မဟာသာရဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဧကကနိပါတ် - ၁၀။ လိတ္တဝဂ် -၉၂− မဟာသာရဇာတ် မင်းကြီး၏ မဟာသာရ တန်ဆာပျောက်သဖြင့် ဥယျာဉ်တော်က မျောက်မထံမှ ပြန်ရအောင် ကြံဆောင်နိုင်သော ပညာရှိအကြောင်း။
ပစ္စပ္ပုန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မင်းကြီးစေတနာ ကြည်ညိုစွာ[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ပဿေနဒီ ကောသလမင်းကြီး၏ နန်းတွင်းသူ မင်းမိန်းမတို့သည် ကျောင်းတော်သို့ သွား၍ ဘုရားဖူးခွင့်, တရားနာခွင့်, မရကြသည့်အတွက် နန်းတော်သို့ တရားဟောပြော သင်ပြမည့် ရဟန်းတော်တပါးကို ပင့်ပေးပါဟု ပူဆာကြသောအခါ ကောသလမင်းကြီးလည်း ကောင်းပြီ ပင့်ပေးမည်ဟု ဝန်ခံလေ၏။ တနေ့သ၌ ကောသလမင်းကြီးသည် ဥယျာဉ်ကစား သွားရင်း မြတ်စွာဘုရား ဥယျာဉ်တော်သို့ ရောက်နေခိုက် ကြုံသဖြင့် ဖူးမျှော်ရာ မြတ်စွာဘုရားအထံတော်ဝယ် ဆည်းကပ်နေသည့် ဆတ္တပါဏိကို တွေ့လေ၏၊ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် “မင်းကြီး ဤဆတ္တပါဏိ ဒါယကာကား အနာဂါမ်ဖြစ်၍ ပိဋကတ်သုံးပုံကို ဆောင်နိုင်သည်”ဟုတော်မူသဖြင့် မင်းကြီးလည်း ထိုဒါယကာကို အလွန်ကြည်ညိုလေ၏။
နန်းတွင်းပင့်ကာ တရားနာ[ပြင်ဆင်ရန်]
တနေ့သောအခါ ကောသလ မင်းကြီးသည် လေသာပြူတင်းကိုဖွင့်၍ကြည့်နေ စဉ် ထီးကို ကိုင်ဆောင်ကာ ဇေတဝန်ကျောင်းသို့ သွားသော ဆတ္တပါဏိကို မြင်၍ ခေါ်စေပြီးလျှင် “အချင်းသီတင်းသည်... ကျွန်ုပ်နန်းတွင်းသူတို့ကို တရား ဟောပြော သင်ကြားပါ”ဟု တောင်းပန်လေ၏၊ “အရှင်မင်းကြီး... လူဝတ်ကြောင်နှင့် မလျော်ပါ၊ ရဟန်းများနှင့်သာ လျော်ပါသည်”ဟု လျှောက်ထားလေ၏၊ မင်းကြီးလည်း မှန်သောစကားကို ဆိုပေသည်ဟု နှလုံးသွင်းလျက် သီတင်းသည်အား လွှတ်လိုက်လေ၏။
ထို့နောက် ကောသလမင်းကြီးလည်း နန်းတွင်းသူတို့ကို ခေါ်၍ “ရှင်မတို့... သင်တို့အား တရားဟောပြော ပြသရန် မဟာသာဝကကြီး ရှစ်ကျိပ်တို့တွင် ဘယ်သာဝကကြီးကို အလိုရှိကြသနည်း”ဟုမေး၏၊ “အရှင်မင်းကြီးတရား ဘဏ္ဍာစိုးဖြစ်သော ရှင်အာနန္ဒာကို အလိုရှိပါသည်” ဟု လျှောက်ကြလျှင် မြတ်စွာဘုရားထံ ခွင့်ပန်ကာ ရှင်အာနန္ဒာကို နန်းတွင်းသို့ပင့်လျက် နန်းတွင်းသူတို့အား တရားတော်ကို နာယူသင်ကြားစေ၏။
