ဂူထပါဏဇာတ်

တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက်
ဗုဒ္ဓဘာသာ
သမိုင်း ဗုဒ္ဓဝင် ဂေါတမဗုဒ္ဓ သင်္ဂါယနာများ
ဓမ္မ\ ဝိနယ သစ္စာလေးပါး ခန္ဓာငါးပါး အနိစ္စ ဒုက္ခ အနတ္တ ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ် မဇ္ဈိမပဋိပဒါ သုညတ ကံ သံသရာ ၃၁-ဘုံ
ဗုဒ္ဓဘာသာ ကျမ်းစာများ တိပိဋက ပိဋကတ် သုံးပုံ ဝိနည်းပိဋကတ် သုတ်ပိဋကတ် အဘိဓမ္မာပိဋကတ်
ကျင့်စဉ်များ ရတနာသုံးပါး ဗုဒ္ဓ ဓမ္မ သံဃာ သီတင်းသီလ ငါးပါးသီလ ရှစ်ပါးသီလ ကိုးပါးသီလ ပါရမီ သမထ ဝိပဿနာ သတိပဋ္ဌာန် ဓုတင် ကမ္မဋ္ဌာန်း ဒုက္ကရစရိယာ
နိဗ္ဗာန် ပုထုဇဉ် ကိုရင် ရဟန်း သောတာပန် သကဒါဂါမ် အနာဂါမ် ရဟန္တာ ဧတဒဂ် ဘုရား
Traditions ထေရဝါဒ မဟာယာန တန္တရ တိဘက်ဗုဒ္ဓဘာသာ
နိုင်ငံအလိုက် ဗုဒ္ဓဘာသာ ကမ္ဘောဒီးယား ကိုရီးယား ဂျပန် တရုတ် တိဗက် ထိုင်း ထိုင်ဝမ် ဗီယက်နမ် ဘူတန် မြန်မာ မွန်ဂိုးလီးယား ရုရှား လာအို သီရိလင်္ကာ အိန္ဒိယ

ဒုကနိပါတ် - ၈။ ကာသာဝဝဂ် -(၂၂၇) ဂူထပါဏဇာတ်။ ။ သေရည်မူး၍ စိတ်ကြီးဝင်ကာ ကြုံးဝါးနေသဖြင့် ဆင်ပြောင်ကြီး မစင်စွန့်ချ၍ မဆင်တုံးနှင့် ဖိသတ်ခြင်းခံရသော မစင်ပိုး အကြောင်း။

ပြဿနာမေး ကြောက်၍ပြေး

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ထိုဇေတဝန်ကျောင်းတော်မှ သုံးဂါဝုတ်ယူဇနာခွဲခန့် ကွာဝေးသောအရပ်တွင် နိဂုံးရွာတစ်ခုသည် တည်ရှိလေ၏။ ထိုရွာ၌ စာရေးတံချ၍ လှူသောဆွမ်း၊ လဆန်းပက္ခ လဆုတ်ပက္ခ၌ လှူသောဆွမ်းတို့သည် အလွန်ပေါများကုန်၏။ ပြဿနာမေးတတ်သော ငတုံးလည်း နေ၏။

ထိုငတုံးသည် ဆွမ်းအလို့ငှာလာကုန်သော ပဉ္စင်းငယ်၊ သာမဏေတို့ကို တချို့ စားကုန်စဉ်၊ တချို့ သောက်ကုန်စဉ် ပြဿနာကို မေးလေ့ရှိ၏။ မဖြေနိုင်သည်ရှိသော် အရှက်ခွဲလေ့ရှိ၏။ ထို့ကြောင့် ပဉ္စင်းငယ်၊ သာမဏေတို့သည် ပြဿနာမေးမည်ကို ကြောက်သဖြင့် ထိုနိဂုံးရွာသို့ မသွားဝံ့ကြကုန်။ ထိုအခါ ရဟန်းတစ်ပါးသည် ငတုံးအကြောင်းကို သိလျှင် “အရှင်ဘုရားတို့ ... ထိုရွာ၌ ဆွမ်လှည့်ကို အကျွန်ုပ်အား ပေးကြပါ၊ အကျွန်ုပ်သည် ထိုငတုံးကိုဆုံးမ၍ မာနမရှိအောင် ပြုပြီးလျှင် အရှင်ဘုရားတို့ကိုမြင်လျှင် ပြေးအောင် ပြုလုပ်ခဲ့ပါမည်” ဟု ဆိုလေ၏။

