မူလပရိယာယဇာတ်

တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက်
ဗုဒ္ဓဘာသာ
သမိုင်း ဗုဒ္ဓဝင် ဂေါတမဗုဒ္ဓ သင်္ဂါယနာများ
ဓမ္မ\ ဝိနယ သစ္စာလေးပါး ခန္ဓာငါးပါး အနိစ္စ ဒုက္ခ အနတ္တ ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ် မဇ္ဈိမပဋိပဒါ သုညတ ကံ သံသရာ ၃၁-ဘုံ
ဗုဒ္ဓဘာသာ ကျမ်းစာများ တိပိဋက ပိဋကတ် သုံးပုံ ဝိနည်းပိဋကတ် သုတ်ပိဋကတ် အဘိဓမ္မာပိဋကတ်
ကျင့်စဉ်များ ရတနာသုံးပါး ဗုဒ္ဓ ဓမ္မ သံဃာ သီတင်းသီလ ငါးပါးသီလ ရှစ်ပါးသီလ ကိုးပါးသီလ ပါရမီ သမထ ဝိပဿနာ သတိပဋ္ဌာန် ဓုတင် ကမ္မဋ္ဌာန်း ဒုက္ကရစရိယာ
နိဗ္ဗာန် ပုထုဇဉ် ကိုရင် ရဟန်း သောတာပန် သကဒါဂါမ် အနာဂါမ် ရဟန္တာ ဧတဒဂ် ဘုရား
Traditions ထေရဝါဒ မဟာယာန တန္တရ တိဘက်ဗုဒ္ဓဘာသာ
နိုင်ငံအလိုက် ဗုဒ္ဓဘာသာ ကမ္ဘောဒီးယား ကိုရီးယား ဂျပန် တရုတ် တိဗက် ထိုင်း ထိုင်ဝမ် ဗီယက်နမ် ဘူတန် မြန်မာ မွန်ဂိုးလီးယား ရုရှား လာအို သီရိလင်္ကာ အိန္ဒိယ

ဒုကနိပါတ် - ၁၀။ သိင်္ဂါလဝဂ် -(၂၄၅) မူလပရိယာယဇာတ်။ ။ ပိဋကတ် ကျွမ်းကျင်၍ စိတ်ကြီးဝင်သော ရဟန်းတို့၏ မာန်စွယ်ကို မူလ ပရိယာယသုတ်ဖြင့် ပယ်နုတ်တော်မူခြင်း အကြောင်း။

စာပေတတ်လျှင် စိတ်ကြီးဝင်

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဥက္ကဋ္ဌတိုင်းကို အမှီပြု၍ မွေ့လျော်ဖွယ်ကို ဖြစ်စေတတ်သောတော်၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် - ဟောတော်မူအပ်သော မူလပရိယာယသုတ္တန်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ထိုအခါ ဗေဒင်သုံးပုံဝယ် ကမ်းတစ်ဖက်ရောက် တတ်မြောက်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြု၍ ပိဋကတ်သုံးပုံကို သင်ယူပြီးလျှင် မာနတက်ကုန်လျက် “မြတ်စွာဘုရားလည်း ပိဋကတ်သုံးပုံကို တတ်တော်မူ၏။ ငါတို့လည်း ပိဋကတ်သုံးပုံကို တတ်ကုန်၏။ သို့အတွက် မြတ်စွာဘုရားလည်း ငါတို့နှင့် ထူးခြားခြင်းမရှိ” မြတ်စွာဘုရားအား ခစားဆည်းကပ်ခြင်းကို မပြုကြဘဲ ဆန့်ကျင်ဘက်ပြု၍ နေကြကုန်၏။

