အာသင်္ကဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဆက္ကနိပါတ် - ၁။ အဝါရိယဝဂ် -(၃၈၀) - အာသင်္ကဇာတ် ဟိမဝန္တာတောအတွင်း သိကြားမင်း ပေးသော ဖန်ပြာသာဒ် နတ်သမီးတမျှ လှပသော အာသင်္ကာ သတို့သမီးကို ဇွဲကောင်းသော မင်းတစ်ပါး သိမ်းပိုက်ရခြင်း အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ရဟန်းဘဝ ပျင်းရိလှ[ပြင်ဆင်ရန်]
နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် မယားဟောင်း ဖြားယောင်းအပ်သည်ဖြစ်၍ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သော ရဟန်းတစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။ ။ [ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် ဣန္ဒြိယဇာတ်၌ ထင်ရှားဖြစ်လတ္တံ့။ ]
အတိတ်ဝတ္ထု[ပြင်ဆင်ရန်]
ရသေ့ တွေ့မြင် ပဒုမရှင်[ပြင်ဆင်ရန်]
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကာသိကရွာဝယ် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ ရောက်သည်ရှိသော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အတတ်ပညာ သင်ကြားပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ဟိမဝန္တာအရပ်၌ အဘိညာဉ် သမာပတ်ကို ဖြစ်စေလျက် တောသစ်သီး သစ်မြစ်တို့ဖြင့် မျှတကာနေ၏။
ထိုအခါ ဘုန်းသမ္ဘာနှင့် ပြည့်စုံသောသူ တစ်ဦးသည် တာဝတိံသာမှ စုတေ၍ ရေကန်တစ်ခုဝယ် ပဒုမ္မာကြာတိုက်၌ သံသေဒဇ ပဋိသန္ဓေဖြင့် သူငယ်မ ဖြစ်လေ၏။ ကြွင်းသောကြာတို့သည် ညှိုးနွမ်းသော်လည်း ထိုကြာငုံမှာ ကြီးထွားလျက် တည်မြဲတိုင်းသာ တည်လေ၏။ ရသေ့ကြီး မြင်လျှင် ဤပဒုမ္မာကြာငုံကား အကြောင်း အသို့ရှိသနည်းဟု ကြံစည်လျက် ရေသနုပ်ကိုဝတ်ကာ ကန်တွင်းသို့ ဆင်းသက်၍ ကြည့်ရှုလတ်သော် သူငယ်မကိုမြင်၍ ကျောင်းသို့ ယူဆောင်ပြီးလျှင် သမီးအမှတ်ဖြင့် မွေးမြူလေ၏။
သိကြားပေးပြန် ဖန်ဗိမာန်[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုသူငယ်မသည် ဆယ့်ခြောက်နှစ်အရွယ်သို့ ရောက်သောအခါ အလွန် အဆင်းလှ၏။ မြတ်သော အဆင်းကို ဆောင်၏။ လူတို့အဆင်းကိုလွန်၍ နတ်သမီးတမျှ ဖြစ်၏။ တစ်နေ့သ၌ သိကြားမင်းသည် ရသေ့ကြီးထံ အခစား လာသောအခါ မြင်၍ “အရှင်ဘုရား … သတို့သမီးကို အဘယ်မှ ရသနည်း” ဟု လျှောက်၏။ “သိကြားမင်း … ပဒုမ္မာကြာအိုင်မှ ရသည်” ဟု ပြော၏။ “၎င်းအတွင် အဘယ်အရာကို