ကလျာဏဓမ္မဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဒုကနိပါတ် - ၃။ ကလျာဏဝဂ် -၁၇၁ - ကလျာဏဓမ္မဇာတ်
နားကြားလွဲသော ယောက္ခမ၏စကားကြောင့် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ အဘိညာဉ် သမာပတ်ကို ရရှိသော သူဌေးကြီး အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဘုရားဆည်းကပ် လွန်လေးမြတ်[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိမြို့တော်ဝယ် သူကြွယ်တစ်ယောက်သည် သဒ္ဓါတရားနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ရတနာသုံးပါးကို ဆည်းကပ်၏။ ထိုသူကြွယ်အား အနည်းငာယ် နားပင်းသော ယောက္ခမ မိန်းမသူ တစ်ယောက်လည်း ရှိ၏။
ထိုသူကြွယ်သည် တစ်နေ့သ၌ ထောပတ်စသော ဆေးတို့ကို လည်းကောင်း၊ ပန်း၊ နံ့သာ၊ အဝတ် စသော လှူဖွယ်ဝတ္ထုတို့ကို လည်းကောင်း ယူဆောင်၍ မြတ်စွာဘုရားထံ တရားနာသွားလေ၏။
သူကြွယ် မြတ်စွာဘုရားထံသွားခိုက် ထိုသူကြွယ်၏ ယောက္ခမ မိန်းမသူသည် သမီးကို တွေ့မြင်လိုသဖြင့် ခဲဖွယ်ဘောဇဉ်ကိုယူ၍ သမီးအိမ်သို့ သွားလေ၏။
အမိကြားမှား သမီးစကား[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုမိန်းမသည် သမီးနှင့်အတူ ထမင်းစားပြီးလျှင် ထမင်းဆီယစ်ခြင်းကို ဖျောက်၍ သမီးကို “ချစ်သမီး ... သင့်လင်ယောကျ်ားသည် သင်နှင့် ချစ်ခင်ဝမ်းမြောက်လျက် သင့်တင့်ညီညွတ်စွာ နေပါ၏လော” ဟု မေး၏။ “မိခင် ... ဘယ်လိုပြောသနည်း၊ မိခင်၏ သမက်သည် အကျင့်သီလနှင့် ပြည့်စုံသဖြင့် ရဟန်းကဲ့သို့ သဘောရှိသည်။ ဤသမတ်မျိုးကို အလွန်ရခဲသည်” ဟု ပြောလေ၏။
ထိုအခါ မိခင်သည် နားပင်းသဖြင့် သမီးပြောသော စကားကို အပြည့်အစုံ နားမလည်ဘဲ ရဟန်းဆိုသော စကားလောက်ကိုသာ ယူပြီးလျှင် “ချစ်သမီး ... သင့်လင်ယောကျ်ားသည် အဘယ်ကြောင့် ရဟန်းပြုလေသနည်း” ဟု ကျယ်လောင်သော အသံဖြင့် မေးပြန်၏။ ထိုအသံကို ကြားသော အိမ်သားတို့သည် ငါတို့သူကြွယ် ရဟန်းပြုသတတ်ဟု ငိုကြွေး မြည်တမ်းကြကုန်၏။ ထိုအသံကြောင့် အိမ်နီးချင်းတို့လည်း ရဟန်းပြုသည်ဟု မှတ်ထင်ကြကုန်၏။
သတင်းကောင်းပြေး ကျင့်ကြံရေး[ပြင်ဆင်ရန်]
သူကြွယ်လည်း မြတ်စွာဘုရားထံမှ ပြန်လာရာ မြို့တွင်းသို့ဝင်လျှင် မိတ်တွေတစ်ယောက် မြင်၍ “အို အဆွေ ... အဆွေ ရဟန်းပြုသွားသည်ဟု အိမ်သားတွေ ငိုကြွေးနေကြသည်” ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုအခါ သူကြွယ်သည် ငါသည် ရဟန်းမပြုသေးဘဲလျက် ငါ့ကို ရဟန်းပြုသည်ဟု သတင်း ဖြစ်နေသည်။ ဤသတင်းကောင်းကို ကွယ်ပျောက်မသွားစေအပ်၊ ယနေ့ပင်လျှင် ငါရဟန်းပြုတော့မည်ဟု ကြံစည်ကာ အိမ်သို့မသွားတော့ဘဲ ထိုအရပ်မှပြန်၍ မြတ်စွာဘုရားထံ သွားလေ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ချက်ချင်းပြန်လာသော သူကြွယ်ကို မြင်တော်မူလျှင် “ဒါယကာသူကြွယ် ... အဘယ်ကြောင့် ချက်ချင်း ပြန်လာသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “အရှင်ဘုရား ... တပည့်တော် ရဟန်းမပြုသေးဘဲလျက် ရဟန်းပြုသည်ဟု မြို့ထဲတွင် သတင်းကောင်းဖြစ်၍ နေပါသည်။ ဤသတင်းကောင်းကို ကွယ်ပျောက်မသွားစေအပ်၊ ယနေ့ပင် ရဟန်းပြုမည်ဟု ကြံစည်ကာ ချက်ချင်းပြန်လာခဲ့ပါသည်” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။
