ဒဓိဝါဟနဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဒုကနိပါတ် - ၄။ အသဒိသဝဂ် -၁၈၆ - ဒဓိဝါဟနဇာတ်။ ။ ဗာရာဏသီမင်းနှင့် စစ်ထိုးရန် သိကြားမင်းပေးသော စည်ကိုတီး၍ စစ်သည် ခြံရံစေခြင်း၊ နို့ဓမ်းအိုးကိုခွဲ၍ မြစ် ဖြစ်စေခြင်း၊ ပုဆိန်ကိုလွှတ်၍ မင်း၏ဦးခေါင်းကို ဖြတ်ယူစေခြင်းတို့ဖြင့် မင်းအဖြစ်သို့ ရောက်သော ဒဓိဝါဟနမင်း အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု
[ပြင်ဆင်ရန်]သူယုတ်ပေါင်းကာ ကိုယ်လည်းပါ
[ပြင်ဆင်ရန်]နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတစ်ပါးသည် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော အပေါင်းအဖော်ကို မှီဝဲလေ့ရှိ၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့အား “ရဟန်းတို့ .... သူတော်မဟုတ် သူယုတ်မာတို့နှင့် ပေါင်းဖော်ခြင်းမည်သည်ကား - ယုတ်မာ၏၊ အကျိုးမဲ့ကို ပြုတတ်၏။ အသက်ဝိညာဉ်ရှိသော သူယုတ်မာတို့နှင့် ပေါင်းဖော်ရာဝယ် ယုတ်မာခြင်း၊ အကျိုးမဲ့ပြုခြင်းကား အဘယ်မှာ ဆိုဖွယ်ရာရှိအံ့နည်း။ ရှေးအခါ အသက်ဝိညာဉ်မရှိ အရသာခါးသော တမာပင်၊ ခွေးတောက်ပင်တို့နှင့် ပေါင်းဖော်ရာဝယ် နတ်သုဓာကဲ့သို့ အရသာချိုမြိန်သော သရက်ပင် စဉ်လျက်လည်း အရသာခါး ဖြစ်လာဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု
[ပြင်ဆင်ရန်]ညီများရှိရာ သိကြားလာ
[ပြင်ဆင်ရန်]လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ကာသိတိုင်း၌ ပုဏ္ဏားညီနောင် လေးယောက်တို့သည် ရသေ့ရဟန်းပြုကာ ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် အစဉ်အတိုင်း ကျောင်းဆောက်၍ နေကြကုန်၏။ ထိုလေးပါးသော ရသေ့တို့တွင် အစ်ကိုအကြီးဆုံး ရသေ့သည် စုတေ၍ သိကြားမင်း ဖြစ်လေ၏။ သိကြားမင်းသည် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ အကြားအကြား၌ ခုနစ်ရက်၊ ရှစ်ရက်အလွန်တွင် ညီရသေ့သုံးပါးတို့ထံ သွားကာ ဆည်းကပ်လေ့ရှိ၏။
ညီများလိုရာ ပေးအပ်ကာ
