မဟာသုဝဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
နဝကနိပါတ် - (၄၂၉) မဟာသုဝဇာတ် အလွန် ရောင့်ရဲနိုင်၍ ရေသဖန်းပင် ခြောက်မှုန့်ကို စားကာနေသော ကျေးမင်း အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဆွမ်းပင်ပန်းရေး မဂ်ဖိုလ်ဝေး[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် မထင်ရှားသော ရဟန်းတစ်ပါးသည် မြတ်စွာဘုရားထံတော်၌ ကမ္မဋ္ဌာန်းကို ယူ၍ ကောသလဇနပုဒ်ဝယ် ပစ္စန္တရာဇ်ရွာကို မှီကာ တောကျောင်း၌ နေ၏။ ရွာသားတို့သည် ထိုရဟန်းအား မွန်မြတ်သော ဆွမ်းကို မလှူနိုင်ကုန်။ လျောက်ပတ်သော ကျောင်းကို ရပါလျက် ဆွမ်းပင်ပန်းကာ မဂ်, ဖိုလ်ကို မရလေ။
ဝါတွင်းသုံးလ လွန်သဖြင့် မြတ်စွာဘုရားကို ဖူးမြော်အံ့သောငှာ သွားလတ်သော် မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းအား ပဋိသန္ဓာရပြုပြီးလျှင် လျောက်ပတ်၏လောဟု မေးတော်မူလျှင် “အရှင်ဘုရား … ကျောင်းကား လျှောက်ပတ်ပါ၏၊ ဆွမ်းကား မလျောက်ပတ်ပါ” ဟု လျှောက်၏။
လောဘနည်းမှု ခြိုးခြံပြု[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် “ချစ်သား ရဟန်း … လျောက်ပတ်သော ကျောင်းကို ရသည်ရှိသော် လောဘကို ပယ်၍ ရရသမျှသော ပစ္စည်းဖြင့် ရောင့်ရဲလျက် ရဟန်းတရားကို အားထုတ်သင့်၏။ ရှေးပညာရှိတို့သည် တိရစ္ဆာန်မျိုး၌ ဖြစ်၍ လည်း မိမိနေရာ၌ သစ်ပင်ခြောက်လတ်သော် အမှုန့်တို့ကို စားလျက် လောဘကိုပယ်က ရောင့်ရဲတင်းတိမ်သည် ဖြစ်၍ အဆွေခင်ပွန်းအင်္ဂါကို မဖျက်ဆီးဘဲ အရပ်တစ်ပါးသို့ မသွားကုန်၊ သင်ကား ဆွမ်းကို သုံးဆောင်ရပါလျက် ကြမ်း၏ဟု အဘယ်ကြောင့် လျောက်ပတ်သော ကျောင်းကို စွန့်ဘိသနည်း” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ရောင့်ရဲကျင့်မှု ကျေးမင်းပြု[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဟိမဝန္တာဝယ် ဂင်္ဂါမြစ်အနီး ရေသဖန်းပင်၌ အရာမသော ကျေးသားတို့သည် နေကြကုန်၏။ ထိုကျေးတို့တွင် ကျေးမင်းကား မိမိနေရာ ရေသဖန်းပင်၏အသီးတို့ ကုန်လတ်သော် အစဉ် အတိုင်း ကြွင်းကျန်ရစ်သော အညွန့်၊ အရွက်၊ အခေါက်အပွေးတို့ကို စား၍ ဂင်္ဂါရေကို သောက်လျက် အလွန်မြတ်သော အလိုနည်းခြင်းဖြင့် ရောင့်ရဲတင်းတိမ်ကာ တစ်ရပ်တစ်ပါးသို့ မသွားချေ။
ကျေးမင်းကျင့်များ သိကြား လေးစား[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုကျေးမင်း၏ အလိုနည်းခြင်း ရောင့်ရဲလွယ်ခြင်းတို့ကြောင့် သိကြားမင်း၏ နေရာသည် တုန်လှုပ်လေ၏။ သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ကျေးမင်းကိုမြင်၍ စုံစမ်းအံ့သောငှာ ရေသဖန်းပင်ကို ခြောက်စေ၏။ ရေသဖန်းပင်သည် အငုတ်မျှသာ ရှိလေ၏။ အပေါက်ကြီးငယ်တို့ပေါက်လျက် လေတိုက်သည်ရှိသော် တူရိယာကို တီးမှုတ်သကဲ့သို့ မြည်၏။ အပေါက်တို့မှ အမှုန့်တို့သည် ထွက်ကုန်၏။ ကျေးမင်းသည် အမှုန့်တို့ကို စား၍ ဂင်္ဂါရေကိုသောက်လျက် အရပ်တစ်ပါးသို့ မသွားဘဲ လေနေပူတို့ကို ဂရုမစိုက်သည်းခံကာ ရေသဖန်းပင်ငုတ်၌ သာ နေ၏။