သူကြွယ်သည် မြတ်စွာဘုရား သာသနာတော်ဝယ် ရှင်အဖြစ်၊ ရဟန်းအဖြစ်ကိုရ၍ ဝိပဿနာကို ပွားများကာ မကြာမြင့်မီပင် ရဟန္တာအဖြစ်သို့ ရောက်လေ၏။
ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် ထိုသူကြွယ်အကြောင်း စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ... ရှေးပညာရှိတို့သည်လည်း ဖြစ်နေသော သတင်းကောင်းကို ပျောက်ကွယ်မသွားစိမ့်သောငှာ ရဟန်းပြုကြဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
အမိအိုစကား သူများကြား[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် သူဌေးမျိုး၌ ဖြစ်၍ အဖသူဌေးကြီး ကွယ်လွန်လျှင် သူဌေးအရာကို ရလေ၏။ ထိုသူဌေးအား အနည်းငယ် နားပငးသော ယောက္ခမမိန်းမသူသည် ရှိသတတ်။ [အလုံးစုံသော အတိတ်ဝတ္ထုသည် ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု၏နှင့် တူ၏]
သူဌေးသည် တစ်နေ့သ၌ မင်းကြီးထံ အခစား သွားလေ၏။ ထိုသူဌေးသွားခိုက် သူဌေး၏ ယောက္ခမ မိန်းမသူသည် သမီးကိုတွေ့မြင်ရန် သမီးအိမ်သို့ သွားလေ၏။ သမီးနှင့်အတူ ထမင်းစားပြီးလျှင် သမီးကို လင်ယောကျ်ားနှင့် ချစ်ခင်ဝမ်းမြောက်လျက် သင့်တင့်ညီညွတ်စွာ ရှိ,မရှိကို မေးရာ သမီးက မိမိလင်ယောကျ်ားမှာ အကျင့်သီလရှိ၍ ရဟန်းကဲ့သို့ သဘောကောင်းသဖြင့် ရခဲသော လင်ဖြစ်ကြောင်း ပြောလေလျှင် နားအနည်းငယ် ပင်းသဖြင့် ပြောသမျှစကားကို ပြည့်စုံအောင် မမှတ်နိုင်ဘဲ ရဟန်းပြုသတတ်ဟု နားကြားလွဲကာ အဘယ့်ကြောင့် ရဟန်းပြုသနည်းဟု ကျယ်လာင်စွာ မေးလေ၏။
ထိုစကားကို အစွဲပြု၍ တစ်အိမ်လုံး ရဟန်းပြုသည်ဟု မှတ်ထင်ကြလျက် ငိုကြွေးမည်တမ်းကြသည့် အတွက် အိမ်နီးချင်းတို့လည်း သိကြကုန်၏။
ရှေ့ပြေးထင်မှု ရဟန်းပြု[ပြင်ဆင်ရန်]
သူဌေးသည် မင်းကြီးထံမှ ပြန်လာရာ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်နှင့် တွေ့၍ ထိုအကြောင်းကို ပြောကြားလျှင် ဖြစ်လာသော သတင်းကောင်းကို ပျောက်ကွယ်မသွားစေအပ်၊ ယနေ့ပင် ရသေ့၊ ရဟန်း ပြုတော့မည်ဟု ကြံစည်ကာ မင်းကြီးထံ ပြန်သွားလေ၏။ မင်းကြီးလည်း ချက်ချင်းပင် ပြန်လာသော သူဌေးကိုမြင်လျှင် “သူဌေးကြီး ... အဘယ်ကြောင့် ချက်ချင်းပင် ပြန်လာသနည်း” ဟု မေးသည်ရှိသော် သူဌေးကြီးသည် မင်းကြီးကို -
“မြတ်သောမင်းကြီး .. လောက၌ သူတော်ကောင်း ဖြစ်သောသူကား တစ်နေ့နေ့ဝယ် ရဟန်းဟူသော အမည်ပညတ်သို့ ရောက်လာတတ်၏။ ထိုရောက်လာသော အမည်ပညတ်ကို မကွယ်ပျောက်စေရာ၊ သူတော်ကောင်း ဖြစ်သော သူမည်သည်မှာလည်း ဟိရိဩတ္တပ္ပဖြင့် ရဟန်းတို့တာဝန်ကို ယူကြမြဲ ဖြစ်၏”၏
“မြတ်သောမင်းကြီး ... ယနေ့အကျွန်ုပ်မှာ ရဟန်းဟူသော အမည်ပညတ်သို့ ရောက်လာခဲ့၏။သူတော်ကောင်းဖြစ်သော အကျွန်ုပ်ကား ကောင်းသောဂုဏ်ဖြင့် ရအပ်သော အမည်ပညတ်ကို ရှုဆင်ခြင်လျက် ယခုပင် ရဟန်းပြုပါမည်။ အကျွန်ုပ်အား ကာမဂုဏ်ကို ခံစားခြင်း၌ အလိုမရှိတော့ပါ” –
ဟု လျှောက်ထားကာ မင်းကြီးအား ရဟန်းအဖြစ်ကို ခွင့်ပြုစေပြီးလျှင် ဟိမဝန္တာတောသို့ဝင်၍ ရသေ့ ရဟန်းပြုကာ အဘိညာဉ် သမာပတ်ကို ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။
ဗာရာဏသီသူဌေးသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) သူတော်ခပင်း၊ ကောင်းသတင်း၊ မယွင်းထါက်ပေါ်ရာ။
(၂) ထွက်ပေါ်သတင်း၊ မှန်စေခြင်း၊ လက်ငင်းကျင့်ကြရာ
ကလျာဏဓမ္မဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။