ကိန္တိသုတ်

ပိဋကတ် သုံးပုံ
ဝိနယပိဋက
ပါရာဇိကဏ် ပါစိတ် မဟာဝဂ် စူဠဝါ ပရိဝါ
သုတ္တန်ပိဋကတ်
ဒီဃနိကာယ် မဇ္ဈိမနိကာယ် သံယုတ္တနိကာယ် အင်္ဂုတ္တရနိကာယ် ခုဒ္ဒကနိကာယ်
အဘိဓမ္မာပိဋကတ်
ဓမ္မသင်္ဂဏီ ဝိဘင်း ဓာတုကထာ ပုဂ္ဂလပညတ် ကထာဝတ္ထု ယမိုက် ပဋ္ဌာန်း

ဘုရားရှင် ပိသိနာရမြို့အနီး နတ်တို့အား ဗလိနတ်စာပူဇော် ပသရာ တောအုပ်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် “တရားဟောမှုနှင့် ပတ်သက်၍ ဘုရားရှင်အပေါ် ရဟန်းတို့၏ ထင်မြင်ယူဆချက်ကို” မေးတော်မူသည့်အခါ ရဟန်းတို့က “ဘုရားရှင်သည် သင်္ကန်း၊ ဆွမ်း, ကျောင်း ကြီးပွားတိုးတက်မှုအတွက် တရားဟောတော်မမူပဲ သတ္တဝါတို့ အပေါ် သနားစောင့်ရှောက် ချီးမြှောက်မှု၊ စီးပွားလိုလားမှုကို အကြောင်းပြု၍ တရားတော်ကို ဟောတော်မူပါကြောင်း” လျှောက်ထားကြသည်။ ထိုအခါ ဘုရားရှင် က “ငါဘုရား ထူးသောသဗ္ဗညုတဉာဏ်တော်မြတ်ဖြင့် သိ၍ ဟောကြားတော်မူအပ်သော ဗောဓိပက္ခိယတရားတို့ကို ရဟန်းတော်များအားလုံး အညီအမျှ ဝမ်းမြောက် ဝမ်းသာ ငြင်းခုံခြင်း မရှိကြပဲ ကျင့်သုံးကြရမည်၊ ဓမ္မဝိနယတို့၌ ဝါဒကွဲပြား ငြင်းခုံမှု ဖြစ်ပွားလျှင် အချင်းချင်း ညှိနှိုင်း၍ ဖြေရှင်းနည်းများ၊ အကုသိုလ်မှ ထစေ၍ ကုသိုလ် တရားတို့၌ တည်သောသူသည် မိမိကိုယ်ကိုလည်း မကြွားဝါ၊ သူတပါးကိုလည်း မရှုံ့ချ။ ဘုရားရှင် ဟောတော်မူသည့်အတိုင်း လျော်လျောက်ပတ်စွာ ဟောကြားပါက တစုံ တခု အကြောင်းယုတ္တိရှိသော စွပ်စွဲခြင်း, ကဲ့ရဲ့ရှုံ့ချခြင်းသို့ မရောက်နိုင်ပုံကို အကျယ် တဝင့် ရဟန်းတို့အား ဘုရားရှင် ဟောတော်မူသည့်သုတ်။