မြန်မာ–ယူဂိုဆလားဗီးယား ဆက်ဆံရေး

မြန်မာ–ယူဂိုဆလားဗီးယား ဆက်ဆံရေး

မြန်မာ	ယူဂိုဆလားဗီးယား
သံတမန် မစ်ရှင်
ရန်ကုန်	ဘဲလ်ဂရိတ်

၂၀ ရာစုအတွင်း၌ မြန်မာနိုင်ငံနှင့် ယခုပြိုကွဲပြီးဖြစ်သော ယူဂိုဆလားဗီးယားနိုင်ငံတို့နှင့် သံတမန်ဆက်ဆံရေးရှိခဲ့သည်။ ၁၉၅၀ ဒီဇင်ဘာလ ၁၉ ရက်နေ့တွင် သံတမန်ဆက်ဆံရေးကို ထူထောင်ခဲ့ပြီး ၁၉၅၂ တွင် သံအမတ်များ စတင်ခန့်အပ်ခဲ့သည်။ နှစ်နိုင်လုံးသည် စစ်အေးကာလတွင် ရင်းနှီးစွာဆက်ဆံခဲ့သည်သာမက ယူဂိုဆလားဗီးယားနိုင်ငံသည် မြန်မာနိုင်ငံကို အဓိကလက်နက်ထောက်ပံ့သည့် နိုင်ငံလည်းဖြစ်ခဲ့သည်။ ထို့အပြင် နှစ်နိုင်ငံလုံးတွင် အောက်ပါဆင်တူသည့် အချက်များလည်းရှိကြသည်။

• နှစ်နိုင်ငံလုံးသည် တိုင်းရင်းသားပြည်ထောင်များဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသောနိုင်ငံများဖြစ်ကြသည်။
• နှစ်နိုင်ငံလုံးတွင် ဆင်တူသည့် နိုင်ငံရေးယုံကြည်ချက်များရှိသည်။
• နှစ်နိုင်လုံးသည် စစ်အေးကာလ၌ ဘက်မလိုက်လိုသဖြင့် ဘက်မလိုက်လှုပ်ရှားမှုကို တည်ထောင်ခဲ့သော အဖွဲ့ဝင်နိုင်ငံများလည်းဖြစ်ကြသည်။

ထိုသို့သောဆင်တူမှုများကြောင့် ဦးကျော်ငြိမ်းအပါအဝင် မြန်မာ့နိုင်ငံရေးသမားများသည် ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံကို "အာရှ၏ယူဂိုဆလားဗီးယား" အဖြစ် တည်ဆောက်လိုခဲ့ကြသည်။ မြန်မာနိုင်ငံ၏ ၁၉၄၇ ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေသည် ၁၉၄၆ ယူဂိုဆလပ်ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေကို အခြေခံထားသည်။

သမိုင်းကြောင်း

၁၉၄၇ ဇူလိုင်လတွင် မြန်မာ့နိုင်ငံရေးသမားအချို့သည် ယူဂိုဆလားဗီးယားနိုင်ငံသို့ အလည်ရောက်ရှိလာခဲ့ကြသည်။ ယူဂိုဆလားဗီးယား၏ ၁၉၄၆ ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေသည် လွတ်လပ်မည့်မြန်မာနိုင်ငံ၏ ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေအသစ်အတွက် စံပြသဖွယ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ ၁၉၅၀ ခုနှစ်တွင် နှစ်နိုင်ငံဆက်ဆံရေးကို စတင်ခဲ့သည်။ ၁၉၅၂ ခုနှစ် သံအမတ်များ မခန့်အပ်မီတွင် မြန်မာအစိုးရသည် ပါကစ္စတန်ရှိ ယူဂိုဆလပ်သံရုံးသို့ ပြည်တွင်းဆူပူမှုများကိုနှိမ်နှင်းရေးအတွက် လက်နက်တောင်းရန် ဆက်သွယ်ခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် ဘဲလ်ဂရိတ်မြို့သို့ ခရီးစဉ်အတွင်း သဘောတူညီမှုရရှိခဲ့သည်။ ထိုသို့လက်နက်များ အလျင်အမြန်ရရှိမှုကြောင့် အမေရိကန်နိုင်ငံမှ လက်နက်တောင်းယူခဲ့သော မြန်မာ့တပ်မတော်စစ်ဦးစီးချုပ် ဗိုလ်နေဝင်းသည်လည်း ယူဂိုဆလားဗီးယားနိုင်ငံကို အထင်ကြီးသွားခဲ့သည်။

၁၉၅၃ တွင် မြန်မာနိုင်ငံဦးစီး၍ ရန်ကုန်မြို့၌ အာရှဆိုရှယ်လစ်ကွန်ဖရင့်ကိုကျင်းပခဲ့ရာ ယူဂိုဆလားဗီးယားမှ ယူဂိုဆလားဗီးယား ကွန်မြူနစ်များအဖွဲ့ချုပ်က တက်ရောက်ခဲ့သည်။ ထိုကွန်ဖရင့်၌နှစ်နိုင်ငံလုံး၏ နိုင်ငံရေးအမြင်ဆင်တူမှုကြောင့် ဆက်ဆံရေးမှာလည်း ကောင်းမွန်လာခဲ့သည်။ မြန်မာနိုင်ငံသည် ကုလသမဂ္ဂ၌ ကိုမင်တန်ကျူးကျော်မှုကိုတိုင်ကြားခဲ့ရာ၌လည်း ယူဂိုဆလားဗီးယားသည် မြန်မာဘက်ကထောက်ခံခဲ့သည်။ ရန်ကုန်မြို့ရှိ တရုတ်ပြည်သူ့သမ္မတနိုင်ငံသံရုံး၏ ၁၉၅၈ ခုနှစ် လျှို့ဝှက်မှတ်တမ်းတွင် "မြန်မာနိုင်ငံနှင့် ယူဂိုဆလားဗီးယားနိုင်ငံတို့၏ ဆက်ဆံရေးသည် သီးခြားကဏ္ဍတစ်ခုပင်ဖြစ်ကြောင်း၊ နှစ်နိုင်ငံ၏နိုင်ငံရေးအရ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုကို လစ်လျူရှု၍မရနိုင်ကြောင်း" ဟူ၍ဆိုသည်။

၁၉၉၁ တွင် ယူဂိုဆလားဗီးယားနိုင်ငံ ပြိုကွဲသွားပြီးနောက် နိုင်ငံ၏အရိုက်အရာကို ဆားဘီးယားနိုင်ငံကဆက်ခံခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင် ဆားဘီးယားနှင့် နှစ်နိုင်ငံဆက်ဆံရေးကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းခဲ့သည်။

ဆက်စပ်ကြည့်ရန်

• မြန်မာ–ဆားဘီးယား ဆက်ဆံရေး
• ဘက်မလိုက်လှုပ်ရှားမှု
• အာရှဆိုရှယ်လစ်ကွန်ဖရင့်