ကဋာဟကဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဧကကနိပါတ် - ၁၃။ ကုသနာဠိဝဂ် -၁၂၅ - ကဋာဟကဇာတ်။ ။ ကျွန်မသား သူဌေးသား ယောင်ဆောင်ကာ သူဌေးသမီးနှင့် ညားသဖြင့် အလွန်ကဲ့ရဲ့ကာ မာန်တက်၍ ဂါထာပေး၍ ဆုံးမရသော ကာဋာဟက အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချ ပြောတတ်လှ[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ကဲ့ရဲ့ရှုချတတ်သော ရဟန်းတစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ဘဏ္ဍာစိုးသား ကျွန်မသား[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် စည်စိမ်ဥစ္စာ ကြွဝသော သူဌေးသား ဖြစ်လေ၏။
တစ်နေ့သ၌ ထိုသူဌေး၏ မယားသည် သားတစ်ယောက် မွေးဖွားလေ၏။ ထိုသူဌေး၏ ကျွန်မသည်လည်း ထို့နေ့မှာပင် သားတစ်ယောက် မွေးဖွားလေ၏။ ထိုသူငယ် နှစ်ယောက်တို့သည် တစ်ပြိုက်နက် ကြီးပြင်းကြကုန်၏။
သူဌေးသား စာသင်သည်ရှိသော် ကျွန်မသားလည်း သင်ပုန်းကိုယူကာ သူဌေးသားနှင့်အတူ စာသင်၏။ ဂဧန်းအတတ်ကိုလည်း အတူသင်ကြ၏။ နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ်တိုင်အောင် အတူသင်ကြ၏။
ကျွန်မသားလည်း စကားအရာ၌ လိမ္မာ၏။ အခေါ်အဝေါ် ဝေါဟာရ၌လည်း လိမ္မာ၏။ နုပျို၏။ ရုပ်အဆင်းလှ၏။ အမည်အားဖြင့် ကုဋာဟကဟု ခေါ်ဝေါ်ကြ၏။ သူဌေးကြီးသည် ဘဏ္ဍာစိုးအရာ၌ ထား၏။
လိမ်လည်ဉာဏ်ဆင် သူဌေးသားသွင်[ပြင်ဆင်ရန်]
တစ်နေ့သ၌ ကဋာဟကသည် “ဤသူဌေးကြီးသည် ငါ့ကို အမြဲတမ်း ဘဏ္ဍာစိုးအရာ၌ ထားမည်မဟုတ်၊ တစ်စုံတစ်ရာ အပြစ်မြင်လျှင် ရိုက်ပုတ်ထောင်းထု၍ ကျွန်အဖြစ်ဖြင့်သာ သုံးဆောင်ကြလတ္တံ့။ ပစ္စန္တရာဇ်၌ကား သူဌေး၏ အဆွေခင်ပွန်း သူဌေးတစ်ယောက် ရှိ၏။ ထိုသူဌေးမှာ သမီးလည်းရှိ၏။ ငါသည် သူဌေးကြီး၏ စကားဖြင့် အမှာစာယူ၍ ထိုသူဌေးထံသွားကာ သူဌေး၏သားဟု လှည့်စား၍ သမီးကိုယူလျက် ချမ်းသာစွာရေမူကား ကောင်းလိမ့်မည်” ဟု ကြံစည်လျက် ကိုယ်တိုင် ပုရပိုက်ကိုယူ၍ “အဆွေ ... ယခု အကျွန်ုပ်၏သားကို လွှတ်လိုက်သည်၊ အဆွေသမီးနှင့် ထိမ်းမြားလက်ထပ်ပါ၊ အကျွန်ုပ်သားနှင့် အဆွေသမီးကို လက်ထပ်ခြင်းအတွက် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ရင်းနှီးလာမည်ဖြစ်၍ အထူးသင့်လျော်ပါသည်၊ အကျွန်ုပ်လည်း အဆွေထံသို့ အခွင့်ရသောအခါ လာပါမည်” ဟု ရေးသားကာ သူဌေးကြီး၏ တံဆိပ်ကို ရိုက်နှိပ်ပြီးလျှင် မိမိသဘောအတိုင်း စားနပ်ရိက္ခာ နံ့သာပုဆိုး စသည်တို့ကိုယူ၍ ပစ္စန္တရာဇ်သူဌေးထံ သွားလေ၏။ ရောက်လျှင် သူဌေးကို ရိုသေစွာ ရှိခိုးလျက်နေ၏။
