ကက္ကာရုဇာတ်

စတုက္ကနိပါတ် - ၃။ ကုဋိဒူသကဝဂ် -(၃၂၆) ကက္ကာရုဇာတ်။ ။ ကိုယ်ကျင့်သီလရှိခြင်း၊ စိတ်ထားမြင့်မြတ်ခြင်း စသော ဂုဏ်တို့နှင့်ပြည့်စုံသူမှသာ ပန်ဆင်ထိုက်သော ကက္ကာရုနတ်ပးန်ကို ဂုဏ်မရှိဘဲ ဂုဏ်ရှိပါသည်ဟု မုသားဆိုကာ နတ်သား ၄ဦးထံ တောင်းပန်၍ ပန်ဆင်ရာ ဆင်းရဲကြီးစွာ ခံစားရသော ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားအကြောင်း။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု

အံ့ဖွယ်ထင်မှတ် ရဟန်းပြုလတ်

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် မုသားဆို၍ သံဃာကို သင်းခွဲခဲ့ရာ ပရိသတ်ကို အဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့ ယူဆောင်သွားသဖြင့် ခံတွင်းမှ သွေးပုပ်အန်ထွက်လေ၏။

ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ ငါ့ရှင်တို့ ဒေဝဒတ်သည် မုသားဆို၍ သံဃာကိုသင်းခွဲသဖြင့် ပြင်းထန်သော ရောဂါဝေဒနာကို ရ၏ဟု စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာ မုသားဆို၍ ကြီးစွာသော ဆင်းရဲကို ရသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ရဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

အတိတ်ဝတ္ထု

ဗာရာဏသီပွဲတော နတ်တို့ပျော်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် တာဝတိံသာ နတ်ပြည်ဝယ် မထင်ရှားသော နတ်သား ဖြစ်လေ၏။

ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ကြီးစွာသော ပွဲသဘင်ဖြစ်၍ နဂါး၊ ဂဠုန်၊ ဘူမစိုး၊ နတ်များစွာတို့သည် လာ၍ ပွဲသဘင်ကို ရှုကြည့်ကြကုန်၏။ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်မှ နတ်သားလေးယောက်တို့လည်း ကက္ကာရုနတ်ပန်းကုံးကို ပန်ဆင်ကာ ပွဲသဘင်ကြည့်ရှုရန် လာကြကုန်၏။ ဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏသီပြည်သည် နတ်တို့ ပန်းနံ့ဖြင့် မွှေးကြိုက် ပျံ့နှံ့လျက်ရှိ၏။ လူတို့သည် ဤပန်းနံ့ကား အဘယ်သူ၏ ပန်းနံ့ဖြစ်သနည်းဟု ဆင်ခြင်၍ သွားကြကုန်၏။ နတ်သား လေးယောက်တို့လည်း လူတို့ဆင်ခြင်၍ သွားသည်ကို သိကြကုန်၏။

နတ်ပန်းရနံ့ ပြည်လုံးနှံ့

ထိုနတ်သား လေးယောက်တို့သည် မင်းရင်ပြင်ဝယ် အထက်ကောင်းကင်၌ ကြီးစွာသော အာနုဘော်ဖြင့် ရပ်လျက် ကြည့်ရှုကြကုန်၏။ မင်းနှင့်တကွ တိုင်းသူပြည်သားတို့လည်း သူထက်ငါ ပွဲသဘင်ကို ကြည်ရှုကြကုန်၏။ ထိုအခါ လူတို့သည် နတ်သားလေးယောက်တို့ကိုမြင်လျှင် “အရှင်တို့ ... အဘယ်နတ်ပြည်မှ လာကြသနည်း” ဟု မေး၏။ “အချင်းတို့ ... တာဝတိံသာနတ်ပြည်မှ လာကြကုန်၏” ဟု ပြော၏။ “ဘယ်အတွက် လာကြသနည်း” ဟု မေးပြန်ရာ “ပွဲသဘင် ကြည့်ရှုရန် လာကြကုန်၏။” ဟု ပြော၏။ “သ်တို့ ပန်ဆင်ထားသော ပန်းတို့ကား အဘယ်ပန်းတို့နည်း” ဟု မေး၏။ “ကက္ကာရု နတ်ပန်းတို့ ဖြစ်ကုန်၏” ဟု ပြော၏။ “အကျွန်ုပ်တို့အား ပေးပါကုန်လော့” ဟု တောင်းကြ၏။ “ဤကက္ကာရု နတ်ပန်းကား အာနုဘော် ကြီးကနု်၏၊ နတ်တို့သာ ထိုက်တန်ကုန်၏၊ လူ့ပြည်၌ ယုတ်မာသူ, နှလုံးသွင်းမကောင်းသူ, ပညာမရှိသူ, သီလမရှိသူတို့နှင့် မထိုက်တန်ကုန်၊ မယုတ်မာသူ, နှလုံးသွင်းကောင်းသူ, ပညာရှိသူ, သီလရှိသူတို့သာ ထိုက်တန်ကုန်၏” ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် ထိုနတ်သားတို့တွင် နတ်သားကြီးသည် -