နည်းလမ်းထွင်ရှာ အာနန္ဒာ[ပြင်ဆင်ရန်]
တနေ့သ၌ ကောသလမင်းကြီး၏ ပတ္တ မြားဥသျှောင်ကျင် ပျောက်သဖြင့် နန်းတော်နှင့် စပ်သူအားလုံးကို စစ်ဆေးရှာဖွေလျက် ရာဇဝတ်ဘေးမှ ကြောက်သဖြင့် တနန်းတော်လုံး ဆင်းရဲပင်ပန်းလျက် ရှိကြ၏၊ ရှင်အာနန္ဒာ ကြွလာသောအခါ နန်းတွင်းသူတို့ မရွှင်ပြသည်ကို မြင်၍ မေးလေလျှင် အကြောင်းစုံသိရသဖြင့် မင်းကြီးထံသွားကာ “အရှင်မင်းကြီး.. ပတ္တမြားဥသျှောင်ကျင် ပျောက်သလော”ဟု မေး၏၊ “အရှင်ဘုရား... ပျောက်ပါသည်”ဟု လျှောက်ထား၏၊ “အရှင်မင်းကြီး.. တွေ့အောင်မရှာနိုင်သလော”ဟု မေး၏၊ “အရှင်ဘုရား... မရှာနိုင်ပါ”ဟု လျှောက်ပြန်၏၊ “အရှင်မင်းကြီး.. လူအများ မပင်ပန်းစေဘဲ ပြန်လည်ရရှိဘို့ နည်းလမ်းရှိသည် ပြုလုပ်မည်လော့”ဟုမေး၏၊ “အရှင်ဘုရား... မှန်လှပါ ပြုလုပ်ပါမည် အမိန့်ရှိတော်မူပါ” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။
ရှင်အာနန္ဒာလည်း “အရှင်မင်းကြီး... ဖွဲ့ဆုပ်မြေဆုပ်တို့ကို ပုံစေသောနည်းလမ်းရှိသည်၊ ယုံမှားသူတို့ကိုခေါ်၍ ဖွဲ့ တဆုပ်စီ သို့မဟုတ် မြေတဆုပ်စီပေး၍ ဤဖွဲ့ဆုပ် မြေဆုပ်တို့ကို မိုးသောက်သောအခါ မည်သည့်နေရာတွင် လာ၍ ထားပါဟု စေခိုင်းရမည်၊ ထိုအခါ ယူမိသော သူတို့သည် ဤဖွဲ့ဆုပ်မြေဆုပ်တွင် ထည့်၍ထားကြလိမ့်မည်၊ ၎င်းတို့ ပြန်သောအခါ ဖွဲ့ဆုပ် မြေဆုပ်တို့ကို ဖြည်၍ရှာလျှင် တွေ့လိမ့်မည်”ဟု စီမံပေးလေ၏။
ဥစ္စာပြန်ရ ချီးကျူးကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
မင်းကြီးလည်း ရှင်အာနန္ဒာ စီမံပေးသော နည်းလမ်းအတိုင်း သုံးရက်တိုင်အောင် လုပ်သော်လည်း ပတ္တမြား ဥသျှောင်ကျင်ကို မဆောင်ခဲ့ကြချေ၊ ထိုအခါ ရှင်အာနန္ဒာအား လျှောက်ပြန်လျှင် ရှင်အာနန္ဒာသည် နောက်တနည်း စီမံပြန်၏၊ “မင်းကြီး နန်းရင်ပြင်ဝယ် အိုးစရည်းကြီး တခုဝယ် ရေအပြည့် ထည့်စေလျက် တင်းတိမ်ကန့်လန့်ကာ လုံအောင် ကာစေပြီးလျှင် မိန်းမယောက်ျားအားလုံး အပေါ်ရုံဝတ်ရုံလျက် တယောက်စီ တင်းတိမ် ကန့်လန့်ကာတွင်းသို့ ဝင်၍ လက်ဖြန့်ကာ တင်းတိမ်ကန့်လန့်ကာတွင်းမှ ထွက်ကြရ မည်ဟု အမိန့်ပေးပါ၊ ယူသူသည်အိုးစရည်းကြီး၌ ထားခဲ့လိမ့်မည်”ဟု နည်းပေးပြန်၏။
