ဆဝကဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
စတုက္ကနိပါတ် - ၁။ ကာလိင်္ဂဝဂ် -(၃၀၉) ဆဝဇာတ်။ ။ ကျွန်ုပ်လည်း ခိုးသူ ဖြစ်သဖြင့်လည်းကောင်း၊ မင်းကြီးလည်း ဗေဒင်ကို အမြင့်မှသင်ယူသဖြင့် လည်းကောင်း၊ ပုဏ္ဏားလည်း အနိမ့်မှ သင်ပေးသဖြင့် လည်းကောင်း အားလုံး ယုတ်မာကြသည်ဟု ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဆိုသောကြောင့် အချီးမြှောက်ခံရသော စဏ္ဍလအကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
တရားရိုသေ စောင့်ရှောက်လေ[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဆဗ္ဗဂ္ဂီ ရဟန်းတို့သည် နိမ့်သောနေရာ၌နေလျက် မြင့်သောနေရာ၌သော သူတို့အား တရားဟောကြကုန်၏။
ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ဆဗ္ဗဂ္ဂီရဟန်းတို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ မေးတော်မူရာ ဟုတ်မှန်ကြောင်းကို လျှောက်ထားကြသဖြင့် ကဲ့ရဲ့တော်မူပြီးလျှင် “ရဟန်းတို့ .... တရားတော်၌ မရိုမသေပြုခြင်းသည်မသင့်၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် နိမ့်သောနေရာ၌နေလျက် မြင့်သောနေရာ၌ နေသောသူအား ဗေဒင်သင်သောသူတို့ကို ကဲ့ရဲ့ဖူးကုန်ပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
မယားတွက်တာ ခိုးရရှာ[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသော ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် စဏ္ဍာလမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် အိမ်ရာထောင်လျက် ဥစ္စာကိုဖြစ်ေ၏။
တစ်နေ့သ၌ ထိုစဏ္ဍာလ၏မယားသည် သရက်သီးကို စားလိုသောချင်ခြင်းဖြစ်၍ လင်ယောကျ်ားအား “အရှင် ... အကျွန်ုပ်သည် သရက်သီးကိုစားလိုသော ချင်ခြင်းဖြစ်ပါသည်” ဟု ပြော၏။ “ရှင်မ ... ယခုအခါ သရက်သီးမရှိ၊ တခြားအသီးကို ဆောင်ယူပေးမည်” ဟု “ ပြောလေ၏။ “အရှင် ... သရက်သီးကို စားရမှ အသက်ရှင်မည်၊ မစားရလျှင်သေမည်” ဟု ပြောလေ၏။
ထိုအခါ စဏ္ဍာလသည် မယား၌ တပ်စွန်းသောစိတ်ရှိသဖြင့် ကြံစည်လတ်သော် မင်းကြီးဥယျာဉ်၌ သရက်ပင်တို့သည် မပြတ်သီးကုန်သည်ဟုသိ၍ ညဉ့်အခါ ဥယျာဉ်တော်သို့သွားကာ သရက်ပင်သို့တက်၍ အသီးတို့ကို ကြည့်ရှုရှာဖွေရင်းပင် မိုးလင်းခဲ့၏။ ထိုအခါ စဏ္ဍာလသည် ယခုအခါ ငါသရက်ပင်မှ ဆင်း၍သွားလတ်သော် ငါ့ကိုမြင်လျှင် သူခိုးဟု ဖမ်းကြလိမ့်မည်။ သို့အတွက် တစ်နေ့လုံးနေ၍ ညဉ့်အခါမှပင် ဆင်းသက်၍သွားမည်ဟု သစ်ခွကြားတွင် ပုန်းကွယ်၍နေ၏။
သုံးယောက်စလုံး တရားသုဉ်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် ပုရောဟိတ်ထံ ဗေဒင်သင်မည်ဟု ပုရောဟိတ်နှင့်တကွ ဥယျသ်တော်သို့ ဝင်ပြီးလျှင် သရက်ပင်ရင်းဝယ် မြင့်သောနေရာ၌နေလျက် ဆရာကိုမူကား နိမ့်သောနေရာ၌နေစေကာ ဗေဒင်တို့ကို သင်ကြားစေ၏။ ပုန်းကွယ်နေသော စဏ္ဍာလ မြတ်လတ်သော် မင်းသည် မြင့်သောနေရာ၌နေလျက် ဗေဒင်တို့ကို သင်ကြားဘိ၏။ ဤမင်းသည် တရားမစောင့်၊ ပုရောဟိတ်လည်း နိမ့်သောနေရာ၌နေလျက် ဗေဒင်တို့ကို သင်ကြားပေးဘိ၏။ ဤပုရောဟိတ်လည်း တရားမစောင့်၊ ငါလည်း မိ်န်းမ၏အလိုသို့ လိုက်၍ ကိုယ်နှင့်အသက်ကို မရေတွက်ဘဲ သရက်သီးတို့ကို ခိုးဘိ၏။ ငါလည်း တရားမစောင့်ဟု ကြံစည်ပြီးလျှင် တွဲလျားကျနေသော သရက်ကိုင်းဖျားမှ ဆင်းသက်ကာ မင်း ပုဏ္ဏားနှစ်ပါးတို့အလည်၌ ရပ်ပြီးလျှင် “အရှင်မင်းကြီး ...အကျွန်ုပ်ကား ပျက်စီး၏။ အရှင်မင်းကြီးကား တွေဝေ၏။ ပုရောဟိတ်ကား အလိုရမ္မက်ကြီး၏” ဟု ရဲတင်းစွာ ပြောဆိုလေ၏။
