ပလာသဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
(၂)ဇာတ် ရှိပါသည်။ စတုက္ကနိပါတ် - ၁။ ကာလိင်္ဂဝဂ် -(၃၀၇) ပလာသဇာတ်။ ။ ပေါက်ပင်ကို ပူဇော်ပသသော ပုဏ္ဏားအား ပေါက်ပင်စောင့်နတ်က အရှင်မဲ့ရွှေအိုးမျာကို ပေးသောအကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ငိုကြွေးလျက်သာ အာနန္ဒာ[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ပရိနိဗ္ဗာန် ပြုတော်မူရာ ညောင်စောင်း၌ လျောင်းတော်မူစဉ် ရှင်အာနန္ဒာသည် မိုးသောက်ထဝယ် ဘုရားပရိနိဗ္ဗာန် ပြုတော်မူမည်ကို သန်းခေါင်းယံကပင်သိ၍ ငါသည်လည်း ပြုဖွယ်ကိစ္စရှိသော သေက္ခသာလျှင်ဖြစ်၏။ မြတ်စွာဘုရားလည်း ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုလတ္တံ့၊ မြတ်စွာဘုရားအား နှစ်ဆယ့်ငါးနှစ် လုပ်ကျွေးခြင်းသည် အကျိုးမရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု သောကတရားနှိပ်စက်လျက် ဥယျာဉ် ကျောင်းတိုက်ခန်း တံခါးပေါင်ကိုဆွဲလျက် ငိုကြွေးလေ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ရှင်အာနန္ဒာကိုမမြင်၍ မေးတော်မူပြီးလျှင် ခေါ်တော်မူ၍ ဆုံးမကာ “အာနန္ဒာ ... သင်သည်ပြုခဲ့ဖူးသော ကောင်းမှုရှိ၏။ မြတ်သောလုံ့လကို အားထုတ်လော့၊ မကြာမီ ရဟန္တာဖြစ်လတ္တံ့။ အာနန္ဒာ ... မစိုးရိမ်လင့်၊ ယခုအခါ သင်ငါ့အား လုပ်ကျွေးခြင်းသည် အဘယ်ကြောင့် အကျိုးမရှိဘဲ ဖြစ်နိုင်အံ့နည်း၊ ရှေးအခါ ရာဂ ကိလေသာနှင့်တကွ ဖြစ်သော ကာလ၌လည်း ငါ့အား လုပ်ကျွေးခြင်းသည် အကျိုးမရှိသည် မဖြစ်ခဲ့ဖူး” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ပေါက်ပင်ရှိခိုး နတ်ကိုကိုး[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဗာရာဏသီပြည်မှ မနီးမဝေးလွန်းသောအရပ်၌ တည်ရှိသော ပေါက်ပင်ဝယ် ရုက္ခစိုးနတ် ဖြစ်လေ၏။
ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်သားတို့သည် နတ်အား ကိုးကွယ်ကြကုန်၏။ အမြဲနတ်ပူဇော်ခြင်း၌ လုံ့လပြုကြကုန်၏။ ထိုအခါ ဆင်းရဲသား ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်သည် ငါသည်လည်း နတ်ကို ကိုးကွယ်လုပ်ကျွေးမည်ဟု မြင့်မောက်သောအရပ်တစ်ခုတွင် တည်ရှိသော ပေါက်ပင်ကြီးရင်း၌ မြက်သုတ်သင်၍ မြေကိုညီညွတ်အောင် ပြုပြီးလျှင် သဲဖြူခင်းကာ တံမြတ်လှည်းလျက် သစ်ပင်ကို နံ့သာ လက်ငါးချောင်းရာပေး၍ ပန်းနံ့သာ အခိုးအထုံတို့ဖြင့် ပူဇော်ပြီးလျှင် ဆီမီးညှိထွန်းကာ “ချမ်းသာစွာ အိပ်ရပါ၏လော” ဟု မေးပြီးလျှင် လက်ယာရစ်လှည့်၍ သွား၏။ နှစ်ရက်မြောက်၊ သုံးရက်မြောက်၌ နံနက်စောစောကပင်သွား၍ “ချမ်းသာစွာ အိပ်ရပါ၏လော” မေးပြန်၏။