သူဌေးသား ထင်ကာ ထိမ်းမြားရာ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ပစ္စန္တရာဇ် သူဌေးသည် ကဋာဟကအား “အမောင် ... ဘယ်အရပ်မှ လာသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “ဗာရာဏသီပြည်မှ လာပါသည်” ဟု ပြောလေ၏။ “ဘယ်သူ၏ သားနည်း” ဟု မေးပြန်ရာ၊ “ဗာရာဏသီ သူဌေးကြီး၏သား ဖြစ်ပါသည်” ဟု ပြော၏။ “ဘယ်အတွက် လာသနည်း” ဟု မေးပြန်၏။ သူဌေးကြီးထံမှ အမှာစာပါပါသည်” ဟု ပြောပြီးလျှင် အမှာစာကို ဆက်လေ၏။ သူဌေးလည်း အမှာစာကို ဖတ်ပြီးလျှင် သူဌေးကြီးထံမှ ပေးသောစာဟု ယုံကြည်လျက် ကဋာဟကကို သမီးနှင့် ထိမ်းမြားလက်ထပ်ပြီးလျှင် အိမ်မှာပင် နေစေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ကဋာဟကအား အခြံအရံများလေ၏။
ကဲ့ရဲ့ပြစ်တင် သူတစ်ပါးအပင်[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုကဋာဟကသည် ကျေး၊ ကျွန် အစေခံတို့ ဆက်သလာသော ထမင်း၊ ယာဂု ခဲဖွယ် စသည်တို့ကို လည်းကောင်း၊ အဝတ်ပုဆိုး နံ့သာ စသည်တို့ကို လည်းကောင်း မြင်သည်ရှိသော် “ထမင်းကို ဤလို ချက်ရသလော၊ ယာဂုကို ဤလိုကျိုရာသလော၊ ခဲဖွယ်ကို ဤလို ချက်ရသလော၊ အဝတ်ပုဆိုးကို ဤလို ဝတ်ရာသလော၊ ပန်းကို ဤလို ကုံးရာသလော၊ နံ့သာကို ဤလို သွေးရာသလော၊ ပစ္စန္တရာဇ်နေလူတို့သည် ဩော် ... မိုက်မဲစွတကား၊ အကောင်း မစားတတ်ကုန်၊ အကောင်း မဝတ်တတ်ကုန်၊ အကောင်း မသုံးဆောင်တတ်ကုန်” စသည်ဖြင့် ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချလေ့ရှိ၏။
သူဌေးကြီးကြွလာ ဆီးကြိုရှာ[ပြင်ဆင်ရန်]
ဗာရာဏသီ သူဌေးကြီးသည် ကဋာဟက ကျွန်ကိုမမြင်လျှင် “အမောင်တို့ ... ကဋာဟက ဘယ်သွားသနည်း ရှာကြကုန်” ဟု စေခိုင်းလေ၏။ အလုပ်အကျွေးတစ်ယောက်သည် ကဋာဟကထံသွား၍ မသိရအောင် ရုပ်ဖျောက်ကာ စုံစမ်းလျက် အသေအချာ သိရလျှင် ပြန်လာ၍ သူဌေးကြီးအား အကြောင်းစုံ လျှောက်ထားကြလေ၏။
သူဌေးကြီးလည်း ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှင် ကဋာဟကအား မသင့်လျော်သောအမှုကို ပြုဘိ၏၊ သွား၍ခေါ်မည်ဟု မင်းကြီးထံ ပန်ကြားပြီးလျှင် ပစ္စန္တရာဇ်သို့ အခြံအရံဖြင့် သွးလေ၏။ သူဌေးကြီး ပစ္စန္တရာဇာ်သို့ သွားသတတ်ဟု အရပ်တကာတါင် ထင်ရှားလေ၏။
ကဋာဟကလည်း သူဌေးကြီး လာသတတ်ဟုကြား၍ ဤသူဌေးကြီးကား တခြားအကြောင်းကြောင့် မလာ၊ ငါ့အကြောင်းကြောင့်လာသည် ဖြစ်လိမ့်မည်၊ ငါသည် အကယ်၍ ပြေးအံ့၊ တစ်ဖန် ပြန်မလာနိုင်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါ့အရှင်ကို ခရီးဦးကြိုဆိုကာ ကျွန်အမှုကိုပြု၍ ကျေနပ်နှစ်သက်စေမည်ဟု ကြံစည်မိလေ၏။
