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာ ပမာဏချင်း လည်းကောင်း၊ အခြွေအရံ ပမာဏချင်း လည်းကောင်း၊ ဇာတ်အမျိုးအနွယ် ပမာဏချင်း လည်းကောင်း စိစစ်ကြပြန်ရာ တူမျှနေပြန်လေ၏။
သီလချင်းပြိုင်မှ အနိုင်ရ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ဗြဟ္မဒတ်မင်း ရထားထိန်းက အကျင့်သီလချင်း စိစစ်မည်ဟု ကြံစည်ကာ ဘလ္လိကမင်းကို “အဆွေ ... အဆွေတို့မင်း၏ အကျင့်သီလကား အဘယ်သို့ သဘောရှိသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ ဘလ္လိကမင်းရထားထိန်းက မိမိတို့မင်း၏ ကျေးဇူးမဲ့ကိုပင် ဂုဏ်ကျေးဇူးထင်မှတ်လျက် -
“အဆွေ ... အကျွန်ုပ်တို့ ဘလ္လိကမင်းကား ကြမ်းကြုတ်သူကို ကြမ်းကြုတ်မှုဖြင့်၊ နူးညံ့သူကို နူးညံ့မှုဖြင့်၊ မသူတော်သူကို မသူတော်မှုဖြင့်၊ သူတော်ကို သူတော်မှုဖြင့် အောင်နိုင်၏”
ဟု အကျင့်သီလကို ပြောဆိုကာ ရထားကို အရှောင်ခိုင်းလေ၏။ ထိုအခါ ဗြဟ္မဒတ်မင်း ရထားထိန်း “အဆွေ ... ယခုပြောိုသော အကျင့်တို့မှာ သင်တို့မင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးလော” ဟု မေးလေ၏။ “အဆွေ ... မှန်ပါသည်” ဟု ပြော၏။ “အဆွေ ... ထိုအကျင့်တို့ကို ဂုဏ်ကျေးဇူးဆိုလျှင် ကျေးဇူးမဲ့ကား အဘယ်သို့ သဘောရှိသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “အဆွေ ... ကျေးဇူးမဲ့ပဲ ထားပါဦးတော့၊ သင်တို့မင်း၏ အကျင့်သီလကား အဘယ်သို့ သဘောရှိသနည်း” ဟု မေးပြန်ရာ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ ရထားထိန်းက -
“အဆွေ ... အကျွန်ုပ်တို့ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကား အမျက်ထွက်သူကို အမျက်မထွက်မှုဖြင့်၊ မသူတော်သူကို သူတော်မှုဖြင့်၊ စဉ်းလဲသူကို ပေးကမ်းစွန့်ကြဲမှုဖြင့်၊ မဟုတ် မမှန် ပြောဆိုသူကို အဟုတ်အမှန် ပြောဆိုမှုဖြင့် အောင်နိုင်၏”
ဟု မိမိတို့မင်း၏ အကျင့်သီလ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ပြောဆိုကာ ရထားကို အရှောင်ခိုင်းလေ၏။
ထိုအခါ အကျင့်သီလ ဂုဏ်ကျေးဇူးချင်း မညီမျှသဖြင့် အရှုံးပေး၍ ဘလ္လိကမင်းနှင့် ရထားထိန်းတို့သည် ရထားပေါ်မှ ဆင်းကာ မြင်းကိုချွတ်၍ ရထားကို ဖယ်ပြီးလျှင် ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား လမ်းခရီးကို ပေးရလေ၏။
ကောင်းမှုကျင့်ကြံ နတ်ရွာစံ[ပြင်ဆင်ရန်]
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ဘလ္လိကမင်းအား “အဆွေ ... မင်းမည်သည်ကား ဤမည်၊ ဤမည်သောအမှုကို ပြုခြင်းငှာ သင့်၏” ဟု အဆုံးအမပေးပြီးလျှင် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်၍ ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြုစုအားထုတ်ကာ အသက်၏ အဆုံး၌ နတ်ပြည်သို့ လားလေ၏။
