ဇရူဒပါနဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
တိကနိပါတ် - ၁။ သင်္ကပ္ပဝဂ် -(၂၅၆ ) ဇရူဒပါနဇာတ်။ ။ အလိုကြီး၍ မရောင့်ရဲနိုင်သဖြင့် ပျက်စီးရသော လှည်းကုန်သည်နှင့် အလိုနည်း၍ ရောင့်ရဲနိုင်သဖြင့် စည်းစိမ်ချမ်းသာများစွာ ခံစားရသော လှည်းမှူးအကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဘုရားရှင်လျှောက်ကြား ကုန်သွယ်သွား[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်၌ ကုန်သည်တို့သည် ဘဏ္ဍာတိုပကို အပြည့်အစုံ စီမံကာ ကုန်သွယ်သွားခါနီးတွင် မြတ်စွာဘုရားကို ပင့်ဖိတ်လှူဒါန်းပြီးလျှင် သရဏဂုံသီလတို့ကို ဆောက်တည်၍ ရှိခိုးကန်တော့ကာ - “အရှင်ဘုရား ... အကျွန်ုပ်တို့သည် ကုန်သွယ်ရန် ခရီးရှည်သွားကြပါအံ့၊ ဘဏ္ဍာတို့ကို ရောင်းချပြီးလျှင် ချမ်းသာစွာ ပြန်ရောက်သောအခါ တစ်ဖန် ရှိခိုးကန်တော့ပါအံ့” - ဟု လျှောက်ထားကာ ကုန်သွယ်သွားကြကုန်၏။
ကုန်သည်တို့သည် - ကန္တာရခရီးခဲသို့ ရောက်လတ်သော် ရေတွင်းဟောင်းတစ်ခုကို မြင်၍ ဤရေတွင်းကား ရေမရှိ၊ ငါတို့လည်း ရေငတ်ကုန်၏။ ထိုရေတွင်းကို တူးဖော်ကြမည်ဟု တိုင်ပင်ညီညွတ်ကာ တူးဖော်ကြသော် - အစဉ်အတိုင်း သလွဲစင်၊ သလွဲပုပ်၊ ကြေးပုပ်၊ ကြေးနီ၊ ကျောက်မျက်ရွဲ တို့ကို ရကြကုန်၏။ ရသမျှဖြင့်လည်း ရောင့်ရဲတင်းတိမ်ကြကုန်၏။ ထိုရတနာတို့ကို လှည်းတို့ဖြင့် အပြည့်တင်ဆောင်ကာ ချမ်းသာစွာ မိမိတို့နေရာ သာဝတ္ထိပြည်သို့ ပြန်ရောက်ကြကုန်၏။
ထိုကုန်သည်တို့သည် မြတ်စွာဘုရားကို လျှောက်ထားခဲ့ကြသောအတိုင်း ပင့်ဖိတ်ကာ လှူဒါန်းရှိခိုးကုန်လျက် မြတ်စွာဘုရားအား မိမိတို့ရဲခဲ့သော ဥစ္စာရတနာကို အကြောင်းစုံ လျှောက်ထားကြကုန်၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် “သီတင်းသည်တို့ ... သင်တို့ကား ရသမျှသော ဥစ္စာဖြင့် ရောင့်ရဲတင်းတိမ်ကာ ပမာဏကို သိကြသောကြောင့်ဥစ္စာကို လည်းကောင်း၊ အသက်ကို လည်းကောင်း ရကြပေသည်။ ရှေးသူဟောင်းတို့ကား - ရသမျှသော ဥစ္စာဖြင့်လည်း မရောင့်ရဲ မတင်းတိမ်ကြ၊ အတိုင်းအရှည်ပမာဏကိုလည်း မသိကြ၊ ပညာရှိတို့ စကားကိုလည်း နားမထောင်ကြသောကြောင့် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်ရသည်” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ရေတွင်းတူးကြ ရတနာရ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ကုန်သည်အမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် လှည်းကုန်သည်တို့၏ အကြီးအမှူး ဖြစ်လေ၏။
တစ်နေ့သ၌ လှည်းမှူးသည် လှည်းတို့ဖြင့် ဘဏ္ဍာတို့ကို အပြည့်တင်ကာ ကုန်သည်တို့ကိုခေါ်၍ ကုန်သွယ်ရန် ဗာရာဏသီပြည်မှထွက်၍ အစဉ်အတိုင်း သွားကြရာ ကန္တာရခရီးခဲသို့ ရောက်လတ်သော် ရေတွင်းဟောင်းတစ်ခုကို မြင်ကြကုန်၏။ ထိုအခါ ကုန်သည်တို့သည် ရေငတ်ကြသဖြင့် တိုင်ပင်ညီညွတ်ကာ ရေတွင်းဟောင်းကို တူးကြသော် အစဉ်သဖြင့် များစွာသော ရတနာတို့ကို ရကုန်၏။
