မဟာသုဒဿနဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဧကကနိပါတ် - ၁၀။ လိတ္တဝဂ် -(၉၅) မဟာသုဒဿနဇာတ် စုတိကျတော့မည်ပြော၍ မိဖုရားများ ငိုကြသဖြင့် တရားဟောပြောသော မဟာသုဒဿန စကြာမင်း အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုရာ လျှောက်ထားရာ[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ပရိနိဗ္ဗာန် ပြုတော့မည်ဟု ဇေတဝန်ကျောင်းတော်မှ အစဉ် အတိုင်း ကြွလာတော်မူရာ ကုသိနာရုံပြည် မလ္လာမင်းတို့ အင်ကြင်းဥယျာဉ်တော်သို့ရောက်၍ နုပျိုသော အင်ကြင်းနှစ်ပင်တို့အကြား မြောက်သို့ ဦးခေါင်းပြုကာ ခင်းထားအပ်သော ညောင်စောင်းထက်၌ မထသော ကျိန်းစက်တော်မူခြင်းဖြင့် ကျိန်းစက်တော်မူလေ၏။
ထိုစဉ် အခါ ညီတော် အာနန္ဒာသည် မြတ်စွာဘုရားအား “ဘုန်းကြီးလှသော မြတ်စွာဘုရား … အရှင်ဘုရားသည် အခက်အလက်နှင့်တူသော ဤမြို့ငယ်၌ ပရိနိဗ္ဗာန် ပြုတော်မမူပါနှင့်၊ စမ္ပာနဂိုရ်၊ ရာဇဂြိုဟ်၊ သာဝတ္ထိ စသော တခြား မြို့ကြီးများတွင် တစ်မြို့မြို့၌ ပရိနိဗ္ဗာန် ပြုတော်မူပါ” ဟု တောင်းပန်လေ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ရှင်အာနန္ဒာအား “ချစ်သား အာနန္ဒာ … ဤ ကုသိုနာရုံမြို့ကို အခက်အလက်နှင့်တူသော မြို့ငယ်ဟု မဆိုလင့်၊ ငါဘုရားသည် မဟာသုဒဿန စကြာမင်း ဖြစ်သောအခါ ၌ ဤကုသိနာရုံမြို့သည် တစ်ဆယ့်နှစ်ယူဇနာ ကျယ်ဝန်းလျက် ရတနာတံတိုင်းဖြင့် ခြံရံအပ်သော မြို့ကြီး ဖြစ်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ မဟာသုဒဿနသုတ် ဒေသနာတော်ဖြင့် အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မထသောနေရာ အိပ်သောခါ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ မြို့ကြီးပေါင်း ရှစ်သောင်းလေးထာင်တို့ဖြင့် ခြံရံအပ်သော ကုသဝတီပြည်ကြီးဝယ် မဟာသုဒဿန မည်သော စကြာမင်းကြီး ဖြစ်လေ၏။
ထို မဟာသုဒဿန စကြာမင်းကြီးသည် နှစ်ပေါင်းများစွာ ထီးနန်းစည်းစိမ်ကို ခံစားပြီး၍ စုတေမနေ သေလွန်ရမည့်နေ့ဝယ် သုဓမ္မာ မည်သော ပြာသာဒ်တော်မှ ဆင်းသက်ကာ ရတနာ ခုနစ်ပါးဖြင့်ပြီးသော ထန်းတောဝယ် ခင်းထားအပ်သော ညောင်စောင်း၌ မထသော အိပ်ခြင်းဖြင့် အိပ်တော်မူလေ၏။
