ပက္ကဂေါဓဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
စတုက္ကနိပါတ် - ၄။ ကောကိလဝဂ် -(၃၃၃) ပက္ကဂေါဓဇာတ်။ ။ တောတွင်း မုဆိုးထံမှ ရအပ်သော ဖွတ်ကင်ကို မင်းသမီး ရေခပ်ယူခိက် အမြီးသာချန်၍ ဖွတ်ကင်အားလုံး စားပြီး “ဖွတ်တွင်းထဲ ဝင်သွား၍ဆွဲရာ အမြီးသာ ရလိုက်သည်” ဟု ပြောသော မင်းသားအကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မယားလှည့်စား ဖွတ်ကင်စား[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ကြွေးမြီတောင်း၍ ပြန်လာကြသော သူကြွယ်လင်မယားတို့အား ခရီးလမ်းအကြား၌ မုဆိုးတစ်ယောက်သည် လင်မယား နှစ်ယောက်လုံး စားကြကုန်ဟု မှာထားကာ ဖွတ်ကင်တစ်ခုကို ပေးလေ၏။ ထိုအခါ သူကြွယ်သည် မယားကို ရေယူခိုင်း၍ ဖွတ်ကင်တစ်ခုလုံး ကုန်အောင် စားပြီးလျှင် မယား လာသောအခါ “ရှင်မ ... ဖွင်ကင် ပြေးလေပြီ” ဟု ပြောလေ၏။ မယားလည်း “အရှင် ... ဖွင်ကင် ပြေးသည်ကို အဘယ်သို့ တတ်နိုင်မည်နည်း” ဟု ပြောလေ၏။ ထိုလင်မယားနှစ်ယောက်တို့သည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ ဝင်၍ ရေသောက်ပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားထံ ဆည်းကပ်ကြကုန်၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် “သီတင်းသည်မ ... ဤသီတင်းသည် ယောကျ်ားသည် သင့်အစီးအပွားကို လိုလားပါ၏လော၊ သင့်အား ချစ်ပါ၏လော” ဟု မေးတော်မူ၏။ “အရှင်ဘုရား ... အကျွန်ုပ်သည် ဤသီတင်းသည်ယောကျ်ားအား ချစ်ပါ၏၊ ဤသီတင်းသည် ယောကျ်ားကား အကျွန်ုပ် အစီးအပွားကို မလိုလားပါ၊ အကျွန်ုပ်အား မချစ်ပါ” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ “သီတင်းသည်မ ... သင် လျှောက်ဆိုတိုင်း မှန်၏၊ မစိုးရိမ်လင့် ဤလိုပြုငြားသော်လည်း သင်၏ကျေးဇူးကို အောက်မေ့သောအခါ သင့်အား အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ကို ပေးဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
တောမှပြန်လာ ဖွတ်ကင်ပါ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုမင်းကြီး၏ ပညာရှိအမတ် ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် သားတော် အိမ်ရှေ့မင်းကို ပြစ်မှားလိမ့်မည်ဟု ယုံမှားသံသယရှိသဖြင့် ငါသေလွန်မှ လာ၍ မင်းပြုရမည်ဟု တိုင်းပြည်မှနှင်ထုတ်ရာ မင်းသားသည် မိမိမယားကိုခေါ်ယူ၍ တောသို့သွား၍ နေရလေ၏။ မင်းကြီး သေလွန်သောအခါ မင်းသား၊ မင်းသမီးတို့သည် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်လာကြရာ ခရီးလမ်းအကြား၌ မုဆိုးသည် ခရီးပန်းလာသော မင်းသား၊ မင်းသမီးတို့ကို မြင်လျှင် နှစ်ယောက်လုံး စားကြကုန်ဟု မှာထားကာ ဖွတ်ကင် တစ်ခုကို ပေးလေ၏။ မင်းသမီးသည် နွယ်ကြိုးဖြင့် ချည်၍ ဖွတ်ကင်ကို ဆောင်ယူခဲ့၏။ ထိုမင်းသား၊ မင်းသမီးတို့သည် ရေကန်တစ်ခုကိုမြင်လျှင် ခရီးလမ်းမှဖဲကာ ညောင်ဗုဒ္ဓဟေပင်ရင်းနား၌ နားကြကုန်၏။ မင်းသားသည် “ရှင်မ ... သွားချေ ပဒုမ္မာကြာရွက်ဖျင့် ရေကို ယူခဲ့လော့၊ ဖွတ်သားကို စားကြကုန်အံ့” ဟု စေခိုင်း၏။ မင်းသမီးသည် ဖွတ်ကင်ကို ညောင်းကိုင်းတွင်ဆွဲကာ ရေယူသွားလေ၏။
