ဇမ္ဗုကဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
စတုက္ကနိပါတ် - ၄။ ကောကိလဝဂ် -(၃၃၅) ဇမ္ဗုကဇာတ်။ ။ ခြင်္သေ့စားကြွင်းကိုစား၍ ခြင်္သေ့မာန်တက်ကာ ခြင်္သေ့ဟု တုမိသဖြင့် ဆင်၏ ခြေအောက်၌ အသက်ပျောက်ရသော ဇမ္ဗုကမြေခွေး အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု
[ပြင်ဆင်ရန်]ဘုရားပြိုင်မှု အတုပြု
[ပြင်ဆင်ရန်]နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် မြတ်စွာဘုရား အတုကိုပြု၍ နေသတတ်။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ရှင်သာရိပုတ္တရာကို မေးတော်မူရာ ဒေဝဒတ်အကြောင်းကို လျှောက်ထားသဖြင့် သိတော်မူလျှင် “ချစ်သား သာရိပုတ္တရာ ... ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာ ငါဘုရား၏ အတုကိုပြု၍ ဆင်းရဲကို ခံရသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ခံရဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု
[ပြင်ဆင်ရန်]ခြင်္သေ့မွေးကျွေး တောမြေခွေး
[ပြင်ဆင်ရန်]လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ခြင်္သေ့မျိုး၌ ဖြစ်၍ ဟိမဝန္တာအရပ်တွင် လိုက်ဂူတစ်ခု၌ နေလေ၏။
တစ်နေ့သ၌ ခြင်္သေ့မင်းသည် ကျွဲကိုသတ်၍ စားပြီးလျှင် ရေသောက်၍ လိုက်ဂူသို့ ပြန်လာရာ မြေခွေးတစ်ကောင်သည် ခြင်္သေ့မင်းကိုမြင်လျှင် မပြေးနိုင်ရကား ရင်ဖြင့်ဝပ်လေ၏။ ခြင်္သေ့မင်းသည် “မြေခွေး ... အဘယ်ကြောင့် ဝပ်သနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင် ... အရှင်ကို ခစားလို၍ ဝပ်ပါသည်” ဟု ပြော၏။ “မြေခွေး ... ကောင်းပြီ၊ လာလော့” ဟု ခေါ်ကာ မိမိနေရာ လိုဏ်ဂူသို ဆောင်ပြီးလျှင် နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း အမဲသားကိုပေး၍ မွေးလေ၏။
မြေခွေးသည် တစ်နေ့တခြား ဝဖြိုးလာလတ်သော် မာန်မာနတက်ကြလတ်၍ ခြင်္သေ့သို့ ကပ်ပြီးလျှင် “အရှင် ...အကျွန်ုပ်သည် အခါခပ်သိမ်း အရှင်တို့ အလုပ်အကျွေးကို ခံရ၏၊ အခါခပ်သိမ်း အမဲသားကိုပေး၍ ကျွေးမွေးကြကုန်၏၊ ယနေ့ အရှင်သည် ဤလိုဏ်ဂူ၌ နေရစ်ပါ၊ အကျွန်ုပ်သည် ဆင်ကိုသတ်၍ အသားကို စားပြီးလျှင် အရှင်တို့ဖို့လည်း ဆောင်ယူခဲ့ပါမည်” ဟု ပြော၏၊ “မြေခွေး ... ဆင်သတ်ခြင်းအမှုကို သင် မနှစ်သက်လင့်၊ သင်ကား ဆင်ကို သတ်၍ စားသောအမျိုး၌ မဖြစ်ပေ၊ သင့်အား ငါ သတ်၍ ပေးမည်” ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် ငါ့စကားကို နားထောင်လော့ -