လက်ဆောင်ပဏ္ဏာ ဆက်လေရာ[ပြင်ဆင်ရန်]
ကြံစည်ပြီးသောအခါမှစ၍ ပရိသတ်အလယ်တွင် “လောက၌ လူမိုက်တို့သည် မိဘတို့ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို မသိကြဘဲ မိဘတို့ စားသောက်သောအခါ ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ်ကို မပြုကုန်မူ၍ အတူတကွ စားသောက်လေ့ရှိကြ၏။ ငါတို့ကား မိဘတို့ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို သိသည့်အတွက် မိဘတို့ စားသောက်သောအခါ အတူတကွ မစားသောက်ဘဲ ကျွန်တို့ကဲ့သို့ ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ်ကို ပြုလေ့ရှိကုန်၏” ဟု ပရိတ်သတ်အား အမှတ်သညာ ပေးလေ၏။
သူဌေးကြီးအနီးသို့ ရောက်သောအခါ ယောက္ခမသူဌေးကို “အရှင် ... အကျွန်ုပ်ဖခင်သည် အရှင်တို့ကို တွေ့မြင်ရန် လာသတတ်၊ ခဲဖွယ်ဘောဇဉ်ကို စီရင်ကြကုန်လော့၊ အကျွန်ုပ် ခရီးဦးကြိုဆိုရန် သွားပါမည်” ဟု ဆိုလေ၏။ ယောက္ခမလည်း ကောင်းပြီဟု အလုံးစုံ စီမံလေ၏။ ကဋာဟကလည်း များစွာသော လက်ဆောင်တို့ကို ယူကာ သူဌေးကြီးထံသွား၍ ရှိခိုးဆက်သလေ၏။ သူဌေးကြီးလည်း လက်ဆောင်တို့ကိုယူ၍ ကဋာဟကကို နှုတ်ခွန်းဆက်လေ၏။
ပူဇော်သက္ကာ ဝတ်ပြုကာ[ပြင်ဆင်ရန်]
သူဌေးကြီးလည်း နံနက် အိပ်ရာထသောအခါ ကိုယ်လက် သုတ်သင်ရန် ဖုံးကွယ်ရာသို့ သွားလတ်သော် ကဋာဟကသည် မိမိအခြံအရံတို့ကို ဖယ်ရှားစေ၍ သန့်သက်ရေအိုးကိုယူကာ နောက် လိုက်လေ၏။ သန့်သက်ရေသုံးခြင်းကိစ္စ ပြီးသောအခါ သူဌေးကြီးခြေရင်း၌ပင်ဝပ်လျက် “အရှင် ... အရှင်လိုသမျှ ပစ္စည်းဥစ္စာကို ပေးပါမည်၊ အကျွန်ုပ်၏ စည်းစိမ် အခြံအရံကို မပျက်ပါစေနှင့်” ဟု တောင်းပန်လေ၏။ သူဌေးကြီးလည်း ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ်နှင့် ပြည့်စုံသောကြောင့် နှစ်သက်တော်မူသဖြင့် “ အမောင် ... မစိုးရိမ်လင့်၊ သင့်အား တစ်စုံတစ်ရာ မပြစ်မပြု” ဟု သက်သာရာ ရစေ၍ ပစ္စန္တရာဇ်မြို့တွင်းသို့ဝင်ကာ ပစ္စန္တရာဇ်သူဌေးအိမ်သို့ ရောက်ကြ၏။ သူဌေးရောက်လျှင် ပူဇော်သက္ကာရ များစွာ ဖြစ်လေ၏။ ကဋာဟကလည်း သူဌေးကြီးအား မပြတ် ဝတ်ကြီး ဝတ်ငယ်ကို ပြုလေ၏။
သူဌေးသားယောင် မာနထောင်[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ ပစ္စန္တရာဇ်သူဌေးသည် ဗာရာဏသီ သူဌေးကြီးအား “သူဌေးကြီး ... အသင်တို့ထံမှ အမှာစာကို ရလျှင် ရချင်းပင် မိဘတို့ ဝတ္တရား ရှိသည့်အတိုင်း အသင့်သားနှင့် အကျွန်ုပ်သမီးကို လက်ထပ်ထိမ်းမြားပါသည်” ဟု ပြောလေ၏။ သူဌေးကြီးသည် ကဋာဟကကို သားပြုကာ “အဆွေ သူဌေး ... ကောင်း၏” ဟု အကြောင်းအားလျော်စွာ ပြော၍ အဆွေသူဌေးအား ကျေနပ်စေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ကဋာဟက၏ မျက်နှာကို မော်၍ပင် ကြည့်ဝံ့သူ မရှိချေ။
