ကဿပမန္ဒိယဇာတ်

စတုက္ကနိပါတ် - ၂။ ပုစိမန္ဒဝဂ် -(၃၁၂) ကဿပမန္ဒိယဇာတ်။ ။ လူငယ်တို့မည်သည် ရန်ပြုမိက အိုးကွဲကဲ့သို့ ဖြစ်တတ်သည်ဟု သားငယ်နှင့် ခိုက်ရန်ဖြစ်သော “ကဿပ” အဘရသေ့အား ပြောဆိုသည့် သားကြီးရသေ့အကြောင်း။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]

ကာမဆိုတာ ရွံစရာ[ပြင်ဆင်ရန်]

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်ဝယ် အမျိုးသားတစ်ယောက်သည် ကာမဂုဏ်အပြစ်ကို မြင်ကာ ရဟန်းပြု၍ ကမ္မဋ္ဌာန်းတရားကို အားထုတ်သည်ရှိသော် မကြာမြင့်မီလျှင် ရဟန္တာအဖြစ်သို့ ရောက်လေ၏။

နောက်အဖို့၌ ထိုရဟန်း၏မိခင် သေလွန်လတ်သော် အဖအိုနှင့်ညီငယ်တို့ကို ရဟန်းပြုစေ၍ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေစေလျက် ဝါဆိုခါနီးသောအခါ သင်္ကန်းပစ္စည်းရလွယ်သော ရွာကျောင်းတစ်ခုသို့ သွားပြီးလျှင် ဝါကပ်ကြကုန်၏။

ဝါကျွတ်လတ်သော် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ ပြန်လာကြရာ အနီးသို့ရောက်လျှင် သားရဟန်းငယ်သည် ညီသာမဏေအား - “သာမဏေ ... အဖရဟန်းအိုကို မပင်ပန်းရအောင် တဖြည်းဖြည်း ခေါ်ခဲ့ပါ၊ ငါသွားနှင့်၍ ကျောင်းကို သုတ်သင်မည်” ဟု ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ သွားလေ၏။

သားနှင့်အဖ ရန်ဖြစ်ကြ[ပြင်ဆင်ရန်]

ထိုအခါ အဖ သက်ကြီးရဟန်းအိုသည် ဖြည်းဖြည်းသက်သာသွား၏။ သားသာမဏေငယ်သည် အဖန်ဖန် ဦးခေါင်းကို နှိပ်ဘိသကဲ့သို့ “အရှင်ဘုရား ... သွားပါ၊ အရှင်ဘုရား ... သွားပါ” ဟု နိုင်တက်မူ၍ ခေါ်ဆောင်၏။ သက်ကြီးအိုရဟန်းသည် “သင်သည် ငါ့ကို သင့်အလိုအတိုင်း ခေါ်ဆောင်ဘိ၏။ ငါ့အလိုတိုင်းမသွားရ” ဟု ပြောဆိုကာ နောက်သို့တစ်ဖန်ပြန်၍ အစမှစကာ သွားလေ၏။ ထိုသားအဖနှစ်ယောက်တို့ အချင်းချင်း ခိုက်ရန်ဖြစ်ကုန်စဉ်လျက် နေဝင်၍ မှောင်မိုက်လေ၏။

ရဟန်းငယ်သည် ကျောင်းသို့ရောက်၍ တံမြက်လှည်းခြင်း၊ ရေခပ်ခြင်း စသည်တို့ကို ပြုလုပ်ပြီးလျှင် သက်ကြီးအိုသားအဖ မရောက်လာသေးသဖြင့် မီးရှူးကိုကိုင်ကာ ခရီးဦးကြိုဆိုလတ်သော် မြင်၍၊ ကြာမြင့်ခြင်း အကြောင်းကိုမေးလျှင် အဖရဟန်းအိုသည် မိမိတို့အချင်းချင်း ခိုက်ရန်ဖြစ်သော အကြောင်းကို ပြောကြားလေ၏။

