ပဏ္ဏပါတိဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဧကကနိပါတ် - ၆။ အာသီသဝဂ် -၅၃- ပုဏ္ဏပါတိဇာတ်။ ။ ဆေးခတ်ထားသည့်သေအရက်အပြည့်သော ခွက်ဖြင့် သူဌေးအား လှည့်ဖြားခေါ်သော သေသောက်ကြူးတို့ အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
သေရည်ဆေးဖျော် လှည့်ပတ်ခေါ်[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ်သေသောက်ကြူးတို့သည် သေရည်သောက်ပြီး မူးမေ့နေသူတို့ထံမှ ပစ္စည်း ဥစ္စာတို့ကိုလုယက်၍ယူမည် အကြံဖြင့် သေရည်တို့၌ မေ့လျော့စေတတ်သော ဆေးကိုခတ်၍ သေတင်းကုပ်၌ထားလျက်လာသမျှလူတို့ကို တိုက်ရန် အသင့်စောင့်နေကြကုန်၏။
ထိုအခါ အနာထပိဏ်သူဌေးသည် သေရည်ကို သောက်ရန်သွားသည်နှင့် ကြုံကြိုက်သဖြင့် သေရည်ကိုသောက်ရန်ဖိတ်ခေါ်ကြရာ သူဌေးမှာ သောတာပန်ဖြစ်၍ သေရည်ကို အလျဉ်းမသောက်သော်လည်း စုံစမ်းရန်သွားလေ၏။ သေသောက်ကြူးတို့ အမူအရာကို မြင်လျှင် သေရည်၌ ဆေးခတ်ထားသည်ကိုသိ၍ “အမောင်... အမောင်တို့ကား သေရည်ကို ချီးကျူးနေကြသော်လည်း ကိုယ်တိုင် မသောက်ဝံ့ကြ၊ မခုဆေးခတ်ထားသည် ဖြစ်လိမ့်မည်” ဟု ပြောဆိုကာ ခြိမ်းခြောက်မောင်မဲ၍ သေသောက်ကြူးတို့ကိုထိုအရပ်မှ ပြေးစေ၏။
နောင်အခါမြတ်စွာဘုရားထံ ရောက်လျှင် ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ထားရာ မြတ်စွာဘုရား “သူဌေးကြီး ...ဤသေသောက်ကြူးတို့သည် ယခုအခါမှသာ သေရည်၌ ဆေးခတ်၍ လှည့်ပတ်ကြသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါကလည်းလှည့်ပတ်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
သေသောက်ကြူးများစီမံထား[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒဏ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဗာရာဏသီပြည်၌သူဌေးကြီး ဖြစ်လေ၏။
ထိုအခါ သေသောက်ကြူးတို့သည်သေရည်ဝယ်ရန် အသပြာ ကုန်လတ်သော် စည်းဝေးတိုင်ပင်ကြရာ ကြမ်းကြုတ်သော သေသောက်ကြူးတစ်ယောက်က “အမောင်တို့ ... သေရည်ဖိုး မရှိလျှင် မစိုးရိမ်ကြနှင့်၊ သေတင်းကုပ်ဆောက်၍ သေရည်တို့၌ မေ့လျော့ထိုင်းမှိုင်းစေတတ်သော ဆေးခတ်ပြီးလျှင် လာသမျှလူတို့ကိုတိုက်၍ မေ့လျော့နေသောအခါပါသမျှ ပစ္စည်းတို့ကို လုယက်၍ ယူမည်” ဟု အကြံပေးလေ၏။ အားလုံးသော သေသောက်ကြူးတို့သည် စိတ်သဘောညီညွတ်ကာ တစ်နေရာတွင် သေတင်းကုပ်ဆောက်ပြီးလျှင် သေရည်တို့၌ ဆေးခတ်ကာ လာသမျှလူတို့ကိုတိုက်ရန် စောင့်ဆိုင်း၍ နေကြ၏။
ဗာရာဏဟီသူဌေးကြီးလည်း မင်းကြီးထံ အခစားသွားရန် အလာနှင့် ကြုံကြိုက်သဖြင့်သေသောက်ကြူးတို့သည် သူဌေးကြီးထံလာ၍ “ အရှင်သူဌေးမင်း ... သေရည်တို့ကို ကောင်းမွန်စွာစီမံထားပါသည်၊ သောက်ရန် ကြွတော်မူပါ” ဟု ဖိတ်ခေါ်ကြကုန်၏။
ခြိမ်းခြောက်ပြောမှထွက်ပြေးကြ[ပြင်ဆင်ရန်]
သူဌေးကြီးသည်မသောက်လိုသော်လည်း စုံစမ်းလိုသဖြင့် လိုက်ပါသွားကာ သေသောက်ကြူးတို့ အမူအရာကိုကြည့်သောအခါ “သေသောက်ကြူးတို့ လှည့်ပတ်ပုံရသည်၊ အမြန်သိအောင်ပြုမည်” ဟု ကြံစည်ကာ“အမောင်တို့ ... မင်းကြီးထံ သွားဦးမည်၊ သေရည်သောက်သွားလို့ မလျော်ပါ၊ အပြန်မှဝင်လာဦးမည်” ဟု ပြောဆိုကာ မင်းကြီးထံ သွားလေ၏။
ပြုဖွယ်ကိစ္စပြီး၍မင်းကြီးထံ မှ ပြန်လာသောအခါ သေတင်းကုပ်သို့ဝင်၍ ကြည့်ရှုစုံစမ်းလေ၏။သေသောက်ကြူးတို့ အမူအရာကိုမြင်လျှင် သေရည်တို့၌ ဆေးခတ်ကာ လှည့်ပတ်ထားမှန်းသိသဖြင့် “အမောင်တို့ ... ဤသေရည်ခွက်တို့မှာ ပြည့်မြဲတိုင်းသာ ပြည့်နေသည်၊ ပါးစပ်ကအတွင် ချီးကျူးနေကြသော်လည်း ကိုယ်တိုင် မသောက်ဝံ့ကြကုန်၊ မုချ ဆေးခတ်ထားသည်ဖြစ်လိမ့်မည်” ဟု ပြောဆိုကာ သေသောက်ကြူးတို့ ကြောက်လောက်အောင်ခြိမ်းခြောက်နှိပ်စက် ထိုအရပ်မှ ပြေးစေပြီးလျှင် အိမ်သို့ ပြန်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ သေသောက်ကြူးတို့သည် - ယခုအခါ သေသောက်ကြူးတို့။
ဗာရာဏသီ သူဌေးကြီးသည် - ယခုအခါ ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟုဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) သေကြူးအတတ်၊ သေဆေးခတ်၊ လှည့်ပတ်သောက်စေလို။
(၂) သောက်ကြသောသူ၊ မေ့လျော့မူ၊ လုယူပစ္စည်းကို။
ပုဏ္ဏပါတိဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။