ကစ္ဆပဇာတ်

တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက်
ဗုဒ္ဓဘာသာ
သမိုင်း ဗုဒ္ဓဝင် ဂေါတမဗုဒ္ဓ သင်္ဂါယနာများ
ဓမ္မ\ ဝိနယ သစ္စာလေးပါး ခန္ဓာငါးပါး အနိစ္စ ဒုက္ခ အနတ္တ ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ် မဇ္ဈိမပဋိပဒါ သုညတ ကံ သံသရာ ၃၁-ဘုံ
ဗုဒ္ဓဘာသာ ကျမ်းစာများ တိပိဋက ပိဋကတ် သုံးပုံ ဝိနည်းပိဋကတ် သုတ်ပိဋကတ် အဘိဓမ္မာပိဋကတ်
ကျင့်စဉ်များ ရတနာသုံးပါး ဗုဒ္ဓ ဓမ္မ သံဃာ သီတင်းသီလ ငါးပါးသီလ ရှစ်ပါးသီလ ကိုးပါးသီလ ပါရမီ သမထ ဝိပဿနာ သတိပဋ္ဌာန် ဓုတင် ကမ္မဋ္ဌာန်း ဒုက္ကရစရိယာ
နိဗ္ဗာန် ပုထုဇဉ် ကိုရင် ရဟန်း သောတာပန် သကဒါဂါမ် အနာဂါမ် ရဟန္တာ ဧတဒဂ် ဘုရား
Traditions ထေရဝါဒ မဟာယာန တန္တရ တိဘက်ဗုဒ္ဓဘာသာ
နိုင်ငံအလိုက် ဗုဒ္ဓဘာသာ ကမ္ဘောဒီးယား ကိုရီးယား ဂျပန် တရုတ် တိဗက် ထိုင်း ထိုင်ဝမ် ဗီယက်နမ် ဘူတန် မြန်မာ မွန်ဂိုးလီးယား ရုရှား လာအို သီရိလင်္ကာ အိန္ဒိယ

(၃)ဇာတ် ရှိပါသည်။ ဒုကနိပါတ် - ၃။ ကလျာဏဝဂ် -၁၇၈ - ကစ္ဆပဇာတ်။ ။ မိမိမွေးဖွားရာ အရပ်ကို မစွန့်နိုင်သဖြင့် ဆင်းရဲငြိုငြင်စွာ သေပွဲဝင်ရသော လိပ် အကြောင်း။

မိဘပြောမှု လိုက်နာပြု

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည် အမျိုးတစ်ဦး၌ ယဉ်းအနာဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ မိဘတို့သည် သားကို “ချစ်သား ... ဤအိမ်တွင် မနေလင့်၊ နံရံကို ဖောက်ကာ အရပ်တစ်ပါးသို့သွား၍ အသက်ကို စောင့်ရှောက်လော့၊ ရောဂါငြိမ်းသောအခါမှ ပြန်လာ၍ ဤမည်သော အရပ်၌ မြှုပ်နှံထားသော ဥစ္စာကို တူးဖော်၍ယူကာ အသက်မွေးရစ်လော့” ဟု ပြောကြားလေ၏။

သားသည် မိဘတို့စကားကို နားထောင်ကာ အိပ်နံရံကိုဖောက်၍ အရပ်တစ်ပါးသို့ ပြေးသွားပြီးလျှင် အနာငြိမ်းသောအခါ ပြန်လာ၍ မြှုပ်နှံထားသော ဥစ္စာကို တူးဖော်ကာ အိမ်ရာထောင်လျက် အသက်မွေးလေ၏။

ရောဂါကင်းကွာ ချမ်းသာရာ

တစ်နေ့သ၌ အမျိုးသားသည် ထောပတ်၊ ဆီ အစရှိသော လှူဖွယ်ဝတ္ထုတို့ကို ယူဆောင်ကာ မြတ်စွာဘုရားထံ ဆည်းကပ်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် အမျိုးသားအား “ဒါယကာ - သင်တို့အိမ်၌ *ယဉ်းအနာဖြစ်သည်ဟု ကြားဖူးသည်၊ သင် အဘယ်သို့ လွတ်မြောက်သနည်း” ဟု မေးတော်မူလျှင် အမျိုးသားလည်း မိမိလွတ်မြောက်ခဲ့သော အကြောင်းကို မြတ်စွာဘုရားအား လျှောက်ထားလေ၏။