ကျောင်းသို့ရောက်လျှင် ရဟန်းငယ်သည် သားအဖနှစ်ယောက်တို့ကို အပန်းဖြေစေ၍ ညဉ့်မိုးချုပ်သဖြင့် မြတ်စွာဘုရားထံသို့ မဆည်းကပ်သေးဘဲ နှစ်ရက်မြောက်နေ့၌ ဆည်းကပ်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းငယ်အား မေးမြန်းတော်မူရာ အဖရဟန်းအိုနှင့် သာမဏေငယ်တို့ အကြောင်းကို လျှောက်ထားပြန်လျှင် မြတ်စွာဘုရားက “ ချစ်သားရဟန်း ... ဤရဟန်းအိုသည် ယခုအခါ၌သာ ဤသို့သောအမှုကို ပြုသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ပြုဖူးပြီ၊ ယခုအခါ၌သာ သင့်ကို ပင်ပန်းစေ၏။ ရှေးအခါ၌ကား ပညာရှိတို့ကို ပင်ပန်းစေဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသည်း။

အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]

အမိသေလေ တောအုပ်နေ[ပြင်ဆင်ရန်]

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကာသိကနိဂုံးဝယ် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် အမိသည် သေဆုံးလေ၏။ ထိုအခါ အိမ်၌ရှိသော ဥစ္စာတို့ကို အလှူပေး၍ အဖအိုနှင့် ညီငယ်တို့ကို ဆောင်ယူကာ ဟိမဝန္တာအရပ်တွင် နတ်တို့ပေးသော လျှော်သေင်္ကန်းဖြင့် ရသေ့ရဟန်းပြုကြပြီးလျှင် သစ်သီကြီးငယ်တို့ဖြင့် မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော တောအုပ်၌ နေကြကုန်၏။

ထိုရသေ့တို့သည် ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် မိုးလအခါ၌ မိုးမပြတ်ရွာသည်ရှိသော် သစ်သီးကြီးငယ် သစ်ဥသစ်မြစ်တို့ ရခဲသဖြင့် ဟိမဝန္တာမှ ထွက်ခွာကြလျက် လူတို့၏နေရာ၌ နေကြရကုန်၏။ တစ်ဖန် မိုးလလွန်၍ သစ်သီးကြီးငယ် သစ်မြစ်သစ်ဥတို့ ရလွယ်ပြန်သောအခါ ဟိမဝန္တာသို့ ပြန်ကြကုန်၏။ ကျောင်းအနီးသို့ရောက်၍ နေဝင်လတ်သော် အစ်ကိုရသေ့သည် အဖရသေ့အိုနှင့် ညီရသေ့ငယ်တို့ကို သင်တို့ တဖြည်းဖြည်းလာကြကုန် အကျွန်ုပ်ရှေ့မှ သွားနှင့်၍ ကျောင်းကို သုတ်သင်မည်ဟု မှာထားကာ သွားလေ၏။

ဦးခေါင်းနှိပ်ကာ ခေါ်ဆောင်ရာ[ပြင်ဆင်ရန်]

အဖရသေ့အိုသည် တဖြည်းဖြည်းသွား၏။ ထိုအခါ ညီငယ်ရသေ့သည် အဖရသေ့အိုကို နှစ်ကြိမ်၊ သုံးကြိမ် ဦးခေါင်းဖြင့် နှိပ်ဘိသကဲ့သို့ သွားပါ၊ သွားပါဟု ဆိုလျက် အတင်းခေါ်၍သွား၏။ ရသေ့အိုသည် “သင်သည် ငါ့ကို သင့်အလိုဖြင့် အတင်းခေါ်ဆောင်ဘိ၏။ ငါ့အလိုဖြင့် ငါသွားမည်” ဟုဆို၍ နောက်သို့တစ်ဖန် ပြန်လည်ကာ အစမှစ၍ သွားလေ၏။ ဤသို့လျှင် အဖရသေ့အိုနှင့် ညီငယ် ရသေ့နှစ်ဦးတို့ ခိုက်ရန်ဖြစ်ကုန်စဉ်လျှင် ညဉ့်သည် မိုက်၍လာလေ၏။

