ပုဏ္ဏနဒီဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဒုကနိပါတ် - ၇။ ဗီရဏထမ္ဘဝဂ် -၂၁၄ - ပုဏ္ဏနဒီဇာတ်။ ။ မင်းမျက်ထွက်၍ ရှောင်တိမ်းကာ အမျက်ပြေသဖြင့် စကားထာဝှက်၍ ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားကို ပြန်ခေါ်သော မင်းအကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ပညာဂုဏ်တော် ချီးကျူးဖော်[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် “ငါ့ရှင်တို့ ... မြတ်စွာဘုရားသည် ကျယ်ပြန့်သော ပညာရှိတော်မူ၏။ ရွှင်သောပညာရှိတော်မူ၏။ လျင်မြန်သောပညာရှိတော်မူ၏။ ထက်မြက်သောပညာ ရှိတော်မူ၏။ နက်နဲသောပညာ ရှိတော်မူ၏” ဤသို့ စသည်ဖြင့် မြတ်စွာဘုရား၏ ပညာတော်ကို ချီးကျူးအံ့ဩ၍ နေကြကုန်၏။
ထိုအခိုက် မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ... ငါဘုရားသည် ယခုအခါ၌သာ ပညာရှိသည် အကြောင်း၌ လိမ္မာသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ပညာရှိသည် အကြောင်း၌ လိမ္မာသည်သာတည်း” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မင်းမျက်တော်ရှ ရှောင်ထွက်ရ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား၌ဖြစ်၍ အဖလွန်သဖြင့် ပုရောဟိတ်ရာထူးကိုရ၍ ဗာရာဏသီမင်းကြီးအား အကျိုးအကြောင်းကို ပြလျက် ဆုံးမတတ်သော အမတ်ဖြစ်လေ၏။
နောက်အဖို့၌ မင်းကြီးသည် ကုန်းချောတတ်သောသူတို့စကားကို ယုံကြည်လျက် ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား အထင်လွဲကာ အမျက်ထွက်၍ ငါ့ထံမှာ မနေလင့်ဟု ဗာရာဏသီပြည်မှ နှင်ထုတ်လေ၏။ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် သားမယားတို့ကိုခေါ်ယူ၍ လယ်ထွန်သမားတို့နေရာ ရွာငယ်တစ်ခု၌ နေလေ၏။
စကားထာဝှက်ကာ ပြန်ခေါ်ရာ[ပြင်ဆင်ရန်]
တစ်နေ့သ၌ မင်းကြီးသည် ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား၏ ကျေးဇူးကို အောက်မေ့၍ တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူကို စေလွှတ်ကာ ဆရာပုဏ္ဏားကိုခေါ်ရန်မသင့်၊ စင်စစ်သော်ကား စကားဝှက် ဂါထာတစ်ခုကိုဖွဲ့စီ၍ ထန်းရွက်တွင် ရေးကာကျီးသားကို ချက်စေပြီးလျှင် ပဝါဖြူဖြင့်ထုပ်၍ မင်းတံဆိပ်တော် ခပ်နှိပ်လျက် စာခွေနှင့်အတူ ပို့စေမည်။ ဆရာပုဏ္ဏားသည် အကယ်၍ ပညာရှိပါမူ စာကိုဖတ်၍ ကျီးသားအဖြစ်ကိုသိလျှင် မုချလာလိမ့်မည်။ ပညာမရှိသည်ဖြစ်ပါမူ လာမည်မဟုတ်ဟု ကြံစည်လျက် -
“ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား ... အကြင်ငှက်ကြောင့် ရေပြည့်နေသော မြစ်ကို ကမ်းနား၌ရပ်၍ သောက်နိုင်သော ရေရှိသော မြက်ဟူ၍ လည်းကောင်း၊ ပေါက်ရောက်သော မုယောစသော စပါးပင်နုကို ဖုံးလွှမ်းနိုင်သော စပါးဟူ၍ လည်းကောင်း၊ ရပ်ဝေးသွား အဆွေခင်ပွန်းကို ရောက်အံ့ဟု ဆိုကြရကုန်၏။ ထိုငှက်ကို သင့်ထံသို့ ပို့စေသည်။ ထိုငှက်သားကိုယူ၍ စားပါလော့” - ဟု ထန်းရွက်တွင် စကားဝှက်ဂါထာကိုရေး၍ ထန်းရွက်လိပ်ကာ၊ ကျီးသားကို ချက်ပြီးလျှင် ပဝါဖြူဖြင့်ထုပ်၍ မင်း၏ တံဆိပ်ခတ်နှိပ်လျက် ထန်းရွက်စာခွေနှင့်အတူ ပုရောဟိတ်ထံ ပို့စေ၏။
ပညာအတွက် စည်းစိမ်တက်[ပြင်ဆင်ရန်]
ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားလည်း မင်းကြီးထံမှ ပို့စေသော စာခွေနှင့် အထုပ်တစ်ခု ရောက်လာလျှင် စာခွေကို ဖြေ၍ ဖတ်ပြီးသောအခါ -
“မင်းကြီးသည် မိမိထံ ဆက်သလာသော ကျီးသားကို စင်လျက်လည်း ပို့စေရန် ငါ့ကို သတိရဘိ၏။ ဟင်္သာသား၊ ကြိုးကြာသား၊ ဥဒေါင်းသားတို့ကို ဆက်သလာလျှင် ပို့စေရန် အဘယ်မှာ သတိမရဘဲ ရှိနိုင်အံ့နည်း၊ လောက၌ သတိမရခြင်းမှာ ယုတ်မာလှ၏။ သတိရခြင်းကား မွန်မြတ်လှ၏” – ဟု စကားဝှက်ဂါထာ၏ အဓိပ္ပါယ်အရ ပို့စေသော အသားကား ကျီးသားဖြစ်ကြောင်းကို မိမိဉာဏ်ပညာဖြင့် သိလေ၏။
နောက်တစ်ဖန် မင်းကြီးသည် ငါ့ကိုအောက်မေ့ သတိရတော်မူသည်။ ငါပြန်လာခြင်းကို တောင့်တတော်မူသည်။ ထို့ကြောင့် ငါယခုပင်သွားမည်ဟုပြောဆိုကာ လှည်းကိုကစေပြီးလျှင် လှည်းဖြင့်သွား၍ မင်းကြီးကို ဖူးမြင်လေ၏။ မင်းကြီးလည်း အလွန်နှစ်သက်တော်မူသဖြင့် ပုရောဟိတ် အရာကိုပြန်၍ ပေးသနားတော်မူ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။
ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ပညာဟူက၊ ချီးကျူးရ၊ အများထိပ်ခေါင်တင်။
(၂) စကားဝှက်ဘိ၊ ပညာရှိ၊ သိ၏ ပြက်ပြက်ထင်။
ပုဏ္ဏနဒီဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။