ဘလ္လိကကမင်းလည်း ဗြဟ္မဒတ်မင်း အဆုံးအမ၌ တည်လျက် ဇနပု၏၌ စုံစမ်း၍ မိမိ၏ ကျေးမဲ့ပြောဆိုသူကို မတွေ့လျှင် မြို့တော်သို့ပြန်၍ ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြုစု အားထုတ်ကာ အသက်၏အဆုံး၌ နတ်ပြည်သို့ လားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ဘလ္လိကမင်း ရထားထိန်းသည် - ယခုအခါ မောဂ္ဂလန်။
ဘလ္လိကမင်းသည် - အာနန္ဒာ။
ဗြဟ္မဒတ်မင်း ရထားထိန်းသည် - သာရိပုတ္တရာ
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ကြမ်းသူကြမ်းမှု၊ နုသူနု၊ ကောင်းမှုကောင်းသူမှာ။
(၂) မကောင်းသူလည်း၊ မကောင်းချည်း၊ အောင်နည်း ဘလ္လိကာ။
(၃) မသူတော်မှု၊ သူတော်ပြု၊ မျက်ပြုမျက်မပါ။
(၄) မမှန်ပြောသူ၊ အမှန်ယူ၊ ပေးလှူစဉ်းလဲမှာ။
(၅) ဗြဟ္မဒတ်မင်း၊ အောင်နိုင်ခြင်း၊ မယွင်းနည်းယူပါ။
ရာဇောဝါဒဇာတ် ပြီး၏။
စတုက္ကနိပါတ် - ၄။ ကောကိလဝဂ် -(၃၃၄) ရာဇောဝါဒဇာတ်။ ။ မင်းစိုးရာဇာတို့ တရားကျင့်ခိုက် သစ်ဥသစ်သီး စသည်တို့ ဩဇာပြည့်ဝပုံ၊ မတရားကျင့်ခိုက် ဩဇာ မပြည့်ဝပုံကို ပညောင်သီးမှည့်ဖြင့် လက်တွေ့သာဓကပြုကာ မင်းအား ဆုံးမသော ရသေ့အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မင်းကျင့်တရား နတ်ပြည်သွား[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ကောလသမင်းကြီးကို ဆုံးမတော်မူ၏။ “မြတ်သောမင်းကြီး ... ရှေးမင်းတို့သည် ပညာရှိတို့၏ စကားကိုကြား၍ တရားသဖြင့် မင်းပြုကုန်လျက် နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေသည်” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
[ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် တေသကုဏဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လံတ္တံ့။]
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မင်းကြီးရုပ်ဖျက် စုံစမ်းထွက်[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏီသပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော အတတ်ပညာတို့ကို သင်ကြားပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းပြုကာ အဘိညာဉ် သမာပတ်တို့ကို ြ်ဖစ်စေလျက် မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို သုံးဆောင်မှီဝဲကာ နေလေ၏။
ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းကြီးသည် မိမိ၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ရှာလိုသောအကြောင့် ငါ၏ ကျေးဇူးမဲ့ ပြောဆိုတတ်သော တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူ ရှိသလောဟု လှည့်လည် စုံစမ်းလတ်သော် နန်းတွင်း၊ နန်းပ၊ မြို့တွင်း၊ မြို့ပတို့၌ မိမိ၏ ကျေးဇူးမဲ့ ပြောဆိုသူကို မမြင်။ တစ်ဖန် ဇနပုဒ်သားတို့သည် ပြောဆိုကုန်သလောဟု မထင်ရှားသော အသွင်ဖြင့် လှည့်လည် စုံစမ်းသော်လည်း ကျေးဇူးမဲ့ ပြောဆိုသောသူကို မမြင်လေ။
မင်းကျင့်လုံခြုံ ဩဇာပြည့်စုံ[ပြင်ဆင်ရန်]
တစ်ဖန် ဟိမဝန္တာ အရပ်၌ ပြောဆိုကုန်သလောဟု တောသို့ဝင်ကာ လှည့်လည်စုံစမ်းပြန်သော် ရသေ့နေရာ ကျောင်းသို့ရောက်၍ ရသေ့ကိုရှိခိုးလျက် စကား ပဋိသန္ဓာရပြုပြီးလျှင် လျောက်ပတ်သောအရပ်၌ နေ၏။ ထိုအခါ ရသေ့သည် တောမှ ပညောင်သီးမှည့်တို့ကို ယူဆောင်ကာ သုံးဆောင်လေ၏။ ပညောင်သီးမှည့်တို့သည် ချိုကုန်၏။ ဩဇာရှိကုန်၏။ သကြားမှုန့်နှင့် တူကုန်၏။
ရသေ့သည် မင်းကြီးကိုခေါ်၍ “ဘုန်းကြီးသော ဒါယကာ ... ဤပညောင်သီးမှည့်ကိုစား၍ ရေသောက်လော့” ဟု ပြောလေ၏။ မင်းကြီးသည် ပညောင်သီးမှည့်တို့ကိုစား၍ ရေသောက်ပြီးလဆင် “အရှင်ဘုရား ... ဤပညောင်သီးမှည့်တို့သည် အဘယ်ကြောင့် အလွန်ချိုကုန်သနည်း” ဟု လျှောက်ထား၏။ “ဘုန်းကြီးသော ဒါယကာ ... မင်းတို့ တရားသဖြင့် မင်းပြုသောကြောင့် ချိုကုန်၏” ဟု ပြော၏။ “အရှင်ဘုရား ... မင်းတို့ တရားမစောင့်သောအခါ မချိုခြင်း ဖြစ်သလော” ဟု လျှောက်၏။ “ဘုန်းကြီးသော ဒါယကာ ... သင် ပြောဆိုတိုင်း မှန်၏။ မင်းတို့ တရားမစောင့်သည်ရှိသော် ဆီ၊ ပျား၊ တင်လဲ စသည်တို့သည် လည်းကောင်း၊ တောသစ်မြစ် သစ်သီးတို့သည် လည်းကောင်း၊ မချိုကုန်၊ ဩဇာမရှိကုန်။ တိုင်းပြည်အလုံးစုံသည် ဩဇာမရှိလေ။ မင်းတို့ တရားစောင့်သည်ရှိသော် အလုံးစုံသော အစာအာဟာရတို့သည် ချိုကုန်၏၊ ဩဇာရှိကုန်၏၊ တိုင်းပြည် အလုံးစုံလည်း ဩဇာရှိလေ၏” ဟု ပြောလေ၏။ “အရှင်ဘုရား ... အမိန့်တော်ရှိတိုင်း ဖြစ်ပေလိမ့်မည်” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။
မင်းတရားဖျက် ရသာပျက်[ပြင်ဆင်ရန်]
မင်းကြီးသည် မင်းအဖြစ်ကို မသိစေဘဲ ရေ့ကို ရှိခိုး၍လာရာ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်လတ်သော် ရသေ့စကားကို စုံစမ်းမည်ဟု ကြံစည်လျက် မတရားသဖြင့် မင်းပြုပြီးလျှင် ယခုပင် ဟုတ် မဟုတ် သိရလတ္တံ့ဟု အနည်းငယ်သောကာလကို လွန်စေလျက် ထိုရသေ့ကျောင်းသို့ တစ်ဖန်သွား၍ ရသေ့ကိုရှိခိုးက တင့်အပ် လျောက်ပတ်သော နေရာ၌နေ၏။ ရသေ့လည်း မင်းကြီးအား ရှေးနည်းအတူ ပြောဆိုကာ ပညောင်သီးမှည့်တို့ကို ပေးလေ၏။ မင်းကြီး စားလတ်သော် မချို