[*ယဉ်းအနာ - ကူးစက်တတ်သော အနာတစ်မျိုး၊ ပါဠိဘာသာဝယ် (အဟိဝါတရောဂ) မြွေဆိပ်ကဲ့သို့ လျင်မြန်စွာ သေတတ်သောအနာကို ဆိုလိုဟန်တူသည်။]

မြတ်စွာဘုရားသည် “ဒါယကာ ... ရှေးအခါ၌လည်း ဘေးဖြစ်သည်ရှိသော် မိမိတို့နေရာအရပ်၌ တပ်စွန်းလျက် အရပ်တစ်ပါးသို့ မသွားဘဲနေသော သတ္တဝါတို့သည် သေကြဖူးပြီ၊ မိမိနေ့ရာ၌ မတပ်စွန်းဘဲ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားသော သတ္တဝါတို့သည် အသက်ချမ်းသာ ရဖူးကုန်ပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

မွေးဖွားရာအရပ် တပ်စွန်းလတ်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကာသိကရွာငယ်တစ်ခုဝယ် အိုးထိန်းသည်အမျိုး၌ ဖြစ်၍ အိုးလုပ်ကာ သားမယားကို ကျွေးမွေးလေ၏။

ဗာရာဏသီပြည်၌လည်း မြစ်ကျိုးနှင့် တစ်စပ်တည်း ဆက်လျက်ရှိတည်သော အိုင်ကြီးတစ်အိုင် ရှိလေ၏။ ထိုအိုင်ကြီးသည် ရေများသောအခါ မြစ်ရေနှင့်စပ်လျက် တည်ရှိ၏။ ရေနည်းသောအခါ အသီးအခြားတည်ရှိ၏။ ငါး၊ လိပ်တို့သည် ဤနှစ်၌ မိုးကောင်းလတ္တံ့၊ ဤနှစ်၌ မိုးခေါင်လတ္တံ့ဟု သိကြသဖြင့် အိုင်ရေနှင့် မြစ်ရေ တစ်စပ်တည်း တည်ရှိသောအခါ အိုင်မှထွက်က မြစ်သို့ သွားကြကုန်၏။

လိပ်တစ်ကောင်ကား ဤအရပ်သည် ငါမွေးဖွားရာအရပ်၊ ကြီးပြင်းရာအရပ်ဖြစ်သည်၊ မိဘတို့ နေရာအရပ်လည်း ဖြစ်သည်၊ သို့အတွက် ဤအရပ်ကို မစွန့်နိုင်ဟု မြစ်သို့မသွားဘဲ နေရစ်၏။ နွေအခါဝယ် အိုင်ကြီးသည် ရေပြတ်လေ၏။ ထိုလိပ်သည် ရေပြတ်လတ်သော် အိုးထိန်းသည်၏ မြေစိုင်ယူရာအရပ်တွင် မြေကိုကျစ်၍ အတွင်းသို့ဝင်ကာနေ၏။

ဆင်းရငြိုငြင် သေပွဲဝင်

အိုးထိန်းသည်သည် မြေကိုယူအံ့သောငှာ ထိုအရပ်သို့လာ၍ မြေကို ပေါက်တူးဖြင့် ပေါက်သည်ရှိသော် လိပ်၏ ကျောကုန်းကို ပေါက်မိ၍ မြေစိုက်ကဲ့သို့ ပေါက်တူးဖြင့်ယူကာ ကုန်းပေါ်သို့ ချလေ၏။ ထိုလိပ်သည် ပြင်းထန်စွာ ဆင်းရဲဝေဒနာသို့ ရောက်၍ -

“အို - အဂ္ဂဝ ... ဤအရပ်သည် ငါမွေးဖွားရာအရပ်၊ ကြီးပြင်းရာအရပ်၊ မိဘတို့နေရာအရပ် ဖြစ်၏ဟု မစွန့်နိုင်၍ ညွန်၌နေမိ၏။ အားကြီးသောသူသည် အားနည်းသောသူကို နှိပ်စက်သကဲ့သို့ ညွန်သည် နှိပ်စက်ဘိ၏” –

