ကက္ကဋကဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
တိကနိပါတ် - ၂။ ပဒုမဝဂ် -(၂၆၇) ကက္ကဋကဇာတ်။ ။ လက်မဖြင့်ညှပ်လျက် ဆင်တို့ကို သတ်စားနေသော ပုစွန်သည် မသံကြား၍ မေ့လျောမိသဖြင့် ဆင်တို့၏ ခြေအောက်တွင် သေရသော ပုစွန်အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု
[ပြင်ဆင်ရန်]မိန်းမမွန်မြတ် ဘေးလွတ်တတ်
[ပြင်ဆင်ရန်]နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်ဝယ် သူကြွယ်တစ်ယောက်သည် မိမိမယားကိုခေါ်၍ ဇနပုဒ်သို့သွားာ ကြွေးမြီဆပ်ပြီးလျှင် ပြန်လာရာ လမ်းခရီးအကြား၌ သူခိုးတို့သည် ဖမ်းကြကုန်၏။ သူကြွယ်မယားကား အဆင်းလှ၏။ ရှုချင်စဖွယ်ရှိ၏။
သူခိုးကြီးသည် မိန်းမ၌ ချစ်ခင်နှစ်သက်သဖြင့် သူကြွယ်ကိုသတ်ရန် အားထုတ်လေ၏။ အကျင့်သီလရှိ၍ လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ကိုးကွယ်သော မိန်းမမြတ် ဖြစ်ရကား၊ သူခိုးကြီး ခြေတို့၌ ရှိခိုး၍ အရှင်သူခိုးကြီး ... အကျွန်ုပ် အကယ်၍ ချစ်ခင်နှစ်သက်ငြားအံ့၊ အကျွန်ုပ်လင်ကို မသတ်ပါလင့်၊ အကယ်၍ သတ်ငြားအံ့၊ အကျွန်ုပ်သည် အဆိပ်သောက်၍လည်းကောင်း၊ နှာခေါင်းလေကို ပိတ်ချုပ်၍ လည်းကောင်း တစ်နည်းနည်းဖြင့် သေပါအံ့၊ သင်နှင့်အတူ မလိုက်နိုင်ပါ၊ အကျွန်ုပ်လင်ကို အကြောင်းမဲ့ မသတ်ပါလင့်ဟု ခယတောင်းပန်ကာ လင်ကို လွှတ်စေ၏။
ထိုလင်မယားတို့သည် မိမိတို့နေရာ သာဝတ္ထိပြည်သို့ ရောက်လျှင် မြတ်စွာဘုရားထံတော်သို့ ဆည်းကပ်ရန် သွားကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် သူကြွယ် လင်မယားကို “သီတင်းသည်တို့ ... ဘယ်သို့သွားကြသနည်း” ဟု မေးတော်မူလျှင်၊ သီတင်းသည်တို့သည် မိမိတို့သွားသော အရပ်နှင့် မိမိတို့ဖြစ်ခဲ့သမျှ အကြောင်းစုံကို လျှောက်ထားကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားလည်း ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် - “သီတင်းသည် ... ဤမိန်းမသည် သင့်အား ယခုအခါ၌သာလျှင် အသက်ကိုပေးသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ပညာရှိတို့အား အသက်ကိုပေးဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု
[ပြင်ဆင်ရန်]အိုင်တွင်းပုစွန် ကြီးကဲလွန်