တစ်နေ့သ၌ ရုက္ခစိုးနတ်သည် ဤပုဏ္ဏားကား ငါ့ကိုအလွန်လုပ်ကျွေးဘိ၏။ ဤပုဏ္ဏားလုပ်ကျွေးခြင်း အကြောင်းကို ငါမေးမည်ဟု ကြံစည်လျက် သစ်ပင်ရင်း၌ တံမြက်လာ၍လှည်းနေသော ပုဏ္ဏားကိုမြင်လျှင် ပုဏ္ဏားအို၏အသွင်ဖြင့် အနီး၌ရပ်တည်ကာ -
“အို-ပုဏ္ဏား ... သင်သည် စိတ်ဝိညာဉ်ရှိ၍ ကြားတတ်၊ သိတတ်သူ ဖြစ်လျက် အဘယ်ကြောင့် စိတ်ဝိညာဉ် မရှိသောကြောင့် မကြားတတ်၊ မသိတတ်သော ဤပေါက်ပင်ကို ကြိုးစားအားထုတ်လျက် မမေ့မလျော့ အမြဲမပြတ် ချမ်းသာစွာ အိပ်ရပါ၏လောဟု မေးဘိသနည်း” –
ဟု ပုဏ္ဏားအား ပြောဆိုလေ၏။ လုပ်ကျွေးသောပုဏ္ဏားသည် ထိုစကားကိုကြားလျှင် -
“အို-ပုဏ္ဏားကြီး .... ဤပေါက်ပင်ကား အဝေး၌လည်း ထင်ရှား၏။ ကြီးလည်း ကြီး၏။ မြင့်မောက်ညီညွတ်သောအရပ်၌လည်း တည်ရှိ၏။ နတ်တို့နေရာဖြစ်၏။ ထိုကြောင့် အကျွန်ုပ်သည် ဤပေါက်ပင်ကို ရှိခိုးပါ၏။ ဤပေါက်ပင်ဤ တန်ခိုးကြီးသောနတ်တို့နေကြကုန်၏။ ထိုနတ်တို့ကို ဥစ္စာရလိုပါသောကြောင့် ရှိခိုးပါ၏” –
ဟု ပုဏ္ဏားကြီးအား ပြန်ကြားပြောဆိုလေ၏။
ရွှေအိုးကိုရ နတ်စောင်မ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုစကားကိုကြားလျှင် ရုက္ခစိုးနတ်သည် ပုဏ္ဏားအား ကြည်ညို၍ “ပုဏ္ဏား ... ငါကား ဤပေါက်ပင်စောင့် ရုက္ခစိုးနတ်ဖြစ်သည်။ သင်မကြောက်လင့်၊ သင့်အား ဥစ္စာကိုပေးမည်” ဟု ပြောဆိုကာ ပုဏ္ဏားအား နှစ်သိမ့်စေ၍ ဗိမာန်တံခါးတါင် ကြီးသောနတ်၏ အာနုဘော်ဖြင့် ကောင်းကင်၌ ရပ်တည်လျက် -
“အို-ပုဏ္ဏား ... ငါသည် သင်ပြုအပ်သော ကျေးဇူးကိုသိသည်အဖြစ်ကို ရှုကြည့်လျက် မိမိအစွမ်းသတ္တိအားလျော်စွာ ကျေးဇူးတုံ့ကိုပြုမည်။ အမှန်အားဖြင့် သူတော်ကောင်းတို့အထံ၌ ကျေးဇူးပြုခြင်းသို့ရောက်၍ သင်၏ကိုယ်၊ နှုတ်တို့ဖြင့် လုံ့လပြုခြင်းတို့သည် အချည်းနှီး မဖြစ်နိုင်ကုန်။
အို-ပုဏ္ဏား ... တည်ပင်၏ရှေ့၌ တည်ရှိသော ညောင်ကြပ်ပင်ရင်းကို ဝန်းရံလျက် ရှေးသူဟောင်းတို့ မြှုပ်နှံ၍ ထားအပ်သော ရွှေအိုးများစွာသည် ယခုအခါ အမွေခံမရှိပြီ၊ သွားချေ၊ ထိုရွှေအိုးများစွာကို ထုတ်ဖော်ယူလော့” –
ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် တစ်ဖန် “ပုဏ္ဏား ... သင်သည် ထိုရွှေအိုးများစွာကို ထုတ်ဖော်၍ ယူရသည်ရှိသော် ပင်ပန်းလတ္တံ့၊ သင်သည် သွားလေလော့၊ ငါသည်ပင်လျှင် ထိုရွှေအိုးများစွာကို သင့်အိမ်သို့ဆောင်ယူကာ ဤမည်သောအရပ်၌ မြှုပ်နှံ၍ထားခဲ့မည်။ သင်သည် ထိုဥစ္စာကို အသက်ထက်ဆုံး သုံးဆောင်လျက် အလှူပေးလော့၊ သီလဆောက်တည်လော့ ” ဟု အဆုံးအမပေး၍ ထိုဥစ္စာတို့ကို မိမိအာနုဘော်ဖြင့် ပုဏ္ဏားအိမ်၌ တည်စေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ပုဏ္ဏားသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။