စီရင်ပေးရမည်နည်း” ဟု လျှောက်၏။ “အဝတ်တန်ဆာဘောဇဉ် နေရာတို့ကို စီရင်၍ ပေးလော့” ဟု မိန့်တော်မူ၏။ သိကြားမင်းသည် ရသေ့ကြီး ကျောင်းအနီး၌ ဖန်ပြာသာဒ်ကို ဖန်ဆင်း၍ နတ်၌ ဖြစ်သော အဝတ်တန်ဆာ ထမင်းအဖျော် အိပ်ရာ နေရာတို့ကို ဖန်ဆင်း၍ ပေး၏။ ဖန်ပြာသာဒ်သည် သတို့သမီး ဆင်းသက်သောအခါ မြေ၌ တည်၍ တက်သောအခါ ကောင်းကင်၌ တည်၏။ သတို့သမီးသည် အဘ ရသေ့ကြီးအား ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ်ကိုပြုလျက် ဖန်ပြာသာဒ်၌ နေ၏။
မုဆိုးလမ်းပြ မင်းကြီးကြွ[ပြင်ဆင်ရန်]
တစ်နေ့သ၌ မုဆိုးတစ်ယောက်သည် သတို့သမီးကို မြင်၍ ရသေ့ကြီးကို မေးမြန်းရာ သမီးမှန်းသိလျှင် ဗာရာဏသီ မင်းကြီးအား ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ထားလေ၏။ မင်းကြီးလည်း ကြားကာမျှ၌ ပင် အလွန်မေတ္တာသက်ဝင်လျက် မုဆိုးကိုပင် ခရီးလမ်းညွန်ပြုကာ စစ်သည်ဗိုလ်ပါ ခြံရံလျက် ရသေ့ကြီးထံ သွားလေ၏။ ရောက်လျှင် ရှိခိုးလျက် “အရှင်ဘုရား … ရသေ့ ရဟန်းတို့ မည်သည်မှာ မိန်းမနှင့် မလျောက်ပတ်ပါ၊ ထိုသတို့သမီးကို အကျွန်ုပ်လုပ်ကျွေးပါမည်” ဟု လျှောက်ထား၍ သတို့သမီးကို တောင်းလေ၏။
အမည်သိမူ သမီးယူ[ပြင်ဆင်ရန်]
ရသေ့ကြီးသည် ဤပဒုမ္မာကြာငုံကား အကြောင်းအသို့ရှိသနည်းဟု တွေးတောရသည့်အတွက် သမီးကို အာသင်္ကာဟု အမည်မှည့်၍ ထားလေ၏။ မင်းကြီးအား ဤသတို့သမီးကို ယူ၍ သွားလော့ဟု ဖြောင့်မတ်စွာ မပြောဘဲ “အမည်ကိုသိလျှင် ယူ၍ သွားလော” ဟု ပြောလေ၏။ မင်းကြီးလည်း “အရှင်ဘုရား … အရှင်ဘုရားတို့ ပြောလျှင် သိရပါမည်” ဟု လျှောက်ထားပြန်ရာ၊ “မင်းကြီး … ငါသည် မပြောနိုင်၊ သိလျှင် ယူ၍ သွားလော့” ဟု ဆိုပြန်၏။ မင်းကြီးလည်း “ကောင်းပြီ” ဟု ဝန်ခကာ ထို့နေ့မှစ၍ အမတ်တို့နှင့် တိုင်ပင်ပြီးလျှင် သတို့သမီး၏ အမည်ကိုသာ ရှာကြံလျက်နေ၏။ အမည်အမျိုးမျိုးကို ကြံစည်၍ ရသေ့ကြီးထံ ပြောကြားသော်လည်း မဟုတ်သဖြင့် သတို့သမီးကို မရလေ။
နောက်ပါတပ်ပျက် အားလျှော့လျက်[ပြင်ဆင်ရန်]
တစ်နှစ်လွန်လျှင် ဆင် မြင်း လူ စစ်သည် ဗိုလ်ပါတို့ကို လည်း ခြင်္သေ့ ကျား စသော သတ္တဝါတို့ ဖမ်းကုန်၏။ မြွေတို့လည်း နှိပ်စက်ကုန်၏။ ဆင်၊ မြင်း၊ လူ များစွာတို့ သည် သေကျေ ပျက်စီးကုန်၏။ မင်းကြီးသည် ဤမိန်းမဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု စိတ်ပျက်၍ သွားလေ၏။ ထိုအခါ အာသင်္ကာသည် ဖန်ပြာသာဒ် တံခါးကိုဖွင့်ကာ ရပ်လျက် ကိုယ်ကို ပြ၏။ မင်းကြီး မြင်လျှင် “ငါတို့သည် သင့်အမည်ကို မသိနိုင်ကုန်၊ သင်သည် ဟိမဝန္တာ၌ သာ နေရစ်လော့၊ ငါတို့ သွားကုန်အံ့” ဟု ပြောလေ၏။