ခါးသောအရသာရှိ၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် ပညောင်သီးမှည့်ကို တံတွေးနှင့်တကွ ထွေး၍ “အရှင်ဘုရား ... ရှေးအခါကဲ့သို့ မချိုပါ၊ ခါးသောအရသာ ရှိ၏” ဟု လျှောက်လေ၏။ ထိုအခါ ရသေ့သည် “ဘုန်းကြီးသော ဒါယကာ ... မင်း တရားမစောင့်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ မင်း တရားမစောင့်သော ကာလ၌ အလုံးစုံသော အစာအာဟာရသည် မချို၊ ဩဇာမရှိ ဖြစ်ရ၏” ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် -
ရှေ့ဆောင်နွားလား မင်းတရား[ပြင်ဆင်ရန်]
“ဘုန်းကြီးသော ဒါယကာ ... မြစ်ကို ကူးသော နွားတို့တွင် ရှေ့ဆောင် နွားလားသည် အကယ်၍ ကောက်ကောက်သွားသည်ရှိသော် အလုံးစုံသော နောက်လိုက်နွားတို့သည် ကောက်ကောက် သွားကြကုန်၏။ ထို့အတူ လူတို့တွင် မွန်မြတ်သူဟု သမုတ်အပ်သော မင်းသည် အကယ်၍ တရားမစောင့်ပါမူ တစ်ပါးသော သူတို့သည် အဘယ်မှာ ဆိုဖွယ်ရှိရအံ့နည်း၊ မင်းတရားမစောင့်ပါမူ အလုံးစုံသော တိုင်းသူပြည်သားတို့သည် ဆင်းရဲစွာ နေကြရ၏။”
“ဘုန်းကြီးသော ဒါယကာ ... မြစ်ကို ကူးကုန်သော နွားတို့တွင် ရှေ့ဆောင် နွားလားသည် အကယ်၍ ဖြောင့်ဖြောင့်သွားသည်ရှိသော် အလုံးစုံသော နောက်လိုက်နွားတို့သည် ဖြောင့်ဖြောင့် သွားကြကုန်၏။ ထို့အတူ လူတို့တွင် မွန်မြတ်သည်ဟု သမုတ်အပ်သော မင်းသည် အကယ်၍ တရားစောင့်ပါမူ တစ်ပါးသော သူတို့သည် အဘယ်မှာ ဆိုဖွယ်ရာ ရှိအံ့နည်း၊ မင်းသည် တရားစောင့်ပါမူ အလုံးစုံသော တိုင်းသူပြည်သားသည် ချမ်းသာသွာ နေကြရ၏” –
ဟု မင်းကြီးအား တရားဟောလေ၏။ မင်းကြီးသည် ရသေ့၏ တရားစကားကို ကြားရလျှင် မိမိ မင်းအဖြစ်ကို သိစေ၍ “အရှင်ဘုရား ... ရှေးအခါ ပညောင်သီးမှည့်တို့ကို အကျွန်ုပ်ပင် ချိုအောင် ပြုပြီးလျှင် ယခုအခါ ခါးအောင် ပြုပါ၏၊ နောင်တစ်ဖန် ချိုအောင် ပြုပါဦးမည်” ဟု လျှောက်ထား၍ ရသေ့ကို ရှိခိုးပြီးလျှင် တိုင်းပြည်သို့ပြန်၍ တရားသဖြင့် မင်းပြုလေ၏။ ပညောင်သီးမှည့်တို့လည်း ရှေးကအတိုင်း ချိုမြဲ ချိုပြန်ကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ မင်းကြီးသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။
ရသေ့သည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ရှေ့ဆောင်နွားလား၊ အကောက်သွား၊ နောက်နွားကောက်သလို။
(၂) မင်းမတရား၊ တိုင်းသူများ၊ တရားမကျင့်လို။
(၃) ရှေ့ဆောင်နွားလား၊ အဖြောင့်သွား၊ နောက်နွားဖြောင့်သလို။
(၄) မင်းတရားပြန်၊ တိုင်းသူမှန်၊ ကျင့်ကြံတရားကို။
(၅) တရားစောင့်ရာ၊ စားအစာ၊ ရသာဆိမ့်၍ချို။
(၆) တရားမစောင့်၊ ခါးရန်ကောင့်၊ စနောင့်ဆင်းရဲပို။
ရာဇောဝါဒဇာတ် ပြီး၏။