ဗဗ္ဗုဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဧကကနိပါတ် - ၁၄။ အသမ္ပဒါနဝဂ် -၁၃၇ - ဗဗ္ဗုဇာတ်။ ။ ကြွက်မထံမှ အစာကိုမရ၍ အမျက်ထွက်ပြီး ခုန်အုပ်ရာ ဖန်ဂူနှင့် တိုက်မိသဖြင့် ရင်ကွဲကာ သေရသော ကြောင်လေးကောင် အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
လက်ဆောင်အတွက် မုန့်ကြော်ချက်[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိမြို့ဝယ် ကာဏမာတာ မည်သော သောတာပန် သီတင်းသည်မ တစ်ယောက် ရှိလေ၏။ ထိုကာဏမာတာဝယ် ကာဏ မည်သော သမီးတစ်ယောက် ရှိ၏။ ထိုသမီးကို ရွာငယ်တစ်ခု၌ အမျိုးတူ သတို့သားတစ်ယောက်နှင့် ထိမ်းမြားလက်ထပ်၍ ထားလေ၏။
ထိုအခါ ကာဏသည် ပြုဖွယ်ကိစ္စ တစ်စုံတစ်ခုဖြင့် အမိအိမ်သို့ လာ၏။ နှစ်ရက်လွန်လျှင် ကာဏ၏ လင်သည် “ကာဏ ပြန်လာပါ” ဟု မှာထားကာ တမန်စေလွှတ်လိုက်၏။ ကာဏသည် တမန်၏စကားကို ကြားလျှင် ပြန်ရန် အမိထံ ခွင့်ပန်၏။ အမိသည် နှစ်ရက်၊ သုံးရက် လွန်ပြီးမှ လက်ချည်း ပြန်လို့မလျော်၊ လက်ဆောင်ပေးလိုက်မည်ဟု မုန့်ကို ကြော်၏။
လက်ဆောင်လှူကြ လင်ဆုံးရ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုခဏ၌ ဆွမ်းခံ ရဟန်းတစ်ပါး ကြွလာ၍ ကြော်ပြီးမုန့်ကို သပိတ်ပြည့်အောင် လှူလိုက်၏။ ထိုရဟန်း ထွက်သွားလျှင် ရဟန်းတစ်ပါးကို ပြောကြားလိုက်၏။ ကြွလာပြန်လျှင် သပိတ်ပြည့်အောင် လှူလိုက်ပြန်၏။ ဤသို့လျှင် လေးပါးတိုင်အောင် အဆင့်ဆင့် ပြောကြားကာ ကြွလာတိုင်း လှူရသဖြင့် လုပ်မြဲတိုင်းသေ မုန့်သည် ကုန်လေ၏။ မုန့်ကုန်သဖြင့် ကာဏလည်း မပြန်နိုင်လေ။
ကာဏ၏ လင်သည် နှစ်ကြိမ်၊ သုံးကြိမ် တိုင်အောင် ကာဏထံ တပန်စေလွှတ်ပြန်၏။ ကာဏ မလာလျှင် တခြားမိန်းမတစ်ယောက်ကို ယူတော့မည်ဟု မှာထားလိုက်၏။ ကာဏလည်း မုန့်ကြော်တိုင်း လှူရ၍ ကုန်သွားသဖြင့် မပြန်နိုင်လေ။ ထိုအခါ ကာဏ၏ လင်သည် ကာဏ မလာသဖြင့် မိန်းမတစ်ယောက်ကို ယူလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ကာဏကြား၍ ငိုကြွေးလျက်နေ၏။
ကာဏကြောင်းပြု ကဲ့ရဲ့မှု[ပြင်ဆင်ရန်]
မြတ်စွာဘုရားသည် နံနက်အခါ ကာဏမာတာအိမ်သို့ ကြွတော်မူရာ ကာဏ ငိုကြွေးနေသည်ကို မြင်လျှင် သီတင်းသည်မကြီးအား “ ကာဏ အဘယ်ကြောင့် ငိုသနည်း” ဟု မေးတော်မူ၏။ သီတင်းသည်မကြီးလည်း အကြောင်းစုံကို လျှောက်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရား သိတော်မူလျှင် ကာဏမာကို သက်သာရာရစေ၍ တရားဟောပြီးလျှင် ကျောင်းသို့ ကြွတော်မူ၏။
ထိုအခါ ရဟန်းလေးပါးတို့ သုံးကြိမ်တိုင်အောင် မုန့်ကို အလှူခံစားကြသဖြင့် ကာဏ အသွားပျက်၍ လင်ဆုံးရသောအကြောင်းသည် သံဃာ့ဘောင်ဝယ် ထင်ရှားလေ၏။
တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် ကာဏအကြောင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ... ဤရဟန်းလေးပါးတို့သည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ကာဏမာတာ၏ ဥစ္စာကို စား၍ နှလုံးမသာခြင်းကို ဖြစ်စေကြသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ဖြစ်စေကြဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ပစ္စည်းတပ်မက် ကြွက်ဖြစ်လျက်[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မမင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကျောက်သွေးသော အမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လျှင် ကျောက်သွေးအတတ်၌ အပြီးတိုင် တတ်မြောက်သဖြင့် ထိုအတတ်ဖြင့်ပင် အသက်မွေးလေ၏။
ထိုအခါ ကာသတိတိုင်း နိဂုံတစ်ခုဝယ် စည်းစိမ်ဥစ္စာ ကြွယ်ဝသော သူဌေးတစ်ဦး ရှိလေ၏။ ထိုသူဌေးအား ဥစ္စာ ရွှေကုဋေလေးဆယ်ကို မြေတွင် မြှုပ်၍ထား၏။ သူဌေးကတော်သေ၍ ဥစ္စာ၌ တပ်မက်မောသည့်အတွက် ဥစ္စာပေါ်တွင် ကြွက်မ ဖြစ်လေ၏။ ဤသို့ အစဉ်သဖြင့် ထိုအမျိုးပျက်စီး၍ အဆက်အနွယ် ပျက်လေ၏။ နောက် ရွာပါပျက်စီး၍ မထင်ရှားသော ရွာဆိုးကုန်း ဖြစ်၍နေ၏။
အသာပြာပေးကာ မိတ်ဖွဲ့ရှာ[ပြင်ဆင်ရန်]
ကျောက်သွေးသမားသည် ထိုရွာဆိုးကုန်းတွင် ကျောက်တို့ကို တူးဖော်ကာ သွေးလေ၏။ ကြွက်ဥစ္စာစောင့်မသည် အစာရှာသွားလတ်သော် ကျောက်သွေးသမားကို အဖန်ဖန်မြင်ရလျှင် ချစ်ကျွမ်းဝင်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ “ငါ့မှာ ဥစ္စာများ၏။ အကြောင်းမရှိဘဲ ပျက်စီးရ၏။ ထိုကျောက်သွေးသမားနှင့် ပေါင်းသင်းမိတ်ဖွဲ့ကာ ဥစ္စာကိုပေး၍ အသားကို ဝယ်စေပြီး စားမည်ဟု ကြံစည်၍ တစ်နေ့သ၌ ကြွက်မသည် တစ်သပြာကို နှုတ်သီးဖြင့် ကိုက်ချီလျက် ကျောက်သွေးသမားထံ လောလေ၏။
ကျောက်သွေးသမားလည်း ကြွက်မကိုမြင်လျှင် ချစ်ဖွယ်သော စကားကို ပြောဆိုလျက် “မိခင် ... ဘယ်အတွက် အသပြာကို ယူလာသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “သခင် ... ဤအသပြာကိုယူ၍ သခင်လည်း သုံးပါ၊ အကျွန်ုပ်ဖို့လည်း အမဲသားကို ယူခဲ့ပါ” ဟု ပြောလေ၏။ ကျောက်သွေးသမားလည်း အမဲသား တစ်ပဲဖိုးဝယ်ကာ ကြွက်မအား ပေးလေ၏။ ကြွက်မလည်း ထိုအမဲသားကိုယူ၍ အလိုရှိတိုင်း စားလေ၏။ ဤနည်းဖြင့် နေ့တိုင်း၊ နေ့တိုင်း တစ်သပြာကို ကျောက်သွေးသမားအားပေး၍ ကျောက်သွေးသမားလည်း အမဲသားကို ယူဆောင်ကာ ကြွှက်မအား ပေး၏။
ရန်သူကြောင်များ ခွဲဝေစား[ပြင်ဆင်ရန်]
တစ်နေ့သ၌ ကြွက်မကို ကြောင်သည် ဖမ်းမိလေ၏။ ထိုအခါ ကြွက်မသည် ကြောင်အား “အဆွေ ... ငါ့ကို မသတ်ပါလင့်” ဟု ပြောလေ၏။ “သတ်မည် ငါ ဆာမွတ်သည်” ဟု ပြောလေလျှင် “အဆွေ ... သင် နေ့တိုင်း စားလို သလော၊ တစ်နေ့သာ စားလိုသလော” ဟု မေးလေ၏။ “ငါ နေ့တိုင်း စားလိုသည်” ဟု ပြောသောအခါ “အဆွေ ... နေ့တိုင်းစားလိုလျှင် အမဲသားကို နေ့တိုင်း ပေးပါမည်၊ လွှတ်ပါ” ဟု တောင်းပန်လေ၏။ “ကောင်းပြီ လွှတ်ပါမည်၊ ကတိမပျက်စေနှင့်” ဟု ဆို၍ လွှတ်လိုက်၏။ ထိုနေ့မှစ၍ ကြွက်မသည် မိမိရသော အမဲသားကို နှစ်စုဝေ၍ တစ်စုကို ကြောင်အား ပေးကာ တစ်စုကိုသာ မိမိစားရ၏။