[ပြင်ဆင်ရန်]တစ်နေ့သ၌ သိကြားမင်းသည် ရသေ့ကြီးထံသို့ကပ်ပြီးလျှင် “အရှင်ဘုရား ... အဘယ်ဝတ္ထုဖြင့် အလိုရှိသနည်း” ဟု လျှောက်၏။ “သိကြားမင်း ... ငါ့မှာ ဖျော့တော့သော အနာရှိ၍ မီးဖြင့် အလိုရှိသည်” ဟု ပြော၏။ သိကြားမင်းသည် ရသေ့ကြီးအား ပဲခွပ်ပုဆိန်ကိုပေး၏။ “အရှင်ဘုရား ... မီးဖြင့် အလိုရှိသောအခါ ဤပဲခွပ်ပုဆိန်ကို လက်ဖြင့်ပုတ်ခတ်၍ ဟယ် ... ပဲခွပ်ပုဆိန် ငါ့ဖို့ ထင်းတို့ကိုဆောင်၍ မီးမွှေးလော့ ခိုင်းလျှင် ထိုပဲခွပ်ပုဆိန်သည် ထင်းတို့ကို ယူဆောင်ကာ မီးမွှေး၍ ပေးလိမ့်မည်။ သည်တွင်မကသေးတခြား လိုရာကိစ္စကိုလည်း ခိုင်းနိုင်ပါသည်ဟု မှာထားခဲ့၏။ နောက်တစ်ဖန် ရသေ့လတ်ထံသို့ ကပ်ပြီးလျှင် “အရှင်ဘုရား ... အဘယ်ဝတ္ထုဖြင့် အလိုရှိသနည်း” ဟု လျှောက်လေ၏။ “သိကြားမင်း ... ငါ့မှာ ဆင်တို့သွားရာလမ်းနှင့် နီးနေ၍ ဆင်တွေ နှိပ်စက်သဖြင့် ဆင်းရဲလှသည်။ သို့အတွက် ဆင်တွေကို ပြေးစေချင်သည်” ဟု ပြော၏။ သိကြားမင်းသည် ရသေ့လတ်အား စည်တစ်လုံးကို ပေး၏။ “အရှင်ဘုရား ... စည်၏ ဤဘက်မျက်နှာကို တီးလျှင် ရန်သူတို့ ပြေးကြလိမ့်မည်။ ဤဘက်မျက်နှာကို တီးလျှင် မေတ္တာသက်ဝင်ကြကာ အင်္ဂါလေးပါးရှိသော စည်သည်တို့လာ၍ ခြံရံကြလိ်မ့်မည်” ဟု မှာထားခဲ့၏။
နို့ဓမ်းသုံးကြ စားသောက်ရ
[ပြင်ဆင်ရန်]နောက်တစ်ဖန် ရသေ့ငယ်ထံသို့ ကပ်ပြီးလျှင် “အရှင်ဘုရား ... အဘယ်ဝတ္ထုဖြင့် အလိုရှိသနည်း” ဟု လျှောက်ပြန်၏။ “သိကြားမင်း ... ငါ့မှာ ဖျော့တော့နာ စွဲကပ်သဖြင့် ဓာတ်ချောက်ချားသည် ဖြစ်၍ နို့ဓမ်းဖြင့် အလိုရှိသည်” ဟု ပြော၏။ သိကြားမင်းသည် ရသေ့ငယ်အား နို့ဓမ်းအိုးတစ်လုံးကို ပေး၏။ “အရှင်ဘုရား ... အလိုရှိ၍ - ဤနို့ဓမ်းအိုးကို သွန်လျှင် ရေအယဉ်စီးကာ မြစ်ကြီးကိုဖြစ်စေလျက် အရှင်ဘုရားတို့အား မင်းအဖြစ်ကိုပင် ယူ၍ပေးနိုင်ပါလိမ့်မည်” ဟု မှာထားခဲ့၍ မိမိနေရာ ပြန်လေ၏။ ထိုအခါမှာစ၍ ရသေ့ကြီးသည် ပဲခွပ်ပုဆိန်ကို စေခိုင်း၍ မီးကိုရ၏။ ရသေ့လတ်လည်း စည်ကိုတီး၍ ဆင်တို့ကို ပြေးစေ၏။ ရသေ့ငယ်လည်း နို့ဓမ်းအိုးမှယူကာ နို့ဓမ်းကို စားရ၏။
သင်္ဘောပျက်ကာ သမုဒ္ဒရာ