ငတုံးနိုင်ရေး မစင်ကျွေး

ထိုရဟန်းသည် တစ်နေ့သ၌ ဆွမ်းလှည့်ကျသဖြင့် ထိုနိဂုံးရွာသို့သွား၍ ရွာတံခါး၌ သင်္ကန်းရုံကာနေ၏။ ငတုံးမြင်လျှင် ဝှေ့လိုသော ဆိတ်ကြမ်းကဲ့သို့ လျင်မြန်စွာ ကပ်လာတည့်၍ “အိုရဟန်း ... အကျွန်ုပ်ပြဿနာကို ဖြေဆိုပါ” ဟု လျှောက်ထား၏။ “ဒါယကာ ... အခါမဟုတ်သေး၊ ဆွမ်းခံပြီး ဆွမ်းဇရပ်သို့ ယာဂု ယူလာသောအခါမှ မေးပါ” ဟု ပြောကြားလေ၏။ “ယာဂုယူလာသောအခါ မေးမည်” ဟု လျှောက်ထားပြန်ရာ ယုဂုသောက်ပြီးမှ မေးပါ၊ နောက် ဆွမ်းစားဇရပ်ကို တံမြက်လှည်းပြီးမှမေးပါ၊ နောက်စာရေးတံဆွမ်း ယူပြီးမှ မေးပါ - ဟု တောင်းပန်၍ လာခဲ့ရာ ပြဿနာ မမေးဖြစ်ဘဲ နောက်ဆုံးတွင် ငတုံးကို သပိတ်ထမ်းခေါ်၍ ရွာမှ ထွက်လေ၏။ တံခါးပြင်ပသို့ရောက်လျှင် ငတုံးလက်မှ သပိတ်ကိုယူကာ ရပ်လေ၏။

ထိုအခါ ငတုံးသည် ရဟန်းအား “အို - ရဟန်း ... အကျွန်ုပ်ပြဿနာကို ဖြေဆိုပါ” ဟု လျှောက်ထားပြန်၏။ ရဟန်းသည် “ကောင်ပြီ သင့်ပြဿနာကို ဖြေဆိုမည်” ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် ငတုံးကို တစ်ချက်တည်းဖြင့် လဲစေ၍ အရိုးတို့ကို ကြေစေဘိသကဲ့သို့ ရိုတ်ပုတ်ပြီးမှ ခံတွင်း၌ မစင်တိုပကို ထည့်လျက် ဤနေ့မှစ၍ ဤရွာသို့လာသော ရဟန်းတို့ကို နောက်ပြဿနာမေးလျှင် သိစေမည်ဟု ခြိမ်းခြောက်၍ သွားလေ၏။ ငတုံးသည် ထိုနေ့မှစ၍ ရဟန်းတို့ကို မြင်လျှင် ပြေး လေ၏။ ထိုရဟန်း၏ အမူအရာသည် သံဃာ့ဘောင်၌ ထင်ရှားလေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားဘသင်ဝယ် ထိုရဟန်းအကြောင်း စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ... ထိုရဟန်းသည် ယခုအခါ၌သာ ငတုံးကို မစင်စားစေသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း စားစေဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ဆင်ကိုစစ်ထိုး မစင်ပိုး

လွန်လေပြီးသောအခါ မင်္ဂတိုင်း၊ မဂဓတိုင်း၌ နေကုန်သော သူတို့သည် တိုင်းတစ်တိုင်းမှတစ်တိုင်းသို့ လှည်းတို့ဖြင့် သွားကုန်လတ်သော် တစ်နေ့သ၌ တိုင်းနှစ်ခုတို့ အပိုင်းအခြားဝယ် ရေအိုင်တစ်ခုကို အမှီပြုကာ သုရာကို သောက်ကြကုန်လျက် ငါးအမဲတို့ကို စားပြီးလျှင် နံနက်စောစောကလျှင် လှည်းတို့ကို တပ်ကုန်လျက် သွားကြကုန်၏။