[ပြင်ဆင်ရန်]လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် ရေကန်ကြီးသည် ရှိလေ၏။ ထိုရေကန်ကြီး၌ ကုဠိရ မည်သော ရွှေပုစွန်ကြီးသည် နေ၏။ ကုဠိရ ရွှေပုစွန်ကြီးနေရာ ဖြစ်သောကြောင့် နောက်အခါ ကန်ကြီးသည်လည်း ကုဠိရရေကန်ကြီးဟု ထင်ရှားလေ၏။ ရွှေပုစွန်ကြီးသည် ကောက်နယ်တလင်းခန့် ပမာဏရှိ၏။ ရေကန်ကြီးသို့ဆင်း၍ ကျက်စားသော ဆင်တို့ကို ဖမ်းယူစားသောက်လေ့ရှိ၏။ ဆင်တို့သည်လည်း ရွှေပုစွန်ကြီးမှ ကြောက်သဖြင့် ထိုကန်ကြီးကို ဆင်းသက်၍ မကျက်စားဝံ့ကုန်။
ထိုအခါ ဘုရားအလောင်းသည် ကုဠိရရေကန်ကြီးကိုမှီ၍နေသော ဆင်မင်းကိုစွဲ၍ ဆင်မတစ်ကောင်း၏ ဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေနေ၏။ ထိုဆင်မလည်း ပဋိသန္ဓေကို စောင့်ရှောက်ရန် အရပ်တစ်ပါးသို့ သွား၍နေရာ သားငယ်ကို ဖွားမြင်လေ၏။ ထိုဆင်ငယ်သည် အစဉ်သဖြင့် လိမ္မာသောအရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် ကြီးသောကိုယ်ရှိ၏။ အားအစွမ်းနှင့် ပြည့်စုံ၏။ တင့်တယ်ခြင်းအစုသို့ရောက်၏။ မျက်စဉ်းတော်နှင့်တူ၏။
ပုစွန်ဖမ်းရန် ဆင်ငယ်ကြံ
[ပြင်ဆင်ရန်]ထိုဆင်သည် ဆင်မတစ်ကောင်နှင့် ပေါင်းဖော်ကာ နေထိုင်၏။ တစ်နေ့သ၌ ရွှေပုစွန်ကြီးကို ဖမ်းမည်ဟု မိမိမယားနှင့် အမိဆင်မကို ယူဆောင်လျက် ဆင်အပေါင်းသို့ ချဉ်းကပ်ပြီးလျှင် အဖဆင်မင်းကို ဖူးမြင်၍ - ဖခင် ... အကျွန်ုပ် ရွှေပုစွန်ကြီးကို ဖမ်းမည်ဟု တောင်းပန်ရာ ချစ်သား ... သင်သည် ရွှေပုစွန်ကြီးကို မဖမ်းနိုင်၊ မဖမ်းလေနှင့်ဟု အကြိမ်ကြိမ် တားမြစ်၏။
ဆင်မင်း၏သားသည် အဖ အကြိမ်ကြိမ် တားမြစ်သော်လည်း မနာယူဘဲ ဆင်အပေါင်းကို စည်းဝေးပြီးလျှင် ရေကန်ကြီး အနီးသို့သွား၍ - အမောင်တို့ ... ရွှေပုစွန်ကြီးသည် ဆင်တို့ကို ဆင်းသက်သောအခါ ဖမ်းသလော၊ သို့တည်းမဟုတ် အစာစားသောအခါ ဖမ်းသလော၊ သို့တည်းမဟုတ် တက်သောအခါ ဖမ်းသလောဟု မေးလေ၏။
အရှင် ... တက်သောအခါ နောက်ကျသော ဆင်ကို ဖမ်းပါသည်။ အမောင်တို့ ... သည်လိုဖြစ်လျှင် သင်တို့သည် ရေကန်ကြီးသို့ဆင်း၍ အလိုရှိတိုင်း ကျက်စားပြီးလျှင် အရင်တက်ကြလော့၊ ငါသည် ... နောက်မှတက်မည်ဟု ပြောဆိုလေ၏။
ထိုအခါ ဆင်အပေါင်းတို့သည် ဆင်မင်းသား ဆိုသောအတိုင်း ရေကန်ကြီးသို့ ဆင်းသက်ကာ အလိုရှိတိုင်း ကျက်စားပြီးလျှင် အရင်တက်ကြကုန်၏။
ပုစွန်ညှပ်ကိုင် ဆင်မရုန်းနိုင်
