ဘရုဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဒုကနိပါတ် - ၇။ ဗီရဏထမ္ဘဝဂ် -၂၁၃ - ဘရုဇာတ်။ ။ တံစိုးစား၍ သီလရှိသော ရသေ့တို့အား ငြင်းခုံခြင်းကို ဖြစ်စေသော ကုရုမင်းကိုမှီ၍ တိုင်းပြည်အလုံး ပျက်စီးဆုံးရှုံးရခြင်း အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
လာဘ်ယူမှုတွက် ဆုံးမချက်[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒါယကာတို့သည် မြတ်စွာဘုရားနှင့် ရဟန်းသံဃာတော်တို့အား ဆည်းကပ်ကိုးကွယ်ကြကုန်၏။ ကြည်ညိုမြတ်နိုးကြကုန်၏။ ရိုသေလေးမြတ်ကြကုန်၏။ ပစ္စည်းလေးပါးတို့ကို လှူဒါန်းပူဇော် ကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားနှင့် ရဟန်းသံဃာတော်တို့အားသာ လာဘ်လာဘ အခြံအရံအကျော်အစောကို ရကုန်၏။ တိတ္ထိတို့အား ဆည်းကပ်ကိုးကွယ်သူ နည်းပါးကုန်၏။ ကြည်ညိုမြတ်နိုးသူ နည်းပါးကုန်၏။ ရိုသေလေးမြတ်သူ နည်းပါးကုန်၏။ ပစ္စည်းလေးပါးတို့ကို လှူဒါန်းပူဇော်သူ နည်းပါးကုန်၏။ လာဘ်လာဘ အခြံအရံ အကျော်အစောကို မရကြကုန်။
ထိုအခါ တိတ္ထိတို့သည် “ငါ့ရှင်တို့ ... ရဟန်းဂေါတမ ဖြစ်ထွန်းလာသောအခါမှစ၍ ငါတို့မှာ လာဘ်လာ အခြံအရံ အကျော်အစောကို မရကြကုန်၊ ရဟန်းဂေါတမမှာသာ လာဘ်လာဘ အခြံအရံ အကျော်အစောကို ရသည်။ ထိုရခြင်းအကြောင်းမှာလည်း တခြားမဟုတ်။ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းတွင် အထွက်အမြတ်ဆုံးဖြစ်သော နေရာ၌ ရေခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်။ ငါတို့သည် ကောသလမင်းထံ တံစိုးလက်အောင်ပေးကာ သဘောတူညီချက်ကို ယူမည်”ဟု တိုင်ပင်ညီညွတ်လျက် မိမိတို့ကြည်ညိုရာ ဒါယကာများထံ အလှူခံ၍ မင်းကြီးထံသွားကာ “အရှင်မင်းကြီး ...ဇေတဝန်ကျောင်းတော်အပြင်မှာ တိတ္ထိတို့အရံကို ပြုလိုသည်၊ မင်းကြီးလာ၍ အကြောင်းကြား တားမြစ်လျှင် လက်မခံပါလင့်”ဟု ပြောကြားကာ အသပြာတစ်သိန်း ပေးကုန်၏။ မင်းကြီးလည်း တံစိုးလက်ဆောင်၌ တပ်မက်မောသဖြင့် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံလိုက်၏။
လာဘ်ကိုယူမိ ဆန္ဒာကတိ[ပြင်ဆင်ရန်]