[ပြင်ဆင်ရန်]အခါတစ်ပါး၌ ဝက်တစ်ကောင်သည် ရွာတည်ဖူးသော ရွာဆိုးကုန်း တစ်ခုဝယ် ကျက်စားသည်ရှိသော် တန်ခိုးအာနုဘော်နှင့် ပြည့်စုံသော ပတ္တမြားတုံးကို မြင်လေ၏။ ထိုဝက်သည် ပတ္တမြားတုံးကို နှုတ်သီးဖြင့် ငုံကာ ပတ္တမြား၏ တန်ခိုးအာနုဘော်ဖြင့် ကောင်းကင်သို့ပျံ့တက်၍ သမုဒ္ဒရာအလယ်ကျွန်းတစ်ခုသို့ ရောက်လေ၏။ ထိုကျွန်းဝယ် ရသဖန်းပင်အောက်၌ အမြဲနေကာ တစ်နေ့သ၌ ပတ္တမြားတုံးကို ရှေ့တွင်ချကာ အိပ်ပျော်လေ၏။ ထိုအခါ ကာသိတိုင်းနေ လုလင်တစ်ယောက်သည် မိဘတို့ နှင်ထုတ်သဖြင့် သွားရာ၊ သင်္ဘောဆိပ်တစ်ခုသို့ ရောက်လျှင် လှေသူကြိးတစ်ယောက်ထံကပ်၍ အမှုကြီးငယ်ကို ပြုလုပ်လျက် သမုဒ္ဒရာ၌ သွားသော လှေဖြင့် လိုက်လေ၏။ ထိုလုလင်သည် သမုဒ္ဒရာအလယ်သို့ရောက်၍ လှေပျက်လတ်သော် ပျဉ်ပြားတစ်ချပ်ကိုစီးကာ ထိုဝက်ရှိရာကျွန်းသို့ ရောက်လေ၏။
ဝက်ကိုသတ်စား ရသေ့ထံသွား
[ပြင်ဆင်ရန်]ထမင်းဆာမွတ်လှသဖြင့် သစ်သီးကြီးငယ်ကို ရှာဖွေသည်ရှိသော် ဝက်၏ အနီးသို့ရောက်၍ အိပ်ပျော်နေသည်ကို သိသဖြင့် အသာအယာသွားလျက် ပတ္တမြားတုံးကို ယူပြီးလျှင် ထိုပတ္တမြားတုံး၏ အာနုဘော်ဖြင့် ကောင်းကင်ပျံတက်ကာ ရသဖန်းပင်ပေါ်၌နေလျက် ဤဝက်ကား ပတ္တမြားတုံး၏ အာနုဘော်ဖြင့် ဤကျွန်းသို့လာ၍ နေဟန်တူသည်။ ဤဝက်ကို သတ်စားပြီးမှ သွားမည်ဟု ကြံစည်ကာဝက်ခေါင်းပေါ်သို့ တုတ်ချောင်းတစ်ခုကို ချလေ၏။ ဝက်သည်နိုးလတ်၍ ပတ္တမြားတုံးကို မမြင်လျှင် ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်လျက် ထိုထိုဤဤ ပြေးလွှားကာ ရှာဖွေ၏။ လုလင်သည် ရယ်၏။ ဝက်သည် ထိုလုလင်ကို မြင်လျှင် အလွန်စိတ်ဆိုးသဖြင့် ရေသဖန်းပင်ကို ဦးခေါင်းဖြင့် တိုက်၍သေလေ၏။ လုလင်လည်း ရေသဖန်းပေါ်မှာ ဆင်းသက်ကာ ဝက်သားကို မီးကင်၍စားပြီးလျှင် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် သွားရာ၊ ဟိမဝန္တာသို့ရောက်လျှင် ရသေ့ကြီးသင်္ခမ်းကို မြင်၍ ဆင်းသက်ကာ ရသေ့ကြီးကို နှစ်ရက်သုံးရက် ဝတ်ကြီး ဝတ်ငယ်ကို ပြု၍နေ၏။ ထိုအခါ ပဲခွပ်ပုဆိန်၏ အာနုဘော်ကို သိလေ၏။
ရသေ့များသတ်မှု ပစ္စည်းယူ