ထိုအခါ အစ်ကိုရသေ့သည် ကျောင်းကို သုတ်သင်၍ ရေခပ်ပြီးလျှင် ရသေ့အိုသားအဖ လာခဲလှသည်ဟု မီးရှူးကိုကိုင်၍ ခရီးဦးကြိုဆိုရာ မြင်လျှင် ဤမျှလောက် အဘယ်ကြောင့် ကြာမြင့်ကြသနည်းဟု မေးသောအခါ ညီငယ်ရသေ့သည် အစ်ကိုရသေ့အား အဖရသေ့အိုပြုသော အကြောင်းကို လျှောက်ထားလေ၏။ အစ်ကိုရသေ့သည် သားအဖနှစ်ယောက်တို့ကို ဖြည်းညင်းသာယာစွာ ယူဆောင်သဖြင့် ကျောင်းသို့ ရောက်ကြကုန်၏။

မြေအိုးနှင့်တူ ငယ်ရွယ်သူ[ပြင်ဆင်ရန်]

ရောက်လျှင် ပရိက္ခရာတို့ကိုသိုမှီးကာ အပန်းဖြေပြီးလျှင် အဖရသေ့အိုကို ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ် ပြုစုလျက် အနီး၌နေ၍ -

“အို - ကဿပ ... စင်စစ် ပညာနုံ့သောကြောင့် ငယ်သူတို့သည် ဆဲလည်းဆဲကုန်၏။ သတ်ပုတ်လည်း သတ်ပုတ်တတ်ကုန်၏။ ပညာရှိမည်သည်ကား ထိုပြုလုပ်သမျှ အလုံးစုံကိုလည်း ခံရ၏ -

ပညာရှိသူတော်ကောင်းတို့ မည်သည်ကား အကယ်၍ ငြင်းခုံခိုက်ရန် ဖြစ်ကြစေကာမူ နောက်တစ်ဖန်လျင်စွာ မိတ်ဆွေဖြစ်ပြန်ကုန်၏။ သူငယ်တို့မည်သည်ကား မြေအိုးမြေခွက်တို့ကဲ့သို့ ကွဲပြားတတ်ကုန်၏။ ပြေငြိမ်းခြင်းသို့ မရောက်နိုင်ကုန်။

လွန်ကျူးသောအပြစ်ကို သိသောသူ၊ အပြစ်ဖြေကြားခြင်းကို သိသောသူတို့သည် နောက်တစ်ဖန် စေ့စပ်နိုင်ကုန်၏။ ထိုသူတို့ချစ်ခြင်းကား မဆွေးမြေ့နိုင်။

အပြစ်ကျူးလွန်သော သူတစ်ပါးတို့အား စေ့စပ်ရန် သင့်၏ဟု ကြိုးစားအားထုတ်၏။ ထိုသူသည် ဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသော သူတို့ထက် လွန်မြတ်သော မိတ်ဆွေဟူသောတာဝန်ကို ရွက်ဆောင်သူဖြစ်၏” –

ဟု အကျိုးအကြောင်းကိုပြကာ အဖရသေ့အိုအား အဆုံးအမပေး၏။ အဖရသေ့အိုလည်း ထိုအခါမှစ၍ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ အဖရသေ့သည် - ယခုအခါ ရဟန်းအို။

ညီငယ်ရသေ့သည် - သာမဏေငယ်။

အဆုံးအမပေးသော အစ်ကိုရသေ့သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]

(၁) ဆဲရေးကြပြန်၊ ပုတ်ခတ်ပြန်၊ သည်းခံညာရှိ။

(၂) ရန်ခိုက်ဖြစ်ပြန်၊ နောက်တစ်ဖန်၊ လျင်မြန်ဆက်စပ်မိ။

(၃) ငယ်သူမိုက်သူ၊ မြေခွက်တူ၊ ကွဲမူမစပ်မိ။

(၄) ဖြေနည်းသိလျဉ်း၊ ပြစ်သိလျဉ်း၊ ချစ်ခြင်းမဆွေးဘိ။

(၅) ပြစ်ပြုသူမျိုး၊ စပ်ရန်ကြိုး၊ မြတ်ရိုးဝန်ဆောင်ဘိ။

ကဿပမန္ဒိယဇာတ် ပြီး၏။

- - ^[၁]

ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]

↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။

[ဇာတ်နိပါတ်တော်-1] မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။

[၁]