မင်းကြီးလည်း ရှင်အာနန္ဒာ နည်းပေးသော အတိုင်း အိုးစရည်းကြီးဖြင့် လုပ်ပြန်လျှင် ပတ္တမြားဥသျှောင်ကျင်ကို ခိုးယူထားသူသည်၊ ဤအဓိကရုဏ်းမှာ ရှင်အာနန္ဒာလက်သို့ ရောက်နေသည်၊ မရလျှင် လွှတ်မည်မဟုတ်၊ ယခုအခါပြန် ထားမှတော်မည်ဟု စဉ်းစားကာ တင်းတိမ် ကန့်လန့်ကာ အိုးစရည်းကြီးထဲတွင် ထားခဲ့လေ၏၊ လူရှင်း၍ရှာသောအခါ ဥသျှောင်ကျင်ကို တွေ့သဖြင့်တနန်းတော်လုံး ဝမ်းမြောက် ဝမ်းသာ ရှင်အာနန္ဒာအား ချီးကျူးကြကာ ကျေးဇူးတင်ကြလေ၏။
ထိုအခါ ပတ္တမြား ဥသျှောင်ကျင်အတွက် ရှင်အာနန္ဒာ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးမှာ တမြို့လုံး ပျံ့ နှံ့ ထင်ရှားလေ၏၊ ရဟန်းတို့လည်း တရားသဘင်ဝယ် စကားစပ်မိ၍ ရှင်အာနန္ဒာ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့...ယခုအခါ အာနန္ဒာသည်သာလျှင် သူတပါးလက်သို့ ရောက်ပြီးသော ဘဏ္ဍာကို ပြန်ရအောင် ပြုလုပ်နိုင်သည် မဟုတ်၊ ရှေးပညာရှိတို့လည်း ပြုလုပ်နိုင်သည်”ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဥယျာဉ်ပျော်ပါး ရေကစား လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည် ရှိသော် ထိုမင်းထံဝယ် အတတ်ပညာ အလုံးစုံကို အပြီးတိုင်ရောက် တတ်မြောက်သော ပညာရှိ အမတ်ကြီးတယောက် ရှိလေ၏။
တနေ့သ၌ မင်းကြီးသည် အခြံအရံများစွာဖြင့်ဥယျာဉ်တော်၌ လှည့်လည်သည်ရှိသော် မင်္ဂလာရေကန်တော်ဝယ် ရေကစားလိုသဖြင့် သက်ဆင်းကာ မောင်းမအပေါင်းကို ခေါ် စေ၏၊ မောင်းမတို့လည်း ရေကစားကြရန် လည်ရွဲ တန်ဆာ, ဦးခေါင်းတန်ဆာ စသည်တို့ ချွတ်၍ စုလျားတဘက်၌ထည့်ကာ သေတ္တာအပြင်၌ ထားပြီးလျှင် ကျွန်မတို့ကို စောင့်စေ၍ မင်းကြီးနှင့်အတူ ရေကစားရန် ဆင်းသက်ကြကုန်၏။
လည်ရွဲရတနာ ပျောက်လေရာ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ဥယျာဉ်တော်ရှိ သစ်ပင် သစ်ခက်ကြား၌ နေသောမျောက်မတကောင်သည် မိဖုရား၏ ထိုလည်ရွဲတန်ဆာကို
မြင်ရာ ဝတ်ဆင်လိုသဖြင့် အစောင့်ကျွန်မ ငိုက်မျဉ်း မေ့လျော့သောအခါ သစ်ပင်မှဆင်းသက်၍ ပုလဲသွယ်ကို ခိုးယူပြီးလျှင် လျင်မြန်စွာ သစ်ပင်သို့ တက်ကာ အခြား မျောက်မများ မမြင်ရအောင် သစ်ခေါင်းတွင် ဝှက်၍ထားပြီး အသာ စောင့်နေလေ၏။