ကဲ့ရဲ့လွတ်ရေး ဂါထာပေး[ပြင်ဆင်ရန်]
တစ်နေ့သ၌ ဗာရာဏသီ သူဌေးကြီးသည် သူဌေးသမီးကိုခေါ်လျက် ခေါင်းတွင် သန်းရှာခိုင်း၍ “ချစ်သမီး ... ငါ့သားသည် သင့်အား ကြင်နာပါ၏လော၊ သင်တို့အချင်းချင်း ညီညွတ် သင့်တင့်ကြပါ၏လော” ဟု မေး၏။ “ဖခင် ... ဖခင်၏ သားမှာ တစ်ပါးသောအပြစ် မရှိပါ၊ အစာအာဟာရ အဝတ်တန်ဆာတို့ကို ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချလေ့ရှိ၏” ဟု ပြော၏။ “ချစ်သမီး ... ငါ့သားကား ချမ်းချမ်းသာသာ နေခဲ့ရ၏၊ စင်စစ်ကား ငါ့သား နောက်မကဲ့ရဲ့ဝံ့အောင် နှုတ်ပိတ်မန္တာန် သင်ကြားပေးခဲ့မည်၊ ငါ့သား ထမင်းစားသောအခါ ဂါထာကို ရွတ်ဆိုလော့” ဟု မှာထားကာ ဂါထာကို သင်ကြားပေးခဲ့၍ နှစ်ရက် သုံးရက်နေလျက် ဗာရာဏသီမြို့တော်သို့ နြပ်လေ၏။
ဂါထာရွတ်မှ မာနကျ[ပြင်ဆင်ရန်]
ကဋာဟကလည်း သူဌေးကြီးသွားသော အခါမှစ၍ အတိုင်းထက်အလွန် မာနကြီးလေ၏။ တစ်နေ့သ၌ မွန်မြတ်သော ဘောဇဉ်ကို တည်ခင်းသည်ရှိသော် ထမင်းကို ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချရန် အားထုတ်လေ၏။ ထိုအခါ သူဌေးသမီးသည် -
“အို - ကဋာဟက ... ဇနပုပ်သို့ ရောက်သောသင်သည် များစွာ ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချဘိ၏၊ သူဌေးကြိး တစ်ဖန်လာ၍ သင့်ကို ဖျက်ဆီးလိမ့်မည်၊ အေးအေး စည်းစိမ်ကို ခံစားပါ” –
ဟု အနက်အဓိပ္ပါယ်ကို မသိဘဲလျက် ဖခင်သူဌေးကြီး သင်ပေးခဲ့သော နှုတ်ပိတ်မန္တာန်ကို ရွတ်ဆိုလေ၏။ ထိုအခါ ကဋာဟကသည် သူဌေးကြီးကား မုချ ငါ့အမည်ကို ပြေကာ အဖြစ်အပျက် အားလုံးကို ပြောဆိုခဲ့သည် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု အောက်မေ့လျက် တစ်ဖန် မကဲ့ရဲ့ဝံ့တော့ချေ။ မာနကျိုးလေ၏။ ရရှိတိုင်းသော ထမင်းကိုသာ စားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ကဋာဟကကျွန်သည် - ယခုအခါ ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချသော ရဟန်း။
ဗာရာဏသီသူဌေးကြီးသည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -
ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချ၊ မာန်တက်ကြွ၊ မလစက်ဆုပ်ဖွယ်။
(၂) သမီးရွှေသွေး၊ ဂါထာပေး၊ သူဌေးပရိယာယ်။
(၃) အကြံဉာဏ်လွန်၊ ဝတ်ကျေပွန်၊ အိမ့်ကျွန်ခြံရံကြွယ်။
ကဋာဟကဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။