[ပြင်ဆင်ရန်]လုလင်လင်သည် ပဲခွပ်ပုဆိန်ကို လိုချင်သဖြင့် မိမိပတ္တမြားတုံး၏ အာနုဘော်ကို ရသေ့ကြီးကိုပြကာ ရသေ့ကြီးအား “အရှင်ဘုရား ... ပတ္တမြားတုံးနှင့် ပဲခွပ်ပုဆိန်ကို လဲပါ” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ ရသေ့ကြီးလည်း ကောင်းကင်ဖြင့် ပျံလို၍ လဲလိုက်၏။ လုလင်လည်း ပဲခွပ်ပုဆိန်ကို ယူ၍ အတန်ငယ် သွားမိလျှင် ပဲခွပ်ပုဆိန်ကို လက်ဖြင့် ပုတ်ခတ်ကာ ရသေ့ကြီး ဦးခေါင်းကိုဖြတ်ပြီး ပတ္တမြားတုံးကို ယူခဲ့ရမည် စေခိုင်း၏။ ပဲခွပ်ပုဆိန်လည်း စေခိုင်းသည့်အတိုင်း သွား၍ ရသေ့ကြီး ဦးခေါင်းကိုဖြတ်ပြီး ပတ္တမြားတုံးကို ယူခဲ့၏။ တစ်ဖန် ပဲခွပ်ပုဆိန်ကို တစ်နေရာတွင် ဝှက်ထားကာ ရသေ့လက်ထံကပ်၍ နှစ်ရက်သုံးရက် နေသောအခါ စည်၏ အာနုဘော်ကို သိပြန်၍ ရသေ့လတ်အား - ပတ္တမြားတုံးနှင့် စည်ကိုလဲရန် လျှောက်ထား၍ လဲလိုက်သဖြင့် စည်ကိုယူကာ အတန်ငယ်သွားမိလျှင် ပဲခွပ်ပုဆိန်ကို ရှေးနည်းအတိုင်း စေလွှတ်၍ ရသေ့လတ် ဦးခေါင်းကို ဖြတ်ကာ ပတ္တမြားတုံးကို ယူစေပြီးလျှင် သိုဝှက်၍ ရသေ့ငယ်ထံ ကပ်ပြန်၍ နှစ်ရက် သုံးရက် နေသောအခါ နို့ဓမ်းအိုးကို လဲလှယ်ပြီး ပဲခွပ်ပုဆိန်ကို ရှေးနည်းအတိုင်း ရသေ့ငယ် ဦးခေါင်းကို ဖြတ်၍ ပတ္တမြားတုံးကိုယူပြီးလျှင် ပဲခွပ်ပုဆိန်ကို လည်းကောင်း၊ စည်ကို လည်းကောင်း၊ နို့ဓမ်းအိုးကို လည်းကောင်း ယူဆောင်လျက် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ သွားလေ၏။
တိုင်းပြည်ယူပြန် ထီးနန်းစံ
[ပြင်ဆင်ရန်]ရောက်လျှင် မနီးမဝေးသော အရပ်၌နေ၍ ဗာရာဏသီမင်းကြီးထံ - ပြည်ကိုတည်း ပေးမည်လော၊ သို့တည်းမဟုတ် စစ်ကိုတည်း ထိုးမည်လော-ဟု အမှာစာကို ရေးသား၍ ယောကျ်ားတစ်ယောက်ကို ပို့စေ၏။ မင်းကြီးကြားလျှင် သူခိုးကို ဖမ်းမည်ဟု စစ်သည်ဗိုလ်ပါနှင့်တကွ မြို့မှထွက်လေ၏။ ထိုအခါ လုလင်သည် စည်မျက်နှာတစ်ဘက်ကို တီးကာ အင်္ဂါလေးပါးရှိသော စစ်သည်ကို ခြံရံစေ၏။ ဗာရာဏသီမင်းကြီး၏ စစ်သည်များ လွှမ်းမိုးလာသည်ကိုသိလျှင် နို့ဓမ်းအိုးကိုသွန်ကာ မြစ်ကြီးကို ဖြစ်စေ၏။ လူအများ နို့ဓမ်းမြစ်၌ နစ်မွန်းနေသည်ကို မြင်လျှင် ပဲခွပ်ပုဆိန်ကို စေလွှတ်ကာ မင်းကြီး၏ ဦးခေါင်းကို ဖြတ်စေ၏။ ပဲခွပ်ပုဆိန်လည်း မင်းကြီးဦးခေါင်းကို ဖြတ်ယူကာ၊ လုလင် ခြေရင်းတွင် ချထားလေ၏။ တစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ လက်နက်ကို ကိုင်ခြင်းငှာ မစွမ်းနိုင်၊ ထိုအခါ လုလင်သည် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် မြို့တွင်းသို့ဝင်ကာ အဘိသိက်သွန်စေ၍ (ဒဓိဝါဟန)မင်းဟူသော အမည်ဖြင့် တရားသဖြင့် မင်းပြုလေ၏။
သရက်ထူးခြား မွန်မြတ်ထား
[ပြင်ဆင်ရန်]တစ်နေ့သ၌ ဒဓိဝါဟန မင်းကြီးသည် ပိုက်ကွန်ဖြင့်မြစ်၌ ရေကစားစဉ် ကဏ္ဏမဏ္ဍအိုင်မှ နတ်တို့ အသုံးအဆောင်ဖြစ်သော သရက်သီးမှည့်တစ်လုံး မျောလာကာ ကွန်၌ငြိလေ၏။ လူတို့သည် ကွန်ကိုမ-ချီသောအခါ သရက်သီးကိုတွေ့လျှင် မင်းကြီးအား ဆက်သကုန်၏။ သရက်သီးသည် လုံးဝိုင်း၍ အိုးစရည်းပမာဏရှိ၏။ ရွှေကဲ့သို့ဝါဝင်းသော အဆင်းရှိ၏။ မင်းကြီးလည်း သရက်သီးကိုရလျှင် မုဆိုးတို့ကို မေး၍ သရက်သီးမှန်းသိသဖြင့် သုံးဆောင်တော်မူ၏။ နတ်သုဓာကဲ့သို့ အရသာရှိ၏။ သရက်စေ့ကို ဥယျာဥတော်၌ စိုက်ပျိုးစေ၍ နို့ရေဖြင့် သွန်းလောင်းစေ၏။ သုံးနှစ်မြောက်သောအခါ အသီးသီးလေ၏။ ချိုမြိန်သော အရသာရှိ၍ ရွှေအဆင်းကဲ့သို့ပင် ဝါဝင်း၏။ မင်းနှင့်တကွ လူအများတို့သည် သရက်ပင်အား နို့ရည်ဖြင့် အမြဲသွန်းလောင်းလျက် ပန်းနံ့သာ ဆီမီးတို့ဖြင့် ပူဇော်ကြကုန်၏။
လက်ဆောင်ပေးလျက် မျိုးစေ့ပျက်
[ပြင်ဆင်ရန်]မင်းကြီးသည် ထိုသရက်သီးကို တစ်ပါးသော မင်းတို့အား လက်ဆောင်ပေးသည်ရှိသော် အစေ့ကို စိုက်ပျိုးထားမည်ကို စိုးရိမ်သဖြင့် အညွန့်ပေါက်ရာ အရပ်ကို အဆိပ်ရှိသော အရိုးဖြင့်ထိုး၍ မျိုးစေ့ကို ဖျက်ဆီးပြီးမှ ပေးတော်မူလေ့ရှိ၏။ ထိုမင်းတို့သည် သရက်စေ့ကို စိုက်၍ အပင်မပေါက်သောအခါ မျိုးစေ့ကို ဖျက်ဆီးထားမှန်း သိကြကုန်၏။ ထိုအခါ မင်းတစ်ပါးသည် မိမိဥယျာဉ်စောင့်ကို ခေါ်စေ၍ “အမောင် ... ဒဓိဝါဟမင်း၏ သရက်သီး အရသာကို ဖျက်ဆီး၍ ခါးလာအောင် ပြုလုပ်နိုင်ပါမည်လော”ဟု မေးလေ၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... ပြုလုပ်နိုင်ပါသည်”ဟု လျှောက်ထားလျှင် မင်းကြီးသည် ပြုလုပ်နိုင်လျှင် သွား၍ ပြုလုပ်လောဟု ဥစ္စာတစ်ထောင်ပေးကာ စေလွှတ်လိုက်၏။