အမည်ဖော်ရေး မင်း အားပေး[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ အာသင်္ကာသည် “မြတ်သောမင်းကြီး … သွားသည်ရှိသော် အကျွန်ုပ်လို မိန်းမကို အဘယ်မှာ ရနိုင်အံ့နည်း၊ တာဝတိံသာနတ်ပြည် စိတ္တလတာဥယျာဉ်၌ အာသာဝတီနွယ်၏ အသီးသည် နှစ်ပေါင်း တစ်ထောင်ကြာမှ တစ်လုံးသာ သီး၏၊ ထိုအသီးအတွင်း၌ ရှိသော နတ်အဖျော်ကို သောက်ရသော နတ်တို့သည် လေးလပတ်လုံး မူးယစ်လျက် အိပ်ရ၏၊ သူရာကြူးသော နတ်တို့သည် အမြဲမပြတ် သွားရောက် ကြည့်ရှုကာ စောင့်မျှော်နေကြ၏၊ အရှင်မင်းကြီးကား တစ်နှစ်သာ ရှိသေးသည် မငြီးငွေ့ပါလင့်၊ တောင့်တအပ်သော အကျိုးပြီးခြင်းကား စိတ်ချမ်းသာ၏” ဟု ပြောဆိုလျှင် -
“မြတ်သောမင်းကြီး … စိတ္တလတာ ဥယျာဉ်၌ အာသာဝတီနွယ်၏ အသီးသည် အနှစ်တစ်ထောင်ကြာမှ တစ်လုံးသာ သီးလေ့ရှိ၏။ အချိန်အလွန်ကြာမြင်မှ သီပါလျက် ထိုအာသာဝတီနွယ်သီးကို နတ်တို့ အမြဲမပြတ် သွားရောက် ကြည့်ရှုကြကုန်၏၊ သင်မင်းကြီးလည်း တောင့်တရမည်သာတည်း၊ တောင့်တအပ်သော အကျိုးပြီးခြင်းကား စိတ်ချမ်းသာ၏” –
ဟု မင်းကြီးအား တစ်နှစ်မျှ စောင့်ဆိုင်းရသဖြင့် မငြီးငွေ့ရန် တိုက်တွန်းလေ၏။ မင်းကြီးသည် အာသင်္ကာ မင်းသမီး စကားကိုကြားလျှင် စွဲလမ်းကပ်ငြိပြန်၍ အမတ်တို့ကို စည်းဝေးစေပြီးလျှင် တစ်ဖန် နောက်တစ်နှစ်ပတ်လုံး အမည်ကို ရှာကြံလျက် နေပြန်၏။ ရသမျှ အမည်တို့ကို ပြောပြတိုင်း ရသေ့ကြီးက ပယ်ချပြန်သဖြင့် စိတ်ပျက်ကာ ဤမိန်းမဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် သွားပြန်၏။ အာသင်္ကာသည် လေသာ ပြတင်းပေါက်၌ ရပ်လျက်ကိုယ်ကို ပြပြန်၏။ မင်းကြီးသည် မြင်ပြန်လျှင် “သင် နေရစ်လော၊ ငါတို့ သွားကုန်အံ့” ဟု ပြောပြန်၏။
ယောကျ်ားလုံ့လ ဥပမာပြ[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ အာသင်္ကာသည် “မြတ်သောမင်းကြီး …. အဘယ်ကြောင့် သွားအံ့နည်း၊ တောင့်တခြင်းကား မပြည့်စုံသည် မရှိ၊ ပြည့်စုံမြဲ ဖြစ်၏။ ဗျိုင်းသည်ပင် တောင့်တသည်ကို ရသေး၏၊ သင်မင်းကြီးသည် အဘယ်ကြောင့် မရဘဲ ရှိအံ့နည်း” ဟု ပြော၏။ “အရှင်မင်းကြီး … ဗျိုင်းတစ်ကောင်သည် တစ်နေ့သ၌ တောင်ထိပ်၌ နေလျက် နက်ဖြန်နေ့၌ ငါသည် ဤတောင်ထိပ်မှာပင် အစာနှင့်ရေကိုရ၍ ချမ်းသာစွာနေရမူ ကောင်းလေစွ” ဟု တောင့်တ၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် အသုရာတို့ကို စစ်နိုင်၍ နတ်စည်းစိမ်ကို ခံစးလျက် ငါကား နှလုံးအလို ပြည့်ပေပြီ၊ နှလုံးအလိုကို မပြည့်သောသူ ရှိသေးသလောဟု ကြည့်ရှုလတ်သော် ဗျိုင်းကိုမြင်လျှင် လာလတ်၍ ဗျိုင်း၏ နှလုံးအလိုကို ပြည့်အောင် လုပ်မည်ဟု မနီးမဝေးရှိ မြစ်မှ ရေအယဉ်ကို တောင်ထိပ်သို့ တက်၍ စီးစေ၏။ ဗျိုင်းသည် တောင်ထိပ်တွင် စီးသောမြစ်၌ ပင် ငါးတို့ကို စားကာ ရေကို သောက်ရသဖြင့် နှလုံးအလိုသည် ပြည့်လေ၏ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် -
“မြတ်သောမင်းကြီး … အလွန်ဝေးသော အကျိုးဖြစ်ပါလျက် ဗျိုင်းငှက်သည် တောင့်တတည်သာတည်း၊ ထိုဗျိုင်းငှက်အားလည်း တောင့်တသော အကျိုးသည် ပြည့်စုံ၏၊ သင်မင်းကြီးလည်း တောင့်တရမည်သာတည်း၊ တောင့်တသော အကျိုးကို ရခြင်းသည် ချမ်းသာ၏” –
ဟု မင်းကြီးအား နှစ်နှစ်မျှ စောင့်ဆိုင်းရရုံဖြင့် မငြီးငွေ့ရန် တိုက်တွန်းပြန်၏။ မင်းကြီးသည် အာသင်္ကာ၏ စကားကို ကြားပြန်လျှင် အားတတ်ကာ အမတ်တို့ကို စည်းဝေးစေပြန်၍ အမတ်တစ်ရာကို ရှာစေလျက် နောက်တစ်နှစ်နေပြန်၏။ သုံးနှစ် လွန်သောအခါ အမည်ကို မသိသဖြင့် သွားမည်ဟု ပြုပြန်၏။ အာသင်္ကာသည် ပြတင်းပေါက်မှ ကိုယ်ကိုပြပြန်၏။ မင်းကြီးသည် မြင်ပြန်လျှင် “သင် နေရစ်လော၊ ငါတို့ သွားကုန်အံ့” ဟု ပြောပြန်၏။
တဏှာစွဲချက် အကျိုးပျက်[ပြင်ဆင်ရန်]
ထိုအခါ အာသင်္ကာသည် ““မြတ်သောမင်းကြီး …. အဘယ်ကြောင့် သွားအံ့နည်း” ဟု မေးလေ၏။ “ရှင်မ … သင်ကား ငါ့ကို စကားဖြင့်သာ ရောင့်ရဲစေဘိ၏၊ ကာမနှင့်ယှဉ်သော မွေ့လျော်ခြင်းဖြင့် မရောင့်ရဲစေ၊ သင်၏ သာယာသော စကား၌ ကပ်ငြိနေသော ငါ့မှာ သုံးနှစ် လွန်ခဲ့ပြီ၊ ယခုအခါ သွားတော့မည်” ဟု နှုတ်ဆက်လျက် -
“ရှင်မ … သင်ကား အဆင်းသာရှိ၍ အနံ့မရှိသော လိပ်ဆူး၊ ရွှေပန်းကဲ့သို့ ငါ့ကို စကားဖြင့်သာ ရောင့်ရဲစေဘိ၏၊ ကာမဂုဏ်အမှုဖြင့် မရောင့်ရဲစေ” –
“ရှင်မ … အဆွေခင်ပွန်းတို့၌ စွန့်လွှတ်ပေးကမ်းရမည့် စည်းစိမ်ဥစ္စာကို မပေးဘဲလျက် အကျိုးမရှိ သာယာသော စကားကိုသာ ပြောဆို၍ နေသော အဆွေခင်ပွန်းနှင့်တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းသည် ပျက်စီးတတ်၏” –