တိတ္ထိတို့သည် မင်းကြီး၏ သဘောတူညီချက်ကိုယူ၍ အမှုလုပ်တို့ကို ခေါ်ကာ ဇေတဝန်ကျောင်းတော် မြေအပြင်ဝယ် တိတ္ထိတို့ အရံပြုလုပ်ရန် ရှင်းလင်းသုတ်သင်စေကုန်၏။ ကျယ်လောင်သောအသံ ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရား ကြားတော်မူ၍ အရှင်အာနန္ဒာကို မေးတော်မူရာ ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ထားလေလျှင် “အာနန္ဒာ ... တိတ္ထိတို့သည် ကျယ်သောအသံ ရှိကုန်၏။ ဤအရံနှင့် မလျောက်ပတ်ကုန်၊ တိတ္ထိတို့နှင့် အတူနေခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း” ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် ရဟန်းတို့ကို စည်းဝေးစေ၍ တားမြစ်ကြရန် မိန့်တော်မူ၏။
ရဟန်းတို့သည် ဤနေရာ၌ အရံမပြုရန် တားမြစ်ကြသော်လည်း မရသဖြင့် မင်းကြီးထံ သွားကုန်၏။ မင်းကြီးလည်း တံစိုးလက်ဆောင် စားထားသဖြင့် “ရဟန်းတို့ကို အတွေမခံဘဲ မင်းကြီးမရှိ”ဟု လျှောက်စေ၏။ ရဟန်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရားကို လျှောက်ကြပြန်၏။ မြတ်စွာဘုရားလည်း တံစိုးလက်ဆောင် စားထားကြောင့် သိတော်မူှလျှင် အဂ္ဂသာဝကနှစ်ပါးကို လွှတ်တော်မူပြန်၏။ မင်းကြီးလည်း အတွေ့မခံဘဲ “မင်းကြီးမရှိ” ဟု လျှောက်စေပြန်၏။
ဘုရားကြွလာ ဆုံးမရာ[ပြင်ဆင်ရန်]
မြတ်စွာဘုရားသည် နောက်နေ့နံနက်အခါ ရဟန်းငါးရာ အခြံအရံဖြင့် မင်းကြီးထံ ကြွတော်မူ။ မင်းကြီးလည်း ဘုရားအမှူးရှိသော သံဃာအား ယာဂုခဲဖွယ်တို့ကို ကပ်လှူပြီးလျှင် သင့်တင့်ရာ အရပ်၌နေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် မင်းကြီးအား တရားဟောတော်မူပြီးလျှင် “မြတ်သောမင်းကြီး ... ရှေးအခါ မင်းတို့သည် တံစိုးလက်ဆောင်ကို ယူ၍ သီလရှိသော သူတို့အား အငြင်းအခုံကို ပြုစေသောကြောင့် မိမိတို့နိုင်ငံကို အစိုးမရကြ၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မြို့ရွာကပ်ပြား ရသေ့များ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ကုရုတိုင်းဝယ် ကုရုမင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် အဘိညာဉ်သမာပတ်တို့ကို ဖြစ်စေလျက် ရသေ့အပေါင်းတို့၏ ဆရာဖြစ်ကာ ဟိမဝန္တာအရပ်တွင် ကြာမြင့်စွာ နေလေ၏။
တစ်နေ့သ၌ ချဉ်ဆားမှီဝဲရန်အလို့ငှာ ရသေ့အပေါင်း ခြံရံလျက် ဟိမဝန္တာမှ ဆင်းသက်၍ အစဉ်အတိုင်း ကြွသွားလေရာ ကုရုတိုင်းသို့ရောက်၍ ကုရုမြို့တော်တွင်း၌ ဆွမ်းခံပြီးလျှင် မြောက်ဘက်တံခါး အနီးဝယ် အခက်အရွက်နှင့် ပြည့်စုံသော ပညောင်ပင်ကြီးဝယ် ဆွမ်းဘုဉ်းပေးလျက် ထိုပညောင်ပင်အောက်မှာပင် နေလေ၏။