“အို - အဂ္ဂဝ ... ကျွန်ုပ်စကားကို နားထောင်ပါ၊ ရွာဖြစ်စေ၊ တောဖြစ်စေ ကိုယ်စိတ်နှစ်ပါး ချမ်းသာရာဖြစ်သော အရပ်သို့သွားရမည်၊ အကျိုးရှိသည် မရှိသည်ကိုသိသော ပညာရှိသည် မွေးဖွားရာအရပ်၊ ကြီးပြင်းရာအရပ်၊ မိဘတို့နေရာအရပ်ကိုပင် စွန့်လွှတ်ကာ အသက်ရှည်မည်ဖြစ်သော အရပ်သို့ သွားရမည်။ ဤသို့သွားသည်ရှိသော် နေရာအတွက် သေဆုံးပျက်စီးခြင်း မဖြစ်နိုင်” –

ဟု အိုးထိန်းသည်အား ပြောဆိုပြီးလျှင် သေလေ၏။

အိုးထိန်းသည်ဆုံးမ တရားရ

အိုးထိန်းသည်လည်း ထိုလိပ်ကိုယူ၍ အလုံးစုံသော ရွာနေလူတို့ကို စည်းဝေးစေပြီးလျှင် “အချစ်တို့ ... ဤလိပ်ကား တစ်ပါးသောငါးလိပ်တို့ မြစ်သို့သွားသည်ရှိသော် မိမိနေရာအရပ်၌ တပ်စွန်းကာ မြေစိုင်ယူရာအရပ်တွင် ဝင်၍နေမိသည့်အတွက် ငါမြေစိုင်ယူသောအခါ ပေါက်တူးဖြင့် ပေါက်မိသဖြင့် မိမိပြုအပ်သောအမှုကို အောက်မေ့၍ ငိုကြွေးမြည်တမ်းကာ သေရရှာ၏။ ဤလိပ်သည် မိမိနေရာ၌ တပ်စွန်းသည့်အတွက် သေခြင်းသို့ရောက်ရ၏။ သင်တို့သည်လည်း ဤလိပ်ကဲ့သို့ မဖြစ်စေသင့်၊ ဤနေ့မှစ၍ ငါ၏ရူပါရုံ ငါ၏ သဒ္ဒါရုံ၊ ငါ၏ ဂန္ဓာရုံ၊ ငါ၏ရသာရုံ၊ ငါ၏ ဖောဋ္ဌဗ္ဗာရုံ၊ ငါ့မယား၊ ငါ့သား၊ ငါ့သမီး၊ ငါ့ကျွန်၊ ငါ့ဥစ္စာဟူ၍ ဤတဏှာအစွန်းဖြင့် မမှတ်ယူ မစွဲလမ်းကြကုန်လင့်၊ သတ္တဝါဟူသမျှ တစ်ယောက်တည်းသာလျှင် ဘုံသုံးပါးတွင် ကျင်လည်နေကြရ၏။ တပြောင်းပြန်ပြန်ဖြစ်ရ၏” စသည်ဖြင့် သဗ္ဗညုမြတ်စွာဘုရား၏ တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် လူအများအား အဆုံးအမ ဩဝါဒပေးလေ၏။ ထိုအဆုံးအမဩဝါဒသည် ဇမ္ဗူဒိပ်တစ်ကျွန်းလုံး ပျံ့နှံ့၍ အနှစ်ခြောက်သောင်းတို့ပတ်လုံး တည်လေ၏။

လူတို့သည် အိုးထိန်းသည်၏ အဆုံးအမဩဝါ၏၌ တည်လျက် ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို ပြုစုအားထုတ်၍ သေလွန်သောအခါ နတ်ပြည်သို့ လားကြရကုန်၏။

ဤဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ အမျိုးကောင်းသားသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ လိပ်သည် - အာနန္ဒာ။

အိုးထိန်းသည်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) မွေးရာ, ကြီးရာ၊ တပ်စွန်းကာ၊ နေရာမစွဲသင့်။

(၂) ဘေးရန်လွတ်ရာ၊ ချမ်းသာရာ၊ မြန်စွာပြောင်းရွှေ့သင့်။

(၃) နေရာကိုစွဲ၊ လိပ်မိုက်မဲ၊ ကျောကွဲသေပုံချင့်။

ကစ္ဆပဇာတ် ပြီး၏။

---

ဒုကနိပါတ် - ၇။ ဗီရဏထမ္ဘဝဂ် -၂၁၅ - ကစ္ဆပဇာတ်။ ။ ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ဟင်္သာများဆောင်ယူသွားရာတွင် နှုတ်မစောင့်၍ အခွံကွဲကာ သေဆုံးရသော လိပ်အကြောင်း။