ကျွန်မလည်း နိုး၍ ပုလဲသွယ်ကို မမြင်လျှင် ကြောက်လန့်တုန်လှုပ်သဖြင့် မကြံတတ်တော့ဘဲ မိဖုရားပုလဲသွယ်ကို ယောက်ျားသူခိုးတယောက် ခိုးပြေးသည်ဟု ကျယ်လောင်စွာ ဟစ်အော်လေ၏၊ အစောင့်အရှောက်တို့လည်း ကျွန်မ အော်သံကိုကြား၍ မင်းကြီးအားလျှောက်ထားရာ မင်းကြီးက သူခိုးကို ဖမ်းကြကုန်ဟု အမိန့်ပေးလေ၏။
သူခိုးထင်မှားဖမ်းဆီးထား[ပြင်ဆင်ရန်]
မင်းချင်းယောက်ျား တို့လည်း ဥယျာဉ်တော်မှထွက်၍ ဟိုဟိုသည်သည်ကြည့်ရှလတ်သော် ထိုအသံကိုကြား၍ ကြောက် လန့်တကြားပြေးသော ဇနပုဒ်နေ အိမ်ရှင်ယောက်ျား တယောက်ကို မြင်ကြ၍ ဤသူကား သူခိုးဖြစ်လိမ့်မည်ဟု လိုက်လံ ဖမ်းဆီးကာ ရိုက်နှက်ပုတ်ခတ်လျက် “ဟယ်သူခိုးပျက်” နင် မဟာသာရတန်ဆာကို ခိုးသလော”ဟုမေးကြကုန်၏၊ ထိုယောက်ျားလည်း “မခိုးယူဘူး”ဟု ပြောလျှင် ယနေ့ ငါ့မှာ အသက်ရှင်တော့မည်မဟုတ် ရိုက်နှက် ပုတ်ခတ်၍ သတ်ကြတော့မည်၊ ငါခိုးသည်ဟု ပြောမှ သက်သာရာ ရတော့မည် ကြံစည်လျက် “အရှင်တို့...ကျွန်ုပ်ခိုးယူပါသည် မှန်ပါ၏”ဟု ပြောလေ၏၊ ထိုအခါ နှောင်ဖွဲ့၍ မင်းကြီးထံ ပို့ကြကုန်၏။
မင်းကြီးစစ်ကြော ဆင့်ဆင့်ပြော[ပြင်ဆင်ရန်]
မင်းကြီးလည်း ထိုယောက်ျားကို “သင် မဟာသာရတန်ဆာကိုခိုးယူသလော” ဟု မေးလေ၏၊ “အရှင်မင်းကြီး... ခိုးယူပါသည်”ဟု လျှောက်၏၊ “ယခု အဘယ်မှာနည်း” ဟု မေးသောအခါ “သူဌေးကြီးကို ပေးထားပါသည်” ပြောပြန်၏၊ ထိုအခါ သူဌေးကြီးကို ခေါ်စေ၍ “သူဌေးကြီး... ဤယောက်ျားလက်မှ မဟာသာရတန်ဆာကိုယူသလော” ဟု မေး၏၊ “ယူပါသည်”ဟု လျှောက်၏၊ “ယခုအဘယ်မှာနည်း”ဟု မေးသောအခါ “ပုရောဟိတ်ကို ပေးထားပါသည်”ဟု လျှောက်ပြန်၏၊ ထိုအခါ ပုရောဟိတ်ကို ခေါ်စေ၍ “ပုရောဟိတ်-သူဌေးကြီးလက်မှ မဟာသာရတန်ဆာကို ယူသလော”ဟု မေး၏ “ယူပါသည်” ဟု လျှောက်၏ “ယခုအဘယ်မှာနည်း”ဟုမေး၏၊ “စောင်းသမားကို ပေးထားပါသည်”ဟု လျှောက်ပြန်၏၊ ထိုအခါ စောင်းသမားကို ခေါ်စေ၍ “အမောင်... ပုရောဟိတ်လက်မှ မဟာသာရ တန်ဆာကို ယူသလော”ဟု မေး၏၊ “ယူပါသည်”ဟု လျှောက်၏၊ “ယခုအဘယ်မှာနည်း” ဟု မေးသောအခါ “ပြည့်တန်ဆာမကို ပေးထားပါသည်”ဟုလျှောက်ပြန်၏၊ ထိုအခါ ပြည့်တန်ဆာမကို ခေါ်စေ၍ မေးပြန်ရာ ပြည့်တန်ဆာမက “အရှင်မင်းကြီး ကျွန်ုပ် မယူပါ” ဟု လျှောက်ထားလေ၏၊ ထိုသူငါးယောက်တို့ကို မေးနေစဉ် နေဝင်သွား၍ နက်ဖြန်မှ သိရမည်ဟု ထိုသူငါးယောက်ကို အမတ်တို့အား အပ်နှင်း၍ နန်းတော်သို့ ဝင်လေ၏။