ဖွတ်ကင်စားကာ မိန်းမညာ[ပြင်ဆင်ရန်]
မင်းသားသည် မင်းသမီး သွားနေခိုက် ဖွတ်ကင် တစ်ခုလုံး စား၍ အမြီးဖျားကိုကိုင်ကာ မျက်နှာလွှဲ၍နေ၏။ မင်းသမီး ရေယူ၍လာလတ်သော် မင်းသားသည် “ရှင်မ ... ဖွတ်ကင်သည် ညောက်ခက်မှ ဆင်းကာ တောင်ပို့သို့ ဝင်သွား၏။ ငါ အပြေးလိုက်၍ဆွဲရာ အမြီးဖျားပြတ်၍ ကျန်ရစ်သည်” ဟု အမြီးဖျားကိုပြကာ ပြောလေ၏။ မင်းသမီးလည်း ဖွတ်ကင် ပြေး၍ တောင်ပို့တွင်း ဝင်သွားသည်ကို အဘယ်သို့ တတ်နိုင်မည်နည်း၊ ရှိပါစေတော့ဟု ပြန်၍ ပြေကာ လာ သွားကြစို့ဟု နှစ်ယောက်လုံး ရေသောက်ပြီး သွားကြလျှင် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်ကြကုန်၏။
မိဖုရားတိုင်ပင် အမတ်လျှောက်တင်[ပြင်ဆင်ရန်]
အမတ်ကြီးူတို့သည် မင်းသားကို မင်းမြှောက်ကြကုန်၏။ မင်းသားသည် မင်းအဖြစ်ကို ရပြီးသော် မင်းသမီးကို မြတ်နိုးတနာပြုခြင်း မရှိ။ ပညာရှိအမတ်သည် ထိုအကြောင်းကို သိလျှင် မိဖုရားကြီးအား ကျေးဇူးများသဖြင့် စည်းစိမ်ဥစ္စာ ပေးစလိုခြင်း၊ မြတ်နိုးတနာ ပြုစေလိုခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍ မိဖုရားကြီးနှင့်တကွ မင်းကြီးထံ၌ ဆုံမိကြသောအခါ - “အရှင်မင်းကြီး ... အကျွန်ုပ်တို့သည် အရှင်မိဖုရားကြီးတို့ထံမှ တစ်စုံတစ်ခုမျှ မရဖူးပါကုန်၊ အကျွန်ုပ်တို့ကို မကြည့်ရှုကုန်ပြီလော” ဟု လျှောက်၏။ “ဖခင် ... အကျွန်ုပ်သည်ပင် မင်းကြီးထံမှ တစ်စုံတစ်ခုမျှ မရပါ၊ ဖခင်အား အဘယ်မှာ ပေးနိုင်ပါမည်နည်း၊ ဤမင်းကြီးသကား ယခုအခါ အကျွန်ုပ်အား အဘယ်ကို ပေးမည်နည်း၊ တောမှ နှစ်ယောက်အတူလာစဉ် ဖွတ်ကင်တစ်ခုရရာ အကျွန်ုပ် ရေခပ်သွားခိုက် ဖွတ်ကင်တစ်ခုလုံးစားပြီး ပြန်လာသောအခါ အမြီးဖျားကိုသာ ပြသည်” ဟု ပြော၏။ “မိဖုရားကြီး ...ဤလို မပြေပါလင့်၊ မင်းကြီးသည် ဤလိုပြောမည် မဟုတ်ပါ” ဟု လျှောက်ပြန်၏။ “ဖခင် ... ထိုစဉ်အခါက ဖြစ်သော အမှုမှာ ဖခင်တို့အား မထင်ရှားပါ၊ အကျွန်ုပ်နှင့် မင်းကြီးအားသာ ထင်ရှားပါ၏” ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် - “အို - တိုင်းသူပြည်သားတို့ အကြီးအမြတ် ဖြစ်သော အရှင်မင်းကြီး ... သန်လျက်ကိုလွယ်ကာ ချပ်တန်တဆာကိုဖွဲ့၍ သစ်ခွံအဝတ်ကို ဝတ်ဆင်ရသော အသင်မင်းကြီးလည်း ခရီးလမ်းအကြား၌ အကျွန်ုပ်အား မပေး၊ ညောင်ဗုဒ္ဓဟေခက်မှ ဆင်းကာ ဖွတ်ကင်ပြေးသည်ဟု ပြောဆိုဘိ၏၊ ဤအဖြစ်ကို သင်မင်းကြီး သိပါ၏” -ဟု မင်းကြီး ပြုသောအပြစ်ကို ပရိသတ်အလယ်၌ ထင်စွာပြု၍ ပြောဆိုလေသော် ပညာရှိအမတ်သည် မိဖုရားကြီးအား “အရှင်မိဖုရားကြီး ... မင်းကြီးသည် မချစ်သောကာလမှစ၍ နှစ်ယောက်လုံး မချမ်းသာခြင်းကိုပြုကာ အဘယ်ကြောင့် နေဘိသနည်း” ဟု လျှောက်ထားပြီးလျှင် - “အရှင်မိဖုရားကြီး ... မိမိသို့ ကိုင်းညွတ်သူအား ကိုင်းညွတ်ရမည်၊ မိမိသို့ ဆည်းကပ်သူအား ဆည်းကပ်ရမည်၊ မိမိ အမှုကိစ္စကို ပြုလုပ်သူ၏ အမှုကိစ္စကို ပြုလုပ်ရမည်၊ မိမိအကျိုးစီးပွားကို အလိုရှိသူ၏ အကျိုးစီးပွားကို အလိုရှိရမည်၊ မိမိသို့ မဆည်းကပ်သူသို့ မဆည်းကပ်ရ၊ မိမိကို ပယ်စွန့်သူကို ပယ်စွန့်ရမည်၊ ချစ်ခြင်းကို မပြုရ၊ တပ်စွန်းခြင်းကင်းသော စိတ်ဖြင့် မဆည်းကပ်ရာ၊ ငှက်သည် အသီးကုန်သော သစ်ပင်ကိုသိ၍ အခြား သစ်ပင်ကို ကြည့်ရှုရမည်၊ စင်စစ် လူတို့နေရာကား ကျယ်ဝန်းလှ၏” –ဟု မိဖုရားကြီးအား အကျိုးအကြောင်းပြကာ လျှောက်ထားလေ၏။
ကျေးဇူးဂုဏ်ရပ် စည်းစိမ်အပ်[ပြင်ဆင်ရန်]
မင်းကြီးသည် ပညာရှိအမတ် ပြောတိုင်း၊ ပြောတိုင်း မိဖုရားကြီး၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့၍ “ရှင်မ ... ဤမျှလောက် ကာလပတ်လုံး သင်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ငါ မအောက်မေ့မိ၊ ယခုအခါ ပညာရှိအမတ်၏ စကားဖြင့် အောက်မေ့မိပါပြီ၊ ငါ၏ အပြစ်ကို သည်းခံပါ၊ အလုံးစုံသော မင်းအဖြစ်ကို သင်မိဖုရားအား ငါ ပေးပါ၏” ဟု ဆို၍ - “အို - မိဖုရားကြီး ... ကျေးဇူးသိသည်၏ အဖြစ်ကို ကြည့်ရှုတတ်သော မင်းဖြစ်သော ငါသည် သင် မိဖုရားကြီးအား အစွမ်းသတ္တိအလျောက် ပြုစုပါမည်၊ သင်အလိုရှိလျှင် စည်းစိမ်အားလုံးကို ငါပေးပါ၏၊ သင့်အား အစိုးရခြင်း အလုံးစုံကိုလည်း ငါပေးပါ၏” –ဟု ပြောဆို တောင်းပန်ကာ မိဖုရားကြီးအား စည်းစိမ်အလုံးစုံကို ပေးလေ၏။ ဤပညာရှိအမတ်သည် မိဖုရားကြီး၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့သတိရအောင် လျှောက်ထားပေ၏ဟု ကျေးဇူးတင်ကာ ပညာရှိအမတ်အားလည်း စည်းစိမ် များစွာကို ပေးလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဒေသနာတော်ကို ဆောင်ပြီးလျှင် သစ္စာကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ သူကြွယ် လင်မယားနှစ်ယောက်တို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် - ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ မင်း၊ မိဖုရားတို့သည် - ယခုအခါ သူကြွယ်လင်မယား။
ပညာရှိအမတ်သည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ကိုယ့်ကိုညွတ်သူ၊ ညွတ်တုံ့မူ၊ ကပ်သူ့ ကပ်ကြရာ။
(၂) ကိုယ့်ကိစ္စပြု၊ တုံ့ပြန်ပြု၊ လိုမှု ကျိုးလိုရာ။
(၃) ကိုယ့်ကိုစွန့်သူ၊ စွန့်ကြဟူ၊ ချစ်သူ, ချစ်ကြရာ။
(၄) အသီးကုန်ငြား၊ သစ်ပင်များ၊ စွန့်သွားငှက်ပမာ။
ပက္ကဂေါဓဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။