နှုတ်ကြောင့်သေရ ကောကာလိက

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သီတင်းသုံးတော်မူစဉ်၊ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ ကောကာလိကအကြောင်းကို စကားစပ်မိ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍၊ ရဟန်းတို့ ... ကောကာလိကသည် ယခုအခါ၌သာ မိမိစကားဖြင့် မိမိကိုသတ်သည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း မိမိစကားဖြင့် မိမိကို သတ်ဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

စကာများလတ် ဗြဟ္မဒတ်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် အမတ်မျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်သည်ရှိသော် မင်းကြီးအား အကြောင်းကျိုးကိုပြု၍ ဆုံးမတတ်သော ပညာရှိအမတ် ဖြစ်လေ၏။

ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးကား စကားများ၏။ စကားပြောဆိုလတ်သော် သူတစ်ပါးတို့ စကားပြောဆိုခွင့်မရှိ။ ပညာရှိ အမတ်သည် မင်းကြီးစကားများစွာ ပြောဆိုခြင်းကို တားမြစ်လို၍ တစ်ခုသော အကြောင်းဥပါယ်ကို စုံစမ်းလျက်နေ၏။

လိပ်နှင့်ဟင်္သာ မိတ်ဖွဲ့ရာ

ထိုအခါ ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် အိုင်တစ်ခု၌ လိပ်သည်နေ၏။ ဟင်္သာငယ် နှစ်ကောင်တို့သည် အစာရှာအံ့သောငှာ သွားလတ်သော် ထိုလိပ်နှင့် အကျွမ်းတဝင် နေကြကုန်၏။ တွေ့ဖန်များသော် အလွန်အကျွမ်းဝင်ခြင်းသို့ ရောက်ကြကုန်၏။

တစ်နေ့သ၌ ဟင်္သာတို့သည် လိပ်အား “အဆွေလိပ် ... ငါတို့နေရာဖြစ်သော ဟိမဝန္တာ စိတ္တကုဋ်တောင်ပေါ်တွင် တည်ရှိသော ရွှေဂူသည် အလွန်မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသည်။ ငါတို့နှင့်အတူ လိုက်ခဲ့ပါ”ဟု ပြော၏။ “အဆွေတို့ ... ငါသည် အဘယ်မှာ သွားနိုင်မည်နည်း” ဟု ပြော၏။ “အဆွေလိပ် ... သင်သည် နှုတ်စောင့်လျက် တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူနှင့် စကားမပြောဘဲနေနိုင်ပါမူ ငါတို့ဆောင်ယူသွားပါမည်” ဟု ပြောသောအခါ “အဆွေတို့ ... ငါသည် ဘယ်သူနှင့်မျှ စကားမပြောပါ၊ နှုတ်ကို စောင့်ပါမည် ဆောင်ယူသွားကြပါ” ဟု ပြောကြားလေ၏။

ဟင်္သာငယ်တို့လည်း “အဆွေလိပ် ... ကောင်းပြီ ဆောင်ယူသွားမည်”ဟု ဝန်ခံကာ တုတ်တံတစ်ချောင်း အလယ်တွင် လိပ်ကို ပါးစပ်ဖြင့် မြဲမြဲကိုက်စေလျက် မိမ်ိတို့မူကား တုတ်တံအစွန်းနှစ်ဖက်တွင် တစ်ဖက်တစ်ကောင်စီ ကိုက်ချီကာ လိပ်ကိုဆောင်ယူ၍ ကောင်းကင်ဖြင့် ပျံကြကုန်၏။

လူတွေကိုဆဲ လိပ်ခွံကွဲ

ရွာသူသားငယ်တို့သည် ထိုသို့သော အခြင်းအရာကို မြင်ကုန်လတ်သော် ဟင်္သာငယ်နှစ်ကောင်တို့သည် လိပ်ကိုတုတ်တံဖြင့် ဆောင်ယူသွားကြသည်ဟု ဟစ်အော် ပြောဆိုကြကုန်၏။ လိပ်လည်း သူငယ်တို့ ပြောဆိုသံကိုကြားလျှင် နှုတ်ကို မစောင့်နိုင်တော့ဘဲ “ဟယ် သူငယ်ပျက်တို့ ... ငါ့ကို အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော ဟင်္သာငယ်တို့ ဆောင်ယူသွားရာဝယ် သင်တို့အား ဘာပြုလုပ်သနည်း”ဟု ပြောဆိုလိုသည့်အတွက် ပါးစပ်ဖြင့် ကိုက်လာသောတုတ်တံကို အမှတ်မဲ့ လွှတ်လိုက်မိရာ မင်းကြီးနန်းတော်ထက် ကောင်းကင်မှကျသဖြင့် ကိုယ်နှစ်ခြမ်းကွဲ၍ သေလေ၏။ ထိုအခါ အနီးရှိလူတို့သည် တစ်ပြိုက်နက် အုတ်အုတ်ကျက်ကျက် ဖြစ်ကုန်၏။