ပညာရှိကြံ ထိုးထွင်းဉာဏ်[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ပညာရှိအမတ်သည် ဤ မဟာသာရ တန်ဆာမှာ အတွင်းလူလက်မှာ ပျောက်ခဲ့သည်၊ မြို့တံခါးဝယ် အစောင့်အကြပ် အားကြီး၍ အပြင်လူတို့ ဘယ်နည်းနှင့်မျှ မယူနိုင်၊ အတွင်းလူတို့လည်း ယူဝံ့ကြမည်မဟုတ်၊ သူဌေးကြီးကို ပေးသည်ဆိုသော ယောက်ျားလည်း မိမိ လွတ်အောင်သာ ပြောခြင်းဖြစ်သည်၊ ပုရောဟိတ်ကို ပေးသည်ဆိုသော သူဌေးကြီးလည်း ပုရောဟိတ်နှင့် ပေါင်းပြီး လွတ်ရန်သာ ပြောခြင်းဖြစ်မည်၊ စောင်းသမားကို ပေးသည် ဆိုသော ပုရောဟိတ်လည်း နှောင်အိမ်ဝယ် စောင်းသမားကို မှီ၍ ချမ်းသာရန် ပြောခြင်းသာ ဖြစ်မည်၊ ပြည့်တန်ဆာမ ပေးသည်ဆိုသော စောင်းသမားလည်း နှောင်အိမ်၌ မပျင်းရိရန် ပြောခြင်းသာ ဖြစ်မည်၊ ထိုသူငါးယောက်လုံး ခိုးယူသူများ မဟုတ်ကြကုန်၊ ဥယျာဉ်တော်ဝယ် မျောက်များစွာ ရှိသည်၊ စင်စစ် မျောက်မတကောင် လက်ထည်း၌ ရောက်နေပုံရသည်ဟု ကြံစည်ကာ မင်းကြီးထံသွား၍ “အရှင်မင်းကြီး.သူခိုးငါးယောက်ကို အကျွန်ုပ်အပ်ပါ၊ အကျွန်ုပ် ပေါ်အောင် စစ်ဆေးပါမည်” ဟု လျှောက်ထားလျှင် မင်းကြီးလည်း ပညာရှိအမတ်အား အပ်နှင်းလေ၏။
ငါးဦးပေါင်းကာ စုံစမ်းရာ[ပြင်ဆင်ရန်]
ပညာရှိအမတ်လည်း မိမိကြံစည်ထားသောအတိုင်း အစောင့်ရှောက်တို့ကို ခေါ်စေ၍ “အမောင်တို့... သူခိုးငါး ယောက်ကို တနေရာထည်း၌ ထားကြပါ၊ သူတို့အချင်းချင်း ပြောသောစကားကိုလည်း ချောင်းမြောင်းနားထောင်ပြီး ငါ့ကို ပြန်ပြောကြပါ”ဟု မှာထားကာ ပြန်ခဲ့လေ၏၊ အစောင့်အရှောက်တို့လည်း သူခိုးတို့ကို တနေရာထည်း၌ ထားကာ မယောင်မလည် နားထောင်နေကြကုန်၏။ သူခိုးငါးယောက်တို့ ဆုံမိကြသောအခါ–
သူဌေးကြီးကစ၍ ပြောလေ၏။
“ဟယ်နပုဒ်သားလူပျက်... သင်နှင့် ငါ တခါမျှ မတွေ့ဘူးဘဲလျက် ငါ့ကို မဟာသာရ တန်ဆာကို ပေးသည်ဟု အဘယ့်ကြောင့် ပြောရသနည်း”။
‘အရှင်သူဌေးကြီး.. ကျွန်ုပ်မဟာသာရ ညောင်စောင်းကိုပင် မမြင်ဘူးပါ၊ စင်စစ်ကား သူဌေးကြီးကို မှီ၍ လွတ်အောင် ပြောခြင်းသာဖြစ်ပါသည်”။