ဘုရားဆုံးမ ကိုယ်နှိမ့်ချ

တစ်နေ့သ၌ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းတို့ အထံတော်သို့ လာကြသောအခါ ရှစ်ပါးသော ဘူမိတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်၍ မူလပရိယာယသုတ္တာန်ကို ဟော်တော်မူလျှင် ထိုရဟန်းတို့သည် စိုးစဉ်းမျှ မမှတ်နိုင်ကုန်သော ကြောင့် “ငါတို့ကား ငါတို့နှင့်တူသော ပညာရှိမည်သည်မရှိကုန်ဟု မာနတက်မိကြကုန်၏။ ယခုအခါ တစ်စုံတစ်ခုကိုမျှ ငါတို့မသိကြပါတကား။ မြတ်စွာဘုရားနှင့်တူသော ပညာရှိမည်သည်မရှိပေ၊ ဂုဏ်ကျေးဇူးတော်တို့သည် အံ့ဖွယ်သရဲရှိကုန်၏” ကြံစည်အောက်မေ့ကာ အစွယ်ကိုနုတ်ပြီးသော မြွေကဲ့သို့ မာန်မာနထောင်လွှားခြင်း ကင်းကြကုန်၏။

ထိုနောက် မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေသာလီပြည်သို့ ကြွတော်မူပြီးလျှင် ဂေါတမက နတ်၏နေရာ ကျောင်းတော်၌ လောကဓာတ်တစ်သောင်းကို တုန်လှုပ်စေလျက် ဂေါတမက မည်သောသုတ္တန်ကို ဟော်တော်မူ၏။ တစ်ဖန် မူလပရိယာယသုတ္တန်ကို ဟောရာဝယ် ထိုရဟန်းတို့သည် ရဟန္တာအဖြစ်သို့ ရောက်ကုန်၏။

ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် ထိုမာန်မာနတက်သော ရဟန်းတို့အကြောင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ၊ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ငါဘုရားသည် ယခုအခါ၌သာ ထိုရဟန်းတို့သည် မာန်မာန မရှိသည်ကို ပြုသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ပြုခဲ့ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ဗေဒင်တတ်မြောက် မနာရောက်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် ဗေဒင်သုံးပုံဝယ် တစ်ဖက်ကမ်းရောက် တတ်မြောက်သည်ဖြစ်၍ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာကြီး ဖြစ်လျက် လုလင်ငါးရာတို့ကို ဗေဒင်သင်စေ၏။

လုလင်ငါးရာတို့သည် အတတ်ပညာပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်လတ်သော် အတတ်ပညာ၌ မေးမြန်းစိစစ်ပြီးလျှင် “ဆရာလည်း ငါတို့တတ်သလောက်သာ တတ်သိသည်၊ ငါတို့နှင့် ဆရာကား အထူးအခြားမရှိ” ဟု မှတ်ထင်ကာ မာန်မာနကို ဖြစ်စေလျက် ဆရာထံသို့ အခစားမသွားကြကုန်၊ ဆရာ၏ ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ်ကိုလည်း မပြုကြကုန်။

တစ်နေ့သ၌ ဆရာသည် ဆီးပင်ရင်း၌ နေသည်ရှိသော် လုလင်ငါးရာတို့သည် ဆရာကို ကဲ့ရဲလိုသည်ဖြစ်၍ ဆီးပင်ကို လက်သည်းဖြင့် ခေါက်ကုန်လျက် “ဤသစ်ပင်ကား အနှစ်မရှိ” ဟု ပြောဆိုကြကုန်၏။ ဆရာသည် မိမိအား ကဲ့ရဲ့သည့်အဖြစ်ကိုသိလျှင် “တပည့်တို့ ... သင်တို့အား ငါ တစ်ခုသော ပြဿနာကိုမေးမည်” ဟု ပြောလေ၏။ တပည့်တို့လည်း နှစ်သက်ရွှင်လန်းကုန်သည်ဖြစ်၍ “ဆရာမေးပါ၊ ဖြေဆိုပါမည်” ဟု ပြောကြကုန်၏။