လခွဲလွန်သောအခါ ရသေ့ငါးရာ အခြံအရံရှိသော ရသေ့တစ်ပါးသည် ရောက်လာပြန်သဖြင့် ထိုကုရုမြို့တော်မှာပင် ဆွ်းဂေါစရဂါမ်ပြုကာ မြို့တော်၏ တောင်ဘက်တံခါး အနီးဝယ် အခက်အရွက်နှင့် ပြည့်စုံသော ပညောင်ပင်ကြီးမှာပင် နေလေ၏။ ထိုရသေ့နှစ်ပါးတို့သည် မိမိတို့ အခြံအရံနှင့်တကွ ကုရုမြို့တော်မှာပင် မွေ့လျော် ပျော်ပိုက်သမျှ နေပြီးလျှင် မိမိတို့နေရာ ဟိမဝန္တာသို့ ပြန်သွားကြကုန်၏။ ထိုရသေ့တို့ သွားကြသောအခါ တောင်တံခါးအနီးရှိ ပညောင်ပင်ကြီးသည် ညှိုးခြောက်လေ၏။
နေရာအတွက် ငြင်းခုံလျက်[ပြင်ဆင်ရန်]
နောက်တစ်ကြိမ်တွင် တောင်တံခါးအနီးရှိ ပညောင်ပင်ကြီး၌ နေသော ရသေ့တို့သည် ရှေးဦးစွာ လာလတ်ကုန်၍ မိမိနေသော ပညောင်ပင်ကြီး ညှိုးခြောက်နေသည်ကို မြင်လျှင် မြို့တံခါးမြောက်ဘက်တွင်ရှိသော ပညောင်ပင်ကြီးသို့ သွား၍နေကြကုန်၏။ တစ်ပါးသော ရသေ့တို့သည် နောက်မှ လာလတ်ကုန်၍ မိမိတို့နေဖူးသော မြောက်တံခါးအနီးရှိ ပညောင်ပင်ကြီးသို့ပင်လာ၍ နေကြကုန်၏။ ထိအခါ နှစ်ဦးသော ရသေ့တို့သည် “ငါတို့ သစ်ပင်ဖြစ်သည် သင်တို့ သစ်ပင်မဟုတ်ဟု သစ်ပင်ကိုမှီ၍ အချင်းချင်း အငြင်းအခုံ ဖြစ်ကြကုန်၏။
ရသေ့တို့သည် တဖြည်းဖြည်း ခိုက်ရန်ကြီးလတ်သော် မင်းကြီးထံသွား၍ အကြောင်းကြားကြကုန်၏။ မင်းကြီးသည် ရှေးဦးစွာနေဖူးသော ရသေ့တို့ကို အနိုင်ပေးလေ၏။ ထိုအခါ နောက်မှလာနေသော ရသေ့တို့သည် ငါတို့အရှုံးမပေးနိုင်ဟု ဒိဗ္ဗစက္ခုဖြင့် ကြည့်ရှုလတ်သော် စကြာဝတေးတစ်ပါး၏ အသုံးအဆောင်ဖြစ်သော ရထားချိုင့်ကို မြင်၍ ယူဆောင်ကာ “ငါတို့ကို အနိုင်ပေးပါဟု မင်းကြီးအား တံစိုးလက်ဆောင် ပေးကြကုန်၏။ မင်းကြီးသည် “နှစ်ဦးလုံးကိုပင် အနိုင်ပေးကာ နှစ်ဦးလုံးပင်နေကြကုန်”ဟု ဆုံးဖြတ်ကြပြန်၏။
မင်းကျင့်ပျက်က တောသို့ကြွ[ပြင်ဆင်ရန်]
တစ်ဖန် ရှေးဦးစွာနေဖူးသော ရသေ့တို့သည် ဒိဗ္ဗစက္ခုဖြင့် ကြည့်ရှု၍ ရထားလှည်းဘီးတို့ကို ယူဆောင်ကာ “ငါတို့ကို အနိုင်ပေးပါ” ဟု တံစိုးလက်ဆောင် ပေးကြပြန်၏။ မင်းကြီးသည် ထိုရသေ့တို့အား အနိုင်ပေးပြန်၏။ နောက်အခါ ရသေ့တို့သည် “ငါတို့ကား ဝတ္ထုကာမ၊ ကိလေသာကာမတို့ကို စွန့်လွှတ်ကာ ရသေ့ရဟန်းပြုသူများ ဖြစ်ကြပါလျက် သစ်ပင်ကိုအမှီပြု၍ ငြင်းခုံ ခိုက်ရန်ဖြစ်လျက် မင်းကြီးကို တံစိုးလက်ဆောင် ပေးကြခြင်းအမှုမှာ မသင့်” ဟု နှလုံးမသာကြသဖြင့် လျင်မြန်စွာ သွားပြီးလျှင် ဟိမဝန္တာသို့ ပြန်ကြကုန်၏။