တဖန် ပုရောဟိတ်က-
“သူဌေးကြီး... သင့်ကို ဇနပုဒ်သားက မပေးဘဲလျက် မဟာသာရတန်ဆာ ငါ့ကိုပေးသည်ဟု အဘယ့်ကြောင့် ပြောရသနည်း”၊ “ပုရောဟိတ်·. မပေးသည်မှန်၏၊ သို့သော်လည်း ငါတို့ ဥစ္စာရှင်ချည်း ဖြစ်၍ တပေါင်းတည်း ဖြစ်ကာ လွတ်မြောက်အောင် ပြောခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်”။
တဖန် စောင်းသမားက-
“ပုရောဟိတ်...သင်ငါ့ကိုမဟာသာရ တန်ဆာ ပေးသည်ဟု အဘယ့်ကြောင့်ပြောရသနည်း”။
စောင်းသမား... ငါတို့ နှောင်အိမ်တွင်းဝယ် သင့်ကိုမှီ၍ ချမ်းသာစွာ နေထိုင်လိုသဖြင့် ပြောခြင်းသာဖြစ်ပါသည်”။
တဖန် ပြည့်တန်ဆာမက-
“ဟယ်စောင်းသမားပျက်... သင့်ထံ ငါဘယ်အခါ လာဘူးသနည်း၊ သင်လည်း ငါ့အထံ အဘယ်အခါ လာဘူးသနည်း၊ တယောက်နှင့်တယောက် မတွေ့ ဘူးဘဲလျက် မဟာသာရတန်ဆာ ငါ့ကိုပေးသည် ဟု အဘယ့်ကြောင့်ပြောရသနည်း”။ “နှမစိတ်မဆိုးပါနှင့် နှောင်အိမ်တွင်းဝယ် ငါတို့ငါးယောက် နေရသော်လည်း အိမ်မှာနေရသကဲ့သို့ မပျင်းရိရန် ပြောခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်”
မျောက်တွေဖမ်းကာ ပရိယာယ်ရှာ[ပြင်ဆင်ရန်]
အစောင့် အရှောက်တို့လည်း ဤသို့ အချင်းချင်း ပြောဆိုနေကြသော စကားတို့ကို မှတ်သားပြီးလျှင် ပညာရှိအမတ်ထံ လျှောက်ထားကြကုန်၏၊ ပညာရှိ အမတ်လည်း ၎င်း ငါးယောက်လုံး သူခိုးမဟုတ်မှန်း အသေအချာ သိသောအခါ ငါမျောက်မထံမှ မဟာသာရတန်ဆာကို ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် ရအောင်ပြုမည်ဟု ကြံစည်၍ ချည်ထုံးတို့ဖြင့် ပြုလုပ်ထားသော တန်ဆာကို ယူဆောင်ကာ ဥယျာဉ်တော်သို့ သွား၍ မျောက်မတို့ကို ဖမ်းစေလျက် လည်ပင်း လက်ခြေတို့၌ ဆင်မြန်းကာ လွှတ်လိုက်၏၊ လူတို့ကိုလည်း ကြည့်ရှုရန် ဥယျာဉ်တော်သို့ အနှံ့အပြား လွှတ်ထားလေ၏။
ချည်ထုံး တန်ဆာရသော မျောက်မတို့သည် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ဥယျာဉ်တော်တွင် လှည့်လည်ကြရာ မဟာသာရတန်ဆာ ခိုးထားသော မျောက်မထံရောက်၍ ငါတို့ တန်ဆာကို ကြည့်ပါကုန် ဟုပြောဆိုကြကုန်၏၊ သူခိုးမျောက်မသည် ကျေးဇူးချေဖျက်ခြင်းကို သည်းမခံနိုင်ဘဲ “သင်တို့ ချည်ထုံးတန်ဆာ ဘာအသုံးကျသနည်း”ဟု ပြောဆိုကာမိမိ ဝှက်ထားသော မဟာသာရတန်ဆာ ပုလဲသွယ်ကို ယူငင့် ဆင်မြန်းကာ ထွက်လာလေ၏။