“အချင်းတို့ ... ကိုယ်ဖြင့် သူ့ဥစ္စာကို မခိုးသူ၊ နှုတ်ဖြင့် မုသားမဆိုသူ၊ စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ရပြီး၍ မမေ့မလျော့သူတို့သာ စင်စစ် ကက္ကာရု နတ်ပန်းကို ပန်ဆင်ထိုင်၏”

ဟု လူတို့အား ပြောဆိုလေ၏။

တရားစောင့်မှ နတ်ပန်းရ

ထိုစကားကို ပုရောဟိတ် ကြားလျှင် ငါ့အား စင်စစ် ဤဂုဏ်ကျေးဇူးတို့တွင် တစ်စုံတစ်ခုသော ဂုဏ်ကျေးဇူးမျှ မရှိပေ၊ မုသားဆို၍ ထိုပန်းကို ပန်ဆင်လတ်သော်လူများသည် ငါ့ကို ဤပုဏ္ဏားကား ဤသို့သော ကျေးဇူးဂုဏ်နှင့် ပြည့်စုံသောသူ ဖြစ်သည်ဟု သိကြလတ္တံ့ဟု ကြံစည်ပြီးလဆင် နတ်တို့ကို အကျွန်ုပ်အား ဤဂုဏ်ကျေးဇူးတို့နှင့် ပြည့်စုံစေသည်ဟု မုသားပြောဆို၍ နတ်ပန်းကို ပေးစေပြီးလျှင် ပန်ဆင်ကာ နှစ်ယောက်မြောက် နတ်သားကို တောင်းပြန်၏။

ထိုအခါ ထိုနတ်သားသည် -

“အချင်း ပုဏ္ဏား ... တရားသဖြင့် ဥစ္စာကို ရှာမှီးသူ၊ စဉ်းလဲသဖြင့် ဥစ္စာကို မဆောင်ယူသူ၊ စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ရပြီး၍ မမေ့မလျော့သူတိုသာ စင်စစ် ကက္ကာရု နတ်ပန်း ပန်ဆင်ထိုက်၏” –

ဟု ပုရောဟိတ်အား ပြောကြားပြန်၏။ ပုရောဟိတ်လည်း ဤဂုဏ်ကျေးဇူးတို့နှင့်လည်း ပြည့်စုံသည်ဟု မုသား ပြောဆို၍ နတ်ပန်းကို ပေးစေပြီးလျှင် ပန်ဆင်ကာ သုံးယောက်မြောက် နတ်သားကို တောင်းပြန်၏။ ထိုနတ်သားလည်း -

“အချင်း ပုဏ္ဏား ... နနွင်းရည် ဆိုးထားသကဲ့သို့ မဟုတ်ဘဲ စိတ်တည်ကြည်သူ၊ အနည်းငယ်မျှသော အကြောင်းဖြင့် မပျက်စီးဘဲ ကံ၊ ကံ၏အကျိုးကို ယုံကြည်သူ၊ ကောင်းသော ဘောဇဉ်ကို တစ်ယောက်တည်း မစားသူတို့သာ စင်စစ် ကက္ကာရု နတ်ပန်းကို ပန်ဆင်ထိုက်၏” -

ဟု ပုရောဟိတ်အား ပြောကြားပြန်၏။

မုသားလိမ်ကောက် ဆင်းရဲရောက်

ပုရောဟိတ်လည်း ဤဂုဏ်ကျေးဇူးတို့နှင့်လည်း ပြည့်စုံသည်ဟု မုသားပြောဆို၍ နတ်ပန်းကို ပေးစေပြီးလျှင် ပန်ဆင်ကာ လေးယောက်မြောက် နတ်သားကို တောင်းပြန်၏။ ထိုနတ်သားလည်း -

“အချင်း ပုဏ္ဏား .. မျက်မှောက် မျက်ကွယ်၌ သူတောင်ကောင်းတို့ကို မဆဲရေးသူ၊ ပြောဆိုတိုင်း ပြုလုပ်လေ့ ရှိသူတို့သာ စင်စစ် ကက္ကာရု နတ်ပန်းကို ပန်ဆင်ထိုက်၏” –

ဟု ပုရောဟိတ်အား ပြောကြားပြန်၏။ ပုရောဟိတ်လည်း ဤဂုဏ်ကျေးဇူးတို့နှင့် ပြည့်စုံသည်ဟု မုသားဆို၍ နတ်ပန်းကို ပေးစေပြီးလျှင် ပန်ဆင်ပြန်၏။ ဤသို့လျှင် နတ်သားလေးယောက်တို့သည် နတ်ပန်းကုံး လေးခုတို့ကို ပုရောဟိတ်အား ပေး၍ နတ်ပြည်သို့ ပြန်ကြကုန်၏။