နောက်တစ်ဖန် ကြွက်မကို ကြောင်တစ်ကောင် မိပြန်၏။ ရှေးအတူ လွှတ်စေ၍ အမဲသားကို သုံးစုဝေ၍ တစ်စုကို ပေးရပြန်၏။ တစ်ဖန် ကြောင်တစ်ကောင် မိပြန်၏။ အမဲသားကို လေးစုဝေ၍ တစ်ခုကို ပေးရပြန်၏။ တစ်ဖန် တစ်ကောင်မိပြန်၏။ အမဲသားကို ငါးစုဝေ၍ တစ်ခုပေးရပြန်၏။ ထိုနေ့မှစ၍ ကြွက်မသည် ငါးစုတွင် တစ်စုသာ စားရတော့သဖြင့် မဝတော့ဘဲ ကြုံလှီပိန်ချုံး၍နေလေ၏။
မိတ်ဆွေစောင်မ ချမ်းသာရ[ပြင်ဆင်ရန်]
ကျောက်သွေးသမားသည် ပိန်ချုံးနေသော ကြွက်မကို မြင်လျှင် “မိခင် ... အဘယ်ကြောင့် ပိန်ချုံးနေသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ ကြွက်မက အကြောင်းစုံ ပြောကြားလေ၏။ ထိုအခါ ကျောက်သွေးသမားသည် မိမိကို မပြောကြားသည့်အတွက် အပြစ်တင်၍ “မိခင် ... မစိုးရိမ်လင့်၊ အကျွန်ုပ်စီမံပေးမည်” ဟု ပြောကြားကာ သက်သာရာရစေ၏။ ထိုနောက် ကျောက်သွေးသမားသည် ကြည်လင်သော ဖန်ဂူကလေးတစ်ခုကို ယူခဲ့ပြီးလျှင် “မိခင် ... ဤဖန်ဂူထဲမှာနေ၍ လာတိုင်း၊ လာတိုင်းသော ကြောင်တို့ကို ကြမ်းတမ်းသော စကားကို ဆို၍ ခြိမ်းခြောက်လော့” ဟု မှာထား၏။ ကြွက်မလည်း ဖန်ဂူတွင်းသို့ ဝင်၍နေလေ၏။
ထိုအခါ ကြောင်တစ်ကောင်လာ၍ “ငါ့ကို အမဲသားပေးလော့” ဟု တောင်း၏။ ကြွက်မလည်း ကြောင်အား “ဟယ် ကြောင်ပျက် ... နင့်ကို အမဲသား ယူပေးနေသည့် အစေခံ မှတ်သလော၊ မပေးဘူး နင့်သားသမီးအား အသားကို စားပါလော”ဟု ခြိမ်းခြောက်၏။ ကြောင်သည် ဖန်ဂူ၌ နေသည်ကို မသိ၍ အလွန် အမျက်ထွက်ကာ ဖမ်းယူမည်ဟု တစ်ဟုန်တည်း ပြေးလေလျှင် ရင်နှင့်တိုက်မိ၍ ရင်ကွဲပြီး မျက်လုံးထွက်လျက် ဖုံးကွယ်ရာအရပ်၌လဲကာ ခဏချင်းသေလေ၏။ ဤနည်းဖြင့် နောက်လာသော ကြောင်သုံးကောင်တို့လည်း အစဉ်အတိုင်း သေကြေလေကုန်၏။
တစ်သက်တာပင် လွန်ချစ်ခင်[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုနေ့မှစ၍ ကြွက်မသည် ဘေးမရှိသည်ဖြစ်၍ ကျောက်သွေးသမားအား နေ့တိုင်း၊ နေ့တိုင်း နှစ်သပြာ၊ သုံးသပြာ ပေးလေ၏။ ကာလအတန်ကြာသော် အလုံးစုံသော ဥစ္စာသည် ကျောက်သွေးသမား၏ဥစ္စာ ဖြစ်လေ၏။ ထိုနှစ်ယောက်သောသူတို့သည် အသက်ထက်ဆုံး အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်လျက် ချစ်ခင်စွာ ပေါင်းသင်းနေထိုင်ကြကုန်၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူ၍ ဘုရားဖြစ်တော်မူသောအခါ -
“ရဟန်းတို့ ... ကြောင်တစ်ကောင်သည် ကြွက်မကို ဖမ်းမိသဖြင့် အမဲသားကို ရခဲ့၏။ နောက်တစ်ကောင်လည်း ဖမ်းမိပြန်သဖြင့် အမဲသားကို ရပြန်၏။ နောက်တစ်ကောင်လည်း ရပြန်၏။ နောက်တစ်ကောင်လည်း ရပြန်၏။ ထိုကြောင်လေးကောင်းလုံးပင် ဖန်ဂူကို ရင်ဖြင့်တိုက်မိ၍ သေကြေကုန်၏” –
ဟု မိန့်ဆိုကာ တရားဟောတော်မူ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ကြောင်လေးကောင်သည် - ယခုအခါ ရဟန်းလေးပါး။
ကြွက်မသည် - ကာဏမာတာ။
ကျောက်သွေးသမားသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) သူ့ဥစ္စာသုံး၊ သူ့နှလုံး၊ ညှိုးချုံးထိစေလျက်။
(၂) ထင်ရာပြုဘိ၊ လိုက်မသိ၊ ပေါင်းမိသူတိုင်းခက်။
ဗဗ္ဗုဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။