ပါဒဉ္ဇလိဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဒုကနိပါတ် - ၁၀။ သိင်္ဂါလဝဂ် -(၂၄၇) ပါဒဉ္ဇလိဇာတ်။ ။ အကြောင်းရှိလျှင် နှုတ်ခမ်းကိုက်ခြင်းမှတစ်ပါး အကြောင်းအကျိုးကို မသိတတ်သောကြောင့် မင်းအဖြစ်မှ ဆုံးရှုံးရသော ပါဒဉ္ဇလိမင်းသား အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဝန်တိုမိစ္ဆာ လာဠုဒါ[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် တစ်နေ့သ၌ အဂ္ဂသာဝကနျစ်ပါးတို့သည် အမေးပြဿနာတို့ကို ဖြေဆိုဆုံးဖြတ်ကြကုန်၏။ ရဟန်းတို့သည် ပြဿနာအဆုံး အဖြတ်ကို နားကြားရကုန်သည်ရှိသော် မထေရ်တို့ကို ချီးမွမ်းကြကုန်၏။
လာဠုဒါယီမထေရ်သည် ပရိသတ်အလည်၌နေလျက် “သာရိပုတ္တရာ၊ မောဂ္ဂလာန်တို့သည် ငါတို့နှင့်အမျှ တတ်ကုန်သလော” ဟု နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လေ၏။ မထေရ်တို့သည် လာဠုဒါယီကို မြင်ကုန်၍ ဖဲသွားကြကုန်၏။ ထိုအခါ ပရိသတ်သည် ပျက်လေ၏။
ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ “ငါ့ရှင်တို့ ... လာဠုဒါယီသည် အဂ္ဂသာဝကနှစ်ပါးတို့ကို ကဲ့ရဲ့၍ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်၏” ဟု စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရားကြွလာတော်မူ၍ သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... လာဠုဒါယီသည် ယခုအခါ၌သာ နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ခြင်းမှ တစ်ပါးသော အမှုကိစ္စကို မသိသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း မသိသည်သာတည်း” ဟု မိန့်တော်မူကာအောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ပညာရှိအမတ် စုံစမ်းလတ်[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းအား အကျိုးအကြောင်းကိုပြ၍ ဆုံးမတတ်သော ပညာရှိအမတ်ဖြစ်လေ၏။ ထိုမင်းကြီးအား ပါဒဉ္ဇလိမည်သော သားတော်တစ်ယောက်ရှိ၏။ ထိုမင်းသားသည် လျှပ်ပေါ်လောလည်၏။ ဝီရိယလုံ့လ ညံ့ဖျင်း၏။
နောက်အဖို့၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် သေလွန်ခဲ့၏။ အမတ်တို့သည် သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိစ္စကို ပြုပြီးလျှင် “အဘယ်သူကို အဘိသိက်သွန်း၍ မင်းမြှောက်ကြကုန်အံ့နည်း” ဟု တိုင်ပင်ကြသည်ရှိသော် “တချို့က ပါဒဉ္ဇလိမင်းသားကို အဘိသိက်သွန်း၍ မင်းမြှောက်ကြမည်” ဟု ပြောဆိုကြကုန်၏။ ထိုအခါ ပညာရှိအမတ်သည် “ဤမင်းသားကား လျှပ်ပေါ်လော်လည်၏။ ဝီရိယလုံ့လ ညံ့ဖျင်း၏။ ထိုမင်းသားကို မင်းမြှောက်သင့်သည်၊ မမြှောက်သင့်သည်ကို စုံစမ်းဦးမည်” ဟု ပြောဆိုလေ၏။
အမတ်တို့သည် မင်းသားအနီး၌ နေစေ၍ တရားဆုံး ဖြတ်ကုန်သည်ရှိသော် ကောင်းစွာမဆုံးဖြတ်ကြကုန်။ အရှင်မဟုတ်သူတို့ကို အရှင်ပြု၍ ဆုံးဖြတ်ကြပြီးလျှင် မင်းသားကို “အရှင်မင်းသား ... အဘယ်သို့နည်း၊ အကျွန်ုပ်တို့ အဆုံးအဖြတ်သည် ကောင်းပါ၏လော၊ သို့တည်းမဟုတ် မကောင်းသလော” ဟု မေးလျှောက်ကြကုန်၏။ ပါဒဉ္ဇလိမင်းသားသည် တစ်စုံတစ်ရာစကားကို မပြောဆိုဘဲ နှုတ်ခမ်းကိုသာ ကိုက်၍ နေလေ၏။
ပညာရှိမှ မင်းမြှောက်ကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ပညာရှိအမတ်သည် ဤမင်းသားကား ပညာရှိယောက်တကား၊ အမတ်တို့ ကောင်းစွာ မဆုံးဖြတ်သည်ကို သိလိမ့်မည်ဟု အောက်မေ့သည်ဖြစ်၍ =
“အချင်းတို့ ... ပါဒဉ္ဇလိမင်းသားကား စင်စစ် ပညာဖြင့် ခပ်သိမ်းသောသူတို့ထက်လွန်၍ ထွန်းပ၏။ထို့ကြောင့် နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ဘိ၏။ လွန်သောအကြောင်းကို မြင်ယောင်တကား” – ဟု ပြောဆိုချီးကျူးလေ၏။ အမတ်တို့သည် တစ်ပါးသောနေ့၌ တရားဆုံးဖြတ်ကုန်သည်ရှိသော် ကောင်းစွာ ဆုံးဖြတ်ကြပြီးလျှင် “အရှင်မင်းသား ... အသို့နည်း၊ အကျွန်ုပ်တို့ အဆုံးအဖြတ်သည် ကောင်းပါ၏လော၊ သို့တည်းမဟုတ် မကောင်းသလော” ဟု မေးလျှောက်ကြပြန်၏။ ထိုပါဒဉ္ဇလိမင်းသားသည် ရှေးနည်းအတူ နှုတ်ခမ်းကိုသာ ကိုက်၍နေပြန်၏။
ပညာရှိအမတ်သည် ပါဒဉ္ဇလိမင်းသားကား အကြောင်းဟုတ်သည်၊ မဟုတ်သည်၊ အကျိုးရှိသည်၊ မရှိသည်ကို မသိလေ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ခြင်းမှ တစ်ပါးဟော အမှုကိစ္စကို မသိလေ” – ဟု ပြောဆိုရှုတ်ချလေ၏။ ထိုအခါ အမတ်တို့သည် ပါဒဉ္ဇလိမင်းသား၏ အလွန်မိုက်သော အဖြစ်ကိုသိကြလျှင် အဘိသိက်သွန်း၍ မင်းမမြှောက်ကြဘဲ ပညာရှိအမတ်ကို သာလျှင် အဘိသိက်သွန်း၍ မင်းမြှောက်ကြကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ပါဒဉ္ဇလိမင်းသားသည် - ယခုအခါ လာဠုဒါယီ။
ပညာရှိအမတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ကျိုးကြောင်းနှစ်တန်၊ မသိပြန်၊ ဧကန်မိုက်တော့လေ။
(၂) နှုတ်ခမ်းကိုက်ငြား၊ မှုကိုထား၊ တစ်ပါးမသိလေ။
ပါဒဉ္ဇလိဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။