“မြေခွေး ... ဆင်ကား ကိုယ်ကြီး၏၊ အရပ်လည်း မြင့်၏၊ အစွယ်လည်း ရှည်၏၊ ခြင်္သေ့မျိုးသာ ဆင်ကို ဖမ်းနိုင်၏၊ သင်ကား ထိုခြေင်္သေ့မျိုး၌ မဖြစ်လေ” - ဟု မြေခွေးအား အကြောင်းပြကာ တားမြစ်လေ၏။
ခြင်္သေ့တုလေ ခွေးမိုက်လေ
[ပြင်ဆင်ရန်]မြေခွေးသည် ခြင်္သေ့မင်း တားမြစ်စဉ်လျှင် လိုက်ဂူမှ ထွက်ပြီးလျှင် သုံးကြိမ် ခွေးဟောင်သံကိုမြည်၍ တောင်ထိပ်၌ရပ်ကာ တောင်ခြေက်ရင်းကို ကြည့်လတ်သော် မည်းသော ဆင်တစ်ကောင်ကိုမြင်၍ ဆင်ဦးကင်း၍ ကျစေမည်ဟု ခုန်ချလေ၏။ ဦးကင်း၌ မကျဘဲ လိမ့်၍ ဆင်းခြေက်ရင်း၌ ကျလေ၏။ ထိုအခါ ဆင်သည် ခြေဖြင့် မြေခွေးဦးခေါင်းကို ညက်ညက်ကြေအောင် နင်းလေ၏။ မြေခွေးသည် ထိုအရပ်၌ပင် ညည်းညူလျက် သေရ၏။ ဆင်လည်း ကြိုးကြာသံမြည်လျက် ဖဲသွားလေ၏။
ခြင်္သေ့မင်းသည် တောင်ထိပ်၍ရပ်လျက် ကြည့်လတ်သော် ဆင်းရဲ ပျက်စီးနေသော မြေခွေးကိုမြင်လျှင် မြေခွေးသည် မိမိမာနကိုမှီ၍ ဆင်းရဲပျက်စီးရသည်ဟု ဆင်ခြင်ကာ -
“အချင်းတို့ ... ခြင်္သေ့မဟုတ်ပါဘဲလျက် ခြင်္သေ့မာန်ဖြင့် မိမိကိုယ်ကို ဖောက်ပြန်ခြင်းကိုပြုသော မြေခွေးသည် ဆင်ထံသို့ရောက်၍ ညည်းညူလျက် မြေ၌အိပ်ရ၏။ မြေခွေးသည် အစိုးရ၍ မွန်မြတ်သဖြင့် ကောင်းစွာတည်သော ပခုံးရှိလျက် ခွန်အားကြီးသော ခြင်္သေ့မင်း၏ အစွယ်အားရှိသည်ကို မဆင်ခြင်မိသောကြောင့် ဆင်ပြောင်သတ်အပ်သည်ဖြစ်၍ အိပ်လျက်သေရ၏။
ဤလောက၌ နှိုင်းယှဉ်၍ မိမိ၌ရှိသော အစွမ်းအားကို သိမြင်လျက် မန္တရားဖြင့် လည်းကောင်း၊ အတိုင်ပင်ဖြင့် လည်းကောင်း၊ ကောင်းစွာ ဆိုအပ်သော စကားဖြင့် လည်းကောင်း အမှုကိစ္စကို ပြုလုပ်သော ပညာရှိသည် အကျိုးများစွာ ဖြစ်နိုင်၏” -
ဟု လောက၌ ပြုလုပ်အပ်သည်နှင့်ယှဉ်သော အမှုကိစ္စကို ပြောဆိုလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း
[ပြင်ဆင်ရန်]ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ မြေခွေးသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။
ခြင်္သေ့မင်းသည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်
[ပြင်ဆင်ရန်](၁) ခြင်္သေ့တုလျင်း၊ မြေခွေးဖျင်း၊ ဆင်နင်းသေရသည်။
(၂) မိမိစွမ်းအင်၊ မဆင်ခြင်၊ မာန်ဝင်မှားတတ်သည်။
(၃) မန္တရားဖြင့်၊ တိုင်ပင်လင့်၊ ဆိုသင့်စကားရည်။
(၄) ဤသည့်သုံးပါး၊ မှုဆောင်ငြား၊ ကျိုးများပညာသည်။
ဇမ္ဗုကဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား
[ပြင်ဆင်ရန်]- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။