လျှို့ဝှက်ပြဿနာ မေးသောအခါ

ထိုအခါ ဆရာသည် တပည့်တို့အား ပြဿနာမေးလို၍ -

“တပည့်တို့ .. အခါကာလလည်း မိမိနှင့်တကွ သတ္တဝါအလုံးစုံကို စားမျို၏။ သတ္တဝါတို့ကို လောင်ကျွမ်းစေသော တဏှာမီးကို ဉာဏ်မီးဖြင့် လောင်ကျွမ်းစေ၏။ ထိုသတ္တဝါကား အဘယ်သတ္တဝါနည်း” – ဟု မေးလေ၏။ ဆရာပြဿနာကို ကြားလျှင် တပည့်လုလင်တို့တွင် တစ်ယောက်သောလုလင်မျှ သိစွမ်းနိုင်သော သူမည်သည်မရှိ။ ထိုအခါ ဆရာသည် လုလင်တို့ကို “လုလင်တို့ ... သင်တို့သည် ဗေဒင်သုံးပုံတို့၌ရှိသည်ဟူသော အမှတ်ကို မပြုကြလင့်၊ သင်တို့ကား ဆရာတတ်သိသမျှ အလုံးစုံကို ငါတို့တတ်သိသည်ဟု မှတ်ထင်အောက်မေ့ကုန်လျက် ငါ့ကို ဆီးပင်နှင့်တူသည်ကို ပြုကြကုန်၏။ သင်တို့ထက် ငါတစ်ယောက်၏ များသောအနက်ကို တတ်သိသည်၏ အဖြစ်ကို သင်တို့သိကြရမည် သွားကြကုန်၊ ခုနစ်ရက် ဤပြဿနာကို ကြံကြကုန်” ဟု အချိန်ပေးလေ၏။

မဖြေနိုင်မှ မာနကျ

လုလင်တို့သည် ဆရာကို ရှိခိုးပြီးလျှင် မိမိတို့နေရာသို့သွားကာ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ပြဿနာကို ကြံစည်စဉ်းစား ကြသော်လည်း ပြဿနာ၏ အဆုံးအစကို မမြင်ကြကုန်သည်သာတည်း။ ခုနစ်ရက် မြောက်သောနေ့ဝယ် ဆရာထံသို့လာ၍ ရှိခိုးလျက်နေကြကုန်၏။ ဆရာသည် “တပည့်တို့ .... သင်တို့သည် ပြဿနာကို သိကြကုန်၏လော” ဟု မေး၏။ “ဆရာ ... မသိနိုင်ကြပါ” ဟု ပြန်ကြားကြကုန်၏။ ထိုအခါ ဆရာသည် တပည့်တို့အား -

“တပည့်တို့ ... လည်ပင်းတို့၌ စွပ်တပ်ကုန်အပ်လျက် အမွေးအမှင်တို့ ထူထပ်ပွားများကုန်သော လူအများတို့၏ ဦးခေါင်းအများတို့သည် ထင်ရှားရှိကုန်၏။ ထိုဦးခေါင်းအများတို့တွင် ဦးခေါင်းတစ်ခုတည်းသာ သိတတ်သောနားရှိ၏ ” – ဟု - ကဲ့ရဲ့ ပြောဆိုလေ၏။ လုလင်တို့သည် ထိုစကားကို ကြားကုန်လျှင် “ဆရာဟူသည် အံ့ဖွယ်ရှိပေစွတကား၊ မွန်မြတ်ပေစွတကား” ဟု ကန်တော့ဝန်ချက်ကုန်၍ မာန်မာနကင်းကုန်လျက် ဆရာကို လုပ်ကျွေးကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ လုလင်ငါးရာတို့သည် - ယခုအခါ ရဟန်းငါးရာ။

ပုဏ္ဏားဆရာသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ပညာပေးသင်၊ ဆရာပင်၊ မထင်မသေးရာ။

(၂) ဦးခေါင်းအများ၊ ထင်သော်ငြား၊ နားရှိတစ်ခုသာ။

မူလပရိယာယဇာတ် ပြီး၏။