ဓူမကာရိဇာတ်

သတ္တကနိပါတ် - ၂။ ဂန္ဓာရဝဂ် -(၄၁၃) - ဓူမကာရိဇာတ် ရှေးက ဖြစ်ဖူးသော ဓူမကောရီပုဏ္ဏား ဝတ္ထုကို ညွန်ပြလျက် စစ်သည်သူရဲကောင်းတို့ကို ချီးမြှောက်လျှင် စစ်အောင်မြင်နိုင်ကြောင်း မင်းအားဆိုဆုံးမသောအကြောင်း။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု

သူရဲသစ်မြှောက်စား စစ်ရှုံးငြား

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ကောသလမင်းကြီးသည် အစဉ် အဆက် လာသော သူရဲဟောင်းတို့အား ချီးမြှောက်ထောက်ပံ့ခြင်း မပြုဘဲ အသစ်ရောက်လာသော အာဂန္တုက သူရဲတို့အားသာ ချီးမြှောက်ထောက်ပံ့ခြင်းကို ပြု၏။

ထိုအခါ ပစ္စန္တရာဇ်ဝယ် သူခိုးတို့ ဖျက်ဆီးသည်ရှိသော် မင်းကြီးသည် စစ်သည်ဗိုလ်ပါနှင့်တကွ သွား၍ စစ်ထိုးရာ သူရဲဟောင်းတို့သည် ချီးမြှောက်ထောက်ပံ့ခြင်းကို ရသော သူရဲသစ်တို့ စစ်ထိုးလိမ့်မည်၊ သူရဲသစ်တို့လည်း သူရဲဟောင်းတို့ စစ်ထိုးလိမ့်မည်ဟု တစ်ဦးတစ်ဦး တွက်ကပ်ကာ စစ်မထိုးဘဲ နေကြကုန်၏။ သူခိုးတို့သည် မင်းကြီးကို အောင်မြင်ကုန်၏။

မင်းကြီးသည် ငါကား သူရဲသစ်တို့အား ချီးမြှောက်ထောက်ပံ့ခြင်းကြောင့် စစ်ရှုံးကြောင်းကိုသိလျှင် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ပြန်ခဲ့၍ နံနက်စာ စားပြီးသော် မြတ်စွာဘုရားထံ ချဉ်းကပ်လျက် မိမိ စစ်ရှုံးခဲ့ခြင်း အကြောင်းရင်းကို လျှောက်ထားလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် “မြတ်သောမင်းကြီး … ထောက်ပံ့ခြင်းကြောင့် စစ်ရှုံးသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ မင်းတို့လည်း စစ်ရှုံးဖူးကုန်ပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

အတိတ်ဝတ္ထု

ချင်းချင်းငြင်းကြ စစ်ရှုံးရ

လွန်လေပြီးသောအခါ ကုရုတိုင်း ဣန္ဒပတ္တနဂိုရ်ပြည်ဝယ် ယုဓိဋ္ဌိလအနွယ်ဖြစ်သော ဓနဉ္စယကောရဗျမင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ပုရောဟိတ်အမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် အတတ်ပညာ သင်ကြားပြီးလျှင် အဘပုရောဟိတ် လွန်သဖြင့် ထိုဓနဉ္စယကောရဗျမင်း၏ အကျိုးအကြောင်းကိုပြ၍ ဆုံးမတတ်သော ပုရောဟိတ် ဖြစ်လေ၏။ ထိုပုရောဟိတ်ကို ဝိဓုရ ပညာရှိဟု အမည်မှည့်ကုန်၏။

ထိုအခါ ဓနဉ္စယမင်းသည် သူရဲကောင်း တို့အား ချီးမြှောက် ထောက်ပံ့ခြင်းကို မပြုဘဲ သူရဲသစ်တို့အားသာ ချီးမြှောက်ထောက်ပံ့လေ၏။ တစ်နေ့သ၌ ပစ္စန္တရာဇ် သူခိုးတို့ ဖျက်ဆီးလတ်သော် မင်းကြီးသည် စစ်သည်ဗိုလ်ပါနှင့် တကွသွား၍ စစ်ထိုးရာ သူရဲဟောင်းတို့သည် သူရဲသစ်တို့ စစ်ထိုးလိမ့်မည်၊ သူရဲသစ်တို့လည်း သူရဲဟောင်းတို့ စစ်ထိုးလိမ့်မည်ဟု အချင်းချင်း တွက်ကပ်ကြလျက် စစ်မထိုးကြသဖြင့် မင်းကြီးသည် ရှုံးနိမ့်လေ၏။