ရသာဖျက်ရန် နည်းလမ်းကြံ
[ပြင်ဆင်ရန်]ထိုဥယျဉ်စောင့်လည်း ဗာရာဏသီပြည်သို့သွား၍ ဒဓိဝါဟမင်းကြီးထံ ဆည်းကပ်ကာ ဥယျာဉ်စောင့် ဖြစ်ကြောင်း ဥယျာဉ်တော်ကို ကောင်းစွာ ပြုပြင်လိုကြောင်းကို လျှောက်ထားလေလျှင် မင်းကြီး နှစ်သက်တော်မူသဖြင့် ဥယျာဉ်တော်ကို ပြုပြင်ရန် မိမိဥယျာဉ်စောင့်ထံ စေလွှတ်လိုက်၏။ ထိုအခါမှ စ၍ ဥယျာဉ်စောင့် နှစ်ယောက်တို့သည် ဥယျာဉ်တော်ကို ပြုပြင်ကြကုန်၏။ ရောက်သစ်စဖြစ်သော ဥယျာဉ်စောင့်သည် ပန်းတို့ကို အခါမဲ့ ပွင့်စေ၏။ သစ်သီးတို့ကို အခါမဲ့ သီးစေ၏။ ဥယျာဉ်တော်ကို မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိအောင် ပြုပြင်၏။ ဒဓိဝါဟန မင်းကြီးလည်း အလွန်နှစ်သက်တော်မူသဖြင့် ဥယျာဉ်စောင့်ဟောင်းကို နှင်ထုတ်ကာ ဥယျာဉ်စောင့်သစ်ကိုသာ ဥယျာဉ်တော်ကို ပြုပြင်ရန် လွှဲအပ်လေ၏။
ပန်းချင်းရောယှက် အမျိုးဖျက်
[ပြင်ဆင်ရန်]ဥယျဉ်စောင့်သစ်သည် ဥယျဉ်တော်တစ်ခုလုံး မိမိလက်သို့ ရောက်လာလျှင် အလိုရှိတိုင်း ပြုလုပ်ခွင့်ရသဖြင့် သရက်ပင်ကို ခြံရံ၍ တမာပင်တို့ကို လည်းကောင်း၊ ခွေးတောက်ပင်တို့ကို လည်းကောင်း စိုက်ပျိုးလေ၏။ အစဉ်သဖြင့် တမာပင်၊ခွေးတောက်ပင်တို့ ကြီးပြင်းလာလျှင် သရက်မြစ်နှင့် တမာမြစ်တို့သည် လည်းကောင်း၊ သရက်ခက်နှင့် တမာခက် ခွေးတောက်ခက်တို့သည် လည်းကောင်း အချင်းချင်းရောနှော ထွေးယှက်ကြကုန်၏။ ထိုအခါ နတ်သုဓာကဲ့သို့ ချိုမြိန်ကောင်းမြတ်လှသော သရက်သီးတို့သည် တမာရွက် ခွေးတောက်ရွက်တို့ကဲ့သို့ အလွန်ခါး၍ လာကုန်၏။ ဥယျဉ်စောင့်လည်း သရက်သီးတို့ ခါးလာသည်ကို သိလျှင် ပြေးလေ၏။
သစ်ပင်ပမာပြ ဆိုဆုံးမ
[ပြင်ဆင်ရန်]ဒဓိဝါဟနမင်းကြီးသည် ဥယျဉ်တော်သို့သွား၍ သရက်သီးကို သုံးဆောင်သည်ရှိသော် တမာရွက်၊ ခွေးတောက်ရွက်တို့ကဲ့သို့ ခါးနေသဖြင့် မမျိုနိုင်တော့ဘဲ ဟက်၍ ထွေးရ၏။ ထိုအခါ ဘုရားအလောင်းသည် ဒဓိဝါဟနမင်းကြီးအား အကျိုးအကြောင်းပြ၍ ဆုံးမတတ်သော ပညာရှိအမတ်ကြီး ဖြစ်လေ၏။ မင်းကြီးသည် ပညာရှိကြီးကို ခေါ်စေ၍ - “အို ပညာရှိအမတ်ကြီး ... ဤသရက်ပင်ကား - ရှေးအခါ အဆင်းအနံ့ အရသာနှင့် ပြည့်စုံသော အသီးကို သီးခဲ့၏။ ယခုအခါလည်း ရှေးအခါ၌ကဲ့သို့ ပူဇော်ချီးမြှောက်ခြင်းကို ရပါလျက် အဘယ်ကြောင့် ခါးသောအသီးကို သီးဘိသနည်း” – ဟု မေးတော်မူ၏။