[ပြင်ဆင်ရန်]ဆင်မင်းသားသည် နောက်မှ တက်လေ၏။ ရွှေပုစွန်ကြီးသည် နောက်ဆုံးမှတက်သော ဆင်မင်းသားကို ပးန်ပဲတို့သည် သံညှပ်ဖြင့် သံချောင်းကို မြဲစွာညှပ်သကဲ့သို့ တက်မနှစ်ခုဖြင့် ခြေကို မြဲစွာညှပ်လေ၏။ ဆင်မသည် ယောကျ်ားကိုမစွန့်မူ၍ အနီးတွင်နေ၏။ ဆင်မင်းသားသည် ရွှေပုစွန်ကြီး ညှပ်ထားမှန်းသိ၍ ခြေကိုဆွဲငင်သည်ရှိသော် ရွှေပုစွန်ကြီးကို ဆောင်ယူခြင်းငှာမတတ်နိုင်။ ရွှေပုစွန်ကြီး ဆွဲငင်ရာသို့သာ ပါသွားလေ၏။ ထိုအခါ သေဘေးမှ ကြောက်သဖြင့် ရန်သူလက်တွင် မိနေသော မြည်ခြင်းကို မြည်လေ၏။ ထိုအသံကိုကြားလျှင် ဆင်အပေါင်းတို့သည် သေဘေးမှ ကြောက်သဖြင့် ကြိုးကြာသံကဲ့သို့ မြည်ကြာ ချေးသေးပါ၍ ပြေးကြကုန်၏။ မယားဆင်မလည်း ကြောက်ခြင်းကို သည်းခံနိုင်သဖြင့် ပြေးရန် အားထုတ်လေ၏။
ထိုအခါ ဆင်မင်းသားသည် မိမိအား ရွှေပုစွန်ကြီး ဖမ်းမိနေသည်ကို မယားဆင်မကို သိစေ၍ ဆင်မကို မပြေးစိမ့်သောငှာ -
“အို ဆင်မ ... ရွှေပုစွန်ကြီးသည် ရှည်သောမျက်စိရှိ၏။ အရိုးဟူသော အရေရှိ၏။ ရေ၌နေ၏။ အမွေးမရှိ၊ ထိုရွှေပုစွန်ကြီး နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍ ငါသည် သနားစဖွယ် ငိုကြွေးပါ၏။ အသက်နှင့်တူသော ငါ့ကို အစွန့်ပစ်ပါလင့်” –
ဟု - သနားစဖွယ် ပြောလေ၏။ ထိုအခါ ဆင်မသည် လင်ယောကျ်ားကို သက်သာရာရစေ၍ -
“အရှင် ... ငါသည် အသက်ခြောက်ဆယ်ရှိမှ အားယုတ်သော သင်ဆင်မင်းသားကို ငါမစွန့်ပါ၊ သမုဒ္ဒရာလေးစင်း အဆုံးရှိသော မြေအပြင်၌ သင့်ကို ငါသည် အလွန်ချစ်မြတ်နိုးပါ၏” –
ဟု အားပေးစကား ပြောကြားလေ၏။ ထိုနောက် ဆင်မင်းသားကို တောင်းပန်၍ “အရှင် ... ယခု ငါသည် ရွှေပုစွန်ကြီးနှင့်တကွ အတန်ငယ် စကားပြောဆိုကာ သင့်ကို လွှတ်စေမည်” ဟု - ပြောဆိုပြီးလျှင် ရွှေပုစွန်ကြီးကို -
“အရှင် ရွှေပုစွန်ကြီး ... ရေ၌ ကျက်စားလေ့ရှိသော သင် ရွှေပုစွန်ကြီးကား - သမုဒ္ဒရာ၌ လည်းကောင်း၊ ဂင်္ဂါ၌လည်းကောင်း၊ ယမုံနာ၌ လည်းကောင်း ရှိကြကုန်သော ရွှေပုစွန်ကြီးတို့ထက် မြတ်ပါ၏။ အရှင် ရွှေပုစွန်ကြီးသည် ငိုကြွေးနေသော အကျွန်ုပ် လင်ယောကျ်ားကို လွှတ်ပါလေ” –
ဟု - သနားစဖွယ် ခယတောင်းပန်လေ၏။
ဆင်မသံပေး ပုစွန်ငေး