စိုးရိမ်မှုတွေး ပညာရှိမေး

ထိုအခါ မင်းကြီးသည် ဣန္ဒပတ္တနဂိုရ်ပြည်သို့ ပြန်၍ “ငါကား သူရဲဟောင်းတို့အား မချီးမြှောက် မထောက်ပံ့ဘဲ သူရဲသစ်တို့အားသာ ချီးမြှောက ထောက်ပံ့သောကြောင့် စစ်ရှုံးရသည်” ဟု ကြံစည်အောက်မေ့လျေက်နေ၏။

တစ်နေ့သ၌ မင်းကြီးသည် “ငါသာလျှင် ဤသို့ပြုမိ၍ ရှုံးသလော၊ အခြားမင်းတို့လည်း ဤသို့ပြုကြ၍ ရှုံးဖူးသေးသလော” ဟု ကြံစည်ကာနေခိုက် မင်းကြီးကို ခစားရန်လာသော ဝိဓုရပညာရှိကို မြင်လျှင် -

“အို-ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏား … အဘယ်သူ တစ်ယောက်သည် များစွာ စိုးရိမ်သနည်း၊ သင်ပုဏ္ဏားသည် သိပါ၏လော ” –

ဟု ယုဓိဋ္ဌိလ အနွယ်၌ ဖြစ်၍ သုစရိုက်တရားကို ချစ်ခင်သော ကောရဗျမင်းကြီးသည် ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားကို မေးလေ၏။

ပုရောဟိတ်သည် မင်းကြီး၏ စကားကို ကြားလျှင် “မင်းကြီး … သင်မင်းကြီးတို့ စိုးရိမ်ခြင်းသည် အဘယ်မျှလောက် စိုးရိမ်ဘိသနည်း၊ သင်ကဲ့သို့ စိုးရိမ်သူများလည်း ရှေးအခါ ရှိခဲ့ဖူးသည်” ဟု လျှောက်ထားပြီးလျှင် အောက်ပါဝတ္ထုကို ဆောင်လေ၏။

အသစ်ချီးမြှောက် သေဘေးရောက်

ရှေးအခါ ဓူမကာရီ မည်သော ဆိတ်ထိန်းပုဏ္ဏားသည် ဆိတ်များစွာတို့ကို ယူဆောင်၍ တောအရပ်၌ ထိန်းကျောင်းလျက် လုံခြုံသော ချုံကို ပြုလုပ်၍ ထား၏။ မှက် ခြင် ယင်ရဲတို့ မကိုက်အောင် မိီးကို လည်းကောင်း၊ အခိုးကို လည်းကောင်း ပြုလုပ်၍ ချီးမြှောက်ထောက်ပံ့၏။ ဆိတ်တို့မှရသောနို့ရည်ကို စားသောက် သုံးဆောင်ကာနေ၏။ ထိုအခါ ထိုအရပ်သို့ ရွှေအဆင်းရှိသော သရဘမည်သော သားတို့သည် လာကြကုန်၏။ ပုဏ္ဏားသည် သရဘ မည်သော သားတို့ကို မြင်လျှင် ဆိတ်တို့အား ချီးမြှောက်ထောက်ပံ့ခြင်းကို မပြုတော့ဘဲ အသစ်ရောက်လာသော သရဘ မည်သော သားတို့အားသာ ချီးမြှောက်ထောက်ပံ့ခြင်းကို ပြုလေ၏။

ဆိတ်တို့လည်း ပုဏ္ဏားထံမှ ချီးမြှောက်ထောက်ပံ့ခြင်းကို မရလတ်သော် ပျက်စီးကြကုန်၏။ သရဘ မည်သော သားတို့လည်း တန်ဆောင်မုန်းလအခါ ရောက်လတ်သော် ပြေး၍ ဟိမဝန္တာသို့ ဝင်ကုန်၏။ ဓူမကာရီ ပုဏ္ဏားသည် သရဘသားတို့ကို မမြင်ရလျှင် စိုးရိမ်ပူဆွေးကာ ဖျော့တော့သော အနာစွဲကပ်လျက် နောက်ဆုံးတွင် သေခြင်းသို့ရောက်လေ၏။