လိပ်ကိုပုံပြ ဆိုဆုံးမ

မင်းကြီးလည်း ပညာရှိအမတ်နှင့်တကွ အမတ်အပေါင်းခြံရံကာ ထိုအရပ်သို့သွား၍ လိပ်ကိုမြင်လျှင် “အိုပညာရှိအမတ် ... ဤလိပ်သည် အဘယ်သို့ပြု၍ ကျလာသနည်း”ဟု မေးတော်မူ၏။ ပညာရှိအမတ်သည် စကားများစွာပြောသော မင်းကြီးကိုဆုံးမရန် အကြောင်းဥပါယ်ကို ရှာဖွေနေခိုက် လိပ်ကိုတွေ့ရသောအခါ “အကြောင်းဥပါယ်ကို ရပေပြီ”ဟု နှလုံးသွင်းကာ “မြတ်သောမင်းကြီး ... ဤလိပ်သည် ဟင်္သာတို့နှင့် ချစ်ကျွမ်းဝင်သည် ဖြစ်လိမ့်မည်။ ဟင်္သာတို့သည် လိပ်ကို တုတ်တံမှာ ကိုက်စေ၍ ကောင်းကင်ဖြင့် ဟိမဝန္တာသို့ ဆောင်ယူသည် ဖြစ်လိမ့်မည်။ ဤလိပ်သည် တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူ စကားကိုကြား၍ နှုတ်မစောင့်ဘဲ တစ်စုံတစ်ရာစကားကိုဆိုလိုသဖြင့် ကိုက်လာသောတုတ်တံကို လွှတ်လိုကမ်ိသည် ဖြစ်လိမ့်မည်။ လွှတ်လိုက်သောအခါ ကောင်းကင်မှကျ၍ သေဆုံးသည် ဖြစ်လိ်မ့်မည်”ဟု မင်းကြီးအား မိမိဉာဏ်ဖြင့် ဆင်ခြင်စဉ်းစားကာ လျှောက်ထားလေ၏။

ပညာရှိအမတ်သည် မင်းကြီးအား လိပ်ကို သက်သေပြုကာ ဆုံးမလိုသဖြင့် -

“မြတ်သောမင်းကြီး ... ဤလိပ်ကား တုတ်တံ၌ မြဲမြံစွာ ကိုက်ချီထားပါလျက် စကားမျာခြင်းကြောင့် သေဆုံးရ၏တကား၊ မိမိစကားဖြင့်ပင် မိမိကိုယ်ကို သတ်ပေ၏တကား”။

“မြတ်သောမင်းကြီး ... ပညာရှိသောသူသည် ထိုအကြောင်းကိုမြင်၍ စကားကို ပြောဆိုရာ၏။ အပြစ်မရှိသော စကားပင်ဖြစ်သော်လည်း တာရှည်လေးမြင့်မပြောဆိုရာ စကားများစွာဆိုခြင်းကြောင့် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်သော လိပ်ကို ရှုတော်မူပါ” – ဟု လျှောက်ထားပြန်၏။

မင်းကြီးသတိပြု ဆင်ခြင်မှု

မင်းကြီးသည် ငါ့ကိုရည်၍ ဆိုသည်ဟု သိသဖြင့် “ပညာရှိအမတ် ... သင်သည် ငါ့ကိုရည်၍ ဆိုသည်မဟုတ်လော” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းကြီးမူလည်း ဖြစ်စေ၊ တစ်ပါးသောသူမူလည်း ဖြစ်စေ၊ အမှတ်မရှိသောသူသည် အတိုင်းအရှည်ပမာဏကိုလွန်၍ စကားကို ပြောဆိုလတ်သော် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်သည်သာတည်း”ဟု ထပ်မံ လျှောက်ထားပြန်၏။ မင်းကြီးသည် ပညာရှိအမတ် စကားကိုကြားလျှင် ထိုအခါမှစ၍ စကားများများပြောခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်လျက် စကားနည်းလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် - ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ လိပ်သည် - ယခုအခါ ကောကာလိက။

