စမ္မသာဋကဇာတ်

စတုက္ကနိပါတ် - ၃။ ကုဋိဒူသကဝဂ် -(၃၂၄) စမ္မသာဋကဇာတ်။ ။ ဝှေ့ခတ်ရန် သိုး၏ နောက်ဆုတ်ခြင်းကို မိမိအား အရိုအသေပြုသည်ဟု ထင်၍ သိုးကို ချီးကျူးနေစဉ် သိုး ဝှေ့ခတ်သဖြင့် သေဆုံးရသည့် စမ္မသာဋကပုရပိုက်အကြောင်း။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု

ချီးမြှောက်လွဲက ကဲ့ရဲ့ကြ

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ပုရပိုက် တစ်ယောက်သည် သားရေအဝတ်ကို ဝတ်ရုံလေ့ရှိ၏။ တစ်နေ့သ၌ ထိုစမ္မသာဋက ပုရပိုက်သည် မိမိအရံမှထွက်၍ သာဝတ္ထိပြည်တွင်း၌ ဆွမ်းခံသွားသည်ရှိသော် သိုးဝှေ့ရာ အရပ်သို့ ရောက်လေ၏။ သိုးသည် ပုရပိုက်ကို မြင်လျှင် ဝှေ့လိုသဖြင့် နောက်သို့ဆုတ်လေ၏။ ပုရပိုက်ကား ဤသိုးသည် ငါ့အား ရိုသေသော အမူအရာကို ပြသည်ဟု မှတ်ထင်ကာ နောက်သို့မဆုတ်ဘဲနေ၏။ ထိုအခါ သိုးသည် လျင်မြန်သော အဟုန်ဖြင့် ပြေးလာပြီးလျှင် ပုရပိုက်ပေါင်ကို ဝှေ့ကာ လဲစေ၏။

ထိုပုရပိုက်သည် သူတောင်ကောင်း မဟုတ်သောသိုးကို ချီးမြှောက်ခြင်းကိုပြုခြင်းသည် သံဃာဘောင်၌လည်း ထင်ရှားလေ၏။ တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားဘသင်၌ ထိုစမ္မသာဋက ပုရပိုက် အကြောင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ဤစမ္မသာဋက ပုရပိုက်သည် ယခုအခါ၌သာ သူတော်ကောင်း မဟုတ်သော သိုးကို ချီးမြျောက်ခြင်းကိုပြု၍ ပျက်စီးသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ပျက်စီးဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

အတိတ်ဝတ္ထု

သိုးကိုထင်မှား ချီးမြှောက်ငြား

လွန်လေပြီးသောအါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကုန်သည်မျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် ကုန်သွယ်ခြင်း အမှုကို ပြုလေ၏။

ထိုအခါ စမ္မသာဋက ပုရပိုက်တစ်ဥိးသည် ဗာရာဏသီပြည်၌ ဆွမ်းခံဝင်သည်ရှိသော် သိုးဝှေ့တတ်သော အရပ်သို့ ရောက်လျှင် ဝှေ့မည်ဟု အားယူရန် နောက်သို့ဆုတ်သော သိုးကိုမြင်၍ ဤသိုးသည ငါ့ကို ပူဇော်ဘိ၏ဟု နောက်သို့ မဆုတ်ဘဲနော ဤမျှလောက် လူတို့အထဲ၌ လူတစ်ဦး တစ်ယောက်မျှလည်း ဂုဏ်ကျေးဇူးကို မသိဟု ထိုသိုးအား လက်အုပ်ချီကာရပ်လျက် -

“အချင်းတို့ ... အခြံအရံများသော သိုးမြတ်သည် အမျိုးတြ်၍ ဗေဒင်တတ်သော ပုဏ္ဏားကို ပူဇော်ဘိ၏၊ အခြေလေးချောင်းရှိသော သိုးမြတ်သည် အလွန်ကောင်းသော သဘောရှိစွတကား၊ အလွန်ကောင်းသောကျေးဖူးရှိစွတကား၊ အလွန် သီလကို ချစ်ခင်ပေစွတကား” - ဟု သိုး၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ချီးကျူးကာနေလေ၏။ ထိုအရပ်၌နေသော ကုန်သည်ပညာရှိသည် -

“အို- ပုဏ္ဏား ပုရပိုက် ... တစ်ခဏချင်း မြင်ကာမျှဖြင့် အခြေလေးချောင်းရှိသော သိုးနှင့် အကျွမ်းမဝင်ပါလင့်၊ သိုးကား ပြင်းထန်စွာ ဝှေ့လိုသဖြင့် နောက်သို့ဆုတ်ဘိ၏၊ ထိုသိုးသည် သင့်ကို ဝှေ့လိမ့်မည်” –ဟု ပုရပိုက်ကို တားမြစ်၏။

မိုက်သူချီးမြှောက် ဘေးရန်ရောက်

ထိုသိုးသည် ကုန်သည်ပညာရှိ တားမြစ်စဉ်လျှင် လျင်မြန်သော အဟုန်ဖြင့် ပြေးလာပြီးလျှင် ထိုပုရပိုက်ပေါင်၌ဝှေ့၍ လဲစေ၏။ ပုရပိုက်လည်း ပြင်းထန်သော ဝေဒနာသို့ ရောက်လတ်သော် အိပ်လျက် -

“အချင်းတို့ ... ငါ့၏ ပေါင်ရိုးတို့သည် ကျိုးကုန်ပြီး၊ အရိက္ခာဖြင့် ပြည့်သော ဝန်ထုပ်သည် လိမ့်ခဲ့ပြီ၊ အလုံးစုံသော ဘဏ္ဍာသည် ကွဲခဲ့ပြီ၊ သိုးသည် ငါ့ကို ဝှေ့၍ သတ်ဘိ၏၊ သင်တို့သည် အမြန်ပြေးကြကုန်” ဟု လက်မောင်းနှစ်ဖက်တို့ကို မြှောက်ကာ ငိုကြွေးလေ၏။

ထိုနောက်တစ်ဖန် ပုရပိုက်သည် -

“အချင်းတို့ ... ယနေ့ ပညာမရှိသော ငါသည် သိုးဝှေ့၍ သေရသကဲ့သို့ ထို့အတူ မပူဇော်အပ် မချီးမွမ်းအပ်သောသူကို ပူဇော်ချီးမွမ်းသောသူသည် သေရ၏” –

ဟု ငိုကြွေးလျက် ထိုအရပ်မှာပင် သေရလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ စမ္မသာဋက ပုရပိုက်သည် - ယခုအခါလည်း စမ္မသာဋက ပုရပိုက်။

ကုန်သည်ပညာရှိသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) မမြှောက်ထိုက်သူ၊ ချီးမြှောကမူ၊ ထိုသူပျက်စီးရာ။

(၂) သိုးကိုမြှောက်လိုက်၊ ပုရပိုက်၊ သိုးတိုက်သေရရှာ။

စမ္မသာဋကဇာတ် ပြီး၏။

- - ^[၁]

ကိုးကား

↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။

[ဇာတ်နိပါတ်တော်-1] မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။

[၁]