ရအပ်သော ရတနာတို့ဖြင့် ရောင့်ရဲတင်းတိမ်ခြင်းမရှိ၊ ဤရေတွင်းဟောင်းဝယ် ဤရတနာတို့ထက် ကောင်းမြတ်သော ရတနာတို့ကို ရလိမ့်ဦးမည်ဟု လောဘဇောတိုက်ကာ အတိုင်းအရှည်ပမာဏကို မသိကြဘဲ အလွန်အားဖြင့် တူးကြကုန်၏။ လှည်းမှူးသည် အဖန်ဖန်တားမြစ်သော်လည်း တူးမြဲတူးကြကုန်၏။
မရောင့်ရဲလျှင် သေပွဲဝင်[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုရေတွင်းဟောင်းကို နဂါးမင်းသည် သိမ်းဆည်းကပ်၏။ အလွန်စွာ တူးကြသဖြင့် ထိုရေတွင်းဟောင်း အောက်တွင်နေသော နဂါးမင်း ဗိမာန်ပျက်၍ မြေမှုန့်တို့ကျလတ်သော် အလွန်အမျက်ထွက်သဖြင့် နှာခေါင်းလေဖြင့် မှုတ်သောကြောင့် အဆိပ်သင့်ကာ လှည်းကုန်သည်မှူးမှတစ်ပါးသော ကုန်သည်တို့သည် သေကျေပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ကြကုန်၏။
ထိုအခါ နဂါးလုလင်တို့သည် နဂါးပြည်မှထွက်၍ ရတနာတို့ကို လှည်းတို့၌တင်ကာ အသီးအသီး မောင်းနှင့်ကြကုန်လျက် လှည်းမှူးကိုကား ယာဉ်ငယ်တစ်ခု၌ ချမ်းသာစွာ စီးစေ၍ ဗာရာဏသီပြည် လှည်းမှူး၏ အိမ်သို့ရောက်အောင် ပို့ပြီးလျှင် ဥစ္စာရတနာတို့ကို သှိမှီးသိမ်းဆည်းကာ နဂါးပြည်သို့ ပြန်ကြကုန်၏။
တင်းတိမ်ရောင့်ရဲ သေဘေးလွဲ[ပြင်ဆင်ရန်]
လှည်းမှူးလည်း မိမိရရှိသော ဥစ္စာရတနာတို့ကို ပေးကမ်း စွန့်ကြဲ၍ ဇမ္ဗူဒိပ်တစ်ကျွန်းလုံး ကုန်သွယ်ခြင်း၊ လယ်လုပ်ခြင်း စသည်တို့ကို မပြုလုပ်စေဘဲ လှူဒါန်းကျွေးမွေးကာ ဥပုသ်သီလတို့ကို ဆောက်တည်၍ သေသည်၏အဆုံး၌ နတ်ပြည်သို့ လားလေ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် ဘုရားဖြစ်တော်မူသောအခါ - “သီတင်းသည်တို့ ... ကုန်သည်တို့သည် ရေသောက်လိုသဖြင့် ရေတွင်းဟောင်းကို တူးဖော်ကြသော် ကြေးမည်း၊ ကြေးနီ၊ သလွဲဖြူ၊ သလွဲပုပ်၊ ရွှေ၊ ငွေ၊ ပုလဲ၊ ကျောက်မျက်ရွဲ၊ ပတ္တမြားတို့ကို ရကြကုန်၏။ ရမြဲတိုင်းသောရတနာဖြင့် မရောင့်ရဲ မတင်းတိမ်ကြသဖြင့် အလွန်နက်စွာ တူးကြပြန်ရာ - ထိုတွင်းဟောင်းအောက်၌နေသော အဆိပ်ပြင်းထန်၍ တန်ခိုးကြီးသော နဂါးမင်းသည် အဆိပ်တန်ခိုးဖြင့်သတ်၍ သေကြရပြီ၊ ထိုကြောင့် လျောက်ပတ်ရုံသာ တူးကြရသည်၊ အလွန်မတူးရာ။ အမှန်အားဖြင့် အလွန်တူးခြင်းသည် ယုတ်မာ၏၊ လျောက်ပတ်ရုံသာ တူးခြင်းသည် ဥစ္စာရ၏။ အလွန်တူးသဖြင့် သေကျေပျက်စီးကြရ၏” - ဟု သီတင်းသည်တို့အား ဟောတော်မူ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ နဂါးမင်းသည် - ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာ။
လှည်းကုန်သည်မှူးသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ရရသမျှ၊ ရောင့်ရဲက၊ မခုချမ်းသာမည်။
(၂) မရောင့်ရဲ၊ လောဘကဲ၊ ဆင်းရဲပျက်စီးမည်။
(၃) တွင်းဟောင်းတူးငြား၊ ကုန်သည်များ၊ နဂါးသေစေသည်။
ဇရူဒပါနဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။