ဃတာသနဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဧကကနိပါတ် - ၁၄။ အသမ္ပဒါနဝဂ် -၁၃၃ - ဃတာသနဇာတ်။ ။ နေသောအရပ်မှ ဘေးဖြစ်မည်ကို သိသဖြင့် ငှက်အပေါင်းအား ဆုံးမကာ ပြောင်းရွှေ့သွားသော ငှက်မင်းအကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ကာလမဟုတ် တရားဆုတ်[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတစ်ပါးသည် မြတ်စွာဘုရားထံမှ ကမ္မဋ္ဌာန်းကိုယူ၍ ပစ္စန္တရာဇ် ရွာငယ်တစ်ခုကို အမှီပြုကာ တောကျောင်း၌ ဝါကပ်လေ၏။
နောက်တစ်နေ့ ဆွမ်းခံသွားလတ်သော် ကျောင်းကို မီးလောင်သဖြင့် နေစရာမရှိ ဆင်းရဲပင်ပန်းသည့်အတွက် ဒါယကာတို့အား အကြောင်းကြားလေ၏။ ဒါယကာတို့သည် လယ်ထွန်ပြီးမှ ဆောက်မည်၊ မျိုးကြဲပြီးမှ ဆောက်မည် စသည်ဖြင့် နေ့ရက်ရွှေ့ကာ မဆောက်ဖြစ်ဘဲ ဝါကျွတ်လေ၏။ ရဟန်းလည်း လျောက်ပတ်သော ကျောင်းကို မရဲသဖြင့် ကမ္မဋ္ဌာန်း အပြီးသို့မရောက်၊ နိမိတ်မျှပင် မထင်လေ။
ဝါကျွတ်သောအခါ မြတ်စွာဘုရားထံ အဖူးအမြှော်ရောက်၍ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းအား “ချစ်သား ရဟန်း ... သင့်အား ကမ္မဋ္ဌာန်းနှင့် လျော်သောနေရာကို ရပါ၏လော” ဟု မေးတော်မူ၏။ ရဟန်းလည်း “အရှင်ဘုရား ... လျောက်ပတ်သောနေရာကို မရပါ” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။
ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် “ချစ်သားရဟန်း ... ရှေးအခါ တိရစ္ဆာန်တို့ပင် လျောက်ပတ်သည်၊ မလျောက်ပတ်သည်ကို သိသဖြင့် လျောက်ပတ်သောအခါ နေ၍ မလျောက်ပတ်သောအခါ စွန့်လွှတ်ကာ သွားကြသည်၊ သင်ကား အဘယ်ကြောင့် မိမိနှင့် လျောက်ပတ်သည်၊ မလျောက်ပတ်သည်ကို မသိသနည်း” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
သင့်လျော်မှီပြု နေထိုင်မှု[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ငှက်မျိုး၌ ဖြစ်၍ သိကြားလိမ္မာသောအခါ ငှက်မင်းဖြစ်လျက် ငှက်အပေါင်းခြံရံကာ တောအရပ်ဝယ် *ဇာတဿရအိုင် အနီး၌ ပေါက်၍ အရွက် အခက်နှင့် ပြည့်စုံသော သစ်ပင်ကြီးတစ်ခုကို အမှီပြုကာ နေထိုင်လေ၏။
များစွာသော ငှက်တို့သည် ရေအိုင်အထက်တွင် အုပ်ဖုံးလျက်ရှိသော သစ်ခက်တို့၌နေကာ ကိုယ်မှဖြစ်သော အညစ်အကြေးတို့ကို ရေထဲသို့ ကျစေကုန်၏။ ထိုဇာတဿရအိုင်၌လည်း ကြမ်းတမ်းသော နဂါးမင်းသည် နေ၏။
ကြာလသိငြား ပြောင်းရွှေ့သွား[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုနဂါးမင်းအား ဤငှက်အပေါင်းတို့သည် ငါ၏နေရာ ဇာတဿရအိုင်၌ ကိုယ်မှဖြစ်သော အညစ်အကြေးတို့ကို ချကြသည်၊ ငါသည် ရေမှ စီးထစေ၍ သစ်ပင်ကိုလောင်စေလျက် ငှက်တို့ကို ပြေးစေရမူ ကောင်းလိမ့်မည်ဟု ကြံစည်ကာ အမျက်ထွက်သည်ဖြစ်၍ ညဉ့်အခါ သစ်ပင်ထက်ဝယ် ငှက်တို့ အိပ်သောအခါ ရှေးဦးစွာ ရေကို ကျိုက်ကျိုက်ဆူစေ၏။ နှစ်ကြိမ်မြောက်၌ အခိုးထစေ၏။ သုံးကြိမ်မြောက်၌ ထန်းလုံးပမာဏရှိ မီးလျှံကို ထစေ၏။ ထိုအခါ ငှက်မင်းသည် ရေမှ မီးလျှံကိုမြင်၍ -
“အို - ငှက်အပေါင်းတို့ ... မီးလောင်လျှင် ရေဖြင့်ငြိမ်းသတ်ရသည် မဟုတ်ပါလော၊ ယခုအခါ ရေကိုပင် မီးလောင်၌နေချေပြီ၊ ငါတို့မှာ ဤသစ်ပင်ကြီး၌ နေခြင်းငှာ မသင့်၊ တစ်ပါးသော သစ်ပင်သို့ သွားကြကုန်အံ့” –
ဟု ပြောဆို၍ မိမိစကားကို လိုက်နာယူသော ငှက်တို့ကို ခေါ်ယူကာ ပျံ၍ တစ်ပါးသောအရပ်သို့ သွားလေ၏။ ငှက်မင်းစကားကို မလိုက်နာယူဘဲ နေရစ်ကုန်သော ငှက်တို့ကား အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။
ဤဒေသနာတော်၏ အဆုံး၌ ထိုရဟန်းသည် အရဟတ္တဖို်လ်၌တည်၍ ရဟန္တာ အဖြစ်သို့ ရောက်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ငှက်မင်းစကား လိုက်နာသော ငှက်တို့သည် - ယခုအခါ ဘုရားပရိသတ်။
ငှက်မင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) လျောက်ပတ် မလျောက်ပတ်၊ နေရာရပ်၊ သိအပ်ကြရာသည်။
(၂) မလျောက်ပတ်သောခါ၊ မနေရာ၊ မြန်စွာ ပြောင်းအပ်သည်။
(၃) ရေမှမီးမြင်၊ ငှက်တို့ပင် အလျင်ပြောင်းကြသည်။
ဃတာသန ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။