ဟင်္သာငယ်နှစ်ကောင်တို့သည် - သာရိပုတ္တရာ၊ မောဂ္ဂလာန်။

မင်းကြီးသည် - အာနန္ဒာ။

ပညာရှိအမတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) တိုင်းရှည်လွန်ငြား၊ စကားများ၊ မမှားပျက်စီလေ။

(၂) ဟင်္သာယူသွား၊ လိပ်ပျက်ကား၊ စကားကြောင့်ပင်သေ။

ကစ္ဆပဇာတ်ဇာတ် ပြီး၏။

---

တိကနိပါတ် - ၃။ ဥဒပါနဝဂ် -(၂၇၃) ကစ္ဆပဇာတ်။ ။ လျစ်လျူရှု၍ သည်းခံနေသော ရသေ့အား ပြစ်မှားသော်လည်း ဆင်းရဲမခံရ၍ တိုးတက်ကာ လိပ်၏ခံတွင်း အင်္ဂါဇာတ်သွင်းမိ၍ ဆင်းရဲဒုက္ခ ခံစားရသော မျောက်ယုတ်မာအကြောင်း။

ခိုက်ရန်ငြိမ်းမှု အကြောင်းပြု

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ကောသလမင်းကြီး၏ အမတ်ကြီးနှင့်ယောက်တို့ ခိုက်ရန်ငြိမ်းခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသည်း။ [ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုကို ဒုကနိပါတ်၌ ဆိုအပ်ခဲ့ပြီ။]

ရသေ့နှောင့်ယှက် မျောက်မိုက်ပျက်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကာသိကတိုင်းဝယ် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အတတ်ပညာတို့ကို သင်ကြားပြီးလျှင် ကာမဂုဏ်တို့ကို စွန့်ပယ်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုကာ ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် ဂင်္ဂါမြစ်နား၌ ကျောင်းသင်္ခမ်း ဆောက်လုပ်၍ အဘိညာဉ်သမာပတ်ကို ဖြစ်စေလျက် ဈာန်ကစားကာ နေလေ၏။ [ဤဇာတ်တော်၌ကား ဘုရားအလောင်းသည် အလွန်အကြူး လျစ်လျူရှုကာ ဥပေက္ခာ ပါရမီကို ဖြည့်တော်မူသတတ်။]

ထိုရသေ့သည် ကျောင်းတံခါး၌နေစဉ် သီလမရှိ ပြစ်မှားတတ်သော မျောက်တစ်ကောင်သည် လာလတ်၍ ရသေ့၏ နားပေါက်တို့၌ အင်္ဂါဇာတ်ကို သွင်း၏။ ရသေ့လည်း မတားမြစ်ဘဲ လျစ်လျူရှု၍သာနေ၏။

တစ်နေ့သ၌ လိပ်တစ်ကောင်သည် ရေငတ်သည်ဖြစ်၍ ဂင်္ဂါဖြစ်နား၌ ခံတွင်းကိုဖွင့်ကာ နေပူခံ၍ အိပ်၏။ ထိုလိပ်ကိုမြင်လျှင် လျှပ်ပေါ်သော မျောက်ပျက်သည် လာလတ်၍ လိပ်၏ခံတွင်း၌ ဂင်္ဂါဇာတ်ကို သွင်းပြန်၏။ ထိုအခါ လိပ်သည် အိပ်သည်ရာမှနိုး၍ သိလတ်သော် မျောက်ပျက်၏ အင်္ဂါဇာတ်ကို ကြုတ်၌ထည့်သည်အလား ကိုက်ခဲ၍ထားလေ၏။ မျောက်အား အလွန်နာကျင်လျက် ပြင်းစွာသော ဝေဒနာကို ရလေ၏။