မိတ်ဟောင်းပစ်ထား ပျက်စီးငြား

မြတ်သောမင်းကြီး ထိုဓူမကာရီ ပုဏ္ဏားသည် သင်မင်းကြီးတို့ထက် အဆပေါင်း ရာထောင်မျှ စိုးရိမ်ပူဆွေးခြင်းသို့ ရောက်ကာ ပျက်စီးဖူးကြောင်းကို ဥဒါန်းဆောင်၍ ပြလိုသဖြင့် -

“မြတ်သောမင်းကြီး … ဝါသေဋ္ဌ အနွယ် ဖြစ်သော ဓူမကာရီ ပုဏ္ဏားသည် ဆိတ်အပေါင်းနှင့်တကွ များစွာသော မီးစာတို့ကို ယူဆောင်လျက် တော၌ နေ၍ နေ့ညဉ့်ပတ်လုံး မပျင်းမရိ အခိုးကို ပြုဘိ၏” –

“ထိုဓူမကာရီ ပုဏ္ဏား၏ အခိုးနံ့ကြောင့် မှက်ခြင် ယင်ရတို့ နှိပ်စက်ခြင်းကို ခံရသော သရဘသားတို့သည် မိုးလပတ်လုံးနေရန် ထိုပုဏ္ဏားထံသို့ လာကြကုန်၏။

ပုဏ္ဏားသည် ထိုသရဘသားတို့ကို ချစ်ခင်၍ ချီးမြှောက် ထောက်ပံ့သဖြင့် ဆိတ်တို့ သွားခြင်း လာခြင်းကို မသိကုန်၊ ဆိတ်တို့သည် ပျက်စီးကြကုန်၏။ ” ။

မိတ်သစ်ရှောင်လျှင် သေပွဲဝင်

ထိုသရဘသားတို့သည် တန်ဆောင်မုန်းလအခါတော၌ မှက် ခြင် ယင်ရဲတို့ မရှိလတ်သော် တောင်ချောက်ကြားသို့ လည်းကောင်း၊ မြစ်တို့၏ အမွန်အစသို့ လည်းကောင်း ပြေးဝင်ကုန်၏။

ထိုပုဏ္ဏားသည် သွားလေသော သရဘသားတို့ကို လည်းကောင်း၊ ပျက်စီးလေပြီးသော ဆိတ်တို့ကို လည်းကောင်း မြင်၍ ပိန်ချုံးကာ အဆင်းမလှ ဖျော့တော့သော အနာ စွဲကပ်လေ၏။

ဤသို့ အတွင်းသား လူဟောင်းတို့ကို ပြင်ပ ပြု၍ အပြင်ပမှလာသော လူသစ်ကို ချစ်ခင်သဖြင့် ချီးမြှောက် ထောက်ပံ့သော သူသည် ဓူမကာရီ ပုဏ္ဏားကဲ့သို့ တစ်ယောက်ထီးတည်း များစွာ စိုးရိမ်ရ၏” –

ဟု မင်းကြီးအား ဓူမကာရီ ပုဏ္ဏား ဝတ္ထုဖြင့် ဆုံးမကာ သတိရစေ၏။

ပညာရှိ ဆုံးမ ကြည်ညိုလှ

မင်းကြီးသည် ဝိဓုရ ပညာရှိအား အလွန် ကြည်ညိုသဖြင့် စည်းစိမ်ဥစ္စာ များစွာကို ပေးလေ၏။ မင်းကြီးသည် ထိုအခါမှစ၍ အတွင်းသားဖြစ်သော သူဟောင်းတို့အား ချီးမြှောက် ထောက်ပံ့ခြင်းကို ပြု၏။ ဒါန သီလ စသော ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြု၍ သေလွန်သောအခါ နတ်ပြည်သို့ လားရ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ကောရဗျမင်းသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။

ဓူမကာရီ ပုဏ္ဏားသည် - ကောသလမင်း။

ဝိဓုရ ပညာရှိသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) တွင်းလူ ပြင်လူ၊ ရှိပြန်မူ၊ တွင်းလူ ချီးမြှောက်ရာ။

(၂) ပြင်လူမြှောက်ချီး၊ မှုမပြီး၊ ချည်းနှီး ပျက်တတ်စွာ။

(၃) တွင်းပြင်မျှတ၊ ချီးမြှောက်က၊ ကိစ္စပြီးကြောင်းသာ။

ဓူမကာရိဇာတ် ပြီး၏။

- - ^[၁]

ကိုးကား

↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။

[ဇာတ်နိပါတ်တော်-1] မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။

[၁]