မစ္ဆရာဇဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဧကကနိပါတ် - ၈။ ဝရုဏဝဂ် -၇၅ - မစ္ဆရာဇဇာတ်။ ။ ဆွေမျိုးငါးအပေါင်း ရေခန်း၍ ပျက်စီးနေသည်ကို တွေ့မြင်သဖြင့် သစ္စာပြုကာ မိုးရွာစေသော ငါးမင်း အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ကရုဏာရှေးရှု ကယ်တင်မှု[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ကောသလတိုင်းဝယ် မိုးမရွာသဖြင့် စပါးပင်တို့သည် ညှိုးနွမ်းကုန်၏။ ဆည်၊ ကန်၊ အင်း၊ အိုင်တို့၌လည်း ရေခန်းခြောက်ကုန်၏။ ကျောင်းတော်တံခါးမုခ်အနီးရှိ ဇေတဝန် ရေကန်၌လည်း ရေပြတ်လျက် ညွန်ပျောင်းအတိသာ ရှိလေ၏။ ငါး၊ လိပ်တို့ကို ကျီး၊ စွန်ရဲ စသည်တို့ကို စားသောက်ကြသဖြင့် ပျက်စီးသေပျောက်ကြကုန်၏။
ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ငါး၊ လိပ် စသော သတ္တဝါတို့ကို သနားတော်မူသဖြင့် ယနေ့ မိုးရွာစေမည်ဟု နှလုံးသွင်းကာ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးတော်မူပြီးလျှင် ညီတော် အာနန္ဒာထံ ရေသနုပ်တော်တောင်း၍ ရေသနုပ်တော်ကို လဲပြီးလျှင် ရေသပ္ပါယ်တော်မူရန် ဇေတဝန်ရေကန် စောင်းတန်း၌ ရပ်တော်မူ၏။
အလိုဖြည့်ငြား မိုးသိကြား[ပြင်ဆင်ရန်]
သိကြားမင်း သိသဖြင့် မိုးနတ်သားကိုခေါ်၍ “အမောင် မိုးနတ်သား ... မြတ်စွာဘုရား ရေသပ္ပာယ်တော်မူမည်ဟု ဇေတဝန်ရေကန် စောင်းတန်း၌ ရပ်တော်မူသည်၊ ကောသလတိုင်း အလုံးစုံ စပ်မိအောင် မိုးရွာစေလော့” ဟု စေခိုင်းလေ၏။
မိုးနတ်သားလည်း မိုးတိမ်ပုဆိုး နှစ်ထည်ကို ဝတ်ဆင်ကာ မိုးသီချင်းကို သီဆိုလျက် အရှေ့လောကဓာတ်သို့ ပြေးလတ်သော် တိမ်တောင် တိမ်ခဲ့တို့သည် အလိပ်၊ အလိပ် တက်ပြီးလျှင် လျှပ်စစ်ပြက်လျက် ထစ်ချုန်းမြည်ဟည်းကာ သည်းထန်စွာ ရွာသွန်းလေ၏။ ထိုမိုးသည် ကောသလတိုင်း အားလုံးနှံ့ကာ ဇေတဝန် ရေကန်လည်း စောင်းတန်းဦး ဆိုက်ရောက်အောင် ရေပြည့်လေ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ရေသပ္ပာယ်တော်မူပြီးလျှင် ဂန္ဓကုဋိသို့ ဝင်တော်မူ၏။ ညချမ်းသောအခါ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် သတ္တဝါတို့ကို ငဲ့ညှာတော်မူသဖြင့် မိုးရွာစေကြောင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြစဉ် မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူကာ “ရဟန်းတို့ ... ယခုအခါမှသာ မိုးရွာစေသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ ငါးမင်းဖြစ်စဉ်ကလည်း မိုးကို ရွာစေဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