ထိုသူတို့သွားသောအခါ မစင်ပိုးတစ်ကောင်သည် မစင်အနံ့နံသောကြောင့် ထိုအရပ်သို့လာပြီးလျှင် စွန့်ပစ်ထားသော သုရာကို မြင်လတ်သော် အလွန်သောက်လိုသော ချင်ခြင်းဖြစ်သဖြင့် သုရာကိုသောက်၍ မူးယစ်လျက် မစင်ပုံသို့ တက်လေ၏။ ထိုပိုးတက်လတ်သော် မစင်သည် ပျော့သဖြင့် အောက်သို့ အတန်ငယ်ညွတ်လေ၏။ မစင်ပိုးသည် ငါကဲ့သို့သော သူကို ခံခြင်းငှာမတတ်နိုင်ဟု မာန်တက်ကာ ကြုံးဝါးလေ၏။

ထိုခဏ၌ အမုန်ယစ်သော ဆင်ပြောင်ကြီး တစ်စီးသည် အနီးသို့လာလတ်၍ မစင်နံ့နံခြင်းကြောင့် စက်ဆုပ်ရွံရှာသဖြင့် ဖဲသွားလေ၏။ မစင်ပိုးသည် ဆင်ပြောင်ကြီး ဖဲသွားကိုမြင်လျှင် ဤဆင်ပြောင်ကြီးကား ငါ့ကို ကြောက်သောကြောင့် ထွက်ပေးသည်ဟု ထင်မှတ်ကာ ဆင်ပြောင်ကြီးနှင့် စစ်ထိုးရန်သင့်သည်ဟု နှလုံးသွင်းပြီးလျှင် -

“အို - ဆင်ပြောင်ကြီး ... ရဲရင့်သော သင်ဆင်ပြောင်ကြီးကား - လုံ့လဝီရိယရှိလျက် စစ်ထိုးရန် စွမ်းနိုင်၍ ရဲရင့်သောငါနှင့် ပြိုင်ဆိုင်မိကြပါလျက် အဘယ်ကြောင့် စစ်မထိုးဘဲ ပြေးဘိသနည်း၊ တစ်ကြိမ်လောက်သော်လည်း စစ်ထိုးရမည် မဟုတ်ပါလော၊ အို-ဆင်ပြောင်ကြီး ... လာပါ၊ ပြန်ခဲ့ပါဦး၊ ငါ့ကိုကြောင်၍ ပြေးသလော၊ ငါ၏လုံ့လဝီရိယနှင့် သင်၏လုံ့လဝီရိယကို အင်္ဂတိုင်းသားနှင့် မဂဓတိုင်းသားတို့ မြင်ကြပါကုန်စေ” –

ဟု ပြောဆိုကာ လှမ်း၍ခေါ်၏။

မစင်ယိုချ ပိုးသေရ

ဆင်ပြောင်ကြီးသည် မစင်ပိုး စကားကိုကြားလျှင် မစင်ပိုးထံသို့သွားကာ -

“ဟယ်-မစင်ပိုး ... နင့်ကို ခြေတို့ဖြင့် ငါမသတ်၊ အစွယ်တို့ဖြင့်လည်း ငါမသတ်၊ နှာမောင်းဖြင့် ငါမသတ်၊ နင့်ကို မစင်ဖြင်သာ သတ်လိုက်မည်၊ မစင်ပိုးသည် မစင်ဖြင့် သေစေတော့” – ဟု ဆိုပြီးလျှင် မစင်ပိုးထိပ်ပေါ်မှ ကြီးစွာသောမစင်တုံးကို စွန့်ချလျက် ကျင်ငယ်ကိုလည်း စွန့်ကာ ထိုအရပ်မှာပင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေလျက် ကြိုးကြာသံ မြည်ပြီးလျှင် တောသို့ဝင်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မစင်ပိုးသည် - ယခုအခါ ငတုံး။

ဆင်ပြောင်ကြီးသည် - ငတုံးကို ဆုံးမသော ရဟန်း။

ထိုအကြောင်းကိုသိသော ရုက္ခစိုးနတ်သည် - ယခုအခါ ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) မစင်ပိုးညစ်၊ သုရာယစ်၊ စစ်ပြိုင်ဆင်ပြောင်ကို။

(၂) မစင်စွန့်လတ်၊ ဆင်ကသတ်၊ သတ်ပြတ်ခန္ဓာကိုယ်။

ဂူထပါဏဇာတ် ပြီး၏။