ကျေးမင်းနေရေး ဟင်္သာမေး[ပြင်ဆင်ရန်]
သိကြားမင်းသည် ကျေးမင်း၏ အလိုနည်းခြင်းကို သိ၍ အဆွေခင်ပွန်းတို့၏ တရားကို ဟောစေပြီးလျှင် ဆုပေးကာ ရေသဖန်းပင်ကို အမြိုက်အဆီဖြစ်အောင် ပြုမည်ဟု ကြံစည်ပြီးလျှင် ဟင်္သာမင်းအသွင် ဖန်ဆင်းလျက် သုဇာတာကို ရှေးသွားပြု၍ အနီးရှိ သစ်ပင်၏ အခက်၌ နား၍ -
“ကျေးမင်း … ငှက်တို့သည် သစ်ပင်ကို အသီးနှင့် ပြည့်စုံသောအခါ ၌ တစ်ခက်မှ တစ်ခက်သို့ ပြောင်းရွှေ့၍ စားသောက်ကြကုန်၏၊ အသီးကုန်ပြီဟု သိသောအခါ ထိုသစ်ပင်မှ အရပ်တစ်ပါးသို့ ပျံသွားကြကုန်၏” –
ဟု ကျေးမင်းအား ဤသို့သော စကားကို ပြောဆိုပြီးလျှင် တစ်ဖန် -
“နီးသော နှုတ်သီးရှိသော ကျေးမင်း … အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားပါလော၊ မသေစေလင့်၊ သင်သည် အဘယ်ကြောင့် ခြောက်သွေ့သော သစ်ပင်၌ ကြံမိုင်ကာ နေဘိသနည်း၊ မိုးကာလ၌ တောအုပ်ပမာ စိမ်းညိုသော အဆင်းရှိသော ကျေးမင်း … ငါ တိုက်တွန်းပါ၏၊ ပြောဆိုပါဦး၊ အဘယ်ကြောင့် ခြောက်သွေ့သော သစ်ပင်ကို မစွန့်နိုင်သနည်း” –
ဟု တိုက်တွန်း မေးမြန်းပြန်၏။
သူတော်စိတ်စွဲ ဖော်မခွဲ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ကျေးမင်းသည် သိကြားမင်း စကားကို ကြားလျှင် -
“ဟင်္သာမင်း … အဆွေခင်ပွန်းတို့ကား အဆွေခင်ပွန်းတို့၏ ချမ်းသာဆင်းရဲတို့၌ အသက်ကိုစွန့်ရာ၏၊ သူတော်ကောင်းတို့သည် သူတော်ကောင်းတို့တရားကို အောက်မေ့လျက် အဆွေခင်ပွန်းကို ဥစ္စာကုန်ပြီ ဟူ၍ လည်းကောင်း၊ မကုန်သေး ဟူ၍ လည်းကောင်း မစွန့်လွှတ်ကြကုန်” ။
“ဟင်္သာမင်း … ငါသည် သူတော်ကောင်းတို့တွင် တစ်ယောက် အပါအဝင် ဖြစ်၏၊ ရေသဖန်းပင်ကား ငါ၏ ဆွေမျိုးလည်း ဖြစ်၏၊ အဆွေခင်ပွန်းလည်း ဖြစ်၏၊ အသက်မွေးလိုသော ငါသည် အသီးကုန်ပြီဟု သိသော်လည်း ထိုရေသဖန်းပင်ကို မစွန့်လွှတ်နိုင်၊ စွန့်လွှတ်ခြင်းကား သူတော်ကောင်းတို့တရား မဟုတ်” –
ဟု သိကြားမင်းအား သူတော်ကောင်းတို့ တရားကို ဟောကြားလေ၏။
ကျေးမင်းကြည်ညို ဆုပေးလို[ပြင်ဆင်ရန်]
သိကြားမင်းလည်း ကျေးမင်းစကားကို ကြားလျှင် အလွန် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ -
“ကျေးမင်း … အဆွေခင်ပွန်း၏ အဖြစ်သည် ကောင်း၏၊ အဆွေခင်ပွန်းနှင့်တကွ နေခြင်း ပေါင်းဖော်ခြင်းသည် ကောင်း၏၊ သင်သည် ထိုသူတော်ကောင်း တရားကို အကယ်၍ နှစ်သက်ငြားအံ့၊ ပညာရှိတို့သည် ချီးမွမ်းထိုက်၏၊ အတောင်ရှိ၍ ကောင်းကင်၌ သွားလျက် လည်ပင်းကောက်သော ကျေးမင်း … သင်သည် အမှတ်မရှိသော ဆုကို စိတ်ဖြင့် အလိုရှိအံ့၊ ငါ ပေးပါမည်၊ ထိုဆုကို တောင်းပါလော့” –
ဟု ကျေးမင်းအား လိုရာဆုကို တောင်းစေ၏။