ပညာရှိအမတ်ကြီးသည် မင်းကြီးအား - “မြတ်သောမင်းကြီး ... ဤမင်္ဂလာသရက်ပင်ကား - ယခုအခါ တမာပင်၊ ခွေးတောက်ပင်တို့ဖြင့် ခြံရံလျက်ရှိ၏။ သရက်မြစ်နှင့် တမာမြစ်၊ ခွေးတောက်မြစ်၊ သရက်ခက်နှင့် တမာခက်၊ ခွေးတောက်ခက်တို့ ရောနှောထွေးယှက် ပေါင်းဖော်ခြင်းကြောင့် ခါးသောအသီးကို သီဘိ၏” –
ဟု သရက်သီးခါးရခြင်း အကြောင်းကို လျှောက်ထားလေ၏။
မင်းကြီးလည်း ပညာရှိအမတ်ကြီး၏ စကားကို ကြားလျှင် အမြစ်နှင့်တကွ တမာပင်၊ ခွေးတောက်ပင်တို့ကို ဖြတ်စေပြီးလျှင် လေးမျက်နှာမှ ခါးသော မြေမှုန့်တို့ကို ထုတ်ပယ်စေလျက် နို့ရည်၊ သကာရည်၊ နံ့သာရည်တို့ဖြင့် သွန်းလောင်းကာ တစ်ဖန်ပြုပြင်စေ၏။ ထိုသရက်ပင်လည်း ချိုမြိန်ကောင်းမြတ်သော ဝတ္ထုနှင့် ပေါင်းဖော်ရပြန်သောကြောင့် ချိုမြိန်ကောင်းမြတ်သော အသီးကို သီးပြန်လေ၏။ ဒဓိဝါဟနမင်းကြီးလည်း ဥယျာဉ်တော်ကို ပြုပြင်ရန် ဥယျာဉ်စောင့်ဟောင်းကိုပင် ခေါ်ယူအပ်နှင်း၍ အသက်၏အဆုံး၌ ကံအားလျော်စွာ လားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း
[ပြင်ဆင်ရန်]ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် - ရဟန်းတို့ ... ထိုအခါ ပညာရှိအမတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ - ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်
[ပြင်ဆင်ရန်](၁) မိုက်သူ,ယုတ်သူ၊ ပေါင်းဖက်မူ၊ ထိုသူမိုက်ယုတ်မည်။
(၂) လိမ္မာသူကောင်း၊ အတူပေါင်း၊ ကောင်း၍လိမ္မာမည်။
(၃) စိတ်ရှိလူထား၊ သစ်ပင်များ၊ ပေါင်းငြား ဓာတ်ကူးသည်။
(၄) သီးချိုသရက်၊ တမာယှက်၊ ခါးလျက် သီးတော့သည်။ ဒဓိဝါဟနဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား
[ပြင်ဆင်ရန်]- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။