ငိုကြွေးလေငြား မိဖုရားများ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ သုဘဒ္ဒါမိဖုရားကြိးသည် မင်းကြီးအား “အရှင်မင်းကြီး … ကုသဝတီ နေပြည်တော်ကြီး အမှူးရှိကုန်သော မြို့ကြီးပေါင်း ရှစ်သောင်းလေးထောင်တို့ကား အရှင်မင်းကြီး ပစ္စည်းဥစ္စာတို့ ဖြစ်ပါသည်၊ ၎င်းတို့ ချစ်ခြင်းကို ပြုတော်မူပါ” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ မင်းကြီးလည်း မိဖုရားကြီးအား “ အရှင်မိဖုရားကြီး …ဤသို့ မဆိုလင့်၊ ဤမြို့ကြီးပေါင်း ရှစ်သောင်းလေးထောင်တို့၌ ချစ်ခြင်းကို ပယ်ဖျောက်လော့၊ ငဲ့ကွက်ခြင်းကို မပြုပါလင့်ဟု ငါ့ကို ဆုံးမလော့” ဟု ဆိုလေ၏။ “အရှင်မင်းကြီး … ယနေ့ ငါသည် စုတေမနေ သေလွန်တော့မည်” ဟု ပြော၏။ ထိုအခါ သုဘဒ္ဒါမိဖုရားကြီးသည် မျက်ရည်ကိုသုတ်၍ ဆင်းရဲငြိုငြင်စွာ မင်းကြီး အဆိုခိုင်းတိုင်း ဆိုပြီးလျှင် သည်းစွာငိုကြွေးလေ၏။
ရှစ်သောင်းလေးထောင်သော မင်းမိန်းမတို့သည် သည်းစွာ ငိုကြွေးကြကုန်၏။ အမတ် အစရှိသော သူတို့လည်း တစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ အောင့်အည်းသည်းခံခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ဘဲ အလုံးစုံပင် ငိုကြွေးကြကုန်၏။
သင်္ခါရတင် နတ်ပြည်ဝင်[ပြင်ဆင်ရန်]
မဟာသုဒဿန စကြာမင်းကြီးလည်း အလုံးစုံသော သူတို့ကို မငိုကြွေးကြနှင့်ဟု တားမြစ်ပြီးလျှင် သုဘဒ္ဒါ မိဖုရားကြီးကိုခေါ်၍ -
“အရှင်မိဖုရားကြီး … နှမ်းစေ့ခန့် သင်္ခါရတရားကို အစပြု၍ အလုံးစုံသော သင်္ခါရတရားတို့သည် မမြဲကုန်၊ ဖြစ်တတ် ပျက်တတ်သော သဘော ရှိကုန်၏၊ ဖြစ်ပြီး၍ ချုပ်ပျက်ကြရကုန်၏၊ သင်္ခါရတရားတို့ ချုပ်ငြိမ်းရာ နိဗ္ဗာန်သည်သာ ချမ်းသာ၏” –
ဟု မိဖုရားကြီးအား ဆုံးမလျက် အမြိုက်နိဗ္ဗာန်ကို အထွက်တင်ကာ တရားဟောတော်မူ၏။ မိဖုရားကြီးမှာ ကြွင်းသောသူတို့ကို လည်း “အလှူပေးကြကုန်၊ သီလဆောက်တည်ကြကုန်၊ ဥပုသ်စောင့်ကြကုန်” ဟု နောက်ဆုံးစကားမှာကြားသောအနေနှင့် မှာကြားခဲ့၍ သားကြီးရတနာကိုလည်း စကြာမင်းစည်းစိမ်ကိုလွှဲအပ်ကာ စုတေ၍ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ သုဘဒ္ဒါမိဖုရားကြီးသည် - ယခုအခါ ယသောဓရာ။
သားကြီး ရတနာသည် - ရာဟုလာ။
ကြွင်းသော ပရိသတ်သည် - ငါဘုရားပရိသတ်။
မဟာသုဒဿန စကြာမင်းကြီးသည် - ယခု ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) သင်္ခါရစစ်၊ မမြဲလစ်၊ ဖြစ်,ပျက် သဘောရှိ။
(၂) သင်္ခါရငြိမ်းရာ၊ နိဗ္ဗာန်သာ၊ ချမ်းသာစစ်ဟုသိ။
မဟာသုဒဿနဇာတ်ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။