သတ္တဝါများစွာ ပျက်စီးရှာ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ကောသလတိုင်း သာဝတ္တိပြည် ဤဇေတဝန်ကန် နေရာအရပ်ဝယ် ချုံနွယ်တို့ဖြင့် ခြံရံအပ်သော ရေအိုင်တစ်ခု ရှိလေ၏။ ဘုရားအလောင်းသည် ငါး အမျိုး၌ ဖြစ်၍ ငါးအပေါင်း ခြံရံလျက် ထိုအိုင်၌နေလေ၏။
ထိုအခါ ကောသလတိုင်း တစ်တိုင်းလုံး၌ မိုးမရွာ၊ ကန်၊ ဆည်၊ ချောင်းငယ်၊ အင်း၊ အိုင်တို့၌ ရေခန်းခြောက်၏။ လူတို့ စိုက်ပျိုးသော စပါးပင်တို့လည်း ညှိုးနွမ်းကုန်၏။ ငါး၊ လိပ် တို့လည်း ရေမရှိသဖြင့် ရွှံ့ညွန်တွင်းသို့ ဝင်၍ နေကြရကုန်၏။
ကျီး၊ လင်းတ၊ စွန်ရဲတို့သည် ထက်လှစွာသော နှုတ်သီးဖြင့်၊ ငါး၊ လိပ်တို့ကို ထိုးဆိတ်ကာ စားသောက်ကြသဖြင့် ငါး၊ လိပ်တို့မှာ ကြီးစွာ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ကြကုန်၏။
ဆွေမျိုးပျက်မှု သစ္စာပြု[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ငါးမင်းသည် ဆွေမျိုးအပေါင်းတို့ ပျက်စီးကြသည်ကိုမြင်လျှင် ဆွေမျိုးတို့ ပျက်စီးခြင်းဆင်းရဲကို ငါ့ကိုထား၍ ကယ်နိုင်သူ မရှိ၊ ငါသည် သစ္စာပြုကာ သစ္စာတန်ခိုး အာနုဘော်ဖြင့် မိုးကိုရွာစေလျက် ဆင်းရဲမှ လွတ်စေမည်ဟု ကြံစည်ကာ မည်းနက်သော အဆင်းရှိသော ငါးမင်းသည် ရွှံ့ညွန်တွင်းမှထွက်လျက် ပတ္တမြားနီ အဆင်းရှိသော မျက်လုံးကို ဖွင့်၍ ကောင်းကင်သို့ ကြည့်ကာ ပဇ္ဇုန်နတ်သားအား အသံပေးလျက် -
“အို - ပဇ္ဇုန်နတ်မင်း - ငါသည် ဆွေမျိုးတို့ ပျက်စီးခြင်းကို မြင်ရသည့်အတွက် အလွန်ဆင်းရဲလှ၏။ သီလရှိသော ငါငါးမင်း ပင်ပန်း ဆင်းရဲနေသည်ဖြစ်လျက် အဘယ့်ကြောင့် မိုးကို မရွာစေသနည်း၊ ငါသည် ဇာတ်တူသားစားသော အမျိုး၌ ဖြစ်သော်လည်း ငါးတစ်ကောင်မျှ စားဖူးသည် မရှိ၊ တခြား သတ္တဝါတို့ကိုလည်း သတ်ဖြတ်ညှဉ်းဆဲဖူးသည် မရှိ၊ ဤသို့ ငါ၏ မှန်ကန်သော သစ္စာစကားကြောင့် ယခုချက်ချင်း မိုးရွာစေသတည်း၊ ငါနှင့် ငါ့ဆွေမျိုးတို့ ဆင်းရဲမှ လွတ်စေသတည်း” –
ဟု သစ္စာဆိုကာ ကျွန်အစေအပါးကို ခေါ်၍ ခိုင်းစေသည့်အလား ပဇ္ဇုန်နတ်သားကိုခေါ်၍ ကောသလတိုင်းကြီး တစ်တိုင်းလုံး မိုးကြီးရွာစေသဖြင့် သတ္တဝါများကို သေခြင်းဆင်းရဲမှ လွတ်စေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ငါးအပေါင်းတို့သည် - ယခုအခါ ဘုရားပရိသတ်။
ပဇ္ဇုန်နတ်သည် - အာနန္ဒာ။
ငါးမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ငါးမင်းသစ္စာ၊ မိုးကြီးရွာ၊ ချမ်းသာတိုင်းပြည်လုံး။
(၂) ငါး, လိပ်မရွေး၊ မျိုးတဝေး၊ သေဘေးလွတ်သည့်ထုံး။
မစ္ဆရာဇဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။