လိပ်ကိုဆော့လှ မျောက်ဒုက္ခ

မျောက်လည်း ဆင်းရဲဝေဒနာကို သည်းမခံနိုင်သဖြင့် ဤဆင်းရဲဒေဝနာမှလွတ်ရန် ဘယ်သူ ကယ်နိုင်ပါမည်နည်းဟု စဉ်းစားဆင်ခြင်လ်သော် ရသေ့ကိုထား၍ တစ်ပါးသောသူ မရှိ၊ ရသေ့သာလျှင် ငါ၏ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်တော့သည်။ ရသေ့ထံသွားခြင်းငှာသင့်၏ဟု သပိတ်ကိုပိုက်သည်အလား လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့် လိပ်ကို ပွေ့ပိုက်ကာ ရသေ့ထံ သွားလေ၏။ ရသေ့လည်း မျောက်ပျက် လာသည်ကိုမြင်လျှင် ပြက်ရယ်ပြုလိုသဖြင့် -

“အဆွေ ... တန်ဆောင်မုန်းလအခါ ပရိတ်ရွတ်ရာမှ ဆွမ်းရခဲ့သဖြင့် ပြည့်သော လက်ရှိသော ပုဏ္ဏားကဲ့သို့ ဆွမ်းပြည့်သောသပိတ်ကို ပွေ့ပိုက်၍ လာသူကား အဘယ်သူနည်း၊ သင်အဘယ်အရပ်၌ ဆွမ်းခံချေသနည်း၊ သဒ္ဓါတရားနှင့်ပြည့်စုံသော ဘယ်အမျိုးသို့ ကပ်ချေသနည်း” –

ဟု ပြောဆိုမေးပြန်လေ၏။ ရသေ့၏ စကားကိုကြား၍ သီလမရှိသော မျောက်ပျက်သည် ရသေ့အား -

“အရှင်ဘုရာ ... အကျွန်ုပ်ကား - ပညာမရှိသော မျောက်ပျက် ဖြစ်ပါ၏။ အကျွန်ုပ်ကား မပေါင်းဖော် အပ်သောအရာကို ပေါင်းဖော်မိပါ၏။ အရှင်ဘုရားသည် အကျွန်ုပ်ကို လွှတ်ပါစေလော၊ လွှတ်သည်ရှိသော် အကျွန်ုပ်သည် တော်ပေါ်သို့ သွားပါအံ့” –

ဟု တောင်းပန် လျှောက်ထားလေ၏။ ရသေ့လည်း မျောက်မိုက်ကို သနားလှသဖြင့် လိပ်အား -

“အဆွေလိပ် ... လိပ်တို့သည် ကဿပအနွယ်ဖြစ်ကုန်၏။ မျောက်တို့သည် ကောဏ္ဍညအနွယ် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုကြောင့် ... ကဿပအနွယ် ဖြစ်သော အဆွေလိပ်သည် သင်အား မေထုန်အမှုကို ပြုကျင့်သော ကောဏ္ဍညအနွယ် ဖြစ်သော မျောက်ကို လွှတ်လိုက်ပါ” –

ဟု ပရိယာယ်ဖြင့် ဖျောင်းဖျပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ လိပ်သည် ရသေ့စကားကိုကြားလျှင် အကြောင်းအားဖြင့် ပြောဆိုဆုံးမသည်ကို အလွန်ကြည်ညိုရကား မျောက်၏ အင်္ဂါဇာတ်ကို လွှတ်လိုက်၏။ မျောက်မိုက်လည်း လွတ်လျှင်လွတ်ချင်း ရသေ့ကိုရှိခိုး၍ ပြေးလေ၏။ တစ်ဖန် ထိုအရပ်ကို ပြန်၍မကြည့်ဝံ့ချေ၊ လိပ်လည်း ရသေ့ကိုရှိခိုး၍ မိမိနေရာသို့ သွားလေ၏။ ရသေ့လည်း ဈာန်မှ မယုတ်သဖြင့် သေလွန်သောအခါ ဗြဟ္မာပြည်သို့လားရ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မျောက်နှင့်လိပ်တို့သည် - ယခုအခါ အမတ်ကြီး နှစ်ယောက်တို့။

ရသေ့သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ရာမဟုတ်ဘဲ၊ မေထုန်ကဲ၊ မှီဝဲမပြုရာ။

(၂) လိပ်ပါးစပ်ထဲ၊ မျောက်မှီဝဲ၊ ခဲ၍ကိုက်သည်သာ။

(၃) ရသေ့ဆုံးမ၊ လိပ်လွှတ်မှ၊ ဇီဝမျောက်ချမ်းသာ။

ကစ္ဆပဇာတ် ပြီး၏။