[ပြင်ဆင်ရန်]ထိုအခါ ရွှေပုစွန်ကြီးသည် ဆင်မအသံ၌ မိန်းမသံ ဟူသော အာရုံကိုယူလျက် ထိုမိန်းမသံသည် ဆွဲငင် သွေးဆောင်အပ်သောစိတ် ရှိရကား၊ မေ့လျော့လျက် ဤဆင်သည် အညှပ်လျော့လတ်သော် ဤမည်သောအမှုကို ပြုလိမ့်မည်ဟု မသိတော့ဘဲ တွေဝေမိန်းမောကာ ဆင်ခြေမှ တက်မကို ဖြေသကဲ့သို့ လျော့၍ထားလေ၏။
ထိုအခါ ဆင်မင်းသားသည် အချက်ကောင်းကိုရခိုက် ခြေကို လျင်မြန်စွာချီမလျက် ရွှေပုစွန်ကြီး ကျောကုန်းကို တအားနင်းလေ၏။ ခဏချင်းလျှင် ရွှေပုစွန်ကြီး အရိုးခွံတို့သည် ကွဲကုန်၏။ ဆင်မင်းသားလည်း ရန်သူကိုနိုင်ပြီဟူသော အထိမ်းအမှတ်ဖြင့် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာသောအသံကို မြည်လေ၏။ ဆင်အပေါင်းတို့သည် စည်းဝေးရောက်လာကာ သူ့ထက်ငါ ရွှေပုစွန်ကြီးကို ကုန်းပေါ်သို့ဆွဲ၍ တင်ကြပြီးလျှင် စိစိညက်ညက်ကြေအောင် နင်းသတ်ကြကုန်၏။ တက်မနှစ်ချောင်းတို့သည် ကိုယ်မှကွဲကာ လျောက်ပတ်သောနေရာ၌ ကျကုန်၏။
ပုစွန်လက်မ စည်လုပ်ကြ
[ပြင်ဆင်ရန်]ကုဠိရ ရေကန်ကြီးသည် ဂင်္ဂါမြစ်နှင့် တစ်စပ်တည်းဖြစ်၍ ဂင်္ဂါမြစ်ရေ ပြည့်သောအခါ ရေကုန်ကြီးသို့ဝင်ကာ ရေပြည့်လေ၏။ ဂင်္ဂါမြစ်ရေ နည်းသောအခါ ရေကန်ကြီးမှ ရေတို့သည် ဂင်္ဂါမြစ်သို့ စီးဆင်းကုန်၏။ ထိုအခါ ရွှေပုစွန် တက်မကြီးနှစ်ခုတို့သည် ရေထဲတွင်ပါ၍ ဂင်္ဂါမြစ်၌ မျောကုန်၏။ တက်မတစ်ခုကား သမုဒ္ဒရာသို့ ဝင်လေ၏။ တက်မတစ်ခုကိုကား ဒသဘာတိက မင်းတို့ ရေကုန်၌ ရေကစားစဉ် ရ၍ *အာလိင်္ဂ မည်သော စည်ကိုပြုလုပ်ကုန်၏။ သမုဒ္ဒရာသို့ ဝင်သော တက်မကိုကား အသုရာတို့ ရကုန်၏ *အာလမ္ဗရမည်သော စည်ကို ပြုလုပ်ကြကုန်၏။ နောက်အခါ သိကြားမင်းနှင့် စစ်ထိုး၍ ရှုံးသဖြင့် အာလမ္ဗရစည်ကို သိကြားမင်း ယူ၍သွား၏။ [ထိုစည်ကို ရည်၍ အာလမ္ဗမိုးကဲ့သို့ မြည်၏ - ဟု ဆိုစမှတ်ပြုကြ၏။]
ဤဒေသနာတော်ကို ဆောင်ပြီး၍ သစ္စာကိုပြသည်၏ အဆုံး၌ သူကြွယ်လင်မယားတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း
[ပြင်ဆင်ရန်]ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ ဆင်မသည် - ယခုအခါ သီတင်းသည်မ။
ဆင်မင်းသားသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်
[ပြင်ဆင်ရန်](၁) မ,သံကြောင်းဟိတ်၊ အဖိုစိတ်၊ ချိတ်၍ဆွဲတတ်သည်။
(၂) မိမိလင်ဝယ်၊ အသက်ကယ်၊ မိမယ်မြတ်လှသည်။
ကက္ကဋကဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား
[ပြင်ဆင်ရန်]- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။