လည်ရွဲပြန်ရ ချီးမွမ်းကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ လူတို့မြင်လျှင် မျောက်မကို ခြောက်လှန့်၍ ပစ်ချစေပြီးလျှင် မဟာသာရတန်ဆာကို ကောက်ယူ၍ ပညာရှိအမတ်အား ပေးကြကုန်၏၊ ပညာရှိအမတ်လည်း မင်းကြီးကို ပြ၍ “အရှင်မင်းကြီး ဤတန်ဆာကား အရှင်မင်းကြီး တန်ဆာဖြစ်သည်၊ ဥယျာဉ်တော်အတွင်းရှိ မျောက်မထံမှ ရခဲ့သည်၊ ဖမ်းထားသူ ငါးဦးတို့မှာ သူခိုးမဟုတ်ကြကုန်” ဟု လျှောက်၏၊ မင်းကြီးလည်း “ပညာရှိသင်သည် အဘယ့်ကြောင့် မျောက်မလက်ရောက်နေမှန်း သိသနည်း” ဟု မေးလျှင် ပညာရှိအမတ်လည်း စစ်ဆေးရှာဖွေပုံ အကြောင်း အလုံးစုံကို လျှောက်ထားသောအခါ မင်းကြီးလည်း အလွန် အားရနှစ်သက်တော်မူလှသဖြင့်–
“အမောင်တို့... စစ်တိုက်ရာဝယ် ရဲရင့်သူ၊ တိုင်ပင်ရာဝယ် နှုတ်စောင့်သူ၊ ထမင်းကောင်း, အဖျော်ကောင်း စားသောက်ရာဝယ် ချစ်ခင်သူ၊ နက်နဲသော ပြဿနာဖြစ်ရာဝယ် ပညာရှိသူတို့ကို အလိုရှိစမြဲ ဖြစ်၏”
ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် ပညာရှိအမတ်အား ချီးကျူးထောမနာ ပြု၍ တခဲနက်သော မိုးကြီးကို ရွာသွန်းစေသည့် အလား ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့် ပူဇော်လေ၏၊ အသက်ထက်ဆုံး ပညာရှိအမတ်၏ အဆုံးအမ၌ တည်၍ ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြုစုအားထုတ်လျက် တရားနှင့်အညီ မင်းပြုလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်, ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော် မူလျက်–
ရဟန်းတို့...
- ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည်-ယခုအခါအာနန္ဒာ။
- ပညာရှိအမတ်သည်-ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ–
ဟုဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) စစ်တိုက်ရာမူ၊ ရဲရင့်သူ၊ ကြည်ဖြူလိုရှိမြဲ။
(၂) တိုင်ပင်ရာမူ၊ နှုတ်စောင့်သူ၊ ကြည်ဖြူလိုရှိမြဲ။
(၃) အစားစားရာ၊ ချစ်သူသာ၊ မှန်စွာလိုရှိမြဲ။
(၄) နက်နဲပြဿနာ၊ ပညဝါ၊ မှန်စွာလိုရှိမြဲ။
မဟာသာရဇာတ်ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။