ပေါက်ပင်စောင့် ရုက္ခစိုးသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) သူတော်ထံတုံ၊ ကျေးဇူးဂုဏ်၊ ဖျင်းသုန်မရှိပါ။
(၂) ပေါက်ပင်ရှိခိုး၊ ပုဏ္ဏားမျိုး၊ ရွှေအိုးရဖူးပါ။
ပလာသဇာတ် ပြီး၏။
ပဉ္စကနိပါတ် - ၂။ ဝဏ္ဏာရောဟဝဂ် -(၃၇၀) - ပလာသဇာတ် ပေါက်ပင်ခွကြား၌ ပေါက်သော ပညောင်ပင်ကို ငယ်စဉ် က မနုတ်သဖြင့် မိမိဗိမာန်ပျက်စီး၍ ပူဆွေးရသော ပေါက်ပင်စောင့်နတ်။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
လောဘအန္တရာယ် ရွံရှာဖွယ်[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ကိလေသာ နှိပ်စက်သော ရဟန်းတို့သည် ရှိကုန်သတတ်။
မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းတို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ … ကိလေသာ မည်သည် သေးငယ်သော်လည်း ရွံရှာအပ်၏၊ ကိလေသာမည်သည် ပညောင်ပင်ကဲ့သို့ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေတတ်၏၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ရွံရှာအပ်သည်တို့ကို ရွံရှာကုန်သည်သာတည်း” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဟင်္သာသတိပေး ညောင်ပင်လေး[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ရွှေဟင်္သာမျိုး၌ ဖြစ်၍ စိတ္တကုဋ်တောင် ရွှေဂူ၌ နေလျက် ဟိမဝန္တာဝယ် ဇာတဿရအိုင်၌ အလိုလိုပေါက်သော သလေးစပါးတို့ကို စားလေ့ရှိ၏။
ရွှေင်္ဟသာမင်း သွားလာသော ခရီးလမ်း၌ ပေါက်ပင်ကြီးတစ်ပင် ရှိသတတ်။ ရွှေဟင်္သာမင်းသည် ထိုပေါက်ပင်ကြီး၌ အသွားအပြန် အပန်ဖြေ နားလေ့ရှိ၏။ နားဖန်များသဖြင့် ပေါက်ပင်စောင့် ရုက္ခစိုးနှင့် အကျွမ်းတဝင် ဖြစ်လေ၏။
နောက်အခါ ငှက်မတစ်ကောင်သည် ညောင်သီးကို စားပြီးလျှင် ပေါက်ပင်သို့လာ၍ နားလျက် သစ်ခွကြားတွင် ကျင်ကြီးစွန့်လေ၏။ ထိုကျင်ကြီးမှ ညောင်ပင်ပေါက်၍ လက်လေးသစ်မျှ ရှိသောအခါ နီမြန်းသော အရွက် အညွန့်တို့ဖြင့် တယ့်တယ်လေ၏။ ရွှေဟင်္သာမင်းသည် လာ၍ ထိုညောင်ပင်ငယ်ကို မြင်လေလျှင် -
“အဆွေပေါက်ပင်စောင့်နတ် … သင်၏ ပေါက်ပင်ခွကြား၌ ပညောင်ပင် ပေါက်ခဲ့၏၊ ထိုပညောင်ပင်သည် ကြီးပွားလာသောအခါ သင့်ဗိမာန်ကို ဖျက်ဆီးလိမ့်မည်” –
ဟု ပေါက်ပင်စောင့်နတ်အား ပြောဆိုလေ၏။
ရုက္ခစိုးနောင်ရေး ဆုံးမပေး[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုစကားကိုကြားလျှင် ပေါက်ပင်စောင့်နတ်သည် ရွှေဟင်္သာမင်း စကားကို မနာယူလိုသဖြင့် -