မင်းအကျင့်ပျက် တိုင်းပြည်ဖျက်[ပြင်ဆင်ရန်]
ကုရုတိုင်းတွင်းရှိ နတ်တို့သည် တပေါင်းတည်းဖြစ်ကုန်လျက် သီလရှိသော ရသေ့တို့အား ငြင်းခုံခြင်းကို ဖြစ်စေသဖြင့် မင်းကြီးသည် အလွန်မသင့်လျော်သောအမှုကို ပြုသည်ဟု အမျက်ထွက်ကုန်လျက် ယူဇနာသုံးရာ ကျယ်ဝန်းသော ကုရုတိုင်းကြီးကို သမုဒ္ဒရာတွင်းသို့ ရောက်စေလျက် တိုင်းပြည်နိုင်ငံ မဟုတ်သည်ကို ပြုကြကုန်၏။ ဤသို့လျှင် တစ်ယောက်သော ကုရုမင်းကိုမှီ၍ တိုင်းပြည်အလုံး၌ နေကုန်သောသူတို့သည် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ရကုန်၏။
တရားညွှန်ပြ ဆိုဆုံးမ[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့ဆိုလျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် လွန်လေပြီးသော အကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၍ ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီးလျှင် -
“မြတ်သောမင်းကြီး ... ရှေးအခါ ကုရုမင်းဟု ငါဘုရား ကြားဖူး၏။ ထိုမင်းကား ရသေ့တို့အား ရန်တိုက်ခြင်းကိုပြု၍ တိုင်းနိုင်ငံသားနှင့်တကွ အမြစ်အရင်းပါပြတ်၍ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဖူးပြီ” –
ထို့ကြောင့် ဆန္ဒာကတိ စသည်တို့ လိုက်ခြင်းကို ပညာရှိတို့ မချီးမွမ်းကုန်၊ ကိလေသာတို့ဖြင့် မဖျက်ဆီးအပ်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အမှန်နှင့် စပ်သောစကားကိုသာ ပြောဆိုရာ၏” – ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် “မြတ်သောမင်းကြီး ... ဆန္ဒာကတိ စသည်သို့မလိုက်ရာ၊ နှစ်ဦးသောရဟန်းတို့ကို ငြင်းခုံခိုက်ရန်ဖြစ်အောင် မပြုသင့်” ဟု မိ်န့်တော်မူ၏။
ကောသလမင်းကြီးသည် မြတ်စွာဘုရား ဒေသနာတော်ကို ကြားနာရလျှင် သတိသံဝေဂဖြစ်ကာ လူတို့ကို စေလွှတ်စေ၍ တိတ္ထိအရံကို ဖျက်ဆီးစေ၏။ ထိုအခါ တိတ္ထိတို့လည်း ထောက်တည်ရာ မရကြကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ရသေ့သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ - ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) အဂတိလိုက်စား၊ တံစိုးစား၊ မိုက်မှားမင်းယုတ်ပေ။
(၂) တံစိုးယူထား၊ ရသေ့များ၊ တိုက်ငြားခိုက်ရန်တွေ။
(၃) ကုရုတိုင်းလုံး၊ ပင်လယ်ဖုံး၊ ကုန်ဆုံးပျက်စီးလေ။
ဘရုဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။