စဏ္ဍာလ တရားပြ[ပြင်ဆင်ရန်]
မင်းကြီးသည် စဏ္ဍာလအား - “အမောင် ... အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ဤသို့ ပြောဆိုသနည်း” ဟု မေးရာ စဏ္ဍာလသည် မင်းကြီးအား -
“အရှင်မင်းကြီး ... အကျွန်ုပ်တို့ သုံးယောက်လုံး ပြုလုပ်အပ်သော အမှုကိစ္စအား ယုတ်မာသော အမှုကိစ္စချည်းသာဖြစ်၏။ အကျွန်ုပ်ကား မိန်းမအလိုသို့လိုက်၍ သရက်သီးတို့ကို ခိုးဘိ၏။ ပုရောဟိတ်လည်း နိမ့်သောနေရာ၌နေလျက် ဗေဒင်တို့ကို သင်ကြားပေးဘိ၏။ အရှင်မင်းကြီးလည်း မြင့်သောနေရာ၌နေလျက် ဗေဒင်သုံးပုံတို့ုကို သင်ယူဘိ၏။ သုံးယောက်လုံးတို့သည် တရားကို မမြင်ကြကုန်၊ တရားမှ ရွှေ့လျောကြကုန်၏” –
ဟု လျှောက်ထား၏။ ထိုစကားကို ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားကြားလျှင် စဏ္ဍာလအား -
“အမောင် ငါကား မင်း၏ဥစ္စာဖြစ်၍ ဖြူစင်သော သလေး သားပြွမ်းထမင်ိးကု စားရ၏။ ထိုကြောင့် ဘုရား၊ ပစ္စေကဗုဒ္ဓ၊ ရဟန္တာတို့ မှီဝဲအပ်သော တရားကို မမှီဝဲနိုင်ပါ”
ဟု ပြန်ကြားပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ စဏ္ဍာလသည် -
“အို - ပုဏ္ဏားကြီး ... လောကကြီးကား ကျယ်ဝန်းလှ၏။ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားပါလေ။ မင်းမှတစ်ပါးသောသူတို့လည်း ထမင်းချက်ကြကုန်၏။ သင်သည် မတရားသောအမှုကို မပြုကျင့်ပါလင့်၊ ကျောက်သည်အိုးကို ခွဲသကဲ့သို့ မတရားသောအမှုသည် သင့်ကိုမခွဲပါစေလင့်။
အို-ပုဏ္ဏားကြီး ... အပါယ်သို့ကျစေသဖြင့် လည်းကောင်း၊ မရားမှုကို ပြုကျင့်သဖြင့် လည်းကောင်း စည်းစိမ်ချမ်းသာ ဥစ္စာရခြင်းကို ရလာခဲ့အံ့၊ ထိုသို့ ရလာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာဥစ္စာကိုရခြင်းကို ငါတို့ကဲ့ရဲ့စက်ဆုပ်ပါကုန်၏” –
ဟု ပုရောဟိတ်အား တရားဟောလေ၏။
ပူဇော်ပသမှု သူကောင်းပြု[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ မင်းကြီးသည် စဏ္ဍာလတရားကို ကြည်ညိုသဖြင့် “အမောင် ... သင် ဘယ်အမျိုးနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... အကျွန်ုပ်ကား စဏ္ဍာလမျိုး ဖြစ်ပါသည်” ဟု လျှောက်၏။ “အမောင် ... သင်သည် အကယ်၍ အမျိုးနှင့် ပြည့်စုံငြားအံ့ သင့်အား မင်းဖြစ်ကိုပေးရာ၏။ ဤနေ့မှစ၍ ငါသည် နေ့အခါ မင်းပြုအံ့၊ သင်သည် ညဉ့်အခါ မင်းပြုလော့” ဟု ပြောဆိုကာ မိမိလည်ပင်း၌ ဆင်မြန်းအပ်သော ပန်းဆိုင်းကို စဏ္ဍာလလည်ပင်း၌ ဆင်မြန်းစေ၍ မြို့စောင့်ခန့်ထားတော်မူ၏။ [ဤအတွယ်သည်ကား လည်ပင်၌ နီသောပန်းဆိုင်းကို ဆင်မြန်းရသော မြို့စောင့်တို့အနွယ်တို့ဖြစ်လာ၏]
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ မင်းသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။
စဏ္ဍာလသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) သူတေ တံထွာ၊ တတ်ပညာ၊ ကောင်းစွာရိုသေသည်။
(၂) မြင့်နေမင်းအား၊ နိမ့်ပုဏ္ဏား၊ သင်ကြားဗေဒင်မည်။
(၃) သရက်ခိုးငြား၊ ဒွန်းစဏ္ဍား၊ တရားပြခဲ့သည်။
ဆဝဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။