“ရွှေဟင်္သာမင်း … ပညောင်ပင်သည် ကြီးပွားလာပါစေ၊ အမိ အဘတို့သည် သားသမီးတို့၏ တည်ရာ ဖြစ်သကဲ့သို့ ငါသည် ပညောင်ပင်၏ တည်ရာဖြစ်လိမ့်မည်၊ ပညောင်ပင်သည်လည်း ငါ၏တည်ရာ ဖြစ်လိမ့်မည်” –
ဟု ရွှေဟင်္သာမင်းအား ပြန်ကြား ပြောဆိုလေ၏။ ထိုနောင်မှ ရွှေဟင်္သာမင်းသည် -
“အဆွေ - ပေါက်ပင်စောင့်နတ် … သင်သည် ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသော ပညောင်ပင်ကို ပေါက်ပင်ခွကြား၌ ကြီးပွားစေဘိ၏၊ ထို့ကြောင့် သင့်ကို ပြောဆို၍ ငါတို့ သွားတော့အံ့၊ ပညောင်ပင် ကြီးပွားလာခြင်းကို ငါတို့ မနှစ်သက်ပါ” –
ဟု ပြောဆိုတာ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့ ပြန်လေ၏။ နောက်ထပ်တစ်ဖန် မလာတော့ပြီ။
ဗိမာန်ပျက်ကျ ပူပန်လှ[ပြင်ဆင်ရန်]
နောက်အဖို့၌ ပညောင်ပင်သည် တဖြည်းဖြည်း ကြီးပွား၍ လာ၏။ ထိုအခါ ပညောင်ပင်၌ နေသော ရုက္ခစိုးနတ်သည် ဖြစ်၍ လာပြန်၏။ ထိုပညောင်ပင် အလွန်ကြီးပွားလာလတ်သော် ပေါက်ပင်သည် ပျက်စီးလေ၏။ အရွက် အခက်နှင့်တကွ ပေါက်ပင်စောင့် ရုက္ခစိုး၏ ဗိမာန်သည် အောက်သို့ကျလေ၏။
ထိုအခါ ပေါက်ပင်စောင့် ရုက္ခစိုးသည် ရွှေဟင်္သာမင်း စကားကို အမှတ်ရ၍ ဤလာမည့်ဘေးကို မြင်သော ရွှေဟင်္သာမင်းသည် ပြောဆိုဘိ၏။ ငါသည် ရွှေဟင်္သာမင်း စကားကို နားမထောင်မိ၍ ဤသို့ ဖြစ်ရသည်ဟု စဉ်းစားဆင်ခြင်ကာ -
“ယခုအခါ ငါ့ကို ပညောင်ပင်သည် ကြောက်စေဘိ၏၊ ရွှေဟင်္သာမင်း မြင်းမိုရ်တောင်နှင့် တူသော စကားကို မသိ၍ သာ ငါ့အား ကြီးစွာသော ဘေးသည် ဖြစ်လာခဲ့ပြီ” –
ဟု အဖန်ဖန် ငိုကြွေးမြည်တမ်းလေ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူသောအခါ -
“ရဟန်းတို့ … ကြီးပွားသည်ရှိသော မိမိ၏ တည်ရာ မှီရာကို ဖျက်ဆီးတတ်သော တရားတို့၏ ကြီးပွားခြင်းကို ပညာရှိတို့သည် မချီးမွမ်းကြပေ၊ ထိုတရားတို့၏ ဖျက်ဆီးခြင်းကို ရွံရှာသော ပညာရှိတို့သည် အမြစ်ကိုဖြတ်ရန် လုံ့လပြုကုန်၏” –
ဟု ရဟန်းတို့အား ကိလေသာတရားသည် ပညောင်ပင်နှင့် တူကြောင်းကို ဥပမာဖြင့် ဟောကြားတော်မူ၏။
ဤဒေသနာတော်ကိုဆောင်၍ သစ္စာကို ပြသည်၏ အဆုံး၌ ငါးရာသော ရဟန်းတို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ရွှေဟင်္သာမင်းသည် - ယခုအခါ ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ကိလေသာမှာ၊ ကြီးပွားလာ၊ မှီရာဖျက်တတ်သည်။
(၂) အနည်းငယ်ပင်၊ ပညာရှင်၊ ပြစ်မြင်ရွံရှာသည်။
(၃) ပညောင်ပင်နှယ်၊ ငယ်စဉ် ဝယ်၊ နုတ်ပယ်အပ်လေသည်။
ပလာသဇာတ် ပြီး၏။