ထိုအခါ ပုရောဟိတ် ဦးခေါင်း၌ ကြီးစွာသော ဝေဒနာသည် ဖြစ်လေ၏။ အသွားထက်သောဆောက်ဖြင့် ဖြတ်သကဲ့သို့ လည်းကောင်း၊ သံပြားဖြင့် နှိပ်သကဲ့သို့ လည်းကောင်း ဖြစ်လေ၏။ မခံမရပ်နိုင် ဖြစ်သဖြင့် လူးလဲကာ ပုရောဟိတ်အား မေးကြလျှင် ပုရောဟိတ်သည် -

“အချင်းတို့ ... ငါကား ငါ့ကိုယ်တွင်း၌ မရှိသော ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကို ရှိ၏ဟု မုသားပြောဆိုကာ နတ်ပန်းကုံးတို့ကို ဆောင်း၍ ပန်ဆင်မိ၏။ သို့အတွက် ငါ့အား ကြီးစွာ ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်ရ၏။ ထိုပန်းကုံးတို့ကို ငါ၏ဦးခေါင်းမှ ပယ်ရှားကြကုန်၏” –

ဟု ပြောဆိုလေ၏။ မည်သူမျှ မပယ်ရှားနိုင်။ ပန်းကုံးတို့သည် သံပြားဖြင့် ဖွဲ့သကဲ့သို့ ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုအခါ ပုရောဟိတ်ကို ချီမကာ အိမ်သို့ ဆောင်ယူကြကုန်၏။ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး တစာစာ ဟစ်ကြွေးကာ နေရ၏။

နတ်တို့ရောက်လာ ဆုံးမရှာ

မင်းကြီးသည် အမတ်တို့နှင့် တိုင်ပင်၍ ဤပုရောဟိတ်ကား သီလမရှိသူ ဖြစ်လတ္တံ့၊ အဘယ်သို့ ပြုရအံ့နည်းဟု ဆိုလတ်သော် “မြတ်သောမင်းကြီး ... တစ်ဖန် ပွဲသဘင် ခံရမည်၊ နတ်တို့ လာကြပြန်ကုန်လတ္တံ့” ဟု လျှောက်ထားကုန်၏။ မင်းကြီးလည်း တစ်ဖန် ပွဲသဘင်ကို ခံစေပြန်၏။ ထိုအခါ နတ်သားတို့သည် လာကြပြန်ကုန်၍ ကောင်းကင်၌ရပ်လျက် တစ်မြို့လုံး မွှေးကြိုင်စေ၍ ပွဲသဘင် ကြည့်ရှုကြကုန်၏။

ထိုအခါ သီလမရှိသော ပုရောဟိတ်ကို ဆောင်ယူ၍ နတ်သားတို့ရှေ့မှာ ဝပ်စေကုန်၏။ ပုရောဟိတ်သည် ဝပ်လျက် “အရှင်နတ်သားတို့ ... အကျွန်ုပ် အသက်ကို ပေးကြပါကုန်” ဟု တောင်းပန်၏။ နတ်သားတို့လည်း “အချင်း ပုဏ္ဏား ... သီလမရှိ၊ ယုတ်မာသော သင့်အား ဤနတ်ပန်းကုံးတို့နှင့် မထိုက်တန်၊ သင်ကား ငါတို့ကို လှည့်စားလို၍ မုသားဆိုကာ ပန်ဆင်ဘိ၏၊ ယခုအခါ သင့်မှာ မုသားအကျိုးကို ခံစားရ၏” ဟု လူတို့အလယ်မှာ ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချကာ ပုဏ္ဏား၏ဦးခေါင်းမှ ပန်းကုံးတို့ကို ဖယ်ရှားပြီးလျှင် လူတို့ကို အဆုံးအမပေး၍ နတ်ပြည်သို့ ပြန်ကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ပုဏ္ဏားသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

နတ်သား တစ်ယောက်သည် - ကဿပ။

နတ်သားတစ်ယောက်သည် - မောဂ္ဂလာန်။

နတ်သားတစ်ယောက်သည် - သာရိပုတ္တရာ။

နတ်သားတစ်ယောက်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) သီလကင်းကွာ၊ ကျင့်ယုတ်မာ၊ လူညာပုဏ္ဏားဖျင်း။

(၂) မုသားသုံးက၊ နတ်ပန်းရ၊ သေဝဆင်းရဲခြင်း။

ကက္ကာရုဇာတ် ပြီး၏။

- - ^[၁]

ကိုးကား

↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။

[ဇာတ်နိပါတ်တော်-1] မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။

[၁]