မိမိလိုကြောင်း ဆုကိုတောင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ကျေးမင်းလည်း မိမိ လိုလားအပ်သော ရေသဖန်းပင်၏ ပြည့်စုံခြင်း၏ ဆုကို ဆောင်းလို၍ -
“ဟင်္သာမင်း … သင်သည် ငါ့အား ဆုကို အကယ်၍ ပေးငြားအံ့၊ ဤရေသဖန်းပင်သည် တစ်ဖန် အသက်ကို ရစေလို၏၊ အကိုင်းအခက် အသီး ပတ်ဝန်းကျင်မှ ပေါက်သော ပင်စည် ရွက်နု ပျားငယ်ကဲ့သို့ ချိုမြိန်သော အသီးတို့နှင့် ပြည့်စုံလျက် တင့်တင့်တယ်တယ် တည်ရှိစေလို၏” –
ဟု သိကြားမင်းအား မိမိ အလိုရှိရာဆိုကို ပြောကြား၍ တောင်းလေ၏။
ကျေးမင်းလိုသမျှ သိကြားမ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ကျေးမင်း၏ အလိုဆန္ဒကို ဖြည့်လို၍ -
“ကျေးမင်း … သင်သည် အသီးနှင့်၊ ပြည့်စုံမွန်မြတ်သော ရေသဖန်းပင်ကို ရှုပါလော့၊ သင့်အား ရေသဖန်းပင်နှင့် အတူနေပါလော့၊ ထိုရေသဖန်းပင်သည် အကိုင်းအလက် အသီး ပတ်ဝန်းကျင်မှ ပေါက်သော ပင်စည်ရွက်နု ပျားငယ်ကဲ့သို့ ချိုမြိန်သော အသီးတို့နှင့် ပြည့်စုံလျက် တင့်တင့်တယ်တယ် တည်ရှိပါစေလော့” –
ဟု ပြောဆိုလျက် ဟင်္သာမင်း၏ ကိုယ်ကိုစွန့်၍ မိမိ၏ လည်းကောင်း၊ သုဇာတာ၏ လည်းကောင်း တန်ခိုးအာနုဘော်ကိုပြ၍ ဂင်္ဂါမြစ်မှရေကို လက်ဖြင့်ယူ၍ ရေသဖန်းငုတ်ကို သွန်းလောင်း၏။ လက်ဖြင့် သုံးသပ်၏။ ခဏချင်းလျှင် အကိုင်းအခက် အရွက် အသီး ပင်စည်နှင့်ပြည့်စုံလျင် ရေသဖန်းပင်ကြီးသည် တင့်တင့်တယ်တယ် ပတ္တမြားညိုတောင်ကြီးပမာ တည်ရှိလာလေ၏။
ကျေးသားဆုရ ဝမ်းမြောက်လှ[ပြင်ဆင်ရန်]
ကျေးမင်းသည် ရေသဖန်းပင်ကြီးကိုမြင်လျှင် အလွန် ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍ -
“အို-သိကြားမင်း … ယနေ့ ငါသည် အသီးစသည်တို့နှင့် ပြည့်စုံသော ရေသဖန်းပင်ကြီးကို မြင်ရသဖြင့် ချမ်းသာသကဲ့သို့ သင်သည်လည်း အလုံးစုံသော ဆွေမျိုးဉာတိတို့နှင့်တကွ ချမ်းသာပါစေ” –
ဟု သိကြားမင်းအား ချီးကျူးလျက် မေတ္တာပို့လေ၏။ သိကြားမင်းလည်း ကျေးမင်း လိုသောဆုကို ပေးပြီးလျှင် သုဇာတာနှင့်တကွ မိမိနေရာ တာဝတိံသာနတ်ပြည်သို့ သွားလေ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းအား “ချစ်သားရဟန်း … ရှေးပညာရှိတို့သည် တိရစ္ဆာန်စဉ် လျက် လောဘကိုပယ်၍ ရောင့်ရဲနိုင်သေး၏၊ သင်ကား ရဟန်းဖြစ်လျက် အဘယ့်ကြောင့် မရောင့်ရဲနိုင်သနည်း” ဟု မိန့်တော်မူလျှင် ရဟန်းသည်လည်း မိမိနေရာ အရပ်သို့သွား၍ ကမ္မဋ္ဌာန်းတရားကို အားထုတ်သဖြင့် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
• ထိုအခါ သိကြားသည် - ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါ။
• ကျေးမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ချမ်းသာဆင်းရဲ၊ တူမကွဲ၊ နေမြဲခင်ပွန်းမည်။
(၂) သဖန်းငုတ်ကြွင်း၊ မစွန့်လျှင်း၊ ကျေးမင်းနေဖူးပြီ။
(၃) ရောင့်ရဲသည်းခံ၊ ချမ်းသာမှန်၊ ဧကန်ရတော့သည်။
မဟာသုဝဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။