“ရှင်မ … သင် ပြုလုပ်သော အမှုကိုသာ လျှင် ပြောဆိုရာ၏၊ မပြုလုပ်သော အမှုကို မပြောဆိုရာ၊ ပြောဆိုပါလျက် မပြုလုပ်သူကို ပညာရှိတို့ သိကြကုန်၏” –
“ရှင်မ .. စင်စစ် ငါ့အား စစ်သည်ဗိုလ်ပါလည်း ကုန်ခမ်းခဲ့ပြီး၊ စားနပ်ရိက္ခာလည်း မရှိတော့ပြီ၊ အသက်သေဆုံးခြင်း၌ ယုံမှားသင်္ကာ ရှိခဲ့၏၊ ယခု ငါသည် သွားတော့အံ့” –
ဟု အာသင်္ကာအား အဖြစ်အပျက် အလုံးစုံကို ပြောကြားလေ၏။
အမည်ဖော်ပြ သိမ်းမြန်းရ[ပြင်ဆင်ရန်]
အာသင်္ကာလည်း မင်းကြီးစကားကို ကြားပြန်လျှင် -
“မြတ်သောမင်းကြီး … သင်မင်းကြီးသည် အကျွန်ုပ်အမည်ကို မသိဟု ပြောသော်လည်း အကျွန်ုပ်အမည်ကိုပင် ပြောဆိုကာ နေဘိ၏တကား၊ ဆိုင်းပါဦး၊ အကျွန်ုပ် အဘနှင့် တိုင်ပင်ပါဦးမည်” –
ဟု မင်းကြီးအား ပြောဆိုပြန်၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် ရသေ့ကြီးထံသွား၍ “အရှင်ဘုရား … အရှင်တို့သမီး အမည်ကား (အာသင်္ကာ) ဖြစ်ပါ၏” ဟု ပြောလေ၏။ “မြတ်သောမင်းကြီး … မှန်ပေ၏၊ သမီးကို ယူသွားလေတော့” ဟု ခွင့်ပြုလေ၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် ဖန်ဗိမာန်သို့သွား၍ “ရှင်မ … သင့်အဘသည် သင့်အား ငါ့ကိုပေးအပ်ပြီ၊ လာပါ သွားမည်” ဟု ခေါ်လေ၏။ မင်းသမီးသည် “မြတ်သောမင်းကြီး … ခဏဆိုင်းပါဦး အဘနှင့်တိုင်ပင်ပါဦးမည်” ဟု ပြော၍ ပြာသာဒ်မှ ဆင်းသက်လျက် အဘရသေ့ထံသွား၍ ရှိခိုးခွင့်ပန်ပြီးလျှင် မင်းကြီးထံ လာလေ၏။
မင်းကြီးလည်း အာသင်္ကာ မင်းသမီးကိုယူ၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ သွားပြီးလျှင် မိဖုရားကြီးအရာ၌ ထားလေ၏။ ရသေ့လည်း မယုတ်သောဈာန် ရှိသည်ဖြစ်၍ ဗြဟ္မာပြည်သို့ လားရ၏။
သစ္စာကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း[ပြင်ဆင်ရန်]
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ အာသင်္ကာသည် - ယခုအခါ မယားဟောင်း။
မင်းကြီးသည် - ငြီးငွေ့သောရဟန်း။
ရသေ့သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်[ပြင်ဆင်ရန်]
(၁) မိန်းမတို့ညာဉ်၊ ကျိုးမဲ့ယှဉ်၊ အစဉ် ပြုကြမြဲ။
(၂) သုံးနှစ်မည်ရှာ၊ ဟေဝန္တာ၊ ရာဇာကိုယ်ကျိုးနည်း။
အာသင်္ကာဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား[ပြင်ဆင်ရန်]
- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။