ဒုဗ္ဗလကဋ္ဌဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဧကကနိပါတ် - ၁၁။ ပရောသတဝဂ် -၁၀၅ - ဒုဗ္ဗလကဋ္ဌဇာတ်။ ။ အလွန်ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့၍ သစ်ကိုင်းကျိုးသည်ကိုပင်ပြေးနေသဖြင့် ရုက္ခစိုး တရားဟောရသော ဆင်အကြောင်း။
ကြောက်ခြင်းမရှိ မရဏသတိ[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် လွန်စွာ ထိတ်လန့် ကြောက်ရွံ့သော ရဟန်းတစ်ပါး ရှိလေ၏။
ထိုရဟန်းသည် လေတိုက်၍ သစ်ခက် သစ်ရွက် ကျိုးသောအသံ၊ သားငှက်တို့အသံကိုကြားလျှင် အလွန် ထိတ်လန့် ကြောက်ရွံ့လျက် အသံသည်းစွာ အော်ဟစ်၍ ပြေးလေ့ရှိ၏။
ထိုရဟန်းကား ငါ တစ်နေ့နေ့မှာ သေရမည်ဟု သတိမရ၊ သေရမည်ကို မသိ၊ မရဏဿတိ ကမ္မဋ္ဌာန်းကို မပွားများသည့် အတွက် သေရမည်ကို အလွန်ကြောက်၍ နေသည်။ မရဏဿတိ ကမ္မဋ္ဌာန်းကို ပွားများ၍ နေသောသူကား ဘယ်အခါမှ ကြောက်ရွံ့လေ့မရှိ။ ထိုရဟန်း၏ သေခြင်းမှ ထိတ်လန့် ကြောက်ရွံ့သောအဖြစ်သည် သံဃာ့ဘောင်တွင် ထင်ရှား၍ လာလေ၏။
ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် ထိုရဟန်းအကြောင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူကာ “ရဟန်းတို့ ... ဤရဟန်းအား နှလုံး မသာမယာ မဖြစ်စေလင့်၊ ဤရဟန်းကား ယခုအခါ၌သာ သေဘေးမှ ကြောက်သည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ကြောက်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိတ်လန့်အစဉ် တောပြေးဆင်[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဟိမဝန္တာတောဝယ် ရုက္ခစိုးနတ် ဖြစ်လေ၏။
ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် “မင်္ဂလာဆင်တော်ကို စစ်မြေပြင်၌ မကြောက်မရွံ့အောင် သင်ကြားလော” ဟု ဆင်ဆရာအား အပ်နှင်းလေ၏။ ဆင်ဆရာလည်း မင်္ဂလာဆင်တော်ကို တိုင်တွင်ချည်ကာ ချွန်းလက်စွဲကုန်သော သူတို့ကို ခြံရံစေ၍ စစ်မြေပြင်၌ မကြေက်မရွံ့အောင် သင်ကြားလေ၏။
ဆင်တော်သည် သင်ကြားလတ်သော် ဝေဒနာကို သည်းမခံနိုင်၍ ချည်တိုက်ကိုချိုးကာ လူတို့ကိုပြေးစေ၍ ဟိမဝန္တာတောသို့ ဝင်လေ၏။ လူတို့လည်း ဆင်တော်ကို မဖမ်းနိုင်တော့သဖြင့် ပြန်ကြရကုန်၏။
တောသို့ရောက်သောအခါလည်း ချည်တိုင်၌ချည်ကာ ပြုလုပ်နေသကဲ့သို့ သေဘေးမှ ကြောက်သဖြင့် လက်မောင်းကိုလှုပ်ကာ လျင်မြန်စွာ ပြေးလေ၏။ ကိုင်စိတ် မချမ်းသာဘဲ အမြဲ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်ကာသာ နေ၏။
ရုက္ခစိုးနတ်သည် ဆင်ကိုမြင်၍ သစ်ပင်ခွ၌ရပ်လျက် -
“အို - ဆင်ပြောင်ကြီး ... ဤတောထဲ၌ အားနည်းသော သစ်ခက်သစ်ရွက်ခြောက်များစွာသည် လေတိုက်၍ ကျိုးပြတ်ကျကြ၏။ သည်အသံကို ကြောက်ရွံ့မနေလင့်၊ ကြောက်ရွံ့နေလျှင် သင့်မှာ တဖြည်းဖြည်း ပိန်ချုံးလာလိမ့်မည်၊ သင့်အား ဘေးရန်မရှိ” - ဟု ရုက္ခစိုးနတ်သည် မကြောက်မရွံ့အောင် ဆင်အား အဆုံးအမ ပေးလေ၏။ ဆင်လည်း ထိုနေ့မှစ၍ ကြောက်ရွံ့ခြင်းမရှိတော့ဘဲ သွားလာကျက်စားကာ နေလေ၏။
ဤဒေသနာတော်၏ အဆုံး၌ ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့သော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ဆင်သည် - ယခုအခါ ကြောက်ရွံ့သော ရဟန်း။
ရုက္ခစိုးနတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) သေခြင်းတရား၊ မသိငြား၊ ကြောက်အားပိုတတ်လှ။
(၂) အကြောက်လွန်ရာ၊ ဘေးဖြစ်လာ၊ ချမ်းသာမရှိကြ။
ဒုဗ္ဗလကဋ္ဌဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။